0113-KDIPT2-3.4011.391.2018.1.IS - PIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez wnioskodawczynię z tytułu najmu nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2018 r. (data wpływu 6 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Wnioskodawczynię z tytułu najmu nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 6 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Wnioskodawczynię z tytułu najmu nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną zamieszkałą na terytorium kraju, prowadzącą jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą. Jest również komandytariuszem w spółce komandytowej (zwanej dalej spółką). Wnioskodawczyni zamierza wziąć w najem nieruchomość od spółki na cele związane z prowadzoną przez Nią jednoosobową działalnością gospodarczą. Z tytułu najmu spółka będzie obciążać Wnioskodawczynię kosztami czynszu i innych opłat. Nieruchomość jest własnością spółki komandytowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, koszty ponoszone przez Wnioskodawczynię z tytułu najmu nieruchomości będą stanowić koszty uzyskania przychodu w ramach Jej indywidualnej działalności?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą, zostając obciążona kosztami związanymi z użytkowaniem wynajętej od spółki nieruchomości wskazanej w zdarzeniu przyszłym będzie mogła uznać koszty z tytułu najmu za koszty uzyskania przychodu w ramach Jej indywidualnej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną zamieszkałą na terytorium kraju, prowadzącą jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą. Jest również komandytariuszem w spółce komandytowej. Wnioskodawczyni zamierza wziąć w najem nieruchomość od spółki na cele związane z prowadzoną przez Nią jednoosobową działalnością gospodarczą. Z tytułu najmu spółka będzie obciążać Wnioskodawczynię kosztami czynszu i innych opłat. Nieruchomość jest własnością spółki komandytowej. Wnioskodawczyni zadała pytanie czy ponoszone przez Nią koszty z tytułu najmu nieruchomości będą stanowić koszty uzyskania przychodu w ramach Jej indywidualnej działalności.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu, wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Spółka komandytowa występuje w obrocie gospodarczym jako podmiot odrębny od swoich wspólników. Jako spółka osobowa ma zdolność prawną, gdyż jest podmiotem prawa, ma zdolność do czynności prawnych (może nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe oraz zaciągać zobowiązania), zdolność sądowa (może pozywać i być pozywaną); tak S. Sołtysiński (W:) Kodeks, 2001, T. I. s. 18. Ma wyodrębnienie organizacyjne związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa jako celu utworzenia spółki i majątkowe, będące odrębną masą majątkową od majątków wspólników (por. komentarz do art. 8 k.s.h.). Spółka działa pod własną firmą. Prowadzenie przedsiębiorstwa przez spółkę wiąże się z jej statusem jako przedsiębiorcy w rozumieniu art. 431 k.c. oraz ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.). (Kidyba Andrzej, "Komentarz aktualizowany do art. 1-300 Kodeksu spółek handlowych", Lex/EL 2018).

Z powyższego wynika, że spółka komandytowa posiada osobowość prawną i zdolność do czynności prawnych. Jej majątek jest wyodrębniony od majątku wspólników, a zatem może dokonywać transakcji z innymi podmiotami, w tym również ze swoimi wspólnikami. Wskazana we wniosku umowa najmu nieruchomości zostanie zatem zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą a spółką komandytową. Wskutek płacenia przez Wnioskodawczynię czynszu i innych opłat z tytułu najmu dochodzić będzie do przesunięcia majątkowego pomiędzy majątkiem spółki a majątkiem Wnioskodawczyni. Koszty te będą więc kosztami rzeczywiście poniesionymi, ponieważ Wnioskodawczyni będzie wykorzystywać nieruchomość do prowadzenia działalności gospodarczej. Koszty będą związane z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawczynię z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej, a tym samym stanowić będą koszty uzyskania przychodu. Jednocześnie nie zostały wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko to, w opinii Wnioskodawczyni znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych i organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 13 kwietnia 2017 r., nr 0114-KDIP3-1.4011.16.2017.1.EC Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że czynsz najmu nieruchomości płacony przez spółkę komandytową swojemu wspólnikowi będzie stanowić koszt uzyskania przychodów tego wspólnika z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki komandytowej, proporcjonalnie do jego udziałów w zyskach spółki.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wnioski płynące z orzecznictwa znajdują analogiczne zastosowanie w sytuacji, w której spółka występuje w roli wynajmującego, a wspólnik - w roli najemcy.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że wydatki związane z najmem nieruchomości, płacone przez Wnioskodawczynię spółce komandytowej, której jest wspólnikiem, będą stanowić koszty uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej przez Nią jednoosobowej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.