0113-KDIPT2-3.4011.266.2017.1.JŚ - Koszty uzyskania przychodu z tytułu niepieniężnego uregulowania zobowiązania pożyczkowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 1 września 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku w spółce komandytowej:

* wartości nominalnej przekazanej pożyczkodawcom w formie datio in solutum wierzytelności z tytułu sprzedaży aktywów (należność główna) - jest prawidłowe,

* wartości odsetek od ww. wierzytelności naliczonych do dnia wykonania umowy o datio in solutum - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 września 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku przekazania pożyczkodawcom wierzytelności celem zwolnienia się z zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym. Jest wspólnikiem spółki komandytowej "" Sp.k. z siedzibą w..., zarejestrowanej w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem... (dalej: Spółka). Spółka prowadzi działalność deweloperską i planuje w ciągu kilku najbliższych miesięcy podjęcie czynności restrukturyzacyjnych zmierzających do rozdzielenia jej majątku pomiędzy kilka spółek celowych, w których będą realizowane projekty deweloperskie polegające na budowie nowych budynków mieszkalnych, następnie wydzielanie z nich lokali mieszkalnych, które ostatecznie będą sprzedawane na rzecz klientów. Kolejne projekty deweloperskie, a co za tym idzie także spółki celowe będą oparte o odrębne nieruchomości. Spółki celowe mają być spółkami osobowymi prawa handlowego niepodlegającymi podatkowi dochodowemu od osób prawnych. Wśród kilku rozważanych wariantów przeprowadzenia powyższej restrukturyzacji, jest sprzedaż części majątku Spółki na rzecz spółek celowych. Sprzedawane części majątku będą związane z daną nieruchomością, służącą realizacji konkretnej inwestycji i będą miały formę zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług lub określonych aktywów Spółki - w zależności od możliwości wydzielenia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponieważ Spółka jest pożyczkobiorcą wobec osób trzecich, nieprowadzących działalności gospodarczej i niebędących wspólnikami Spółki, wskazane będzie rozliczenie tych pożyczek i ekonomiczne obciążenie nimi spółek celowych, które w zamierzeniu mają generować przychody ze sprzedaży lokali powstałych wskutek inwestycji. Gdyby okazało się, że nie jest możliwe przypisanie poszczególnych pożyczek konkretnym nieruchomościom, czy też inwestycjom, a tym samym, gdyby nie mogły one wejść w skład wydzielanych zorganizowanych części przedsiębiorstwa, Spółka rozważa spłacenie tych pożyczek poprzez instytucję tzw. datio in solutum uregulowaną w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, która w tym przypadku polegałaby na tym, że pożyczkodawcy w miejsce spłaty pożyczki otrzymają od Spółki wierzytelność (lub jej odpowiednią część) z tytułu sprzedaży majątku spółkom celowym. Na skutek opisanych działań, dojdzie zatem do sytuacji, w której Spółka po sprzedaży zorganizowanych części przedsiębiorstwa lub określonych składników majątkowych spółkom celowym będzie miała wierzytelności o zapłatę ceny wobec spółek celowych. Kolejnym krokiem Spółki będzie zawarcie ze swoimi pożyczkodawcami porozumienia, na mocy którego zaspokoi ich roszczenia pożyczkowe poprzez przekazanie im całości lub określonej części tych wierzytelności, wskutek czego staną się oni wierzycielami spółek celowych, a sama Spółka przestanie być ich dłużnikiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób Wnioskodawca powinien wyliczyć koszty uzyskania przychodu w przypadku przekazania pożyczkodawcom wierzytelności z tytułu sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub składników majątkowych celem zwolnienia się ze zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w celu zwolnienia się ze zobowiązania wobec pożyczkodawców skorzysta z instytucji datio in solutum, tj. świadczenie zamiast wykonania, przewidzianej w art. 453 Kodeksu cywilnego. W myśl tego przepisu, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.

Wskutek zawarcia takiej umowy, dłużnik uzyskuje upoważnienie przemienne (facultas alternativa), umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego, następuje wykonanie umowy o świadczenie zamiast wykonania, przy jednoczesnym wygaśnięciu pierwotnego zobowiązania. Roszczenie wierzyciela zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego. Podsumowując, Spółka poprzez planowaną umowę datio in solutum doprowadzi do wygaśnięcia całości lub części zobowiązań pożyczkowych, a przekazywana na mocy umowy wierzytelność wobec spółki (spółek) celowych zmieni właściciela, gdyż trafi do pierwotnych pożyczkodawców Spółki.

Zgodnie z art. 14 ust. 2e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.), w przypadku, gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego.

W związku z tym, u Wnioskodawcy, jako wspólnika Spółki - proporcjonalnie do jego udziału w zysku Spółki, zgodnie z art. 8 u.p.d.o.f - powstanie przychód równy co najmniej wartości pożyczki (pożyczek), która wygaśnie poprzez przekazanie pożyczkodawcy (pożyczkodawcom) wierzytelności ze sprzedaży przez Spółkę składników majątkowych spółkom celowym.

Dla wyliczenia należnego podatku, niezbędne zatem będzie ustalenie kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym co do zasady każdy wydatek, wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu. Przywołana definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów. Pierwszy z tych elementów stanowiący przesłankę pozytywną, zakłada spełnienie łączne dwóch warunków: konieczność faktycznego poniesienia wydatku oraz poniesienie tego wydatku w celu osiągnięcia przychodu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Drugi z tych elementów stanowiący przesłankę negatywną przesądza, że ponoszony wydatek, aby stanowił koszt podatkowy nie może być ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonym w art. 23 u.p.d.o.f.

W omawianej sytuacji należy uznać, że kosztem uzyskania przychodu z tytułu niepieniężnego uregulowania zobowiązania pożyczkowego Spółki, o którym mowa w art. 14 ust. 2e u.p.d.o.f, będzie dla Wnioskodawcy wartość nominalna przekazanej pożyczkodawcy (pożyczkodawcom) wierzytelności z tytułu sprzedaży aktywów spółkom celowym, w tym z tytułu odsetek naliczonych do dnia wykonania umowy o datio in solutum. Wynika to z faktu, że majątek Spółki pomniejsza się o wartość należności wynikających ze sprzedaży (należność główna i ewentualnie naliczone odsetki), a zatem uszczuplenie to ma bezpośredni i rzeczywisty związek z zaspokojeniem pożyczkodawców i uzyskaniem przychodu.

Jednocześnie podkreślić należy, że koszt ten nie jest wyłączony na mocy art. 23 u.p.d.o.f. Zarówno przychód, jak i koszt powstaną z chwilą zawarcia umowy o świadczenie zamiast wykonania, gdyż na mocy tej umowy powstanie przychód, o którym mowa w art. 14 ust. 2e u.p.d.o.f i jednocześnie przeniesione zostaną na pożyczkodawcę wierzytelności Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku w spółce komandytowej:

* jest prawidłowe odnośnie zaliczenia wartości nominalnej przekazanej pożyczkodawcom w formie datio in solutum wierzytelności z tytułu sprzedaży aktywów (należność główna),

* jest nieprawidłowe odnośnie zaliczenia wartości odsetek od ww. wierzytelności naliczonych do dnia wykonania umowy o datio in solutum.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577), określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Zgodnie z art. 102 tego Kodeksu, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Natomiast art. 123 § 1 Kodeksu spółek handlowych stanowi, że komandytariusz uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Spółka komandytowa nie posiada podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, tym samym nie jest na gruncie przepisów prawa podatkowego podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego, podmiotami takimi są natomiast wspólnicy takiej spółki. Jeżeli wspólnicy są osobami fizycznymi podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 cytowanej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, strat i ulg podatkowych.

Zatem, zgodnie z postanowieniami art. 8 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, z tytułu udziału w spółce komandytowej, przychody, koszty uzyskania przychodów, wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, straty oraz ulgi podatkowe u każdego wspólnika ustala się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku tej spółki.

Stosownie do treści art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2e ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl natomiast art. 14 ust. 2f powołanej ustawy, przepis ust. 2e stosuje się odpowiednio w przypadku wykonania świadczenia niepieniężnego przez spółkę niebędącą osobą prawną.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że w sytuacji, gdy spółka niebędąca osobą prawną ureguluje swoje zobowiązanie poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego, u wspólnika tej spółki powstanie przychód w wysokości wartości uregulowanego zobowiązania (ustalony proporcjonalnie do wysokości jego udziału w zysku spółki). Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego będzie wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychodem będzie wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego.

Należy przy tym wskazać, że instytucja datio in solutum (z łac. świadczenie w miejsce wykonania) określana również jako - świadczenie zamiast wypełnienia - jest formą umowy uregulowanej w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.

Celem datio in solutum jest zatem wygaśnięcie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania - poza umową stron - jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, wspólnikiem spółki komandytowej (dalej: Spółka). Spółka prowadzi działalność deweloperską i planuje w ciągu kilku najbliższych miesięcy podjęcie czynności restrukturyzacyjnych zmierzających do rozdzielenia jej majątku pomiędzy kilka spółek celowych, w których będą realizowane projekty deweloperskie polegające na budowie nowych budynków mieszkalnych, następnie wydzielanie z nich lokali mieszkalnych, które ostatecznie będą sprzedawane na rzecz klientów. Spółka jest pożyczkobiorcą wobec osób trzecich, nieprowadzących działalności gospodarczej i niebędących wspólnikami Spółki. Spółka rozważa spłacenie tych pożyczek poprzez instytucję, tzw. datio in solutum uregulowaną w art. 453 ustawy - Kodeks cywilny, która w tym przypadku polegałaby na tym, że pożyczkodawcy w miejsce spłaty pożyczki, otrzymają od Spółki wierzytelność (lub jej odpowiednią część) z tytułu sprzedaży majątku spółkom celowym. Na skutek opisanych działań dojdzie zatem do sytuacji, w której Spółka po sprzedaży zorganizowanych części przedsiębiorstwa lub określonych składników majątkowych spółkom celowym będzie miała wierzytelności o zapłatę ceny wobec spółek celowych. Kolejnym krokiem Spółki będzie zawarcie ze swoimi pożyczkodawcami porozumienia, na mocy którego zaspokoi ich roszczenia pożyczkowe poprzez przekazanie im całości lub określonej części tych wierzytelności, wskutek czego staną się oni wierzycielami spółek celowych, a sama Spółka przestanie być ich dłużnikiem.

W związku z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku z przekazaniem pożyczkodawcom wierzytelności w formie datio in solutum celem zwolnienia się z zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki.

Z uwagi na brak szczegółowego uregulowania w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu przekazania pożyczkodawcom wierzytelności w formie datio in solutum, koszty powinny być rozpoznane na zasadach ogólnych w oparciu o art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Nie budzi wątpliwości, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wartość nominalną przekazanej przez Spółkę pożyczkodawcom w ramach wykonania umowy o datio in solutum wierzytelności z tytułu sprzedaży aktywów spółkom celowym (w wysokości należności głównej). Przekazanie tej wierzytelności wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku Spółki. Wynika to z faktu, że z tytułu sprzedaży spółkom celowym zorganizowanych części przedsiębiorstwa lub określonych składników majątkowych, majątek Spółki pomniejszy się o wartość należności wynikających ze sprzedaży. Zatem, uszczuplenie to ma bezpośredni i rzeczywisty związek z zaspokojeniem pożyczkodawców w formie datio in solutum.

W omawianej sytuacji, tylko kwota odpowiadająca należności głównej przekazanej wierzytelności może być zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Nie będzie natomiast stanowiła kosztu uzyskania przychodu wartość odsetek od przekazanej przez Spółkę wierzytelności, naliczonych do dnia wykonania umowy o datio in solutum, albowiem w tym przypadku nie wystąpi element poniesienia wydatku. Wykazanie właściwego wyniku podatkowego tego rodzaju transakcji wymaga ustalenia kosztów rzeczywiście poniesionych przez podatnika.

Stwierdzić należy, że skoro spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest wspólnikiem nie poniosła faktycznie wydatku z tytułu odsetek, to nie ma podstaw by przyjąć, że poniosła koszt podatkowy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, w związku z przekazaniem przez spółkę komandytową w ramach datio in solutum wierzytelności z tytułu sprzedaży aktywów i rozpoznaniem przychodu z tytułu wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14 ust. 2e w związku z art. 14 ust. 2f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie mógł rozpoznać koszt uzyskania tego przychodu w wysokości wartości nominalnej przekazanej przez spółkę wierzytelności (odpowiadającej należności głównej) proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku w spółce komandytowej zgodnie art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Natomiast, wartość odsetek od przekazanej przez spółkę komandytową w ramach datio in solutum wierzytelności, nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodu z tytułu wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14 ust. 2e i art. 14 ust. 2f ww. ustawy. W związku z tym, Wnioskodawca nie będzie mógł odsetek od przekazanej wierzytelności, naliczonych do dnia wykonania umowy o datio in solutum ustalonych proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku w spółce komandytowej zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, że kosztem uzyskania przychodu z tytułu niepieniężnego uregulowania zobowiązania pożyczkowego Spółki, będzie dla Wnioskodawcy, ustalona proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku w spółce komandytowej:

* wartość nominalna przekazanej pożyczkodawcom w formie datio in solutum wierzytelności z tytułu sprzedaży aktywów (należność główna) - jest prawidłowe,

* wartość odsetek od ww. wierzytelności naliczonych do dnia wykonania umowy o datio in solutum - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.