0113-KDIPT2-2.4011.18.2018.1.EC - Określenie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2018 r. (data wpływu 9 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 9 stycznia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od spadków i darowizn.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 24 lutego 2011 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła mieszkanie (na prawach wspólności ustawowej). W dniu 30 lipca 2015 r. mąż Wnioskodawczyni podarował Jej swój udział w mieszkaniu (1/2), w drodze darowizny (wartość darowizny 67 000 zł - odpowiada wartości połowy nieruchomości). Wnioskodawczyni stała się jedynym właścicielem mieszkania. W dniu 21 września 2017 r. Wnioskodawczyni sprzedała mieszkanie osobie trzeciej. Wnioskodawczyni udała się do Urzędu Skarbowego w celu uregulowania podatku od sprzedaży darowizny, jednakże została poinformowana, że nie istnieje zobowiązanie do zapłaty tegoż podatku, ponieważ była to darowizna w grupie pierwszej (małżonkowie) oraz nie jest zobowiązana do zapłaty podatku od sprzedaży/zbycia nieruchomości, gdyż upłynęło 5 lat od dnia zakupu mieszkania (na podstawie ulgi mieszkaniowej). Pieniądze ze sprzedaży Wnioskodawczyni zainwestowała w zakup dożywotniego nowego lokalu mieszkaniowego i jego remontu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zapłaty podatku od sprzedaży darowizny?

2. Czy na koniec roku podatkowego 2017 Wnioskodawczyni jest zobowiązania do zapłaty od sprzedaży/zbycia nieruchomości? Jeśli tak - w jakiej wysokości?

3. Czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana do złożenia PIT-39?

4. Jeśli Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty podatku od sprzedaży/zbycia nieruchomości, czy może Ona skorzystać z ulgi mieszkaniowej i odpisać koszt zakupu dożywotniego najmu nowego mieszkania oraz koszt jego remontu?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidulanej jest udzielenie odpowiedzi na pytania, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast przedmiotowy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od spadków i darowizn zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w rozumieniu ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Rozdział 1, artykuł 4) mąż zalicza się do pierwszej grupy podatkowej, więc Wnioskodawczyni zwolniona jest z obowiązku podatkowego.

W rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Rozdział 2, artykuł 10) nieruchomość została zakupiona przez Wnioskodawczynię i współmałżonka w dniu 24 listopada 2011 r. i sprzedana w dniu 21 września 2017 r. - upłynęło 5 lat od nabycia, więc Wnioskodawczyni jest zwolniona z obowiązku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy - podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy zapis ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości lub ww. praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie nie stanowi źródła przychodu, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, dla określenia skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości i ww. praw majątkowych istotne jest ustalenie daty ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem w dniu 24 lutego 2011 r. zakupiła mieszkanie, na prawach wspólności ustawowej. W dniu 30 lipca 2015 r. mąż Wnioskodawczyni podarował Jej swój udział w mieszkaniu, odpowiadający wartości połowy nieruchomości. Wnioskodawczyni stała się jedynym właścicielem mieszkania. W dniu 21 września 2017 r. Wnioskodawczyni sprzedała mieszkanie osobie trzeciej.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 888 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Stosownie do treści art. 890 ww. Kodeksu oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Zgodnie natomiast z art. 155 § 1 ww. Kodeksu umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Przy czym umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości, o czym stanowi art. 158 ww. ustawy powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie notarialnym wymienione.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682) - z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe - zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Zaprezentowane stanowisko znajduje odzwierciedlenie w wyroku NSA z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. akt II FSK 33/17, w której sąd stwierdził, że " (...) że skoro małżonkowie nabyli już raz nieruchomość do majątku wspólnego, to skarżąca nie mogła nabyć jej powtórnie w drodze darowizny. Wobec tego, nie można przyjąć, że 5-letni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. liczony ma być od daty nabycia nieruchomości na podstawie umowy darowizny od męża".

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawa, przedstawiony opis stanu faktycznego oraz ww. wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2017 r., należy stwierdzić, że za datę nabycia przez Wnioskodawczynię zarówno udziału w lokalu mieszkalnym, który przypadł jej w związku z zakupem mieszkania w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, jak i nabyciem udziału w drodze umowy darowizny od męża., należy przyjąć dzień 24 lutego 2011 r., tj. datę nabycia mieszkania wraz z mężem do wspólności majątkowej małżeńskiej.

Zatem, odpłatne zbycie (sprzedaż) przez Wnioskodawczynię w dniu 21 września 2017 r. lokalu mieszkalnego nie stanowi dla Niej źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zbycie to nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca 2011 r., w którym nastąpiło nabycie ww. lokalu mieszkalnego. W związku z powyższym, nie powstał u Wnioskodawczyni obowiązek zapłaty podatku dochodowego od przychodu z tej sprzedaży, ani obowiązek wykazania ww. przychodu w jakimkolwiek zeznaniu podatkowym.

W związku z tym, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię ww. lokalu mieszkalnego nie stanowi źródła przychodu w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, ponieważ Wnioskodawczyni nie uzyskała z ww. tytułu dochodu, który mógłby podlegać zwolnieniu od podatku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od sprzedaży lokalu mieszkalnego, uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. W związku z powyższym, dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni łub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.