0113-KDIPT2-1.4011.505.2018.2.MM - PIT w zakresie amortyzacji środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej byłego małżonka.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni - przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 grudnia 2018 r. (data wpływu 11 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej byłego małżonka - jest prawidłowe.

W dniu 2 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 28 listopada 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.505.2018.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 28 listopada 2018 r. (data doręczenia 3 grudnia 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 5 grudnia 2018 r. (data wpływu 11 grudnia 2018 r.), nadanym w dniu 7 grudnia 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na mocy postanowienia sądu o rozdzielności majątkowej w listopadzie 2016 r. Wnioskodawczyni nabyła prawo do udziału 1/2 własności do budynków, będących środkami trwałymi w firmie byłego męża (rozwód nastąpił w lipcu 2018 r., trwa sprawa o podział majątku). Budynki były postawione w latach 2007-2011, tj. w trakcie małżeństwa i trwania wspólnoty majątkowej. Były małżonek ewidencjonował te budynki, jako środki trwałe swojej firmy (jednoosobowej działalności gospodarczej) i od tego czasu je amortyzuje. Po orzeczeniu rozdzielności majątkowej w 2016 r. i rozwodzie w lipcu 2018 r., Wnioskodawczyni założyła własną firmę (jednoosobową) we wrześniu 2018 r. i osiąga przychód w wysokości 1/2 wartości czynszu wynajmowanych budynków, będących dotychczas w ewidencji środków trwałych w firmie byłego męża. Wnioskodawczyni we wrześniu ujęła w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wartość odpisu miesięcznego amortyzacji od 50% wartości początkowej z ewidencji byłego męża na podstawie udostępnionych dokumentów OT. Obecnie wystosowała pismo z prośbą o udostępnienie potwierdzonych dokumentów, stanowiących podstawę wystawienia OT oraz bieżących tabel amortyzacyjnych, uwzględniających przyjęte wartości do amortyzacji oraz kwoty dotychczasowego umorzenia.

W piśmie z dnia 5 grudnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że działalność główna jest prowadzona w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi - 68.20.Z. Przychody uzyskane z działalności gospodarczej zostały opodatkowane podatkiem liniowym (PIT-36L). Dokumentacja księgowa jest prowadzona w formie księgi przychodów i rozchodów oraz ewidencji VAT. Budynki te (budynek handlowy 1, budynek handlowy 2 oraz budynek produkcyjny 3), zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych we wrześniu 2018 r., tj. po założeniu działalności gospodarczej. Wniosek dotyczy trzech budynków, tj. budynku handlowego 1, budynku handlowego 2 oraz budynku produkcyjnego 3.

Były mąż Wnioskodawczyni wybrał metodę amortyzacji liniową i stawkę 2,5% dla wszystkich budynków. Wartość początkowa tych budynków została określona na podstawie zestawienia kosztów budowy/wytworzenia. Wnioskodawczyni nie otrzymała kopii tych dokumentów (pomimo złożonego pisma w tej sprawie). Wnioskodawczyni zostały udostępnione dokumenty OT oraz wydruk z systemu komputerowego - tabela amortyzacyjna na 2018 r.

Wnioskodawczyni przyjęła stawkę amortyzacji do tych budynków 2,5%, metodę amortyzacji liniową oraz wartość początkową z dokumentów OT i tabel amortyzacyjnych na zasadzie kontynuacji. Żaden z budynków nie został w pełni zamortyzowany (do dnia uprawomocnienia się postanowienia o rozdzielności majątkowej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może dokonywać amortyzacji ww. budynków od 50% wartości początkowej przyjętej w ewidencji środków trwałych w firmie byłego męża od początku, czy też jest Ona zobowiązana kontynuować rozpoczętą dotychczas amortyzację w firmie byłego męża? Jeżeli jest zobowiązana do kontynuacji dotychczasowej amortyzacji, to od którego momentu, tzn. jakie ma przyjąć wartości umorzenia: wartość umorzenia na dzień ustanowienia rozdzielności majątkowej, czy na dzień rozpoczęcia działalności gospodarczej (3 września 2018 r.)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Z kolei w myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z powyższego, podstawową zasadą jest amortyzowanie środków trwałych stanowiących własność lub współwłasność podatnika.

W przypadku współwłasności środków trwałych zasady ustalania wartości początkowej tych środków trwałych zawiera art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku.

Jeżeli zatem dany składnik majątku wspólnego wykorzystywany jest gospodarczo przez obydwojga małżonków równocześnie, to każdy z nich dokonuje odpisów amortyzacyjnych od połowy wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Wobec powyższego Wnioskodawczyni uważa, że wartość początkową środków trwałych wykorzystywanych przez Nią w prowadzonej działalności gospodarczej ustalić należy z uwzględnieniem proporcji do posiadanego udziału w prawie własności 50%. Oznacza to, że odpisów amortyzacyjnych może dokonywać tylko i wyłącznie od tej części wartości początkowej nieruchomości, która jest własnością, a nie od całej wartości nieruchomości.

Z chwilą ustanowienia rozdzielności majątkowej (w 2016 r.) małżeńska wspólność majątkowa przekształciła się we wspólność w częściach ułamkowych. Mając powyższe na uwadze, po ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej, odpisy powinny być dokonywane w takiej proporcji w jakiej przysługiwał udział w budynku niemieszkalnym, tj. od 1/2 wartości. Ponieważ budynki były postawione w latach 2007-2011, tj. w trakcie małżeństwa i wspólnoty majątkowej, to za wartość początkową środków trwałych uważa się razie ich wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem, Wnioskodawczyni do ewidencji prowadzonej przez siebie, jako wartość początkową w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej przyjęła 1/2 wartości początkowej określonej w ewidencji prowadzonej przez byłego męża i uwzględniła w kosztach podatkowych 1/2 odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez niego. Oparła się Ona na dokumentach OT przekazanych przez byłego męża. Wnioskodawczyni uważa, że powinna uwzględnić w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wartość umorzenia na dzień uprawomocnienia się postanowienia o rozdzielności majątkowej, tj. listopad 2016 r., gdyż wtedy były mąż utracił prawo do dokonywania odpisów w 100% - wówczas winien dokonywać amortyzacji na zasadzie kontynuacji proporcjonalnie do udziałów. Od dnia ustanowienia rozdzielności majątkowej przysługiwało mu prawo do zaliczania w koszty podatkowe odpisu amortyzacyjnego w wysokości 50% wartości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 31 § 1 w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

W myśl art. 34¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Stosownie zaś do art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zarówno w wypadku umownego wyłączenia wspólności ustawowej w czasie trwania małżeństwa, jak i w przypadku zniesienia tej wspólności przez sąd, bądź w przypadku ustania małżeństwa, między małżonkami (byłymi małżonkami) ustaje wspólność ustawowa, a do majątku, który był nią objęty, stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Natomiast w myśl art. 50¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Następnie małżonkowie mogą zdecydować o podziale majątku wspólnego.

Tym samym, z chwilą ustania wspólności ustawowej dochodzi do przekształcenia współwłasności łącznej we współwłasność w częściach ułamkowych, a każdy z małżonków może rozporządzać swoim udziałem w majątku wspólnym, który według domniemania jest równy udziałowi drugiego współmałżonka i wynosi 1/2.

W świetle powyższego, przenosząc powołane regulacje prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że w chwili ustania wspólności ustawowej małżeńskiej Wnioskodawczyni stała się właścicielem udziału wynoszącego 1/2 we wszystkich składnikach majątku małżonków, podobnie jak Jej małżonek.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że składnik majątkowy może być uznany za środek trwały w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

* musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny techniczne i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

* jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

* musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Zauważyć należy, że odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w cytowanym art. 22a ust. 1 ww. ustawy składników majątku.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Z kolei stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zauważyć należy, że podatnik - wprowadzając środek trwały do ewidencji - musi określić jego wartość początkową. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi więc wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

A zatem, jeżeli środek trwały stanowi współwłasność podatnika i nie jest przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej, to jego wartość początkową należy ustalić, stosując proporcję do udziału we współwłasności. Jak wskazano, od zasady tej jest tylko jeden wyjątek dotyczący składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków. W rozpatrywanej sprawie wyjątek ten nie znajdzie jednak zastosowania, ponieważ w związku z ustanowieniem rozdzielności majątkowej przez sąd środki trwałe (budynki) nie będą już przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej, będą jedynie przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych.

W myśl art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 13 pkt 5 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Powyższe przepisy art. 22g ust. 13 pkt 5 w zw. z art. 22g ust. 12 ww. ustawy, nakazują zatem, w sytuacji zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków, jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu), ustalić wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu zmieniającego. Przy czym, przepisy te nie wskazują w jakiej formie ma nastąpić zmiana działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków, czy w formie odpłatnej, czy też nieodpłatnej, jak również czy zmiana ta dotyczyć ma małżonków, między którymi istnieje ustrój wspólności majątkowej, czy też ustrój rozdzielności majątkowej. Zatem przyjąć należy, że dyspozycja powyższych przepisów dotyczy każdej formy zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków, niezależnie od panującego w małżeństwie ustroju majątkowego.

Stosownie do treści art. 22h ust. 3 ww. ustawy, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni na mocy postanowienia sądu o rozdzielności majątkowej w listopadzie 2016 r. nabyła prawo do udziału 1/2 własności do 3 budynków, będących środkami trwałymi w firmie byłego męża (rozwód nastąpił w lipcu 2018 r., obecnie trwa sprawa o podział majątku). Budynki były postawione w latach 2007-2011, tj. w trakcie małżeństwa i trwania wspólnoty majątkowej. Były małżonek ewidencjonował te budynki, jako środki trwałe swojej firmy (jednoosobowej działalności gospodarczej) i od tego czasu je amortyzuje. Po orzeczeniu rozdzielności majątkowej w 2016 r. i rozwodzie w lipcu 2018 r., Wnioskodawczyni założyła własną firmę (jednoosobową) we wrześniu 2018 r. i osiąga przychód w wysokości 1/2 wartości czynszu wynajmowanych budynków, będących dotychczas w ewidencji środków trwałych w firmie byłego męża. Wnioskodawczyni we wrześniu ujęła w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wartość odpisu miesięcznego amortyzacji od 50% wartości początkowej z ewidencji byłego męża.

Były mąż Wnioskodawczyni wybrał metodę amortyzacji liniową i stawkę 2,5% dla wszystkich budynków. Wnioskodawczyni przyjęła stawkę amortyzacji do tych budynków 2,5%, metodę amortyzacji liniową oraz wartość początkową z dokumentów OT i tabel amortyzacyjnych na zasadzie kontynuacji. Żaden z budynków nie został w pełni zamortyzowany (do dnia uprawomocnienia się postanowienia o rozdzielności majątkowej).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w przedmiotowym stanie faktycznym zostały spełnione przesłanki wskazane w cyt. powyżej art. 22g ust. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem Wnioskodawczyni, przyjmując do swojej działalności gospodarczej środki trwałe wykorzystywane również w prowadzonej przez Jej byłego małżonka pozarolniczej działalności gospodarczej, winna ustalić ich wartość początkową w wysokości wartości przyjętej wcześniej przez Jej byłego męża oraz kontynuować stosowaną przez niego metodę amortyzacji tych środków. Przy dokonywaniu amortyzacji przedmiotowych środków powinna także uwzględnić dokonane już przez męża odpisy amortyzacyjne (art. 22h ust. 3 ww. ustawy).

Jednakże, jak wynika wprost w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu). Zatem jak, wynika z opisu stanu faktycznego, skoro Wnioskodawczyni wprowadziła środki trwałe (trzy budynki) we wrześniu 2018 r., to pierwszy odpis amortyzacyjny winien być dokonany w październiku 2018 r.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.