0113-KDIPT2-3.4011.439.2018.4.IR - Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 1 sierpnia 2018 r., (data wpływu 8 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 września 2018 r. (data wpływu 28 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 8 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Z uwagi na braki wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 13 września 2018 r., (doręczonym w dniu 17 września 2018 r.) wezwał Zainteresowanego będącego stroną postępowania na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 28 września 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 24 września 2018 r.).

We wniosku złożonym przez:

* Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

* Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wspólnicy spółki cywilnej na podstawie decyzji z dnia 15 kwietnia 2016 r. otrzymali pozwolenie na inwestycję - rozbudowa i przebudowa budynku użyteczności publicznej kina. Inwestycję rozpoczęto na budynku kina, które funkcjonowało od 1965 r. i do dnia 13 listopada 2014 r. było własnością (budynek i grunt) Spółki Akcyjnej i było wykorzystywane dla potrzeb kultury do dnia 13 listopada 2014 r.

W dniu 14 listopada 2014 r. ww. nieruchomość nabył Zainteresowany niebędący stroną postępowania za kwotę 750 050 zł (budynek za 607 450 zł i prawo wieczystego użytkowania gruntu za 142 600 zł), a w dniu 1 kwietnia 2016 r. darował swojemu bratu Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania udział 1/2 części prawa użytkowania wieczystego działki gruntu oraz udział 1/2 części we własności znajdującego się na tej działce budynku kina. Wartość darowanego udziału określono na kwotę 750 000 zł.

W 2016 r. rozpoczęto rozbudowę kina i w styczniu 2017 r. oddano do używania. Rozbudowa polegała na modernizacji budynku (nowoczesne materiały, nowoczesny wystrój...), ponieważ budynek ten pamiętał lata 60-te i jego wnętrze przypominało tamtą epokę. Nie powiększono budynku, modernizacji dokonano w jego zewnętrznych granicach i w obrysie pierwotnego budynku.

Łączne nakłady za okres 2016 r. wyniosły 1 515 511 zł 71 gr.

W dniu 22 czerwca 2018 r. aktem notarialnym wspólnicy wnieśli do spółki cywilnej wkład niepieniężny w postaci udziału obejmującego 1/2 części każdy ze wspólników w prawie współwłasności zabudowanej nieruchomości gruntowej i oświadczyli, że wartość rynkowa przekazanego przez nich udziału w przedmiotowej nieruchomości gruntowej wynosi po 750 000 zł udział każdego wspólnika. Wspólnicy określają, że na kwotę 750 000 zł składa się wartość budynku 607 450 zł i wartość gruntu 142 600 zł - wg wartości z dnia zakupu, tj. dnia 14 listopada 2014 r.

Łączna wartość budynku kina na dzień 22 czerwca 2018 r. wynosi 2 730 411 zł 71 gr (1 515 511 zł 71 gr + 607 450 zł + 607 450 zł).

Ponieważ budynek kina używany jest od 1965 r., spółka cywilna zamierza stosować do jego amortyzacji indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.).

W piśmie z dnia 21 września 2018 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, dodano, że Zainteresowani mają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wartość przekazanej darowizny przez Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania została ustalona w cenie nabycia, nie wyższej niż cena rynkowa.

Budynek kina został po raz pierwszy oddany do używania - co najmniej w 1965 r. i Wnioskodawcy posiadają sporządzone przez kino Sprawozdanie za 1965 r. z dnia 19 października 1965 r. (do pisma z dnia 21 września 2018 r. załączono kserokopię 2 stron sprawozdania).

Budynek wprowadzono dnia 22 czerwca 2018 r. do ewidencji środków trwałych do grupy 1, podgrupy 10, rodzaj 107 i przewidziano 10 letni okres wykorzystania, 10 letni okres amortyzacji i 10% stawkę amortyzacji.

Wartość początkowa została ustalona przez Zainteresowanych na podstawie wydatków na modernizację budynku kina (1 515 511 zł 71 gr) oraz udziałów we własności budynku (1 214 950 zł) razem 2 730 411 zł 71 gr.

Budynek jest wykorzystywany do działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę cywilną, w której Zainteresowani są wspólnikami jest to budynek kina gdzie głównie wyświetlane są filmy.

Wartość przekazanego udziału została wyceniona przez wspólników - Zainteresowanych, w wartości nie wyższej od wartości rynkowej. Wartość przekazanego udziału przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania została wyceniona wg wartości rynkowej, a wartość udziału przekazanego przez Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania została wyceniona wg ceny nabycia - nie wyższej od ceny rynkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w stanie faktycznym przedstawionym w części H.76 można stosować stawkę amortyzacji w wysokości 10% (okres amortyzacji 10 lat)?

Zdaniem Zainteresowanych (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku) zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) Zainteresowany może ustalić dla używanego budynku kina po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, dla którego stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% indywidualną stawkę amortyzacji.

Okres amortyzacji dla tego budynku nie może być krótszy niż liczba lat wynikająca z różnicy 40 lat i liczby lat od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Ponieważ budynek ten był używany przez poprzednich właścicieli 53 lata (co najmniej) Zainteresowany przyjął 10 letni okres amortyzacji - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

* być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

* być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższych przepisów wynika, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.

Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

Powyższy przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ww. ustawy - są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustawodawca w przepisie tym określił również minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, minimalny okres amortyzacji należy ustalić przez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku (lokalu) po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Zainteresowani - wspólnicy spółki cywilnej na podstawie decyzji z dnia 15 kwietnia 2016 r. otrzymali pozwolenie na inwestycję - rozbudowa i przebudowa budynku użyteczności publicznej kina. Inwestycję rozpoczęto na budynku kina, które funkcjonowało od 1965 r. i do dnia 13 listopada 2014 r. było własnością (budynek i grunt) Spółki Akcyjnej i było wykorzystywane dla potrzeb kultury do dnia 13 listopada 2014 r. W dniu 14 listopada 2014 r. ww. nieruchomość nabył Zainteresowany niebędący stroną postępowania za kwotę 750 050 zł (budynek za 607 450 zł i prawo wieczystego użytkowania gruntu za 142 600 zł), a w dniu 1 kwietnia 2016 r. darował swojemu bratu udział 1/2 części prawa użytkowania wieczystego działki gruntu oraz udział 1/2 części we własności znajdującego się na tej działce budynku kina. Wartość darowanego udziału określono na kwotę 750 000 zł. W 2016 r. rozpoczęto rozbudowę kina i w styczniu 2017 r. oddano do używania. Łączne nakłady za okres 2016 r. wyniosły 1 515 511 zł 71 gr. W dniu 22 czerwca 2018 r. aktem notarialnym wspólnicy wnieśli do spółki cywilnej wkład niepieniężny w postaci udziału obejmującego 1/2 części każdy ze wspólników w prawie współwłasności zabudowanej nieruchomości gruntowej i oświadczyli, że wartość rynkowa przekazanego przez nich udziału w przedmiotowej nieruchomości gruntowej wynosi po 750 000 zł udział każdego wspólnika. Wspólnicy określają, że na kwotę 750 000 zł składa się wartość budynku 607 450 zł i wartość gruntu 142 600 zł - wg wartości z dnia zakupu, tj. dnia 14 listopada 2014 r. Łączna wartość budynku kina na dzień 22 czerwca 2018 r. wynosi 2 730 411 zł 71 gr (1 515 511 zł 71 gr + 607 450 zł + 607 450 zł). Ponieważ budynek kina używany jest od 1965 r., spółka cywilna zamierza stosować do jego amortyzacji indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. Wartość przekazanej darowizny przez Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania została ustalona w cenie nabycia, nie wyższej niż cena rynkowa. Budynek wprowadzono dnia 22 czerwca 2018 r. do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do grupy 1, podgrupy 10, rodzaj 107 i przewidziano 10 letni okres wykorzystania, 10 letni okres amortyzacji i 10% stawkę amortyzacji. Budynek jest wykorzystywany do działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę cywilną, w której Zainteresowani są wspólnikami i jest to budynek kina.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że wykorzystywany przez spółkę cywilną budynek kina funkcjonował od 1965 r. i do dnia 13 listopada 2014 r. był własnością (budynek i grunt) Spółki Akcyjnej.

Przepisy podatkowe nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Należy zatem przyjąć, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Jeżeli zatem z posiadanych przez Zainteresowanych dokumentów wynika, że zakupiony budynek kina spełnia warunki do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to może mieć zastosowanie indywidualna stawka amortyzacji.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w stosunku do używanego budynku, który nie był wcześniej wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, spełniającego kryteria środka trwałego, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczalne jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% przez okres 10 lat w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanych jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek wydania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wartości opisanych we wniosku, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Końcowo wskazuje się, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych dokumentów. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r. § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.