0113-KDIPT2-1.4011.635.2019.2.AP - Koszty podatkowe związane z leasingiem oraz eksploatacją samochodu osobowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2019 r. (data wpływu 26 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 26 listopada 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 3 stycznia 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.635.2019.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wskazanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 3 stycznia 2020 r. (data doręczenia 14 stycznia 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 15 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 17 stycznia 2020 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

W sprawie podobnej do stanu faktycznego opisywanego w niniejszym wniosku, była wydana na rzecz Wnioskodawcy interpretacja indywidualna prawa podatkowego przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 23 października 2019 r., Nr 0115-KDIT2-3.4011.380.2019.2.AD. Jednak przedmiotem ww. interpretacji było przewidywane zdarzenie przyszłe i dotyczyło ono zakupu samochodu osobowego oraz kosztów jego eksploatacji. Natomiast zaistniały stan faktyczny, będący przedmiotem niniejszego wniosku - dotyczy leasingu samochodu osobowego oraz kosztów jego eksploatacji.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą: X. Działalność gospodarczą, zgodnie z wpisem w CEiDG, prowadzi od dnia 3 września 2019 r. Polega ona na całorocznym zakwaterowaniu turystów wraz z ich wyżywieniem, bez podawania i bez sprzedaży napojów alkoholowych. Działalność ta jest prowadzona w budynku, który jest współwłasnością małżeńską Wnioskodawcy i Jego żony, na..., w miejscowości...., w okolicy jeziora Y. Przeważający rodzaj działalności (zgodnie z klasyfikacją PKD) to: 55.20.Z - obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Wnioskodawca wybrał jako formę opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej zasady ogólne. Korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług (VAT), na podstawie art. 113 ust. 9 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W latach następnych zamierza korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na warunkach wynikających z art. 113, w szczególności z art. 113 ust. 1 wskazanej ustawy.

Wnioskodawca na potrzeby działalności gospodarczej podpisał umowę leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotem umowy leasingu jest samochód osobowy. Zgodnie z umową leasingu, wartość przedmiotu leasingu (samochodu osobowego) jest mniejsza od kwoty 150 000 zł. Nie jest to pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych.

Ze względu na konieczność dowozu zakupionych w innych miejscowościach towarów niezbędnych w działalności gospodarczej (towarów spożywczych, środków czystości, materiałów eksploatacyjnych), a także inne niezbędne przejazdy związane z działalnością gospodarczą - samochód ten jest niezbędnym środkiem transportu w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Aktualnie, ze względu na wykształcenie i doświadczenie zawodowe Wnioskodawcy, jest On - członkiem (PKA) z siedzibą w Z. Szczegółowe informacje na temat działalności tej instytucji zawiera strona internetowa:. Instytucja ta zajmuje się akredytacją oraz oceną jakości kształcenia oferowanego przez polskie uczelnie. PKA realizuje swoje statutowe cele przez dokonywanie obligatoryjnych ocen uczelni, w tym również przez ich wizytowanie. Realizacja tych zadań wymaga od Wnioskodawcy wyjazdów kilka razy miesięcznie do Z, a także miesięcznie kilku wyjazdów akredytacyjnych do różnych uczelni na terenie Polski.

Niezależnie od tego Wnioskodawca jest zatrudniony jako profesor na umowę o pracę przez Wyższą Szkołę Policji w S. Wykonywanie obowiązków służbowych w tej uczelni wymaga od Niego 2-3 wyjazdów służbowych miesięcznie. Opisane powyżej podróże służbowe realizuje aktualnie korzystając z opisanego powyżej samochodu osobowego będącego przedmiotem leasingu, wykorzystywanego w działalności gospodarczej. Koszty podróży służbowych są zwracane Wnioskodawcy przez obie wskazane wyżej instytucje, zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Wypłacane dotychczas świadczenia: zwroty kosztów przejazdów prywatnym samochodem w ramach podróży służbowych korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynagrodzenia ze stosunku pracy oraz stosunków cywilnoprawnych (umowy zlecenia) będących podstawą realizacji opisanych powyżej obowiązków służbowych - podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z przepisami obowiązującymi w tym zakresie.

Leasingowany samochód osobowy służy jednocześnie jako środek transportu w pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a także jako środek transportu w realizacji opisanych powyżej podróży służbowych związanych z Jego aktywnością zawodową.

Zgodnie z umową leasingu oraz przepisami dotyczącymi podatku dochodowego - odpisów amortyzacyjnych przedmiotu leasingu dokonuje finansujący, czyli leasingodawca. Wnioskodawca, jako korzystający, jest zobowiązany opłacać na rzecz finansującego (leasingodawcy) opłaty leasingowe. Ponadto, Wnioskodawca jest zobowiązany ponosić koszty ubezpieczenia analizowanego pojazdu: od odpowiedzialności cywilnej (OC), autocasco (AC), a także innych ubezpieczeń. Spoczywa na Nim również ciężar ponoszenia kosztów: przeglądów, napraw, wymiany ogumienia, a także bieżących kosztów eksploatacji tego pojazdu.

Koszty związane eksploatacją leasingowanego samochodu osobowego są i będą zatem następujące:

W piśmie z dnia 15 stycznia 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że umowa leasingu operacyjnego nr... została zawarta dnia 9 września 2019 r. Przedmiotem tej umowy jest samochód osobowy... rok produkcji 2019. Wartość przedmiotu leasingu określono w umowie: netto 93 089 zł 43 gr plus 23% podatek VAT (21 410 zł 57 gr), razem brutto: 114 500 zł. Umowa leasingu została zawarta na czas określony, zdeterminowany okresowymi (miesięcznymi) opłatami leasingowymi w liczbie 35.

W umowie tej zapisano obowiązek wnoszenia przez Wnioskodawcę (korzystającego) na rzecz podmiotu finansującego następujących opłat:

Zgodnie z zapisami umowy leasingu, powyższe należności mogą zostać zmienione, w szczególności po uwzględnieniu wszystkich kosztów i różnic kursowych po stronie finansującego, a także w przypadku zmiany stawki opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT). Niezależnie od powyższego umowa leasingu nakłada na Wnioskodawcę (korzystającego) obowiązek ubezpieczenia przedmiotu leasingu (ubezpieczenie OC oraz AC), z ponoszeniem przez Niego kosztów tego ubezpieczenia.

Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie przepisów ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług:

* w 2019 r. (pierwszy rok działalności gospodarczej) - na podstawie art. 113 ust. 9 cyt. ustawy,

* w 2020 r. i następnych - na podstawie art. 113 ust. 1 ww. ustawy.

Przewiduje, że roczna wartość sprzedaży w Jego działalności gospodarczej nie będzie przekraczała limitu zwolnienia (200 000 zł), o którym mowa w art. 113 ustawy. Zakłada również, że nie zajdą okoliczności przewidziane w art. 113 ust. 13 tej ustawy, powodujące utratę zwolnienia z podatku od towarów i usług. Nie zamierza również dobrowolnie rezygnować ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie ma i w dającej się przewidzieć przyszłości nie będzie miał prawa do kwalifikowania podatku VAT z faktur wystawianych przez podmiot finansujący jako podatku VAT naliczonego do odliczenia.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieodliczony w takich okolicznościach podatek od towarów i usług - stanowi koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca zalicza i zamierza zaliczać 100% wartości brutto (wraz z podatkiem VAT) wszystkich kosztów związanych z leasingiem operacyjnym - przewidzianych umową leasingu, opisanych powyżej. W przypadku ewentualnej utraty prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia 50% podatku od towarów i usług wykazanego w fakturach wystawianych przez podmiot finansujący, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W takiej sytuacji do kosztów uzyskania przychodów zamierza zaliczać wszystkie koszty wynikające z umowy leasingu w wysokości: wartość netto wykazana na fakturze plus wartość 50% podatku VAT z danej faktury wystawionej przez podmiot finansujący.

Wnioskodawca zalicza i zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej wszystkie raty leasingowe w wysokości 100% wartości brutto wykazanych w fakturach wystawianych przez podmiot finansujący. W przypadku ewentualnej utraty zwolnienia z podatku od towarów i usług, zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej: wartość netto rat leasingowych wykazanych w fakturach wystawianych przez podmiot finansujący wraz z 50% wartości podatku od towarów i usług wykazanego w tych fakturach.

Ewidencja, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, warunkuje prawo do odliczania 100% kwot podatku od towarów i usług (VAT) z faktur dotyczących wydatków związanych z pojazdami samochodowymi. W przypadku braku takiej ewidencji podatnikowi przysługuje prawo do odliczania 50% podatku VAT. Ponieważ aktualnie Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na mocy art. 113 ust. 1, to w ogóle nie przysługuje Mu prawo do odliczania kwot podatku od towarów i usług (VAT) w żadnej wysokości. Wynika to z art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zatem, Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy. W przypadku ewentualnej utraty prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług, Wnioskodawca nie zamierza prowadzić ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy. Będzie to skutkowało brakiem prawa do odliczania 100% wartości podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki związane z samochodem będącym przedmiotom umowy leasingu. Z zachowaniem prawa do odliczania 50% wartości podatku VAT ze wspomnianych faktur.

Aktualnie, ze wzglądu na korzystanie przez Wnioskodawcę ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, na podstawie art. 113 ust. 1, podatek od towarów i usług z faktur dokumentujących wydatki związane z samochodem - w ogóle nie może być kwalifikowany jako VAT naliczony do odliczenia (podlegający odliczeniu w jakiejkolwiek wysokości). Wynika to z art. 86 ust. 1 ustawy. Tak więc, ewidencja przewidziana w art. 86a ust. 4, nie jest prowadzona, ponieważ nie występują okoliczności prawo-podatkowe dotyczące tej ewidencji (nakładające na Wnioskodawcę obowiązek prowadzenia takiej ewidencji). W przypadku ewentualnej utraty prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług, Wnioskodawca będzie korzystał ze zwolnienia z prowadzenia tej ewidencji na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a, ponieważ kwotę podatku naliczonego do odliczenia z tytułu wydatków związanych z samochodom Wnioskodawca będzie obliczał zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1-4 (jako 50% kwot podatku od towarów i usług wskazanego tamże).

Ponadto Wnioskodawca dodał, że stan faktyczny, sformułowane pytanie oraz opis stanowiska własnego we wniosku z dnia 22 listopada 2019 r. dotyczy stanu aktualnego, w którym korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług W związku z tym, nie przysługuje Mu prawo do kwalifikowania podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki związane z samochodem, będącym przedmiotem niniejszego wniosku - jako naliczonego do odliczenia, w żadnej wysokości. W związku z tym, w Jego stanowisku przedstawionym we wniosku z dnia 22 listopada 2019 r. posługiwał się pojęciem "wartość brutto faktur", rozumianej jako wartość netto wraz z podatkiem od towarów i usług (VAT). Wskaźniki procentowe zaliczania do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych rodzajów kosztów we wniosku z dnia 22 listopada 2019 r. - pozostają bez zmian. W przypadku ewentualnej utraty prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług, Wnioskodawca będzie korzystał ze zwolnienia z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. W takiej sytuacji będzie Mu przysługiwało prawo do odliczania 50% podatku VAT wykazanego w fakturach dotyczących wydatków związanych z analizowanym samochodem.

Wówczas, według oceny Wnioskodawcy, będzie Mu przysługiwało prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty związane z leasingiem oraz eksploatacją analizowanego samochodu osobowego, z wykorzystywaniem go również jako środka transportu w opisanych we wniosku podróżach służbowych Wnioskodawcy, niezwiązanych z działalnością gospodarczą, mogą być uznane jako koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej w następujących wysokościach:

Zdaniem Wnioskodawcy, jest dopuszczalne z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego, wykorzystywanie samochodu osobowego leasingowanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej - również jako środka transportu w podróżach służbowych wynikających z opisanej powyżej aktywności zawodowej Wnioskodawcy.

Treść art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, " (...) jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika", wskazuje zdaniem Wnioskodawcy, że ustawodawca przewidział dopuszczalność takiego zróżnicowanego (mieszanego) wykorzystania samochodu osobowego przez podatnika. Jednocześnie przepis ten wprowadza ograniczenie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów w pozarolniczej działalności gospodarczej: do wysokości 75% kosztów eksploatacji samochodu osobowego, właśnie w sytuacji, gdy samochód osobowy jest wykorzystywany również dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W takiej sytuacji pozostałe 25% nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Ustawodawca wprowadził taką zryczałtowaną redukcję kosztów zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Nie zobowiązał przy tym podatnika do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, ani innej ewidencji z rozgraniczeniem przejazdów związanych z działalnością gospodarczą i innych przejazdów - celem zastosowania innej metody wyliczania i zaliczania w inny sposób kosztów używania samochodu osobowego w koszty działalności gospodarczej. Ustawodawca nie wskazał też żadnej innej metody wyliczania i zaliczania do kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej - kosztów użytkowania samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jak również wykorzystywanego przez podatnika dla innych celów.

Ponieważ Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług (VAT), to do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej może zaliczać Jego zdaniem:

W zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej składek na ubezpieczenia samochodu osobowego, w tym również samochodu wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu, ustawodawca wprowadził odrębną zasadę opisaną w art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą zasadą składki te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczeniowych. Zgodnie z umową leasingu, wartość samochodu osobowego (przedmiotu leasingu) ostatecznie ustalona na podstawie faktury od dostawcy - jest mniejsza od kwoty 150 000 zł. W związku z tym, wartość samochodu przyjmowana dla celów ubezpieczeniowych będzie zawsze mniejsza niż 150 000 zł. Ustawodawca nie wskazał w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych żadnej metody obligującej do zredukowania kosztów ubezpieczenia samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, w przypadku wykorzystywania tego samochodu przez podatnika do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W związku z powyższym, według oceny Wnioskodawcy: 100% kosztów ubezpieczenia analizowanego samochodu osobowego stanowi koszty uzyskania przychodów w Jego działalności gospodarczej.

Ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wyodrębnił w sposób szczególny kolejny rodzaj kosztów związanych z wykorzystywaniem samochodu osobowego w działalności gospodarczej - opłaty wynikające z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów opłaty wynikające z umowy leasingu (z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, które uregulowane są odrębnie i opisane powyżej) - w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy. Wartość samochodu osobowego będącego przedmiotem podpisanej przez Wnioskodawcę umowy leasingu jest mniejsza niż 150 000 zł. Ustawodawca nie wskazał przy tym w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych żadnej metody obligującej do zredukowania kosztów opłat leasingu samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, w przypadku wykorzystywania tego samochodu przez podatnika do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym, według oceny Wnioskodawcy: 100% kosztów opłat wynikających z umowy leasingu stanowi koszty uzyskania przychodów w Jego działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Jak wynika zaś z art. 86a ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do:

c. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze - jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 ww. ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których:

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Z części II pkt 4 uzasadnienia do ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159) wynika, że wszelkie wydatki związane z korzystaniem z samochodu osobowego służącego podatnikowi także do innych celów niż działalność gospodarcza podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 75% tych wydatków. Możliwość zaliczenia do kosztów 100% takich wydatków dotyczy tylko wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik zobowiązany jest do prowadzenia ewidencji potwierdzającej wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (wykorzystywana w tym zakresie jest ewidencja stosowana dla celów VAT). Przy czym, jeżeli podatnik nie ma obowiązku prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu dla celów podatku od towarów i usług, to również na gruncie podatku dochodowego dla zaliczenia wydatków eksploatacyjnych z tytułu używania samochodu osobowego zaliczonego do środków trwałych, nie jest wymagane prowadzenie takiej ewidencji. Sytuacja taka ma miejsce w przypadku, gdy podatnik nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, korzysta ze zwolnienia od tego podatku.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Oznacza to, że w przypadku opłacania składek na ubezpieczenie samochodu osobowego składki te stanowią koszt uzyskania przychodu tylko w części ustalonej od wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 150 000 zł z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Z tym, że przewidziane ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, które mogą zostać zaliczone go kosztów uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu (AC).

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 5g cyt. ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dotyczy zatem wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik zobowiązany jest prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, potwierdzającą wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej. W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej jednak nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z treści zaś art. 23b ust. 1 ww. ustawy wynika, że opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r., poz. 1063 oraz z 1999 r., poz. 484 i 1178) - do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Z zacytowanych regulacji wynika, że - co do zasady - jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz nie zachodzą wyłączenia wskazane w ust. 2 tego przepisu, to wówczas ponoszone w podstawowym okresie przez leasingobiorcę wydatki (korzystającego - prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą), z tytułu używania przedmiotu leasingu, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje, jako warunku zaliczenia wydatków z tytułu rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów, konieczności wykorzystywania przedmiotu leasingu wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podstawą zaliczenia wydatków z tego tytułu jest spełnienie kryteriów wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zostaną one spełnione, podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów raty leasingowe w pełnej wysokości.

W związku z powyższym, jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu jej zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 ww. ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione wydatki związane z przedmiotem umowy leasingu.

Przy ocenie możliwości zaliczenia wydatków związanych z umową leasingu operacyjnego do kosztów uzyskania przychodów, należy także mieć na uwadze generalną zasadę kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na całorocznym zakwaterowaniu turystów wraz z ich wyżywieniem, bez podawania i bez sprzedaży napojów alkoholowych. Korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług (VAT), na podstawie art. 113 ust. 9 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca na potrzeby działalności gospodarczej podpisał umowę leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotem umowy leasingu jest samochód osobowy. Zgodnie z umową leasingu, wartość przedmiotu leasingu (samochodu osobowego) jest mniejsza od kwoty 150 000 zł. Samochód ten jest niezbędnym środkiem transportu w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest zatrudniony również jako profesor na umowę o pracę. Podróże służbowe realizuje korzystając z opisanego samochodu osobowego będącego przedmiotem leasingu, wykorzystywanego w działalności gospodarczej. Leasingowany samochód osobowy służy jednocześnie jako środek transportu w pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a także jako środek transportu w realizacji podróży służbowych. Zgodnie z umową leasingu oraz przepisami dotyczącymi podatku dochodowego - odpisów amortyzacyjnych przedmiotu leasingu dokonuje finansujący, czyli leasingodawca. Wnioskodawca jako korzystający jest zobowiązany opłacać na rzecz finansującego (leasingodawcy) opłaty leasingowe. Ponadto, Wnioskodawca jest zobowiązany ponosić koszty ubezpieczenia analizowanego pojazdu: od odpowiedzialności cywilnej (OC), autocasco (AC), a także innych ubezpieczeń. Spoczywa na Nim również ciężar ponoszenia kosztów: przeglądów, napraw, wymiany ogumienia, a także bieżących kosztów eksploatacji tego pojazdu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne uznać należy, że jeżeli w istocie Wnioskodawca na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz, przy założeniu, że leasingowany samochód osobowy służy jednocześnie jako środek transportu w pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a także jako środek transportu w realizacji opisanych podróży służbowych związanych z Jego aktywnością zawodową, to ponoszone wydatki na opłaty leasingowe, ubezpieczenia OC, AC, NW oraz Assistance, koszty przeglądów i napraw (usługi serwisowe wraz z zakupem części zamiennych), zakup paliwa, olejów, wymiany ogumienia i inne bieżące koszty eksploatacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile będą poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i zostaną prawidłowo udokumentowane.

Zatem, odnosząc się do poszczególnych kategorii wydatków, które wskazane zostały we wniosku oraz przyjmując za Wnioskodawcą, że wartość przedmiotu leasingu to 114 500 zł brutto, a roczna wartość sprzedaży w Jego działalności gospodarczej nie będzie przekraczała limitu zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług oraz że nie zamierza On dobrowolnie rezygnować ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć:

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Końcowo wskazać należy, że interpretacja odnosi się wyłącznie do zagadnień prawa podatkowego w kontekście zadanego pytania i zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska w sprawie oceny prawnej. Nie rozstrzyga o poprawności dokonywanych przez Wnioskodawcę rozliczeń kosztów uzyskania przychodów, bowiem stanowi to element opisu sprawy i nie podlega ocenie w ramach postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.