0113-KDIPT2-1.4011.581.2019.2.RK - Ustalenie wartości początkowej środków trwałych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 8 listopada 2019 r. - identyfikator poświadczenia przedłożenia ePUAP-...), uzupełnionym pismem z dnia 15 grudnia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 16 grudnia 2019 r. - identyfikator poświadczenia przedłożenia ePUAP-...), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 8 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 14 grudnia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.581.2019.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 14 grudnia 2019 r. (data doręczenia 15 grudnia 2019 r.; identyfikator poświadczenia doręczenia ePUAP-....). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 15 grudnia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 16 grudnia 2019 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia ePUAP-....).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 28 lutego 2012 r. Wnioskodawca będąc osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, nabył na mocy aktu notarialnego od Spółdzielni Mieszkaniowej: - lokal mieszkalny nr 28 o powierzchni 41 m², stanowiący odrębną własność, zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1, w stanie deweloperskim, położony w... wraz ze związanym z nim udziałem w nieruchomości wspólnej (zwany dalej: lokalem), - udział wynoszący 1/44 część w prawie odrębnej własności lokalu niemieszkalnego - garażu wielostanowiskowego nr G1 wraz ze związanym z nim udziałem w nieruchomości wspólnej (zwany dalej: miejscem postojowym). Strony ustaliły, że w ramach podziału do korzystania, Wnioskodawcy przysługuje prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego nr 13. Obie nieruchomości nabyte zostały w celach mieszkalnych. Zakupiony lokal został dostarczony przez sprzedającego - Spółdzielnię Mieszkaniową w stanie deweloperskim, tzn. do wykończenia przez kupującego. W ramach wykończenia Wnioskodawca zlecił innym podmiotom: - przestawienie ścianek działowych, w celu lepszego dostosowania do potrzeb Wnioskodawcy, - gładzenie ścian i sufitów, malowanie ścian i sufitów, - montaż urządzeń sanitarnych w łazience, - zmiany instalacji wodno-kanalizacyjnej i elektrycznej oraz instalację osprzętu, - przygotowanie ścian pod montaż w kilku miejscach stałej zabudowy i wykonanie stałych zabudów, - montaż drzwi wewnętrznych, - montaż parapetów okiennych wewnętrznych, i inne. Zapłata za powyższe usługi, jak również za materiały niezbędne do ich realizacji, miała charakter w większości gotówkowy. Wnioskodawca nie zachował wszystkich paragonów i faktur, ponieważ po upływie okresu gwarancji zakupionych materiałów, a także prac usługowych związanych z wykończeniem lokalu, nie były mu one potrzebne (w tamtym czasie Wnioskodawca nie miał jeszcze planów rozpoczęcia w przyszłości działalności gospodarczej). Dopiero w dniu 1 października 2013 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, a nabyty wcześniej lokal wykorzystywał częściowo na własne cele mieszkalne, a częściowo do prowadzonej działalności gospodarczej. W 2019 r. Wnioskodawca zmienił miejsce zamieszkania, a lokal wraz z miejscem postojowym postanowił wykorzystać na biuro, wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z powyższym, Wnioskodawca postanowił wpisać lokal oraz miejsce postojowe do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i rozpocząć ich amortyzację. W tym celu konieczne stało się określenie wartości początkowej obu nieruchomości.

W piśmie z dnia 15 grudnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował opis wskazując, że prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na świadczeniu usług informatycznych, w szczególności na tworzeniu oprogramowania oraz utrzymywaniu systemów informatycznych, polegającym na stałym monitorowaniu działającego systemu pod kątem pojawiających się zdarzeń uniemożliwiających korzystanie z systemu (awaria serwerów; awaria dysków; utrata połączenia sieciowego do systemów zależnych; błędy oprogramowania; inne). Tworzenie oprogramowania, jak i utrzymywanie systemów informatycznych odbywa się w siedzibie Wnioskodawcy (w lokalu będącego przedmiotem wniosku) albo bezpośrednio w siedzibie klientów. Wnioskodawca dla potrzeb działalności gospodarczej wybrał opodatkowanie w formie podatku liniowego i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Prace wykończeniowe w przedmiotowym lokalu były prowadzone w okresie od 1 marca 2012 r. do 31 lipca 2012 r. Wnioskodawca wykorzystywał lokal częściowo do celów prowadzonej działalności gospodarczej od 1 października 2013 r. do 31 lipca 2019 r. Natomiast od 1 sierpnia 2019 r. lokal wykorzystywany jest wyłącznie do działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza wprowadzić przedmiotowy lokal (biuro) oraz miejsce postojowe do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz rozpocząć ich amortyzację od 1 stycznia 2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jak określić wartość początkową lokalu i miejsca postojowego na potrzeby amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa miejsca postojowego równa jest cenie zakupu i wynika wprost z umowy sprzedaży zawartej w postaci aktu notarialnego. Natomiast rzeczywista wartość lokalu równa jest cenie zapłaconej Spółdzielni Mieszkaniowej za stan deweloperski, powiększonej o nakłady związane z dostosowaniem stanu deweloperskiego do celów mieszkaniowych. W związku z tym, że w chwili zakupu mieszkania Wnioskodawca nie prowadził jeszcze działalności gospodarczej, nie tylko nie był zobowiązany, ale nie miał powodu gromadzić wszystkich faktur związanych z wykończeniem mieszkania, co skutkuje brakiem możliwości dokładnego określenia rzeczywistych poniesionych kosztów.

Zasadę ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W sytuacji Wnioskodawcy koszt zakupu lokalu mieszkalnego w stanie deweloperskim stanowił tylko część poniesionych kosztów. Oprócz tego poniósł znaczące nakłady na adaptację lokalu (art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), w celu doprowadzenia do stanu używalności. Wykończenie ze stanu deweloperskiego było niezbędne, by móc w tym lokalu zamieszkiwać. Ponieważ nie planował tego lokalu wynajmować, ani prowadzić w nim działalności gospodarczej, nie zachował wszystkich dowodów poniesienia tych wydatków. Z uwagi na brak możliwości ustalenia pełnej wartości początkowej powstałego środka trwałego (ceny nabycia) ziściła się przesłanka wskazana w art. 22g ust. 8 ww. ustawy i Wnioskodawca powinien przyjąć wartość początkową lokalu w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Niego, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia 2018 r. oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przy czym amortyzacji podlegają wskazane w art. 22a i art. 22b powołanej ustawy środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 22b ust. 1 powoływanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 (tj. wskazanych w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł), wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Powyższy przepis reguluje zatem moment rozpoczęcia odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest od sposobu ich nabycia i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 i pkt 2 powołanej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

W myśl art. 22g ust. 3 omawianej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosowanie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14, 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 omawianej ustawy).

Stosownie do treści art. 19 ust. 3 cyt. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady wartość początkową środków trwałych ustala się według wydatków faktycznie poniesionych na ich nabycie. Dotyczy to także wydatków na ulepszenie środków trwałych. Jednoczenie przepisy te dają możliwość ustalenia wartości początkowej środków trwałych według ich wartości rynkowej.

Należy jednak zauważyć, że wskazana powyżej możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tej wartości według kosztu nabycia/wytworzenia. Brak możliwości ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą powinna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie/wytworzenie środków trwałych wydatków.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 28 lutego 2012 r. Wnioskodawca, będąc osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, nabył na mocy aktu notarialnego lokal mieszkalny stanowiący odrębną własność w stanie deweloperskim oraz miejsce postojowe w garażu wielostanowiskowym. W ramach wykończenia przedmiotowego lokalu Wnioskodawca zlecił innym podmiotom wykonanie prac wykończeniowych, które były prowadzone w okresie od 1 marca 2012 r. do 31 lipca 2012 r. Wnioskodawca nie zachował wszystkich paragonów i faktur, ponieważ po upływie okresu gwarancji zakupionych materiałów, a także prac usługowych związanych z wykończeniem lokalu, nie były Mu one potrzebne (w tamtym czasie Wnioskodawca nie miał jeszcze planów rozpoczęcia w przyszłości działalności gospodarczej). Dopiero w dniu 1 października 2013 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, a nabyty wcześniej lokal wykorzystywał częściowo na własne cele mieszkaniowe, a częściowo od 1 października 2013 r. do 31 lipca 2019 r. do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast od 1 sierpnia 2019 r., Wnioskodawca lokal wykorzystuje wyłącznie do działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza wprowadzić przedmiotowy lokal (biuro) oraz miejsce postojowe do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz rozpocząć ich amortyzację od 1 stycznia 2020 r.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz wyżej wskazane regulacje prawne, wskazać należy, że wartość początkową dla środka trwałego w postaci miejsca postojowego nabytego na podstawie aktu notarialnego, którego cena nabycia wynika z umowy sprzedaży zawartej w akcie notarialnym, należy ustalić na podstawie ww. ceny nabycia z umowy sprzedaży, a więc zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie posiada stosownych dokumentów potwierdzających poniesienie przez Niego wydatków na zakup materiałów, a także prac związanych z wykończeniem lokalu mieszkalnego, który wprowadzi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i zamierza rozpocząć jego amortyzację od 1 stycznia 2020 r., to jego wartość początkową należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.