0113-KDIPT2-2.4011.661.2022.4.SR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwania - pismami złożonymi 6 października 2022 r. i 17 października 2022 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu 14 października 2018 r. została rozwiązana z pracownicą umowa o pracę na podstawie art. 52 Kodeksu pracy. Pracownica wniosła sprawę do Sądu Rejonowego w... z wnioskiem o "przywrócenie do pracy oraz wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy". Sąd Rejonowy w. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 25 sierpnia 2021 r. wydał wyrok przywracający pracownicę do pracy i zasądził na jej rzecz wypłatę kwoty..... zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia wyroku.... złożyła apelację od ww. wyroku. W dniu 30 czerwca 2022 r. Sąd Okręgowy w. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację. Pracownica w wyznaczonym terminie podjęła pracę od dnia 30 czerwca 2022 r. W dniu 12 lipca 2022 r. zgodnie z wyrokiem Sądu wypłacono ww. pracownicy zasądzoną kwotę w wysokości..... zł. Zasądzona kwota obejmowała okres do dnia 16 czerwca 2021 r. W dniu 14 lipca 2022 r. pracownica złożyła wezwanie do zapłaty wynagrodzenia w wysokości.....zł za okres od dnia 17 czerwca 2021 r. do dnia 30 czerwca 2022 r., tj. do dnia podjęcia pracy.

W uzupełnieniu wniosku ponadto wskazano, że wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2021 r. Sądu Rejonowego w... o sygn. akt... orzeczono, że osoba pełniąca funkcję... została przywrócona do pracy oraz tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia przez stronę powodową pracy w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się wyroku, zasądzono na rzecz powódki kwotę..... zł brutto. Zasądzona kwota obejmowała okres od dnia 16 marca 2019 r. do dnia 16 czerwca 2021 r., tj. daty sformułowania roszczenia o zapłatę, a wyliczenie wysokości dochodzonego roszczenia oparte zostało na przeliczeniu okresu 26 miesięcy przez wynagrodzenie, jakie strona powodowa otrzymywała w dacie do dnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w wysokości..... zł. Podstawą prawną w tej części żądania pozwu stanowił art. 57 § 2 Kodeksu pracy. Orzeczone wynagrodzenie zostało przez Sąd I instancji oparte na ustaleniu, że rozwiązanie umowy o pracę z powódką dokonane w trybie art. 52 Kodeksu pracy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umowy o pracę, albowiem okoliczności faktyczne będące podstawą rozwiązania umowy o pracę nie uzasadniały trybu wskazanej podstawy prawnej art. 52 Kodeksu pracy. Ponieważ w dacie dokonania rozwiązania umowy o pracę powódka podlegała szczególnej ochronie wynikającej z art. 39 Kodeksu pracy - 4 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego, na podstawie przywołanej regulacji art. 57 § 2 Kodeksu pracy orzeczono wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Powyższy wyrok był przedmiotem postępowania odwoławczego, a Sąd Okręgowy w... wyrokiem z dnia 30 czerwca 2022 r., w sprawie o sygn. akt..., oddalił środek odwoławczy co oznacza, że z tą datą orzeczenie stało się prawomocne. Ponieważ powódka po uprawomocnieniu się orzeczenia stawiła się do pracy z dniem stawiennictwa skierowała do... wniosek wzywający do zapłaty kwoty 116 563,33 zł tytułem uzupełnienia wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, co wynika z regulacji art. 57 § 2 Kodeksu pracy.... mając na uwadze powołany przepis art. 57 § 2 Kodeksu pracy oraz treść prawomocnego orzeczenia Sądu oraz skutki finansowe wynikające z ewentualnego skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego dobrowolnie wypłaciła całą żądaną kwotę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy przez powódkę, co wskazano we wniosku.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy wynagrodzenie przyznane wyrokiem Sądu Rejonowego w... oraz dobrowolna wypłata żądanego przez powódkę wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy w czasie gdy zgłosiła się do pracy jest zwolniona z podatku dochodowego jako odszkodowanie na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 300 z późn. zm.), czy też należy przedmiotowe wynagrodzenie opodatkować zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Regulacja ustawowa wynikająca z art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa zwolnienia przedmiotowe uznając, że otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia wynikające wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, za wyjątkiem wyliczonych ustawowo w powołanym przepisie, pozostają wolne od podatku dochodowego.

Tym samym, podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia pieniężnego od opodatkowania jest jego charakter mający cechy odszkodowania, a także to, że jego wysokość lub zasady jego przyznania wynikają wprost z regulacji odrębnych ustawa lub przepisów wykonawczych jakie zostały wydane w oparciu o delegację ustawową. Należy również podnieść to, że przyznane świadczenie nie może obejmować wyjątków wskazanych przez ustawodawcę enumeratywnie wskazanych w treści powyższego przepisu literami a)-f).

Charakter przyznanego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, jak i skutki związane z tego rodzaju świadczeniem w przepisach prawa podatkowego, były przedmiotem licznych orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdzie wyrażono stanowisko, że tego rodzaju przyznane świadczenie pieniężne ma charakter odszkodowania (wyroki NSA: z dnia 8 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 3966/13; z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1504/08).

Po wydanych orzeczeniach w powołanych sprawach pojawiły się orzeczenia, które prezentują pogląd odmienny z powołaniem się na stanowisko Sądu Najwyższego, gdzie przyjęto, że świadczenie wypłacone pracownikowi w oparciu o przepis art. 57 Kodeksu pracy kwalifikowane jest jako świadczenie odszkodowawcze (wyroki NSA: z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt II FSK 2953/18; z dnia 27 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 3420/18). Tezy powołanych orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego wprost przesądziły o zwolnieniu tego wypłaconego świadczenia od podatku dochodowego w rozumieniu przepisów o zwolnieniu przedmiotowym ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ powołana regulacja ustawowa nie wprowadza definicji samego "odszkodowania", którym w jej treści posługuje się ustawodawca przy określeniu zwolnienia przedmiotowego, zachodzi konieczność wydania interpretacji powyższych wątpliwości co do odprowadzenia podatku od przyznanego i wypłaconego świadczenia pracownikowi.

Nie bez znaczenia dla powyższych wątpliwości pozostaje również literalne brzmienie przepisu art. 57 Kodeksu pracy, będącego podstawą prawną dla przyznanego świadczenia pieniężnego, które dotyczy "wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy". Brak uregulowania w słowniczku ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji "odszkodowania" oraz pojęcia "zadośćuczynienia" może skutkować różnymi i sprzecznymi ze sobą interpretacjami co do odprowadzenia podatku dochodowego. Należy w tym miejscu wskazać, że przyznane świadczenie pieniężne jako wynagrodzenie nie może być potraktowane jako świadczenie z tytułu dokonanego deliktu i tym samym nie ma zastosowania odpowiedniego przepisów o czynach niedozwolonych zawartych w Kodeksie cywilnym przy odpowiedzialności deliktowej.

Sam fakt przywrócenia do pracy w... i jego uzależnienie od podjęcia pracy uzasadnia przyjęcie, że zgodnie z literalnym brzmieniem art. 57 Kodeksu pracy przyznano pracownikowi wynagrodzenie, które jako przychód wynikający ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien być opodatkowany.

Potwierdza to również orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1504/08, którego teza jednoznacznie wskazuje, że w przypadku gdy pracownik podejmuje zatrudnienie w wyniku przywrócenia do pracy świadczenie przyznane za czas pozostawania bez pracy jako wynagrodzenie nie było odszkodowaniem, ale wynagrodzeniem za okres pozostawania bez pracy". Powyższe stanowisko potwierdza również orzeczenia NSA z dnia 8 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 3966/13.

Tym samym zasądzone i wypłacone w oparciu o prawomocny wyrok, jak i w wyniku dobrowolnego wykonania wezwania do zapłaty, świadczenie nie jest odszkodowaniem i nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i takie też stanowisko Państwo wyrażają co do wypełnienia obowiązku wynikającego z regulacji art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem:

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy:

Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Podkreślić należy, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia wynikającego z przepisów prawa pracy pozwala na zastosowanie zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy jednoczesnym braku wyłączeń, o jakich mowa w lit. a-g) tego przepisu.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem "krzywda". Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin "zadośćuczynienie", natomiast "odszkodowanie" wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a więc jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie.

Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy:

W sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami "odszkodowanie" oraz "zadośćuczynienie" w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 45, art. 56, art. 99 Kodeksu pracy).

Przedstawili Państwo informacje, z których wynika, że:

- z Państwa pracownikiem została rozwiązana umowa o pracę w trybie dyscyplinarnym na podstawie art. 52 § 1 Kodeksu pracy;

- pracownik złożył pozew do sądu o "przywrócenie do pracy oraz wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy"

- wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 25 sierpnia 2021 r. orzeczono, że osoba pełniąca funkcję... została przywrócona do pracy oraz tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia przez stronę powodową pracy w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się wyroku, zasądzono na rzecz powódki kwotę 247 552 zł brutto; zasądzona kwota obejmowała okres od dnia 16 marca 2019 r. do dnia 16 czerwca 2021 r.;

- złożyliście Państwo apelację od ww. wyroku;

- w dniu 30 czerwca 2022 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację;

- pracownica w wyznaczonym terminie podjęła pracę;

- w dniu 12 lipca 2022 r. zgodnie z wyrokiem Sądu wypłacono ww. pracownicy zasądzoną kwotę w wysokości.... zł; zasądzona kwota obejmowała okres do dnia 16 czerwca 2021 r.;

- w dniu 14 lipca 2022 r. pracownica złożyła wezwanie do zapłaty wynagrodzenia w wysokości.... zł za okres od dnia 17 czerwca 2021 r. do dnia 30 czerwca 2022 r., tj. do dnia podjęcia pracy;

- mając na uwadze powołany przepis art. 57 § 2 Kodeksu pracy oraz treść prawomocnego orzeczenia Sądu oraz skutki finansowe wynikające z ewentualnego skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego dobrowolnie wypłaciliście Państwo całą żądaną kwotę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy przez powódkę.

Powzięliście Państwo wątpliwość, czy wypłacone pracownikowi świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz czy Państwo jaki płatnik powinniście pobrać od ww. świadczenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje Kodeks pracy.

Zgodnie z art. 52 § 1 Kodeksu pracy:

Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

W myśl art. 45 ww. Kodeksu:

§ 1. W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

§ 2. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

§ 3. Przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 411; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Stosownie natomiast do art. 39 ww. Kodeksu:

Pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Stosownie do art. 47 Kodeksu pracy:

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko lub pracownikiem - innym członkiem najbliższej rodziny, o którym mowa w art. 175¹ pkt 3, w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

W myśl natomiast art. 47¹ ww. Kodeksu:

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Zgodnie z art. 56 § 1 ww. Kodeksu:

Pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

W myśl art. 57 § 1 ww. Kodeksu:

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.

Z powyższych regulacji wynika, że zgodnie z art. 57 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Wynagrodzenia tego nie można traktować jako odszkodowania za bezprawne rozwiązanie stosunku pracy przysługującego na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy. Kodeks pracy wprowadza wyraźne rozgraniczenie pomiędzy wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, a odszkodowaniem. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje wówczas, gdy orzeczono o przywróceniu do pracy (art. 57 § 1 Kodeksu pracy), natomiast o odszkodowaniu można mówić w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów, a pracownik nie żąda przywrócenia do pracy (art. 56 § 1 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że wypłacone pracownikowi kwoty nie były odszkodowaniem, a wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy.

Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem związanym bezpośrednio ze stosunkiem pracy. Kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowi więc przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe znajduje potwierdzenie w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 maja 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 2029/07. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że, cyt.:

" (...) pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie, przy czym zasadą jest wybór roszczenia przez pracownika. Zgodnie z art. 57 Kodeksu pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za trzy miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż zasądzone na rzecz skarżącej wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, w związku z jej przywróceniem do pracy, nie jest odszkodowaniem i nie ma charakteru odszkodowawczego. Odmienna - zgodna z wnioskiem strony - kwalifikacja rzeczonego świadczenia stawiałaby skarżącą w korzystniejszej sytuacji od tych, którzy podatek od przychodu ze stosunku pracy uiścili, a tym samym stałaby w sprzeczności z zasadą powszechności i równości opodatkowania gwarantowaną w art. 84 Konstytucji".

W wyroku z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1504/08, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał:

"Z treści uzasadnienia wyroku wynika, że w sprawie miał zastosowanie art. 55 Kodeksu pracy, w myśl którego, skarżącej przysługiwało roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Wybór roszczenia pozostawiono woli skarżącej. W sytuacji, gdy zdecydowała się ona na podjęcie pracy w wyniku przywrócenia do niej, przysługiwało jej wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Świadczenie, o którym mowa, nie było więc odszkodowaniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., lecz wynagrodzeniem za okres pozostawania bez pracy".

Ponadto, w wyroku z dnia 8 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 3966/13, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że:

"Reasumując należy stwierdzić, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest odszkodowaniem, uprawniającym do zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. (por. wyroki NSA: z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1504/08 oraz z 21 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 2918/12)".

Zatem, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wypłacone pracownikowi wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, w związku z jego przywróceniem do pracy, nie jest odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem, a tym samym nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Państwo jako płatnik wypłacając przedmiotowe świadczenie pieniężne powinniście pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Państwa chroniła w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w.. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).