0113-KDIPT2-1.4011.586.2019.1.MD - Zaliczenie do odpowiedniego źródła przychodów uzyskiwanych z najmu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2019 r. (data wpływu 12 listopada 2019 r.), uzupełnionym w dniu 3 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do odpowiedniego źródła przychodów uzyskiwanych z najmu (pytanie Nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu 3 stycznia 2020 r. Wnioskodawca dokonał dodatkowej opłaty od wniosku i o tym fakcie poinformował tutejszy Organ drogą mailową.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z żoną nabył w 2018 r. dwa mieszkania stanowiące majątek wspólny małżonków. Zakup miał charakter ulokowania kapitału, jako zabezpieczenie przyszłości dla dwójki dzieci, w tym jednego z niepełnosprawnością. Pierwsze mieszkanie zakupione w kwietniu 2018 r., przeszło generalny remont i wydzielone zostały w nim mniejsze pokoje (5), które zostało wynajęte w grudniu 2018 r. Drugie mieszkanie zaczęto wynajmować w styczniu 2019 r. Ponadto, Wnioskodawca zawarł umowę użyczenia kolejnego mieszkania należącego do majątku odrębnego Jego żony. Mieszkanie to zaczął wynajmować w maju 2019 r. Wszystkie trzy mieszkania (z podziałem na pokoje o łącznej liczbie 12) Wnioskodawca wynajmuje we własnym imieniu na cele mieszkaniowe. Najem mieszkań jest wykonywany w celach zarobkowych, ale bez cech zorganizowania i ciągłości. Wnioskodawca nie ma zorganizowanej struktury do obsługi najmu, a organizacja w Jego przypadku polega jedynie, jeśli jest taka potrzeba, na przygotowaniu lokalu do wynajmu, poszukiwaniu ewentualnych najemców lokali oraz ustalaniu płatności i sposobu jej realizacji. Najemcy nie otrzymują od Wnioskodawcy żadnych usług. Podczas szukania najemców Wnioskodawca nie korzysta z pomocy pośredników, usług firm zarządzających najmem, itp. Nie zatrudnia też osób, celem obsługi najmu lokali. Umowy najmu są długotrwałe, nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Trudno przewidzieć, czy po upływie tego okresu Wnioskodawca będzie nadal wynajmował mieszkania, co jest głównie uzależnione od popytu na nie. Docelowo mieszkania te w przyszłości mogą zamieszkiwać też dzieci Wnioskodawcy, a nawet stać się ich właścicielami. W przyszłości Wnioskodawca nie wyklucza zakupu kolejnych mieszkań i ich wynajmu.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych, opodatkowaną podatkiem liniowym 19%. Wynajmowane mieszkania nie są wykorzystywane w działalności gospodarczej, ponieważ nie jest ona powiązana z branżą nieruchomości. Wnioskodawca bowiem nie prowadzi działalności gospodarczej mającej za przedmiot wynajem mieszkań, a nieruchomości nie są składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dochody z najmu prywatnego Wnioskodawca postanowił opodatkować stawką 18% ze względu na poniesione koszty w związku z remontem. Ponadto, skorzystał On z prawa do amortyzacji środków trwałych. Pierwsze nabyte mieszkanie podlega amortyzacji wg stawki 10%, drugie zakupiono jako spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i wprowadzono je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z dniem 31 grudnia 2018 r. Odpisów amortyzacyjnych wg stawki 2,5% dokonywano od stycznia 2019 r. do marca 2019 r., natomiast w dniu 28 marca 2019 r. mieszkanie zostało przekształcone na podstawie umowy w formie aktu notarialnego w odrębną własność. Budynek został wybudowany w latach osiemdziesiątych XX wieku i spełnia definicję używanego środka trwałego. Z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmienił się tytuł prawny do tego lokalu i w konsekwencji powstał nowy środek trwały z chwilą przekształcenia prawa do lokalu w jego odrębną własność. Wartość niematerialna i prawna została zlikwidowana i wycofana z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zmianie uległa również wartość początkowa lokalu, którą Wnioskodawca ustalił jako wartość początkową spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu pomniejszoną o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne i powiększoną o koszty związane z zakupem i przekształceniem, naliczone od dnia przekazania środka trwałego do użytkowania. Dnia 31 marca 2019 r. wprowadzono środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzację wg stawki 10% rozpoczęto w kwietniu 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy najem trzech mieszkań (12 pokoi) może być traktowany jako najem prywatny? Jeżeli jednak powinien być rozliczany w ramach działalności gospodarczej, to w którym momencie powstał ten obowiązek i czy w przypadku zakupu kolejnych nieruchomości, najem może realizowany tylko w ramach działalności gospodarczej?

2. Czy prawidłowo zinterpretowano i zastosowano stawkę amortyzacyjną 10% od używanego lokalu, w stosunku do którego Wnioskodawca posiadał spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, a które zostało przekształcone na podstawie umowy w formie aktu notarialnego w odrębną własność?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska w zakresie pytania oznaczonego Nr 1, natomiast w zakresie pytania Nr 2 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy: planuje On wynajmować nieruchomości długoterminowo, w celu wynajęcia przedmiotowych lokali nie będzie korzystał z usług pośrednika. Zawierane przez Niego umowy będą umowami długoterminowymi, a lokale wynajmowane będą na cele mieszkalne. W ocenie Wnioskodawcy, najem może być traktowany jako najem prywatny. Nie będzie On bowiem zatrudniał pracowników w celu obsługi najmu, nie będzie korzystał z usług pośrednika, czy oferował najemcom dodatkowe usługi. Co do zasady, czynności Wnioskodawcy sprowadzają się do podpisania umów, sporządzenia protokołu przekazania lokali oraz przekazania kluczy najemcom. Zdaniem Wnioskodawcy, nie można zatem mówić, że Jego działalność w ww. zakresie ma charakter zorganizowany, a zatem w sposób świadczący o wykonywaniu jej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że jest ojcem dwójki dzieci, zakłada więc ewentualność korzystania z lokali przez swoje potomstwo, ale nie wyklucza też, że staną się one w przyszłości ich właścicielami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3)

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

W myśl art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

c. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem, jednak każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem istotnych okoliczności danej sprawy, w tym w kontekście spełnienia przesłanek wskazanych w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy. To podatnik mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych decyduje w jakiej formie ze względu na sposób wykonywania najmu, jego charakter jak również podejmowane działania, będzie uzyskiwał przychody z najmu. Inaczej mówiąc to podatnik kreując elementy stanu faktycznego może uzyskiwać przychody z najmu albo w sposób zorganizowany i ciągły czyli w sposób stały, nieokazjonalny, profesjonalny, metodyczny, systematyczny i uporządkowany albo w sposób incydentalny, okazjonalny w sposób przypadkowy, nieregularny.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły.

Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki, stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Ponadto w myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu jakim jest dzierżawa lub najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą. Na tle przedstawionych regulacji prawnych należy stwierdzić, że najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Co do zasady, wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem, jednak każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem istotnych okoliczności danej sprawy, w tym w kontekście spełnienia przesłanek wskazanych w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To podatnik, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych, decyduje w jakiej formie, ze względu na sposób wykonywania najmu, jego charakter, jak również podejmowane działania, będzie uzyskiwał przychody z najmu. Inaczej mówiąc, to podatnik kreując elementy stanu faktycznego może uzyskiwać przychody z najmu albo w sposób zorganizowany i ciągły, czyli w sposób stały, nieokazjonalny, profesjonalny, metodyczny, systematyczny i uporządkowany albo w sposób incydentalny, okazjonalny w sposób przypadkowy, nieregularny.

Jednak przy kwalifikacji uzyskiwanych przychodów z najmu (najem prywatny czy działalność gospodarcza) zawsze należy brać pod uwagę treść art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Decydujące znaczenie ma to, czy w okolicznościach faktycznych danej sprawy zostały spełnione przesłanki ze wskazanej regulacji, a nie tylko przekonanie podatnika o właściwej, jego zdaniem, kwalifikacji osiąganych przez niego przychodów do określonego źródła przychodów. Podstawowe znaczenie ma sposób wykonywania najmu - a więc profesjonalny, zarobkowy, zorganizowany i ciągły charakter dokonywanych czynności oraz prowadzenie najmu na własny rachunek i ryzyko.

Innymi słowy nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowane nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli sposób wykonywania tego najmu ze względu na rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, a nie według wyboru podatnika jako tzw. najem prywatny, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 powoływanej ustawy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przychody uzyskiwane z tytułu najmu można zaliczyć do odrębnego od pozarolniczej działalności gospodarczej źródła przychodów, jakim jest najem, dzierżawa, wyłącznie wtedy, gdy najem ten nie jest przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej, bądź gdy przedmiotem najmu nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Wskazać także należy, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Stosownie do art. 8 ust. 3 ww. ustawy, zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.

W myśl art. 8 ust. 4 ww. ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, należy złożyć właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego najpóźniej do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy.

Wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje przy zapłacie zaliczek przez cały rok podatkowy oraz przy składaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek zapłaty zaliczek i składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tego tytułu (art. 8 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do treści art. 8 ust. 6 omawianej ustawy podatkowej: wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, dotyczy również lat następnych, chyba że w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, małżonkowie zawiadomią w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną nabył w 2018 r. dwa mieszkania stanowiące majątek wspólny małżonków. Zakup miał charakter ulokowania kapitału, jako zabezpieczenie przyszłości dla dwójki dzieci, w tym jednego z niepełnosprawnością. Pierwsze mieszkanie zakupione w kwietniu 2018 r., przeszło generalny remont i wydzielone zostały w nim mniejsze pokoje (5), które zostało wynajęte w grudniu 2018 r. Drugie mieszkanie zaczęto wynajmować w styczniu 2019 r. Ponadto, Wnioskodawca zawarł umowę użyczenia kolejnego mieszkania należącego do majątku odrębnego Jego żony. Mieszkanie to zaczął wynajmować w maju 2019 r. Wszystkie trzy mieszkania (z podziałem na pokoje o łącznej liczbie 12) Wnioskodawca wynajmuje we własnym imieniu na cele mieszkaniowe. Najem mieszkań jest wykonywany w celach zarobkowych, ale bez cech zorganizowania i ciągłości. Wnioskodawca nie ma zorganizowanej struktury do obsługi najmu, a organizacja w Jego przypadku polega jedynie, jeśli jest taka potrzeba, na przygotowaniu lokalu do wynajmu, poszukiwaniu ewentualnych najemców lokali oraz ustaleniu płatności i sposobu jej realizacji. Najemcy nie otrzymują od Wnioskodawcy żadnych usług. Podczas szukania najemców Wnioskodawca nie korzysta z pomocy pośredników, usług firm zarządzających najmem, itp. Nie zatrudnia też osób, celem obsługi najmu lokali. Umowy najmu są długotrwałe, nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Trudno przewidzieć, czy po upływie tego okresu Wnioskodawca będzie nadal wynajmował mieszkania, co jest głównie uzależnione od popytu na nie. Docelowo mieszkania te w przyszłości mogą zamieszkiwać też dzieci Wnioskodawcy, a nawet stać się ich właścicielami. W przyszłości Wnioskodawca nie wyklucza zakupu kolejnych mieszkań i ich wynajmu.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych, opodatkowaną podatkiem liniowym 19%. Wynajmowane mieszkania nie są wykorzystywane w działalności gospodarczej, ponieważ nie jest ona powiązana z branżą nieruchomości. Wnioskodawca bowiem nie prowadzi działalności gospodarczej mającej za przedmiot wynajem mieszkań, a nieruchomości nie są składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dochody z najmu prywatnego Wnioskodawca postanowił opodatkować stawką 18% ze względu na poniesione koszty w związku z remontem.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa i opisany we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują kwestii związanych z zasadami zawierania umów najmu, w tym także ilości nieruchomości (bądź lokali), które mogą być przedmiotem najmu prywatnego. Wybór kwalifikacji i sposobu rozliczania przychodów z tytułu najmu nie jest ograniczony ilością posiadanych nieruchomości, lecz charakterem zawartych umów najmu tych nieruchomości, które nie stanowią składników związanych z działalnością gospodarczą. Podkreślić należy, że najem mieszkań nie wyklucza możliwości kwalifikowania ich do odrębnego źródła przychodów, jakim jest najem i dzierżawa, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy.

Zatem, jeżeli w istocie jak wskazał Wnioskodawca, najem mieszkań, które posiada (jak i w sytuacji ewentualnego nabycia kolejnych mieszkań) nie będzie odbywać się w warunkach prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nieruchomości te nie będą stanowić składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, to Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do kwalifikowania najmu tych nieruchomości (mieszkań) do odrębnego źródła przychodów, jakim jest najem, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Jednocześnie przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tego najmu (w tej części jaka przypada na Wnioskodawcę), będą mogły podlegać opodatkowaniu na zasadach ogólnych wg skali podatkowej - zgodnie z dokonanym wyborem formy opodatkowania przez Wnioskodawcę.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1 jest prawidłowe.

Dodać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonki Wnioskodawcy.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny, bądź zdarzenia przyszłe będą zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny, bądź zdarzenia przyszłe będą się różnić od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.