0113-KDIPT2-3.4011.470.2017.1.GG - Przychód po stornie pracowników związany z wyjazdem służbowym niebędącym podróżą służbową.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2017 r. (data wpływu 30 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2018 r. (data wpływu 17 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłacanym pracownikom zryczałtowanym dodatkiem do wynagrodzenia z tytułu odbywania wyjazdu służbowego niebędącego podróżą służbową (pytanie nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 30 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 22 grudnia 2017 r., nr 0113-KDIPT2 -3.4011.408.2017.1.GG, (doręczonym w dniu 3 stycznia 2018 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 17 stycznia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku, nadane za pośrednictwem poczty w dniu 10 stycznia 2018 r., z zachowaniem obowiązującego terminu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

.... Sp. z o.o. (dalej

Spółka, Wnioskodawca) prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży betonu towarowego. Wnioskodawca posiada rozbudowaną sieć dystrybucyjną oraz strukturę organizacyjną uwzględniającą placówki i zakłady produkcyjne znajdujące się na terenie całego kraju. Mieszanka betonowa produkowana w zakładach Spółki jest dostarczana betonowozami na place budów wskazywane przez klientów. Po dostarczeniu mieszanki na plac budowy może ona być wylewana bezpośrednio z betonowozu do szalunku (lub innej formy) albo pompowana za pomocą specjalnego sprzętu. Pompowanie betonu polega na wylaniu płynnej mieszanki betonowej w miejscu budowy wskazanym przez klienta za pomocą pompy posiadającej ramię o określonej długości. Pompa tego rodzaju zazwyczaj funkcjonuje jako samodzielna zabudowa na samochodzie ciężarowym lub jako dodatkowe urządzenie zainstalowane na betonowozie (pojazd nazywany jest wówczas "pompogruszką"). Pompa obsługiwana jest przez operatora, tj. osobę posiadającą wiedzę i umiejętności z zakresu obsługi tego urządzenia. Istotą pompowania betonu jest możliwość wylania go w miejscu budowy niedostępnym dla zwykłego betonowozu (tzw. gruszki) - np. bezpośrednio na określonej kondygnacji powstającego budynku.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zatrudnia w oparciu o umowę o pracę wielu specjalistów, w tym m.in. kierowców-operatów pomp do betonu (dalej

Pracownicy). Do ich podstawowych obowiązków należy obsługa opisanych wyżej pomp do betonu. W przypadku samojezdnych pomp do betonu, Pracownicy kierują również pojazdami, na których zabudowane są te urządzenia. Pracownicy nie podlegają regulacjom ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2016 r. poz. 1155, z późn. zm.). Miejsce zatrudnienia Pracownika określane jest w umowie o pracę jako jeden z zakładów Spółki oraz obszar w promieniu kilkudziesięciu kilometrów wokół tego zakładu. Pracownicy zazwyczaj wykonują pracę w miejscu wskazanym w umowie o pracę. Zdarzają się jednak sytuacje, w których Pracownicy wypełniają zlecone obowiązki służbowe poza miejscem zatrudnienia. Mogą to być w szczególności inne zakłady należące do Wnioskodawcy, jak również place budowy znajdujące się na terytorium kraju. W zależności od kwalifikacji czynności realizowanych przez Pracowników w czasie wyjazdu zleconego przez Spółkę na gruncie przepisów prawa pracy, wykonywanie zleconych zadań poza miejscem zatrudnienia klasyfikowane jest jako podróż służbowa albo oddelegowanie. W związku z koniecznością wykonywania pracy poza miejscem zatrudnienia, Spółka pokrywa koszty związane z przejazdem Pracownika we wskazane miejsce i zapewnieniem noclegów w pobliżu miejsca wykonywania zadań służbowych oraz - w przypadku Pracowników będących w podróży służbowej - wydatki na wyżywienie. Należy podkreślić, że zapewnienie Pracownikom ww. świadczeń jest działaniem racjonalnym ekonomicznie i ugruntowanym w praktyce gospodarczej przedsiębiorstw działających w branży budowlanej. Nie budzi wątpliwości fakt, że częste dojazdy do oddalonego o nawet kilkaset kilometrów miejsca wykonywania pracy uniemożliwiałoby Pracownikom należytą realizację obowiązków służbowych. Taka praktyka byłaby nie tylko czasochłonna, ale również skutkowałaby permanentnym zmęczeniem pracowników. Zdaniem Spółki, zapewnienie pracownikom zakwaterowania w miejscu wykonywania pracy, jak również wyżywienia (wyłącznie w przypadku podróży służbowych) oraz zwrotu kosztów przejazdów przekłada się na efektywność pracowników, a tym samym przynosi wymierne korzyści ekonomiczne Wnioskodawcy. Co więcej, częste i odległe wyjazdy służbowe, których koszty miałyby być pokrywane z własnych środków pracowników mogłyby doprowadzić rozwiązania przez nich umowy o pracę, gdyż istotna część wynagrodzenia Pracowników byłaby przeznaczana nie na własne potrzeby, lecz na wydatki towarzyszące obowiązkom służbowym. Wnioskodawca - chcąc utrzymać możliwość realizowania usług pompowania sprzedawanej mieszanki betonowej - nie może dopuścić do utraty Pracowników będących specjalistami o wysokich i rzadko spotykanych kwalifikacjach zawodowych.

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że w obecnej sytuacji na rynku pracy często brak jest możliwości pozyskania wykwalifikowanych Pracowników w pobliżu niektórych zakładów lub placów budów. W celu zabezpieczenia źródeł przychodu Spółka musi zatem podejmować wszelkie racjonalne działania w celu utrzymania zatrudnienia Kierowców operatorów na poziomie umożliwiającym świadczenia na rzecz klientów usług pompowania dostarczanego betonu towarowego.

Zapewnienie Pracownikom noclegu w pobliżu miejsc wykonywania zleconych zadań służbowych (zarówno w ramach oddelegowania jak i podróży służbowej) może odbywać się w szczególności poprzez wynajmem pokoju w hotelu lub pensjonacie albo poprzez wynajem mieszkania dla jednego lub kilku Pracowników - w zależności od tego, co jest bardziej racjonalne ekonomicznie. W takiej sytuacji:

* Wnioskodawca organizuje Pracownikom zakwaterowanie za pomocą środków komunikacji na odległość (np. telefon, poczta elektroniczna, internet) i we własnym zakresie rozlicza się z podmiotem udostępniającym miejsce noclegowe. Wówczas pracownicy korzystają z noclegów w miejscu wskazanym przez Spółkę, lub

* Spółka wypłaca Pracownikom na ich wniosek zaliczkę w kwocie wynikającej ze wstępnej kalkulacji kosztów podróży, z której pokrywany jest m.in. koszt noclegu, a rozliczenie zaliczki następuje po zakończeniu wyjazdu na podstawie przedłożonych przez pracownika dokumentów, lub

* Pracownicy pokrywają koszty związane z wynajmem z własnych środków, a następnie dostarczają Spółce na potwierdzenie poniesionych wydatków faktury lub rachunki (jeśli nie jest możliwe ich uzyskanie, również paragony). Wydatki ponoszone w tym zakresie są zwracane pracownikom po merytorycznej i formalnej kontroli dokumentów potwierdzających ich poniesienie.

Zdarzają się także sytuacje, w których Pracownicy organizują sobie nocleg we własnym zakresie. Wówczas - jeżeli wyjazd służbowy ma miejsce w ramach podróży służbowej - Wnioskodawca wypłaca Pracownikom tzw. ryczałt za nocleg w wysokości określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167; dalej - Rozporządzenie ws. podróży służbowych).

Pracownikowi wykonującemu zadania służbowe poza miejscem zatrudnienia (zarówno w ramach oddelegowania jak i podróży służbowej) Wnioskodawca zapewnia również zwrot kosztów przejazdów. Przy czym sposób finansowania przejazdów jest uzależniony od rodzaju środka transportu wykorzystywanego w tym celu przez Pracownika:

* jeżeli Pracownik w czasie wyjazdu porusza się prywatnym pojazdem samochodowym Spółka zwraca pracownikowi koszty w zryczałtowanej wysokości określonej za każdy przejechany kilometr w przepisach Rozporządzenia ws. podróży służbowych (tzw. kilometrówka);

* jeżeli Pracownik w czasie wyjazdu porusza się środkami transportu publicznego - Spółka zwraca pracownikowi koszty przejazdów w wysokości faktycznej na podstawie przedłożonych dokumentów (np. biletów) albo w formie ryczałtu (tylko w przypadku odbywania podróży służbowej);

* jeżeli Pracownik w czasie wyjazdu służbowego porusza się środkiem transportu należącym do Wnioskodawcy, Spółka nie refunduje kosztów transportu.

Natomiast w kwestii zwrotu Pracownikom kosztów wyżywienia ponoszonych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych poza miejscem zatrudnienia:

* pracownikom przysługuje dieta w wysokości wynikającej z przepisów Rozporządzenia ws. Podróży służbowych - jeżeli wyjazd stanowi podróż służbową,

* Spółka nie pokrywa kosztów wyżywienia pracowników - jeżeli wyjazd służbowy odbywa się w ramach oddelegowania.

Niemniej na podstawie ustaleń zawartych w umowie o pracę, Pracownicy odbywający w danym miesiącu wyjazd służbowy niebędący podróżą służbową otrzymują od Spółki dodatek do wynagrodzenia, który powinien im zrekompensować niezbędne wydatki realizowane w trakcie wyjazdu (np. zwiększone koszty wyżywienia).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że pracownicy odbywają podróże służbowe lub są oddelegowywani, kiedy zachodzi potrzeba wykonywania określonych zadań poza miejscem zatrudniania określonym w umowie o pracę. W trakcie odbywanych podróży służbowych lub oddelegowania Pracownicy co do zasady wykonują zwykłe czynności pompowania betonu (tj. obsługa pompy do betonu i kierowanie samochodem, na którym zabudowana jest pompa). Czynności te są tożsame z obowiązkami Pracowników określonymi w umowach o pracę. Zdarzają się również nieliczne przypadki, w których Pracownicy wykonują wówczas inne czynności (np. odstawienie pompy do betonu do serwisu). W zależności od sposobu kwalifikacji takiego wyjazdu na gruncie przepisów prawa pracy, może on być potraktowany jako podróż służbowa lub oddelegowanie. W związku z oddelegowaniem Pracowników Wnioskodawcy nie dokonuje zmian w treści umów w o pracę w zakresie miejsca pracy pracownika. Wnioskodawca nie zawierał z Pracownikami umów dotyczących zwrotu kosztów podróży służbowych, w tym w szczególności w zakresie zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w podróży służbowej. Zwrot tych kosztów odbywa się w oparciu o przepisy prawa pracy - przede wszystkim na podstawie regulacji wspomnianego we wniosku Rozporządzenia ws. podróży służbowych. Zwrot kosztów używania w podróży służbowej prywatnych samochodów Pracowników odbywa się w oparciu o dokument służący do rozliczenia podróży służbowej. W treści tego dokumentu wskazywane są m.in. personalia Pracownika, numer rejestracyjny i pojemność silnika pojazdu, data i cel wyjazdu, miejscowość wyjazdu i przyjazdu, ilość przejechanych kilometrów, stawka za 1 km, kwota wynikająca z przemnożenia liczby przejechanych kilometrów i stawki za 1 km Pracownicy nie prowadzą ewidencji przebiegu pojazdów w formie odrębnych dokumentów.

Zgodnie z art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej: "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przy czym w świetle art. 32 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczki obliczane są na podstawie dochodu uzyskanego przez pracownika w danym miesiącu.

Na gruncie cytowanych wyżej przepisów płatnik to podmiot, na którym ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.: obliczenie, pobranie i wpłacenie podatku lub zaliczki w imieniu podatnika.

Dla uznania pracodawcy za płatnika konieczne jest, aby:

* pracownicy otrzymali dane świadczenie od pracodawcy, oraz

* otrzymane przez pracowników świadczenie zaliczane było do źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, oraz

* otrzymane przez pracowników świadczenia powodowały powstanie dochodu podlegającego opodatkowaniu.

Z uwagi na powyższe, w niniejszej sprawie konieczne jest ustalenie czy uzyskane przez Pracowników od Wnioskodawcy świadczenia z tytułu odbywania podróży służbowych lub oddelegowania zalicza się do źródła przychodów jakim jest "stosunek pracy" oraz czy powodują one po ich stronie powstanie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Niezależnie od powyższego, zgodnie ze wskazaniem Organu poniżej Wnioskodawca uzupełnia wniosek w taki sposób, aby podane w różnych jego częściach informacje korespondowały ze sobą.

Spółka ponownie wskazuje przepisy prawa podatkowego zawarte w poz. 69 wniosku: art. 31 w zw. z art. 12 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 16 i pkt 19 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032; dalej

ustawa o PIT).

Ponadto, celem uniknięcia wszelkich wątpliwości Spółka doprecyzowuje, że użyte w treści wniosku (pytania nr 2 i 3 oraz stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie) stwierdzenie "wyjazd służbowy niebędący podróżą służbową" należy rozumieć jako "oddelegowanie".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy zapewnienie Pracownikom noclegu, zwrotu kosztów przejazdów oraz wyżywienia z tytułu odbywania podróży służbowej stanowi dla Pracowników przychód w rozumieniu ustawy o PIT, który korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do poboru zaliczki na PIT jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych?

2. Czy wypłacany Pracownikom zryczałtowany dodatek do wynagrodzenia z tytułu odbywania wyjazdu służbowego niebędącego podróżą służbową stanowi dla tych pracowników przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, podlegający opodatkowaniu, a w konsekwencji czy Spółka - jako płatnik - zobowiązana jest do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na PIT?

3. Czy zapewnienie Pracownikom noclegu oraz zwrotu kosztów przejazdów w związku z odbywaniem wyjazdu służbowego niebędącego podróżą służbową (oddelegowanie) stanowi przychód ze stosunku pracy dla tych pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, podlegający opodatkowaniu, a w konsekwencji, czy Spółka - jako płatnik - zobowiązana jest do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na PIT?

Niniejsza interpretacja stanowi udzielenie odpowiedzi w zakresie pytania nr 2 wniosku, natomiast w zakresie pytania nr 1 i nr 3 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacany Pracownikom dodatek do wynagrodzenia z tytułu odbywania wyjazdu służbowego niebędącego podróżą służbową stanowi dla tych Pracowników przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podlegający opodatkowaniu, a w konsekwencji Spółka - jako płatnik - zobowiązana jest do naliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jak wynika z treści cytowanych wyżej przepisów art. 11 ust. 1 oraz 12 ust. 2 ustawy PIT, przychodami ze stosunku pracy są wszelkie otrzymane od pracodawcy świadczenia, w tym środki pieniężne. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy i stanowią przysporzenie majątkowe dla pracownika. Zgodnie z intencją Spółki zryczałtowany dodatek do wynagrodzenia wypłacany Pracownikom w związku z odbywaniem wyjazdów innych niż podróż służbowa ma zrekompensować Kierowcom-operatorom zwiększone wydatki związane z wyżywieniem oraz inne wydatki towarzyszące pracy w ramach oddelegowania. Niemniej zdaniem Wnioskodawcy, ww. kwoty wypłacane Pracownikom mogą zostać przez nich rozdysponowane (w całości lub w części) w dowolny sposób, w tym na zaspokojenie potrzeb innych niż te bezpośrednio związane z wykonywaniem obowiązków służbowych w trakcie wyjazdu. Co więcej, żadne odrębne przepisy nie nakazują Spółce jako pracodawcy wypłacania ww. kwot na rzecz oddelegowywanych Pracowników. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym zryczałtowany dodatek do wynagrodzenia wypłacany pracownikom z tytułu odbywania wyjazdów innych niż podróż służbowa, stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej: "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej". W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Spółka (będąca jednocześnie pracodawcą) jest zobowiązana - jako płatnik - do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na PIT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że jak wykazano w treści wniosku, opisany w stanie faktycznym zryczałtowany dodatek do wynagrodzenia wypłacany Pracownikom z tytułu oddelegowania, stanowi dla tych Pracowników przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód ten nie podlega zwolnieniu z opodatkowania PIT, w oparciu o żadną z regulacji wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o PIT i powinien zostać opodatkowany na zasadach ogólnych. Wobec powyższego Wnioskodawca jest zobowiązany - jako płatnik - do naliczania, pobierania i wpłacania zaliczki na PIT w odniesieniu do wypłacanych Pracownikom dodatków do wynagrodzenia z tytułu oddelegowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie w świetle do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

* jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

* jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,

* jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

* w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zatem, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

W świetle art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Jak wynika z opisanego stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży betonu towarowego. Wnioskodawca posiada rozbudowaną sieć dystrybucyjną oraz strukturę organizacyjną uwzględniającą placówki i zakłady produkcyjne znajdujące się na terenie całego kraju. Mieszanka betonowa produkowana w zakładach Spółki jest dostarczana betonowozami na place budów wskazywane przez klientów. pracownicy odbywają podróże służbowe lub są oddelegowywani, kiedy zachodzi potrzeba wykonywania określonych zadań poza miejscem zatrudniania określonym w umowie o pracę. W trakcie odbywanych podróży służbowych lub oddelegowania Pracownicy co do zasady wykonują zwykłe czynności pompowania betonu (tj. obsługa pompy do betonu i kierowanie samochodem, na którym zabudowana jest pompa). Czynności te są tożsame z obowiązkami Pracowników określonymi w umowach o pracę. Zdarzają się również nieliczne przypadki, w których Pracownicy wykonują wówczas inne czynności (np. odstawienie pompy do betonu do serwisu). W zależności od sposobu kwalifikacji takiego wyjazdu na gruncie przepisów prawa pracy, może on być potraktowany jako podróż służbowa lub oddelegowanie. W związku z oddelegowaniem Pracowników Wnioskodawcy nie dokonuje zmian w treści umów w o pracę w zakresie miejsca pracy pracownika. Wnioskodawca nie zawierał z Pracownikami umów dotyczących zwrotu kosztów podróży służbowych, w tym w szczególności w zakresie zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w podróży służbowej. Zwrot tych kosztów odbywa się w oparciu o przepisy prawa pracy - przede wszystkim na podstawie regulacji wspomnianego we wniosku Rozporządzenia ws. podróży służbowych. Zwrot kosztów używania w podróży służbowej prywatnych samochodów Pracowników odbywa się w oparciu o dokument służący do rozliczenia podróży służbowej. W treści tego dokumentu wskazywane są m.in. personalia Pracownika, numer rejestracyjny i pojemność silnika pojazdu, data i cel wyjazdu, miejscowość wyjazdu i przyjazdu, ilość przejechanych kilometrów, stawka za 1 km, kwota wynikającą z przemnożenia liczby przejechanych kilometrów i stawki za 1 km Pracownicy nie prowadzą ewidencji przebiegu pojazdów w formie odrębnych dokumentów.

Odnosząc się do powyższego stwierdza się, że wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zatem, wartość świadczeń ponoszonych przez Wnioskodawcę w postaci dodatku do wynagrodzenia stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 31 ust. 1 i 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2016 r. poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.