0113-KDIPT2-1.4011.548.2018.1.MM - PIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2018 r. (data wpływu 7 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od dnia 4 czerwca 2012 r. prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem są usługi świadczone na rzecz innej firmy w Polsce. Wnioskodawca wykonuje osobiście (jako właściciel własnej firmy) pracę kierowcy autobusu na krajowych liniach pasażerskich - ma podpisaną stałą umowę z kontrahentem na wykonywanie pracy kierowcy. Nie wykonuje tej usługi własnym środkiem transportu, tylko powierzonym przez firmę, która zleca Mu wyjazdy na różnych trasach krajowych. Przychody otrzymywane z tej pracy rozlicza w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W ciągu jednego miesiąca wykonuje kursy na trasach krajowych, zgodnie z wcześniej przedstawionym zleceniem wyjazdów, położonych poza Jego miejscowością zamieszkania (przebywa ponad 12 h na dobę poza domem), przewożąc pasażerów autokarem na trasach:

1. K - K,

2. J - K,

3. R - K,

4. G - K,

5. T- K,

6. G- K,

7. Ł - K,

8. M - K,

9. U - K,

za które otrzymuje wynagrodzenie w Polsce, płatne na firmowy rachunek bankowy. W związku z tymi wyjazdami, Wnioskodawca często przebywa poza swoim miejscem zamieszkania i siedzibą firmy. Otrzymane przychody potwierdza wystawionym rachunkiem i rozlicza w ramach prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów przy wybranej przez siebie ogólnej zasadzie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, tj. według skali podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczać w koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności diety z tytułu krajowej podróży służbowej, jako kierowca i właściciel firmy jednocześnie?

Zdaniem Wnioskodawcy, może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów diety z tytułu krajowej podróży służbowej do wysokości limitu przysługującemu pracownikom, określone w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, ponieważ wynika to z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu, jako podróży służbowej, jest związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a dieta służy na pokrycie kosztów wyżywienia w czasie podróży. Wyjazdy krajowe zlecane przez firmę, z którą współpracuje Wnioskodawca, są wykonywane na podstawie zlecenia wyjazdu określanego w każdym miesiącu osobno.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z tym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, określony wydatek nie może być również wyszczególniony w katalogu negatywnym - wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, ujętych w art. 23 ww. ustawy oraz musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników, w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej, są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Wskazać należy, że zgodnie § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca od dnia 4 czerwca 2012 r. prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem są usługi świadczone na rzecz innej firmy w Polsce. Wnioskodawca wykonuje osobiście (jako właściciel własnej firmy) pracę kierowcy autobusu na krajowych liniach pasażerskich - ma podpisaną stałą umowę z kontrahentem na wykonywanie pracy kierowcy. Nie wykonuje tej usługi własnym środkiem transportu, tylko powierzonym przez firmę, która zleca Mu wyjazdy na różnych trasach krajowych. Przychody otrzymywane z tej pracy rozlicza w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W ciągu jednego miesiąca wykonuje kursy na trasach krajowych, zgodnie z wcześniej przedstawionym zleceniem wyjazdów, położonych poza miejscowością zamieszkania (przebywa ponad 12 h na dobę poza domem), za które otrzymuje wynagrodzenie w Polsce, płatne na firmowy rachunek bankowy. W związku z tymi wyjazdami (podróżami służbowymi), Wnioskodawca często przebywa poza swoim miejscem zamieszkania i siedzibą firmy.

Mając na względzie ww. przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet z tytułu podróży służbowych, do wysokości limitów obowiązujących dla pracowników, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.