0113-KDIPT2-1.4011.569.2019.1.DJD - PIT w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z używaniem samochodów osobowych wyłącznie w działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 6 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z używaniem samochodów osobowych wyłącznie w działalności gospodarczej jest prawidłowe.

W dniu 6 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest ratownikiem medycznym i prowadzi działalność gospodarczą pogotowia ratunkowego (PKD 86.90.B - działalność przeważająca oraz PKD 49.41.Z; 53.20.Z; 86.90.A; 86.90.D; 86.90.E). Jest małym podatnikiem, o którym mowa w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "u.p.d.o.f."). Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, zaliczki na podatek dochodowy płaci miesięcznie, nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów, nie składał informacji na druku VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej i nie będzie składał takiej informacji w przyszłości. Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę w zakresie usług medycznych polega głównie na zabezpieczeniu różnego rodzaju imprez w pomoc medyczną, organizowanych przez różne podmioty między innymi: fundacje, stowarzyszenia, jednostki samorządowe i jednostki administracji rządowej (tj. imprezy masowe, rajdy, występy artystyczne, wyścigi, itp.) oraz transport chorych ze szpitala do domu, transport pomiędzy szpitalami, interwencje medyczne w miejscu zdarzenia. Transport chorych odbywa się na zlecenie szpitali, ubezpieczycieli. Działalność prowadzona jest jednoosobowo. Przy wykonywaniu ww. usług Wnioskodawca zawiera umowy z innymi ratownikami medycznymi, prowadzącymi działalność gospodarczą w takim zakresie. Pomoc medyczna wykonywana jest na terenie całego kraju, a czasami również i za granicą.

Podatnik posiada 5 karetek pogotowia z pełnym wyposażeniem i oznakowaniem, niezbędnych do świadczenia pomocy medycznej. Z posiadanych karetek, 4 stanowią własność podatnika i zostały ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (sklasyfikowane do grupy 743), a jedna karetka użytkowana jest na podstawie umowy leasingu operacyjnego (nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych).

Do wykonywania działalności Wnioskodawca używa pojazdów stanowiących Jego własność:

* Renault Master 2,5 DCI, rok produkcji 2006;

* Mercedes-Benz Sprinter, rok produkcji 2007, dopuszczalna ładowność 375 kg;

* Mercedes-Benz Sprinter 318 DCI, rok produkcji 2008, dopuszczalna ładowność 430 kg;

* Renault Master, rok produkcji 2013, dopuszczalna ładowność 525 kg.

Ponadto, jak już wyżej wspomniano, Wnioskodawca posiada w leasingu 1 samochód - Fiat....... Wszystkie pojazdy wykorzystywane jako karetki są odpowiednio oznakowane, a w dowodach rejestracyjnych zawarty jest zapis "samochód specjalny, karetka sanitarna" lub "samochód specjalny, sanitarny". Powyższe karetki służą wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej. Wszystkie wymienione samochody, włącznie z będącym w leasingu, nie są wykorzystywane prywatnie.

Wnioskodawca posiada inny samochód osobowy stanowiący Jego własność - Peugeot 308, który wykorzystywany jest do celów prowadzonej działalności, jak i do celów prywatnych. Samochód ten jest również ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien prowadzić "ewidencję przebiegu kilometrów" w celu możliwości odliczenia 100% kosztów eksploatacji samochodów służących wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów, o których mowa w art. 23 ustawy.

Ponieważ ustawa nie zawiera listy wydatków, które można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, to zdaniem Wnioskodawcy, aby można zaliczyć konkretny wydatek do kosztów musi on pozostawać w związku przyczynowym ze źródłem przychodu; nie może znajdować się w wykazie kosztów, które nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 23 ust. 1 ustawy oraz powinien być prawidłowo udokumentowany.

Z art. 23 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.f. wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu. Wydatki te i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

W art. 23 ust. 1 pkt 46a u.p.d.o.f. ustawodawca wskazuje jednak, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. W art. 23 ust. 5f u.p.d.o.f. ustawodawca stanowi natomiast, że jeżeli podatnik nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, to uznaje się, że samochód osobowy wykorzystywany jest również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, przy czym przepisu art. 23 ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji (art. 23 ust. 5g ustawy), z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług, dalej: "ustawa o VAT".

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT i nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów dla celów VAT. Jeżeli zatem nie istnieje obowiązek prowadzenia ww. ewidencji, na podstawie przepisów ustawy o VAT, nie ma również takiego obowiązku i na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w celu uzyskania możliwości zaliczenia 100% ponoszonych kosztów eksploatacji samochodów osobowych, służących wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej, nie musi On prowadzić ewidencji przebiegu pojazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Jednocześnie należy wskazać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Podkreślenia jednocześnie wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. To na podatniku spoczywa obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest ratownikiem medycznym i prowadzi działalność gospodarczą pogotowia ratunkowego. Jest małym podatnikiem, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, zaliczki na podatek dochodowy płaci miesięcznie. Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów, nie składał informacji na druku VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej i nie będzie składał takiej informacji w przyszłości. Przy wykonywaniu usług Wnioskodawca zawiera umowy z innymi ratownikami medycznymi, prowadzącymi działalność gospodarczą w takim zakresie. Pomoc medyczna wykonywana jest na terenie całego kraju, a czasami również i za granicą. Podatnik posiada 5 karetek pogotowia z pełnym wyposażeniem i oznakowaniem, niezbędnych do świadczenia pomocy medycznej. Cztery karetki stanowią własność podatnika i zostały ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jedna karetka użytkowana jest na podstawie umowy leasingu operacyjnego. Wszystkie te pojazdy są odpowiednio oznakowane, a w dowodach rejestracyjnych zawarty jest zapis "samochód specjalny, karetka sanitarna" lub "samochód specjalny, sanitarny". Powyższe karetki służą wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej. Przedmiotowe samochody nie są wykorzystywane prywatnie, bowiem do celów prywatnych, jak i do celów prowadzonej działalności wykorzystywany jest samochód osobowy Peugeot 308, stanowiący własność Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu. Wydatki te i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w tym niebędącego środkiem trwałym.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 5g cyt. ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 ww. ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych w odniesieniu do których:

Jak wynika z przytoczonych przepisów, możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków eksploatacyjnych dotyczy samochodu osobowego wykorzystywanego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji potwierdzającej wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podatnik wykorzystuje w tym celu ewidencję stosowaną dla celów podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji dla celów podatku VAT, również dla celów podatku dochodowego, przyjmuje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany także do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika, chyba że podatnik nie jest, na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zobowiązany do prowadzenia takiej ewidencji.

Podatnik nie musi prowadzić ewidencji, jeżeli na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Innymi słowy, jeżeli podatnik nie ma obowiązku prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu dla celów podatku od towarów i usług, to również na gruncie podatku dochodowego dla zaliczenia wydatków eksploatacyjnych z tytułu używania samochodu osobowego zaliczonego do środków trwałych, nie jest wymagane prowadzenie takiej ewidencji.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powyższe przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, to w związku z tym nie jest zobligowany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Zatem, poniesione wydatki związane z używaniem i eksploatacją przedmiotowych samochodów do celów związanych wyłącznie z prowadzoną działalnością gospodarczą może na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczyć w 100% do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.