0113-KDIPT2-1.4011.754.2019.1.MD - Amortyzacja mieszkania po jego przekształceniu ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w odrębną własność.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2019 r. (data wpływu 12 listopada 2019 r.), uzupełnionym w dniu 3 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji mieszkania po jego przekształceniu ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w odrębną własność (pytanie Nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu 3 stycznia 2020 r. Wnioskodawca dokonał dodatkowej opłaty od wniosku i o tym fakcie poinformował tutejszy Organ drogą mailową.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z żoną nabył w 2018 r. dwa mieszkania stanowiące majątek wspólny małżonków. Zakup miał charakter ulokowania kapitału, jako zabezpieczenie przyszłości dla dwójki dzieci, w tym jednego z niepełnosprawnością. Pierwsze mieszkanie zakupione w kwietniu 2018 r., przeszło generalny remont i wydzielone zostały w nim mniejsze pokoje (5), które zostało wynajęte w grudniu 2018 r. Drugie mieszkanie zaczęto wynajmować w styczniu 2019 r. Ponadto, Wnioskodawca zawarł umowę użyczenia kolejnego mieszkania należącego do majątku odrębnego Jego żony. Mieszkanie to zaczął wynajmować w maju 2019 r. Wszystkie trzy mieszkania (z podziałem na pokoje o łącznej liczbie 12) Wnioskodawca wynajmuje we własnym imieniu na cele mieszkaniowe. Najem mieszkań jest wykonywany w celach zarobkowych, ale bez cech zorganizowania i ciągłości. Wnioskodawca nie ma zorganizowanej struktury do obsługi najmu, a organizacja w Jego przypadku polega jedynie, jeśli jest taka potrzeba, na przygotowaniu lokalu do wynajmu, poszukiwaniu ewentualnych najemców lokali oraz ustalaniu płatności i sposobu jej realizacji. Najemcy nie otrzymują od Wnioskodawcy żadnych usług. Podczas szukania najemców Wnioskodawca nie korzysta z pomocy pośredników, usług firm zarządzających najmem, itp. Nie zatrudnia też osób, celem obsługi najmu lokali. Umowy najmu są długotrwałe, nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Trudno przewidzieć, czy po upływie tego okresu Wnioskodawca będzie nadal wynajmował mieszkania, co jest głównie uzależnione od popytu na nie. Docelowo mieszkania te w przyszłości mogą zamieszkiwać też dzieci Wnioskodawcy, a nawet stać się ich właścicielami. W przyszłości Wnioskodawca nie wyklucza zakupu kolejnych mieszkań i ich wynajmu.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych, opodatkowaną podatkiem liniowym 19%. Wynajmowane mieszkania nie są wykorzystywane w działalności gospodarczej, ponieważ nie jest ona powiązana z branżą nieruchomości. Wnioskodawca bowiem nie prowadzi działalności gospodarczej mającej za przedmiot wynajem mieszkań, a nieruchomości nie są składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dochody z najmu prywatnego Wnioskodawca postanowił opodatkować stawką 18% ze względu na poniesione koszty w związku z remontem. Ponadto, skorzystał On z prawa do amortyzacji środków trwałych. Pierwsze nabyte mieszkanie podlega amortyzacji wg stawki 10%, drugie zakupiono jako spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i wprowadzono je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z dniem 31 grudnia 2018 r. Odpisów amortyzacyjnych wg stawki 2,5% dokonywano od stycznia 2019 r. do marca 2019 r., natomiast w dniu 28 marca 2019 r. mieszkanie zostało przekształcone na podstawie umowy w formie aktu notarialnego w odrębną własność. Budynek został wybudowany w latach osiemdziesiątych XX wieku i spełnia definicję używanego środka trwałego. Z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmienił się tytuł prawny do tego lokalu i w konsekwencji powstał nowy środek trwały z chwilą przekształcenia prawa do lokalu w jego odrębną własność. Wartość niematerialna i prawna została zlikwidowana i wycofana z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zmianie uległa również wartość początkowa lokalu, którą Wnioskodawca ustalił jako wartość początkową spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu pomniejszoną o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne i powiększoną o koszty związane z zakupem i przekształceniem, naliczone od dnia przekazania środka trwałego do użytkowania. Dnia 31 marca 2019 r. wprowadzono środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzację wg stawki 10% rozpoczęto w kwietniu 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy najem trzech mieszkań (12 pokoi) może być traktowany jako najem prywatny? Jeżeli jednak powinien być rozliczany w ramach działalności gospodarczej, to w którym momencie powstał ten obowiązek i czy w przypadku zakupu kolejnych nieruchomości, najem może realizowany tylko w ramach działalności gospodarczej?

2. Czy prawidłowo zinterpretowano i zastosowano stawkę amortyzacyjną 10% od używanego lokalu, w stosunku do którego Wnioskodawca posiadał spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, a które zostało przekształcone na podstawie umowy w formie aktu notarialnego w odrębną własność?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska w zakresie pytania oznaczonego Nr 2, natomiast w zakresie pytania Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy: przychody z najmu opodatkowano na zasadach ogólnych, korzystając z prawa do amortyzacji środków trwałych, dla których zastosowano stawkę amortyzacyjną 10%. Z chwilą przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo własności tego lokalu doszło do likwidacji wartości niematerialnej i prawnej. W momencie tym ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przestało istnieć, tj. w dniu 28 marca 2019 r., a w jego miejsce wszedł nowy składnik majątku - lokal mieszkalny będący odrębną własnością, stanowiący środek trwały. W związku z powyższym, jego wartość początkową będą stanowić wydatki związane z przekształceniem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w lokal będący odrębną własnością oraz wartość spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, która nie została dotychczas zamortyzowana. Dla celów amortyzacji ww. środka trwałego należy również ustalić nową właściwą stawkę amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wskazać także należy, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Stosownie do art. 8 ust. 3 ww. ustawy, zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.

W myśl art. 8 ust. 4 ww. ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, należy złożyć właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego najpóźniej do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy.

Wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje przy zapłacie zaliczek przez cały rok podatkowy oraz przy składaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek zapłaty zaliczek i składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tego tytułu (art. 8 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do treści art. 8 ust. 6 omawianej ustawy podatkowej: wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, dotyczy również lat następnych, chyba że w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, małżonkowie zawiadomią w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną nabył w 2018 r. dwa mieszkania stanowiące majątek wspólny małżonków. Pierwsze mieszkanie zostało wynajęte w grudniu 2018 r. Drugie mieszkanie zaczęto wynajmować w styczniu 2019 r. Wnioskodawca wynajmuje mieszkania we własnym imieniu na cele mieszkaniowe. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej mającej za przedmiot wynajem mieszkań, a nieruchomości nie są składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dochody z najmu prywatnego Wnioskodawca opodatkowuje na zasadach ogólnych.

Pierwsze nabyte mieszkanie podlega amortyzacji wg stawki 10%, drugie zakupiono jako spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i wprowadzono je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z dniem 31 grudnia 2018 r. Odpisów amortyzacyjnych wg stawki 2,5% dokonywano od stycznia 2019 r. do marca 2019 r., natomiast w dniu 28 marca 2019 r. mieszkanie zostało przekształcone na podstawie umowy w formie aktu notarialnego w odrębną własność. Budynek został wybudowany w latach osiemdziesiątych XX wieku i spełnia definicję używanego środka trwałego. Z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmienił się tytuł prawny do tego lokalu i w konsekwencji powstał nowy środek trwały z chwilą przekształcenia prawa do lokalu w jego odrębną własność. Wartość niematerialna i prawna została zlikwidowana i wycofana z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zmianie uległa również wartość początkowa lokalu, którą Wnioskodawca ustalił jako wartość początkową spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, pomniejszoną o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne i powiększoną o koszty związane z zakupem i przekształceniem, naliczone od dnia przekazania środka trwałego do użytkowania. Dnia 31 marca 2019 r. wprowadzono środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzację wg stawki 10% rozpoczęto w kwietniu 2019 r.

Zatem w odniesieniu do kwestii dotyczącej amortyzacji lokalu będącego przedmiotem najmu, stanowiącego majątek wspólny małżonków w stosunku do którego Wnioskodawca wraz z małżonką posiadali spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, a które zostało przekształcone w odrębną własność, należy zauważyć, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem, można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzonym najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonym najmie, decyduje podmiot wynajmujący. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z tytułu najmu, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 powoływanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

Składnik majątku może zatem zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania tego składnika jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Rozstrzygając kwestię zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, że stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji niż:

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy, jak i przepisy prawne przytoczone wyżej należy stwierdzić, że Wnioskodawca powinien ustalić wartość początkową lokalu stanowiącego odrębną własność, powstałego z przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ww. ustawy, czyli jako cena nabycia pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne, a powiększona o wydatki związane z przekształceniem tego prawa w odrębną własność lokalu (w takiej proporcji w jakiej posiada udział w tym lokalu).

Zauważyć należy, że w wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo jego własności, u Wnioskodawcy powstanie nowy składnik majątku stanowiący środek trwały, który został u Wnioskodawcy po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jeżeli zatem z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów będzie wynikało, że lokal stanowiący odrębną własność był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy przed jego nabyciem, o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, to dla amortyzacji tego lokalu dopuszczalnym będzie w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej - maksymalnie 10%, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2 jest prawidłowe.

Dodać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) - niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonki Wnioskodawcy.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny, bądź zdarzenia przyszłe będą zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny, bądź zdarzenia przyszłe będą się różnić od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego.

Dodać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa - niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonki Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.