0113-KDIPT2-1.4011.466.2019.1.RK - Skutki podatkowe odpłatnego zbycia nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2019 r. (data wpływu 26 września 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 26 września 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 17 maja 1985 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej jest konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli - PKD 45.20.Z. Do zakresu działalności Wnioskodawcy należy również m.in. wynajem lub zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi - PKD 68.20.Z. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług korzystającym od kwietnia 2019 r. ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.; dalej: ustawa o podatku od towarów i usług).

Od 24 stycznia 1994 r. do dnia powrotu do zwolnienia Wnioskodawca był czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnienia z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych opodatkowującym dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.; dalej: ustawa o PIT).

Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim. Małżonkowie nie wyłączyli, ani nie ograniczyli ustawowej wspólności majątkowej. W 1981 r. małżonka Wnioskodawcy jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego z Wnioskodawcą, nabyła do majątku osobistego na mocy umowy darowizny, zawartej w formie aktu notarialnego, prawo własności nieruchomości gruntowej niezabudowanej, położonej przy ul.... w... (dalej: Nieruchomość). Po zawarciu związku małżeńskiego, w dniu 9 września 1983 r. na mocy umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej zawartej w formie aktu notarialnego małżonkowie rozszerzyli małżeńską wspólność ustawową na Nieruchomość położoną przy ul.... w....

Po rozszerzeniu wspólności ustawowej Nieruchomość była w całości wykorzystywana na potrzeby jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wzniósł na Nieruchomości budynek o charakterze użytkowym (komercyjnym), tj. budynek warsztatu samochodowego (dalej: Budynek), wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W związku z wybudowaniem Budynku na potrzeby działalności opodatkowanej, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego od nakładów inwestycyjnych związanych ze wzniesieniem Budynku. Budynek został wzniesiony w oparciu o decyzję o pozwoleniu na budowę z dnia 21 marca 1994 r., znak....

Wnioskodawca rozpoczął użytkowanie Budynku 31 grudnia 2004 r. i w tej dacie został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy. Po wprowadzeniu Budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Budynku, których dokonuje do chwili obecnej. Wnioskodawca zalicza odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów. Od momentu rozpoczęcia użytkowania Budynek był w całości wykorzystywany do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług - prowadzenia działalności w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych (PKD 45.20.Z), a następnie wynajmu (PKD 68.20.Z.). Obecnie Budynek nadal jest przez Wnioskodawcę wynajmowany, jednak czynność ta korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług w związku z korzystaniem przez Wnioskodawcę ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca po dniu rozpoczęcia użytkowania Budynku nie ponosił wydatków na jego ulepszenie. Wnioskodawca wyjaśnia, że ponosił nakłady na Budynek od 1 września 2012 r. do 28 stycznia 2013 r. Były to jednak nakłady o charakterze remontowym, które nie zwiększyły wartości początkowej Budynku, ograniczające się do konserwacji pokrycia papowego i likwidacji uszkodzeń podsufitki w pomieszczeniach biurowych. Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług od ww. nakładów remontowych.

Poniesienie wydatków remontowych w 2012 r. i 2013 r. wynikało z konieczności uzyskania pozwolenia na użytkowanie Budynku, w związku z ujawnieniem, że Budynek został wybudowany niezgodnie z udzielonym pozwoleniem na budowę w oparciu o decyzję z dnia 21 marca 1994 r., znak.... Po dokonaniu niezbędnych prac i dostosowaniu Budynku do projektu budowlanego zamiennego, Wnioskodawca uzyskał w 2013 r. pozwolenie na użytkowanie Budynku. Pomimo wybudowania Budynku niezgodnie z decyzją o pozwoleniu na budowę z dnia 21 marca 1994 r. Budynek od 31 grudnia 2004 r. był stale wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej. Nakłady remontowe poniesione w 2012 r. i 2013 r. nie wiązały się z koniecznością zaprzestania korzystania, choćby przejściowego, z Budynku.

Wnioskodawca wraz z małżonką rozważa zbycie Nieruchomości. Wnioskodawca chciałby uzyskać informacje w zakresie zasad opodatkowania zbycia Nieruchomości na gruncie podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż Nieruchomości będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług?

2. Czy do opodatkowania przychodu ze zbycia Nieruchomości zobowiązany będzie wyłącznie Wnioskodawca w ramach przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 2), natomiast w zakresie kwestii dotyczącej podatku od towarów i usług (pytanie nr 1), wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie On wyłącznie zobowiązany do opodatkowania przychodu ze zbycia Nieruchomości i będzie ono stanowiło przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ustawa o PIT rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8:

* pkt 3 - pozarolnicza działalność gospodarcza,

* pkt 8 - odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej i dniem ich zbycia nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

Z kolei zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

d. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że z istoty rozwiązań zawartych w ww. przepisach wynika, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy, stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy.

Ponadto, warto zauważyć, że na gruncie ustawy o PIT obowiązuje zasada, że przychody ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału). Przy czym w razie braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Tę zasadę stosuje się odpowiednio do rozliczania m.in. kosztów uzyskania przychodów. Wynika tak z uregulowań art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o PIT.

Przedstawiona zasada proporcjonalności odnosi się generalnie również do podatników pozostających w związku małżeńskim, gdy źródłem ich przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym są przedmioty objęte ustawową wspólnością majątkową.

Z przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który reguluje stosunki majątkowe między małżonkami, wynika, że wspólność majątkowa między małżonkami powstaje z mocy ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa, o ile strony nie postanowią inaczej. Zasadniczo do majątku objętego wspólnością ustawową wchodzą wszelkie przedmioty nabyte przez oboje małżonków lub przez jednego z nich w czasie trwania tej wspólności. Ustawowa wspólność majątkowa ma charakter bezudziałowy, przy czym w razie jej ustania przekształca się ona we wspólność udziałową, a każdy z małżonków posiada, co do zasady, taki sam udział. Prawo podatkowe dopuszcza jednak sytuacje, gdy cały dochód (przychód) ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy może rozliczyć jeden z małżonków. Możliwość taką przewiduje wprost art. 8 ust. 3 ustawy o PIT w odniesieniu do przychodów osiąganych przez małżonków z tzw. prywatnego najmu (tj. ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT). Skorzystanie z tej możliwości uzależnione jest przy tym od złożenia przez małżonków oświadczenia o opodatkowaniu całości dochodu z tego źródła przez jednego z nich. Również w przypadku odpłatnego zbycia składnika majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską, cały dochód (stratę) uzyskany z tego tytułu rozlicza ten małżonek, który wykorzystywał dany składnik majątku w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Należy bowiem zauważyć, że podatnik pozostający w związku małżeńskim może uznać za środek trwały w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej składnik majątku, którego jest współwłaścicielem na zasadzie współwłasności łącznej wraz z małżonkiem. Ponadto może on dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej takiego środka trwałego (o ile nie służy on również odrębnej działalności drugiego z małżonków) i ujmować je do kosztów uzyskania przychodów. Tak wynika z art. 22a ust. 1 i art. 22g ust. 11 w związku z art. 22 ust. 8 ustawy o PIT.

W rezultacie, w razie odpłatnego zbycia takiego składnika majątku przez podatnika zastosowanie ma art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o PIT. Przepis ten stanowi, że przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku będącego środkiem trwałym, podlegającym ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanego w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tej działalności. Ustalając natomiast dochód (stratę) z tego tytułu, podatnik pomniejsza uzyskany przychód z odpłatnego zbycia takiego składnika majątku o jego niezamortyzowaną wartość początkową.

Odnosząc te regulacje do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku należy stwierdzić, że skoro Nieruchomość wykorzystywana jest wyłącznie przez Wnioskodawcę do prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej, to w związku z jej zbyciem obowiązek podatkowy powstanie wyłącznie u Wnioskodawcy. Natomiast przychód ze sprzedaży będzie stanowił dla Wnioskodawcy przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie cyt. art. 14 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Artykuł 9 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

d. innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

* nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

* nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

W przypadku zatem, gdy co najmniej jedna z ww. przesłanek nie zostanie spełniona, wówczas przychód ze sprzedaży nieruchomości podlega zaliczeniu do odrębnego źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

c. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych, - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Natomiast w świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przy czym, do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały albo wartość niematerialną i prawną, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

c. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają:

e. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi (art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jak wynika z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą m.in. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił (art. 33 pkt 1 ww. ustawy). Innymi słowy sam fakt, że między małżonkami istnieje wspólność ustawowa nie czyni małżonków współwłaścicielami majątku osobistego jednego z nich. Natomiast ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zgodnie natomiast z art. 43 § 1 tejże ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Powyższe przepisy ww. ustawy określają charakter prawny majątkowej wspólności ustawowej małżonków jako współwłasności łącznej, co znaczy, że udziały w tej wspólności nie są określone w okresie jej trwania. Inaczej mówiąc, z bezudziałowego charakteru małżeńskiej wspólności ustawowej wynika bezudziałowy charakter współposiadania składników majątku wspólnego.

W myśl art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa.

Celem ww. umowy jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, są stricte umowami majątkowymi małżeńskimi, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości, odnieść się zatem należy do przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.) - nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z treści art. 48 Kodeksu cywilnego wynika, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane.

Zatem, z powyższych przepisów wynika, że grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Jeżeli zatem, na nieruchomości gruntowej znajduje się jako jej część składowa budynek niestanowiący odrębnej nieruchomości w rozumieniu art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, to własność nieruchomości obejmuje zarówno grunt, jak i znajdujący się na nim budynek, trwale z nim związany.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od 17 maja 1985 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 45.20.Z) oraz wynajmu lub zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z). W 1981 r. małżonka Wnioskodawcy, jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego z Wnioskodawcą, nabyła do majątku osobistego na mocy umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego prawo własności nieruchomości gruntowej niezabudowanej (Nieruchomość). Po zawarciu związku małżeńskiego, w dniu 9 września 1983 r., na mocy umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej zawartej w formie aktu notarialnego, małżonkowie rozszerzyli małżeńską wspólność ustawową na Nieruchomość. Po rozszerzeniu wspólności ustawowej Nieruchomość była w całości wykorzystywana na potrzeby jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wzniósł na Nieruchomości budynek o charakterze użytkowym (komercyjnym), tj. budynek warsztatu samochodowego (Budynek), który był wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej. Po wprowadzeniu Budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Budynku, których dokonuje do chwili obecnej. Wnioskodawca zalicza odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów. Obecnie Budynek nadal jest przez Wnioskodawcę wynajmowany. Wnioskodawca wraz z małżonką rozważa zbycie Nieruchomości.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i wprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. Nieruchomości, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód z tytułu zbycia przedmiotowej Nieruchomości będzie podlegał opodatkowaniu zgodnie z wybranym przez Wnioskodawcę sposobem opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) - niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonki Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.