0113-KDIPT2-2.4011.182.2017.1.AKR - Pięcioletni termin w związku z opodatkowaniem przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 9 lipca 2017 r. (data wpływu 11 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 11 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości.

We wniosku złożonym przez:

* Zainteresowanego będącego stroną postępowania: Pana..., NIP....,

* Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania: Panią...., NIP....

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawcy oraz Jego żonie w 1998 r. rodzice przekazali darowizną trzy małe działki o łącznej powierzchni 1 253 m², przy ul.... Na części tego terenu postawione były i są do teraz tymczasowe garaże blaszane osób fizycznych, które trzymają w nich swoje samochody osobowe. Wnioskodawca oraz Jego żona będąc już właścicielami tego terenu na zasadzie współwłasności, podpisują z właścicielami garaży na część terenu pod każdy garaż blaszany umowy dzierżawy na okresy 2 lub 3 letnie.

Żona Wnioskodawcy, rencistka jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, po wybraniu podmiotowego zwolnienia z VAT, rozlicza się z urzędem skarbowym na podstawie PIT-5 od swojej połowy przychodu. Natomiast Wnioskodawca od swojej połowy przychodu, traktujący początkowo owe umowy dzierżawy jako formę prowadzenia działalności, po wybraniu podmiotowego zwolnienia z VAT, rozliczał się z urzędem skarbowym na podstawie PIT-5 oraz opłacał ZUS. W 2006 r. Wnioskodawca zrezygnował z umowy dzierżawy jako formy prowadzenia działalności i od tego czasu już jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej rozlicza się od swojej połowy przychodu.

Wymieniony wyżej teren w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jest terenem mieszkalnym o średniej intensywności zabudowy oraz jako uzupełnienie działalności nieuciążliwej. Wnioskodawca oraz Jego żona na tym terenie nie robili nic oprócz naprawy tymczasowego ogrodzenia, a przedmiotowe działki dzierżawy nie były nigdy środkami trwałymi ujętymi w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca oraz Jego żona planują sprzedać przedmiotowy teren. Sprzedaż nieruchomości nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej, ponieważ ani Wnioskodawca, ani Jego żona takiej nie prowadzą (żona Wnioskodawcy nigdy nie prowadziła, Wnioskodawca natomiast tylko do 2006 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca zapłaci podatek dochodowy od osób fizycznych od połowy kwoty sprzedaży przedmiotowych działek?

2. Czy.... zapłaci podatek dochodowy od osób fizycznych od połowy kwoty sprzedaży przedmiotowych działek?

Zdaniem Zainteresowanych, nie powinni Oni zapłacić podatku dochodowego od kwoty sprzedaży przedmiotowych działek. Stanowisko swoje opierają na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 3 i art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnym źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 ww. ustawy działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W świetle art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zatem, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej, to wówczas przychód z tytułu tej sprzedaży jest opodatkowany jako przychód z działalności gospodarczej, natomiast jeżeli sprzedaż nieruchomości nie następuje w wykonywaniu tej działalności, to należy ją rozpatrywać jako źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Wobec powyższego, odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, jeżeli zbycie to ma miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawcy oraz Jego żonie w 1998 r. rodzice przekazali darowiznę trzech małych działek. Na części tego terenu postawione są tymczasowe garaże blaszane osób fizycznych, które trzymają w nich swoje samochody osobowe. Wnioskodawca oraz Jego żona, jako właściciele tego terenu na zasadzie współwłasności, podpisują z właścicielami garaży na część terenu pod każdy garaż blaszany umowy dzierżawy na okresy 2 lub 3 letnie. Żona Wnioskodawcy, rencistka jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, po wybraniu podmiotowego zwolnienia z VAT, rozlicza się z urzędem skarbowym na podstawie PIT-5 od swojej połowy przychodu. Natomiast Wnioskodawca od swojej połowy przychodu, traktujący początkowo owe umowy dzierżawy jako formę prowadzenia działalności, po wybraniu podmiotowego zwolnienia z VAT, rozliczał się z urzędem skarbowym na podstawie PIT-5 oraz opłacał ZUS. W 2006 r. Wnioskodawca zrezygnował z umowy dzierżawy jako formy prowadzenia działalności i od tego czasu już jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej rozlicza się od swojej połowy przychodu. Wnioskodawca na tym terenie nie robił nic oprócz naprawy tymczasowego ogrodzenia, a przedmiotowe działki dzierżawy nie były nigdy środkami trwałymi ujętymi w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca oraz Jego żona planują sprzedać przedmiotowy teren. Sprzedaż nieruchomości nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej, ponieważ ani Wnioskodawca, ani Jego żona takiej nie prowadzą.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Podstawowym elementem umowy darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do innego świadczenia w przyszłości. Przy czym to świadczenie drugiej strony nie musi mieć charakteru majątkowego, może być np. korzyścią osobistą. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą m.in. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił (art. 33 pkt 1 ww. ustawy). Innymi słowy sam fakt, że między małżonkami istnieje wspólność ustawowa nie czyni małżonków współwłaścicielami majątku osobistego jednego z nich. Co do zasady zatem przedmioty nabyte w drodze dziedziczenia stanowią majątek odrębny małżonka. Natomiast ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zgodnie natomiast z art. 43 § 1 tejże ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Powyższe przepisy ww. ustawy określają charakter prawny majątkowej wspólności ustawowej małżonków jako współwłasności łącznej co znaczy, że udziały w tej wspólności nie są określone w okresie jej trwania. Inaczej mówiąc z bezudziałowego charakteru małżeńskiej wspólności ustawowej wynika bezudziałowy charakter współposiadania składników majątku wspólnego.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że nabycie przez Wnioskodawcę udziału w nieruchomości gruntowej składającej się z trzech działek, który zamierza sprzedać, nastąpiło w 1998 r. w darowiźnie.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że planowane odpłatne zbycie udziału w nieruchomości gruntowej składającej się z trzech działek nie będzie stanowiło źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem jego zbycie będzie dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie. Sprzedaż ta nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej i do sprzedaży tej nie będzie miał zastosowania art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że przychód z tego tytułu nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie wystąpi obowiązek zapłaty tego podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r. § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego....., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.