0113-KDIPT2-3.4011.463.2018.3.RR - Korekta kosztów uzyskania przychodów w przypadku wykupu samochodu będącego uprzednio przedmiotem leasingu operacyjnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2018 r. (data wpływu 24 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem (data wpływu 17 września 2018 r.) oraz pismem z dnia 11 października 2018 r. (data wpływu 15 października 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku wykupu samochodu będącego uprzednio przedmiotem leasingu operacyjnego (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 24 sierpnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 2 października 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.463.2018.1.RR, 0112-KDIL1-1.4012.609.2018.3.MW, 0111-KDIB2 -2.4015.90.2018.3.PB (doręczonym w dniu 8 października 2018 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wnioskodawca pismem z dnia 11 października 2018 r. (data wpływu 15 października 2018 r.) uzupełnił ww. wniosek (pismo zostało nadane w dniu 12 października 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe (po uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, wybrał opodatkowanie podatkiem liniowym wg stawki 19% i płaci miesięczne zaliczki na podatek dochodowy w tej formie. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, składa deklaracje miesięczne. Głównym przedmiotem Jego działalności gospodarczej jest doradztwo w zakresie informatyki, usługi informatyczne oraz szkolenia z zakresu informatyki. Na zlecenie klientów świadczy swoje usługi w różnych miastach Polski, więc dużo jeździ po kraju. Wnioskodawca w sierpniu 2015 r. zawarł umowę leasingu operacyjnego, która spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.). Umowa była zawarta na okres 36 miesięcy i przewidywała możliwość wykupu samochodu po zakończeniu okresu umowy w zależności od woli leasingobiorcy. Umowa dotyczyła samochodu osobowego marki (...) model (...), który Wnioskodawca wykorzystywał w celu świadczenia usług przez cały okres leasingu. W okresie leasingu odliczał On 50% VAT z każdej faktury otrzymanej od leasingodawcy oraz z faktur dotyczących wydatków eksploatacyjnych i serwisowych dotyczących samochodu. Pozostała kwota każdej faktury stanowiła podatkowe koszty uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Zakończenie umowy leasingu nastąpiło w lipcu 2018 r. Faktura nr (...) dokumentująca wykup przedmiotu leasingu została wystawiona przez (...) Sp. z o.o. dnia 9 lipca 2018 r. na kwotę 350 zł brutto, na Wnioskodawcę jako na przedsiębiorcę. Zdecydował On, że nie będzie dłużej wykorzystywał tego samochodu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej a jedynie dla celów prywatnych, dlatego nie ujął faktury dotyczącej wykupu w kosztach podatkowych ani ewidencji środków trwałych i nie odliczył w deklaracji VAT-7 podatku naliczonego z niej wynikającego. Wnioskodawca liczy się z możliwością zbycia tego samochodu np. w formie darowizny na rzecz członka najbliższej rodziny lub sprzedaży w okresie nie krótszym niż 6 miesięcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo kwalifikując wykupienie samochodu od leasingodawcy jako wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą, niedającego prawa do odliczenia podatku naliczonego?

2. Czy dotychczasowe koszty uzyskania przychodów wynikające z faktur za miesięczne opłaty leasingowe i z faktur za wydatki eksploatacyjne oraz serwisowe dotyczące samochodu nie wymagają zmniejszenia?

3. Czy sprzedaż samochodu z majątku prywatnego po upływie pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie, spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym?

4. Czy zbycie samochodu w formie darowizny, spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym?

5. Czy zbycie samochodu z majątku prywatnego, niezależnie od formy i terminu tego zbycia, spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2, w zakresie pytań nr 1, nr 3-4 oraz nr 5 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykupienie samochodu po zakończeniu okresu umowy leasingu nie zmienia tego, że wcześniejsze wydatki dotyczące rat leasingowych oraz wydatki eksploatacyjne i serwisowe na leasingowany samochód pozostaną kosztami uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomiędzy kosztami uzyskania przychodów a przychodami powinien zachodzić związek celowościowy wyrażający się tym, że poniesienie wydatków miało wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów albo na zabezpieczenie źródła przychodów. Ponoszone wcześniej wydatki spełniały powyższe warunki i nic się pod tym względem nie zmieniło po późniejszym podjęciu decyzji o przeznaczeniu pojazdu na cele prywatne. Podstawą zaliczenia opłat związanych z umową leasingu jest spełnienie warunków określonych w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak też podstaw, aby ponoszone wydatki zostały wykluczone z podatkowych kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu", przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23a pkt 1 ww. ustawy, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z treści zaś art. 23b ust. 1 ww. ustawy wynika, że opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

W związku z powyższym, jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu jej zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 ww. ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione wydatki związane z przedmiotem umowy leasingu.

Przy ocenie możliwości zaliczenia wydatków związanych z umową leasingu operacyjnego do kosztów uzyskania przychodów, należy także mieć na uwadze generalną zasadę kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w sierpniu 2015 r. zawarł umowę leasingu operacyjnego, która spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób. Umowa była zawarta na okres 36 miesięcy i przewidywała możliwość wykupu samochodu po zakończeniu okresu umowy w zależności od woli leasingobiorcy. Umowa dotyczyła samochodu osobowego marki (...) model (...), który Wnioskodawca wykorzystywał w celu świadczenia usług przez cały okres leasingu. W okresie leasingu odliczał On 50% VAT z każdej faktury otrzymanej od leasingodawcy oraz z faktur dotyczących wydatków eksploatacyjnych i serwisowych dotyczących samochodu. Pozostała kwota każdej faktury stanowiła podatkowe koszty uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Zakończenie umowy leasingu nastąpiło w lipcu 2018 r. Faktura nr (...) dokumentująca wykup przedmiotu leasingu została wystawiona przez (...) Sp. z o.o. dnia 9 lipca 2018 r. na kwotę 350 zł brutto na Wnioskodawcę jako na przedsiębiorcę. Zdecydował On, że nie będzie dłużej wykorzystywał tego samochodu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej a jedynie dla celów prywatnych, dlatego nie ujął faktury dotyczącej wykupu w kosztach podatkowych ani ewidencji środków trwałych i nie odliczył w deklaracji VAT-7 podatku naliczonego z niej wynikającego. Wnioskodawca liczy się z możliwością zbycia tego samochodu np. w formie darowizny na rzecz członka najbliższej rodziny lub sprzedaży w okresie nie krótszym niż 6 miesięcy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że po wykupie i przekazaniu ww. samochodu na cele osobiste Wnioskodawcy nie należy korygować kosztów uzyskania przychodów w zakresie zaliczanych do nich w trakcie trwania umowy leasingu operacyjnego opłat/rat leasingowych, wydatków eksploatacyjnych oraz serwisowych, dotyczących ww. samochodu służącego do prowadzonej działalności gospodarczej. Wykupienie samochodu po zakończeniu okresu umowy leasingu operacyjnego nie zmienia faktu, że zapłacone do czasu zakończenia umowy opłaty/raty leasingowe stanowiły koszty uzyskania przychodów działalności gospodarczej Wnioskodawcy, gdyż spełniały warunek celowości, wynikający z cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Między wydatkami a przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej zachodził bowiem związek tego typu, że ponoszenie wydatków miało wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź na funkcjonowanie, czy zabezpieczenie źródła przychodu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.