0113-KDIPT2-1.4011.491.2017.2.MD - Określenie skutków podatkowych odpłatnego zbycia części nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2017 r. (data wpływu 13 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2018 r. (data wpływu drogą mailową 26 stycznia 2018 r., data wpływu drogą pocztową 30 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia części nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 stycznia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.491.2017.1.MD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 stycznia 2018 r. (data doręczenia 19 stycznia 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 26 stycznia 2018 r. (data wpływu drogą mailową 26 stycznia 2018 r., data wpływu drogą pocztową 30 stycznia 2018 r., nadane w dniu 26 stycznia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 5 maja 1993 r. małżonkowie... nabyli nieruchomość położoną w... na podstawie umowy sprzedaży i decyzji Starosty Powiatu.... Była to nieruchomość o pow. 1,72 ha, ogrodzona, położona nad Jeziorem..., gdzie znajdowały się tereny mieszkaniowe i osada turystyczna, do wykorzystania na działalność gospodarczą. W skład nieruchomości wchodziły: budynek mieszkalny o pow. 180 m², restauracja, smażalnia o pow. 430 m², domki campingowe, kuchnia letnia, budynki umywalni, kotłownia, parking. Roku budowy Wnioskodawczyni nie jest w stanie określić.

Od 1994 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług hotelarskich, gastronomicznych i fryzjerskich w. Ww. działalność gospodarcza prowadzona jest na zasadach ogólnych i dla celów podatkowych Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Przedmiotowa nieruchomość nie była związana z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. W dniu 19 czerwca 2017 r. cała nieruchomość została sprzedana. Do czasu sprzedaży mąż Wnioskodawczyni na części tej nieruchomości prowadził działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych - podatkowa księga przychodów i rozchodów. W działalności męża nieruchomość ta stanowiła środek trwały. Amortyzacji dokonywano do 2013 r., z wyjątkiem smażalni, która została wybudowana przez męża w czasie prowadzenia działalności.

Wnioskodawczyni zamieszkiwała w części mieszkalnej nieruchomości. W dniu 4 marca 2013 r. wyrokiem Sądu została orzeczona separacja w związku małżeńskim Wnioskodawczyni, lecz nie dokonano podziału majątku między małżonkami. Przy sprzedaży nieruchomości Wnioskodawczyni otrzymała 2/3 wartości majątku, na co wyraziła zgodę. Nie dokonywano spłat w celu wzajemnych roszczeń i rozliczeń. Otrzymaną kwotę Wnioskodawczyni przeznaczyła na cele mieszkaniowe.

W piśmie z dnia 26 stycznia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że w działalności męża wykorzystywane było ok. 3/5 części nieruchomości. Nieruchomość była wspólnością małżonków, nigdzie nie było określone w jakich częściach. Sprzedaży nieruchomości dokonano w związku z trudną sytuacją materialną. Wnioskodawczyni otrzymała 2/5 części ze sprzedaży, gdyż przed notariuszem małżonkowie na to wyrazili zgodę. W pierwotnym wniosku Wnioskodawczyni mylnie wskazała, że otrzymała 2/3 części ze sprzedaży, jednak prawidłowo otrzymała 2/5 części. Otrzymaną kwotę Wnioskodawczyni przeznaczyła na spłatę kredytu, cele mieszkaniowe, remonty, spłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od ww. sprzedaży Wnioskodawczyni winna odprowadzić podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, nie powinna Ona opodatkowywać otrzymanej kwoty ze sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a - c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zasady ustalania przychodów z działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa sią przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei, przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c powołanej ustawy).

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22c pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Wskazać należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 5 maja 1993 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyli nieruchomość o pow. 1,72 ha, ogrodzoną, położoną nad jeziorem. W skład nieruchomości wchodziły: budynek mieszkalny o pow. 180 m², restauracja, smażalnia o pow. 430 m², domki campingowe, kuchnia letnia, budynki umywalni, kotłownia, parking.

Od 1994 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług hotelarskich, gastronomicznych i fryzjerskich. Ww. działalność gospodarcza prowadzona jest na zasadach ogólnych i dla celów podatkowych Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Przedmiotowa nieruchomość nie była związana z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą. W dniu 19 czerwca 2017 r. cała nieruchomość została sprzedana. Do czasu sprzedaży mąż Wnioskodawczyni na części tej nieruchomości prowadził działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych - podatkowa księga przychodów i rozchodów. W działalności męża nieruchomość ta stanowiła środek trwały. Amortyzacji dokonywano do 2013 r., z wyjątkiem smażalni, która została wybudowana przez męża w czasie prowadzenia działalności.

Wnioskodawczyni zamieszkiwała w części mieszkalnej nieruchomości. W dniu 4 marca 2013 r. wyrokiem Sądu została orzeczona separacja w związku małżeńskim Wnioskodawczyni, lecz nie dokonano podziału majątku między małżonkami. Nie dokonywano spłat w celu wzajemnych roszczeń i rozliczeń. Otrzymaną kwotę Wnioskodawczyni przeznaczyła na spłatę kredytu, cele mieszkaniowe, remonty, spłaty.

W działalności męża wykorzystywane było ok. 3/5 części nieruchomości. Nieruchomość była wspólnością małżonków, nigdzie nie było określone w jakich częściach. Sprzedaży nieruchomości dokonano w związku z trudną sytuacją materialną. Wnioskodawczyni otrzymała 2/5 części ze sprzedaży, gdyż przed notariuszem małżonkowie na to wyrazili zgodę.

W tym miejscu wskazać należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682).

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W piśmiennictwie podaje się, że o zaliczeniu danego przedmiotu majątkowego do majątku wspólnego decyduje moment faktycznego jego nabycia. Z punktu widzenia przynależności prawa do majątku wspólnego bez znaczenia jest, czy jego nabycia dokonali małżonkowie wspólnie, czy też tylko jeden z nich. Nie jest istotna także podstawa (sposób) nabycia danego przedmiotu. Obowiązuje domniemanie, że przedmioty majątkowe nabyte w trakcie wspólności małżeńskiej przez jednego z małżonków zostały nabyte z majątku wspólnego na rzecz wspólności majątkowej. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa) oraz żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego.

W świetle art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Zatem każdy z małżonków ma zarówno prawo do udziału w majątku wspólnym, jak i w odniesieniu do poszczególnych składników majątku wspólnego.

Tym samym, nabywając wspólnie z mężem nieruchomość Wnioskodawczyni stała się jej współwłaścicielem, a więc nabyła udział w każdym metrze kwadratowym całej nieruchomości wspólnej, a więc w każdym metrze budynków i w każdym metrze kwadratowym gruntu. Nie można więc w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej wyodrębnić części należącej do żony i części należącej do męża, bowiem nieruchomość ta jest niepodzielnie własnością męża, jak i żony.

Jak wynika z wniosku, nieruchomość została nabyta przez małżonków w 1993 r., małżonkowie nie dokonywali podziału ww. nieruchomości. Mąż Wnioskodawczyni wykorzystywał dla celów prowadzonej działalności gospodarczej ok. 3/5 części ww. nieruchomości.

Odnosząc więc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że odpłatne zbycie składnika majątkowego stanowiącego przedmiot majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanego w 3/5 części w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków, stanowi w tej części przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jedynie tego podmiotu, który faktycznie przedmiotowy składnik wykorzystywał do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że przychód ze sprzedaży tej części nieruchomości należącej do Wnioskodawczyni i Jej męża, która była wykorzystywana w działalności gospodarczej męża, stanowić będzie, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu u małżonka Wnioskodawczyni.

Natomiast do sprzedaży pozostałej części nieruchomości niewykorzystywanej w działalności gospodarczej małżonka, znajdzie zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro sprzedaż tej części nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie nieruchomości, to uzyskany z tego tytułu przychód nie będzie stanowił źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy. Tym samym, nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec tego, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie spowoduje u Wnioskodawczyni powstania przychodu do opodatkowania.

Z uwagi na to, że wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. zakresie, został złożony tylko przez Wnioskodawczynię, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla małżonka Wnioskodawczyni.

Końcowo wskazać należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności w ramach przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego, gdyż w trybie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), nie ma możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych prowadzonego na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.