0113-KDIPT2-1.4011.96.2020.RK - Rozliczenia PIT w związku ze spłatą wierzytelności.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2020 r. (data wpływu 23 stycznia 2020 r.), uzupełnionym pismami z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu 18 marca 2020 r.) i z dnia 26 maja 2020 r. (data wpływu 28 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 23 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 6 marca 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.96.2020.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem poczty w dniu 6 marca 2020 r. (data doręczenia 9 marca 2020 r.).

W dniu 18 marca 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku, które nie zawierało wszystkich informacji niezbędnych do oceny wniosku i wydania interpretacji indywidualnej.

Tutejszy Organ pismem z dnia 4 maja 2020 r. Nr KDIPT2-1.4011.96.2020.4.RK przesłanym za pośrednictwem poczty, w związku z wystosowanym wezwaniem z dnia 6 marca 2020 r., Nr KDIPT2-1.4011.96.2020.1.RK, o uzupełnienie braków formalnych wniosku z dnia 21 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (data wpływu 23 stycznia 2020 r.), poinformował, że zgodnie z art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.) - bieg wyznaczonego, w wystosowanym wezwaniu, 7-dniowego terminu został zawieszony w okresie od 14 marca 2020 r. do czasu odwołania stanu epidemii.

Wobec powyższego Wnioskodawca miał prawo do udzielenia odpowiedzi na powyższe wezwanie do 3 dnia po dniu, w którym odwołany zostanie powyższy stan.

Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 26 maja 2020 r. (data wpływu 28 maja 2020 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 20 października 2010 r. zawarł ze Spółką Akcyjną w likwidacji w... (zwaną dalej S.A.) porozumienie dotyczące zasad użytkowania nieruchomości stanowiącej własność S.A. W ramach zawartego porozumienia Wnioskodawca będzie spłacał zobowiązania S.A. takie jak:

Spłaty będą dokonywane na rachunki bankowe podmiotów uprawnionych. Po dokonanej spłacie strony zawrą umowę dzierżawy nieruchomości z wynagrodzeniem dla S.A. z tytułu czynszu dzierżawnego w wysokości 25 000 zł netto plus należny podatek od towarów i usług - brutto 30 750 zł. Zapłata należnego czynszu następuje poprzez potrącenie kwoty spłaconych zobowiązań z kwotą należnego czynszu. Na ręce S.A. nie będą przekazywane żadne środki finansowe.

W piśmie z dnia 26 maja 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna wpisana do CEIDG od 6 października 2010 r. W ramach prowadzonej działalności zawarł ze Spółką Akcyjną w likwidacji (zwaną dalej: S.A.) w dniu 20 października 2010 r. porozumienie dotyczące zasad użytkowania nieruchomości stanowiących własność (lub będących w użytkowaniu wieczystym), na mocy którego strony postanowiły: Wnioskodawca będzie spłacał, wskazane Mu zobowiązania S.A., a S.A. będzie wydzierżawiała Mu nieruchomość za czynsz w wysokości 30 500 zł plus należny podatek od towarów i usług, który to czynsz będzie w całości potrącany (kompensowany) z wierzytelnością, jaka przysługiwać będzie Wnioskodawcy z tytułu spłaty zobowiązań S.A.

W dniu 1 lutego 2020 r. strony zawarły aneks do porozumienia, zmniejszając kwotę czynszu do 25 000 zł plus należny podatek od towarów i usług. Ponadto w lutym kwota czynszu została powiększona z tytułu płatności za wodę i odprowadzanie ścieków, które spłacić winien Wnioskodawca - o kwotę 2 133,32 zł. Łącznie Wnioskodawca winien dokonać spłaty kwoty 32 883,32 zł.

W lutym 2020 r. w ramach obowiązującego porozumienia Wnioskodawca dokonał spłaty następujących wierzytelności, do których spłaty była zobowiązana S.A.:

* ZUS - 2 778,62 zł z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne,

* ...Urząd Skarbowy w... - 3 173 zł z tytułu PIT-4 i VAT-7,

* PWiK.... - 1 370,12 zł z tytułu opłat za wodę,

* osoby fizyczne - 9 731,20 zł z tytułu wynagrodzeń dla likwidatora, członków Rady Nadzorczej i pracownika,

* Sp. z o.o. - 3 075 zł z tytułu wynagrodzenia dla biura rachunkowego,

* Oczyszczalnia Ścieków.... - 1 265,01 zł z tytułu odbioru ścieków,

* Sp. z o.o. - 55,91 zł z tytułu ochrony biura,

* S.c. - 3 600 zł za przeglądy obiektów budowalnych,

* Biegły Rzeczoznawca Majątkowy - 7 958,08 zł z tytułu sporządzonej wyceny nieruchomości.

Do dnia 26 lutego 2020 r. Wnioskodawca spłacił za S.A. kwotę 32 883,32 zł. W związku z dokonanymi spłatami strony w dniu 26 lutego 2020 r. zawarły umowę dzierżawy, na mocy której Wnioskodawca miał prawo do dysponowania nieruchomością (pobierania pożytków) za okres od 1 marca 2020 r. do 31 marca 2020 r. Przychody uzyskiwane z pobierania pożytków stanowią przychód Wnioskodawcy podlegający opodatkowaniu.

Zawarta umowa zawiera następujące postanowienia:

1. S.A. oddaje Wnioskodawcy do używania i pobierania pożytków przez czas od 1 marca 2020 r. do 31 marca 2020 r. przedmiot dzierżawy, którym jest nieruchomość opisana w p.l z wyłączeniem sieci elektrycznej opisanej w Załączniku nr 2 (§ 4 umowy p.l) oraz działki nr 1/22 opisanej w księdze wieczystej...., a Wnioskodawca ten przedmiot dzierżawy przyjmuje.

2. Wnioskodawca ma prawo oddawać przedmiot dzierżawy osobie trzeciej do bezpłatnego używania oraz poddzierżawiać go i podnajmować na własny rachunek i ryzyko.

3. Strony zgodnie stwierdzają, że czynsz dzierżawny wynosi 25 000,00 zł + podatek od towarów i usług, i został zapłacony poprzez potrącenie (kompensatę) z wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy od S.A. z tytułu spłacenia przez Niego zobowiązań S.A. opisanych w Załączniku nr 1 do umowy.

4. Ponadto kwota 1 734,41 zł + podatek od towarów i usług wynikająca z faktury 1/16/2020 z dnia 23 października 2019 r. z tytułu płatności za utrzymanie sieci wodociągowej za IV kwartał 2019 r. została zapłacona poprzez potrącenie (kompensatę) z wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy od S.A. z tytułu spłacenia przez Niego zobowiązań S.A. opisanych w Załączniku nr 1 do umowy.

W związku z oddaniem nieruchomości w dzierżawę S.A. wystawiła fakturę na kwotę 25 000 zł plus należny podatek od towarów i usług z tytułu czynszu dzierżawnego oraz fakturę na kwotę 1 734,41 zł plus należny podatek od towarów i usług z tytułu zwrotu należności za wodę. Wnioskodawca zaliczył obydwie faktury w poczet poniesionych kosztów prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 26 maja 2020 r.):

Czy wobec braku zapłaty należnego czynszu bezpośrednio na rachunek bankowy S.A., tylko poprzez spłatę zobowiązań S.A. i dokonanie potrącenia spłaconych wierzytelności z należnym czynszem, Wnioskodawca może faktury wystawione przez S.A. zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w kwocie przekraczającej 15 000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 26 maja 2020 r.), ma On prawo do zaliczenia otrzymanych faktur w koszty prowadzonej działalności, ponieważ nie jest On zobowiązany do zapłaty za wystawione faktury poprzez dokonanie płatności, tylko zapłata została dokonana poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności - Wnioskodawca stał się dłużnikiem S.A. z tytułu dzierżawy nieruchomości, a jednocześnie stał się wierzycielem S.A. z tytułu spłaty jego zobowiązań. W takiej sytuacji potrącenie wzajemnych wierzytelności, w świetle art. 498 Kodeksu cywilnego jest formą zapłaty za wykonane usługi lub dostarczone towary.

Analizowany zapis art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy sytuacji, kiedy zapłata następuje w formie płatności bezgotówkowych lub gotówkowych w kwocie przekraczającej 15 000 zł, bez uwzględnienia rachunków bankowych, została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie nie następuje zapłata należności w formie bezgotówkowej lub gotówkowej na rachunek bankowy kontrahenta. W przedmiotowej sprawie należy również uwzględnić fakt, że płatności za dzierżawę dotyczą umowy zawartej pomiędzy stronami w 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie przychodu, ewentualnie na zwiększenie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

* poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy,

* wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł, mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w przywołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców:

W myśl natomiast art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego. Naruszenie tego obowiązku (a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem rachunku płatniczego) skutkuje brakiem możliwości uznania poniesionego wydatku za koszt podatkowy. Innymi słowy, z kategorii kosztów uzyskania przychodów - mocą wyżej wskazanych regulacji - wyłączono (w całości) każdą przekraczającą 15 000 zł płatność dokonaną z pominięciem rachunku płatniczego.

Stosownie do art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

Wierzytelność jest prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Przy podziale praw na majątkowe i niemajątkowe podstawę będzie stanowił interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są z interesem ekonomicznym danego podmiotu. Będą to więc także wierzytelności, wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, w wysokości wartości świadczeń majątkowych.

Instytucja zmiany wierzyciela została określona w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Stosownie do art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie takie w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być dokonany też w formie pisemnej. W wyniku przeniesienia wierzytelności (cesji wierzytelności), wygasa u dotychczasowego wierzyciela stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem. Jednocześnie, powstają nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie nabywcy wierzytelności (wierzyciela), który stał się jej właścicielem na mocy umowy sprzedaży nie powstaje w momencie dokonania cesji przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do czasu faktycznej realizacji wierzytelności - spłaty wierzytelności przez dłużnika, podatnik nie uzyskuje przychodu.

Natomiast transakcja spłaty wierzytelności na gruncie przepisów prawa podatkowego, którą podatnik nabył w wyniku cesji wierzytelności jest zdarzeniem wywołującym określone skutki podatkowe.

Otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z dokonaną cesją wierzytelności stanowią przychód w rozumieniu art. 18 ww. ustawy. Przychodem z praw majątkowych w takim przypadku jest uiszczona przez dłużnika kwota wierzytelności. Przychód powstaje w dacie faktycznego otrzymania należności od dłużnika tej wierzytelności.

W tym samym też momencie, tzn. spłaty nabytej wierzytelności, wydatek na nabycie wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów, albowiem wydatek ten dopiero w tej dacie pozostaje w związku z uzyskanym przychodem (art. 22 ust. 1 ww. ustawy). Przy czym, w sytuacji uzyskania jedynie częściowej spłaty wierzytelności, koszt nabycia należy wykazać proporcjonalnie do odzyskanych kwot wierzytelności. Nie powinno się bowiem kwalifikować do kosztów całej poniesionej kwoty na nabycie wierzytelności, a jedynie tę część, która przypada proporcjonalnie na osiągnięty przychód. Wydatek na zakup wierzytelności co do zasady jest kosztem uzyskania przychodów, ale możliwość takiej jego kwalifikacji musi być powiązana z faktycznym osiągnięciem przychodu i jego wysokością.

Natomiast według art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Powyższe oznacza, że potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata wierzytelności), następuje wówczas, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem drugiej strony. Zatem, potrącenie stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 20 października 2010 r. zawarł ze Spółką w likwidacji porozumienie dotyczące zasad użytkowania nieruchomości stanowiących własność (lub będących w użytkowaniu wieczystym), na mocy którego strony postanowiły, że Wnioskodawca będzie spłacał, wskazane Mu zobowiązania Spółki, a Spółka będzie wydzierżawiała Mu nieruchomość za czynsz w wysokości 30 500 zł plus należny podatek od towarów i usług, który to czynsz będzie w całości potrącany (kompensowany) z wierzytelnością, jaka przysługiwać będzie Wnioskodawcy z tytułu spłaty zobowiązań Spółki w likwidacji. W dniu 1 lutego 2020 r. strony zawarły aneks do porozumienia, zmniejszając kwotę czynszu do 25 000 zł plus należny podatek VAT. Ponadto w lutym kwota czynszu została powiększona z tytułu płatności za wodę i odprowadzanie ścieków, które spłacić winien Wnioskodawca - o kwotę 2 133,32 zł. Łącznie Wnioskodawca winien dokonać spłaty kwoty 32 883,32 zł. W lutym 2020 r. w ramach obowiązującego porozumienia Wnioskodawca dokonał spłaty wierzytelności, do których spłaty była zobowiązana Spółka na kwotę 32 883,32 zł. W związku z dokonanymi spłatami strony w dniu 26 lutego 2020 r. zawarły umowę dzierżawy, na mocy której Wnioskodawca miał prawo do dysponowania nieruchomością (pobierania pożytków) za okres od 1 marca 2020 r. do 31 marca 2020 r. Przychody uzyskiwane z pobierania pożytków stanowią przychód Wnioskodawcy podlegający opodatkowaniu.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa i przedstawiony stan faktyczny, z którego wynika, że Wnioskodawca będzie spłacał wskazane Mu zobowiązania Spółki, a Spółka będzie wydzierżawiała Wnioskodawcy nieruchomość za czynsz, który to czynsz będzie w całości potrącany (kompensowany) z wierzytelnością, jaka przysługiwać będzie Wnioskodawcy z tytułu spłaty zobowiązań Spółki, uznać należy, że potrącenie zobowiązań z określoną kwotą (odpowiadającą kwocie, jaką Wnioskodawca winien zapłacić Spółce za wierzytelność) stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie go na równi z zapłatą. W przypadku więc otrzymania spłaty wierzytelności nabytych w formie potrącenia wierzytelności, kosztem uzyskania przychodów będą wydatki faktycznie przez Wnioskodawcę poniesione, a więc wartość potrąconej (uregulowanej) wierzytelności odpowiadająca cenie wskazanej w Porozumieniu zawartym ze Spółką. W przedmiotowej sprawie nie następuje zapłata należności w formie płatności bezgotówkowej lub gotówkowej na rachunek bankowy kontrahenta, zatem nie będą miały zastosowania przepisy art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące transakcji określonej w art. 19 ustawy - Prawo przedsiębiorców. Zatem mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca może faktury wystawione przez Spółkę zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w kwocie przekraczającej 15 000 zł.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Zaznacza się, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.