0113-KDIPT2-3.4011.317.2017.2.RR

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2017 r. (data wpływu 3 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 3 października 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 9 listopada 2017 r., nr 0113-KDIPT2 -3.4011.317.2017.1.RR (doręczonym w dniu 21 listopada 2017 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 29 listopada 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 28 listopada 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 2009 r. prowadzi w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą.... Firma ta ma siedzibę w miejscu zamieszkania i zameldowania na pobyt stały w mieszkaniu, które jest Jego własnością.

W październiku 2014 r. Wnioskodawca wyjechał do United Kingdom (dalej: UK), dokładnie do Wielkiej Brytanii i tam pracował na umowy o pracę do czerwca 2017 r. Z tytułów umów o pracę w Wielkiej Brytanii otrzymywał On wynagrodzenie, z którego potrącano podatki i składki na ubezpieczenie. Wnioskodawca w UK wynajął mieszkanie wraz z innymi osobami i zamieszkiwał w nim od października 2014 r. do czerwca 2017 r., czyli przez okres pracy w UK.

Dnia 24 stycznia 2017 r. Wnioskodawca otrzymał w UK Certyfikat A1 ważny od dnia 2 października 2014 r. do dnia 31 grudnia 2017 r., dotyczący ubezpieczeń społecznych.

Równocześnie w tym czasie Jego firma w Polsce działała, zatrudniała pracowników i przynosiła przychody porównywalne z przychodami jakie osiągał On z tytułów umów o pracę w UK. Zarządzanie firmą Wnioskodawcy odbywało się za pomocą internetu i podczas Jego wizyt w Polsce, które nie przekraczały w roku 10 dni.

W Polsce za lata 2014, 2015, 2016 składał On zeznania podatkowe PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG uwzględniającym Jego dochody uzyskane w UK. Wszystkie należne podatki wynikające z zeznań podatkowych PIT-36 za lata 2014, 2015, 2016 zostały zapłacone do Urzędu Skarbowego w....

W 2017 r. Urząd Podatkowy w UK HM Revenue & Customs poprosił Wnioskodawcę, aby złożył zeznania podatkowe z lata 2014, 2015, 2016 w UK uwzględniające Jego dochody w Polsce. Za 2014 r. nie stwierdzono konieczności zapłaty podatku, natomiast za okres od dnia 6 kwietnia 2015 r. do dnia 5 kwietnia 2016 r. naliczono podatek do zapłaty z tytułu przychodów Wnioskodawcy z działalności gospodarczej w Polsce (Self Assessment Statment).

Na Jego pismo do HM Revenue & Customs, że podatek od działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce został zapłacony w Polsce HM Revenue & Customs poprosił, aby Wnioskodawca zwrócił się do polskich władz w sprawie podwójnego opodatkowania, gdyż jego zdaniem Wnioskodawca podatki z wszystkich swoich przychodów osiąganych na całym świecie powinien płacić w UK.

Wnioskodawca zwrócił się w tej sprawie do Urzędu Skarbowego w..., który nie zajął wiążącego stanowiska w sprawie dotyczącej tego, w którym kraju: w Polsce, czy w UK powinien zapłacić podatek od swojej działalności gospodarczej w Polsce, biorąc pod uwagę wyżej opisany stan faktyczny

W piśmie z dnia 3 listopada 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodał, że jest osobą samotną. W czasie świadczenia pracy w Wielkiej Brytanii rodzice zamieszkiwali w Polsce, a Jego majątek osobisty oraz majątek firmy znajdował się w Polsce. Wnioskodawca nie występował w tym okresie o certyfikat rezydencji. Przedmiotem działalności były usługi informatyczne oraz obsługa administracyjna i biurowa. Nie prowadził On działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii poprzez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych. Z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca był opodatkowany na zasadach ogólnych, (podatkowa książka przychodów i rozchodów oraz skala podatkowa).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny, Wnioskodawca prosi o stwierdzenie, w którym kraju powinien płacić podatek dochodowy od swojej działalności gospodarczej w Polsce, pracując jednocześnie na umowy o pracę w okresie od października 2014 r. do czerwca 2017 r. w UK - w UK, czy w Polsce ?

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na to, że posiada On w Polsce mieszkanie będące Jego własnością, rodziców i całą rodzinę oraz firmę działającą od wielu lat, która utrzymuje Go, i pokrywa koszty egzystencji, uważa, że żywotne interesy są w Polsce, a wyjazd do pracy w UK był tylko czasowy, i aby pracować legalnie musiał być zameldowany w wynajętym czasowo mieszkaniu w UK.

Wnioskodawca uważa zatem, że od swojej działalności gospodarczej powinien płacić podatek dochodowy w Polsce.

W piśmie z dnia 3 listopada 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodał, że Jego zdaniem, przychody z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w opisanym stanie faktycznym winny być opodatkowane w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Osoby fizyczne, które nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Miedzy innymi za takie dochody uznaje się dochody z działalności gospodarczej.

Artykuł 7 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowana w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych stanowi, że zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu w tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład.

Artykuł 14 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych stanowi, że pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Zdaniem Wnioskodawcy, dochody z działalności gospodarczej, ponieważ nie posiada On zakładu w Wielkiej Brytanii powinny być opodatkowane w Polsce, co uczynił składając deklarację PIT-36. Zaś dochody z pracy najemnej powinny być opodatkowane w Wielkiej Brytanii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z kolei art. 3 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie natomiast do zapisów art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ww. ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych", to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Umowa zawarta między Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca od 2009 r. prowadzi w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą. Firma ta ma siedzibę w miejscu zamieszkania i zameldowania na pobyt stały w mieszkaniu, które jest Jego własnością. W październiku 2014 r. Wnioskodawca wyjechał do United Kingdom (dalej: UK), dokładnie do Wielkiej Brytanii i tam pracował na umowy o pracę do czerwca 2017 r. W UK wynajął On mieszkanie wraz z innymi osobami i zamieszkiwał w nim od października 2014 r. do czerwca 2017 r. W Polsce za lata: 2014, 2015, 2016 składał On zeznania podatkowe PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG uwzględniający Jego dochody uzyskane w UK. Wszystkie należne podatki wynikające z zeznań podatkowych PIT-36 za lata 2014 - 2016 zostały zapłacone do Urzędu Skarbowego. W 2017 r. Urząd Podatkowy w UK HM Revenue & Customs poprosił Wnioskodawcę, aby złożył zeznania podatkowe z lata: 2014, 2015, 2016 w UK uwzględniające Jego dochody w Polsce. Wnioskodawca jest osobą samotną. W czasie świadczenia pracy w Wielkiej Brytanii rodzice zamieszkiwali w Polsce, a Jego majątek osobisty oraz majątek firmy znajdował się w Polsce. Wnioskodawca nie występował w tym okresie o certyfikat rezydencji. Nie prowadził działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii poprzez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. Konwencji, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ww. Konwencji, określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

W świetle powyższego, dochód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że osoba ta prowadzi działalność gospodarczą poprzez położony na terytorium Wielkiej Brytanii zakład.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku zaistniały stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że skoro jak wskazuje Wnioskodawca Jego centrum interesów osobistych i gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) w czasie gdy przebywał w Wielkiej Brytanii, znajdował się w Polsce, to - zgodnie z cyt. powyżej art. 4 ust. 1 i 2 ww. Konwencji w związku z art. 3 ust. 1 i ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - Wnioskodawca podlegał w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

W konsekwencji dochód Wnioskodawcy uzyskany tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w okresie październik 2014 r.- czerwiec 2017 r., podlegał opodatkowaniu w Polsce, stosownie do art. 7 ust. 1 ww. Konwencji.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN) dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Tutejszy Organ nie odniósł się do stwierdzeń Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania dochodu z pracy najemnej w Wielkiej Brytanii, ponieważ zagadnienie to nie jest przedmiotem pytania zadanego we wniosku o interpretację.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.