0113-KDIPT2-1.4011.439.2020.1.MM - Rozliczanie PIT w związku z wniesieniem aportem samochodów do spółki komandytowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2020 r. (data doręczenia za pośrednictwem platformy ePUAP 7 maja 2020 r., identyfikator poświadczenia doręczenia UPP...), uzupełnionym pismem z dnia 14 maja 2020 r. (data wpływu 19 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* kosztów uzyskania przychodów,

* zapłaty odsetek za zwłokę,

* uznania nowych samochodów osobowych w przypadku ich użytkowania przez okres dłuższy niż rok od dnia ich nabycia za środki trwałe

- jest prawidłowe.

W dniu 7 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

W dniu 19 maja 2020 r. wpłynęło pismo z dnia 14 maja 2020 r. uzupełniające wniosek, w którym przesłano papierową wersję pełnomocnictwa udzielonego przez Wnioskodawcę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych - polskim rezydentem podatkowym. Jest czynnym podatnikiem na potrzeby podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się m.in. krótkoterminowym wynajmem samochodów osobowych i dostawczych na rzecz klientów indywidualnych oraz zinstytucjonalizowanych. W chwili obecnej Wnioskodawca dysponuje flotą około 700 samochodów. Flota samochodów, którymi dysponuje stale wzrasta. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dysponuje samochodami osobowymi, które nabywa za własne środki, bądź środki pochodzące z kredytu bankowego (dalej "Samochody własne"). W odniesieniu do części samochodów osobowych, które znajdują się w Jego ofercie, uzyskał tytuł prawny w drodze zawarcia z bankiem umów leasingu operacyjnego. Na podstawie zawartych umów leasingu operacyjnego Wnioskodawca korzysta w zamian za wynagrodzeniem z samochodów udostępnionych przez bank, który jest finansującym na gruncie zawieranych umów leasingu. W podstawowym okresie obowiązywania umów leasingu operacyjnego Wnioskodawca nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od użytkowanych samochodów osobowych, ponieważ odpisów amortyzacyjnych od wskazanych składników majątkowych dokonuje bank. Umowy leasingu operacyjnego Wnioskodawca zawiera na okres co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji samochodów będących przedmiotem zawieranych umów leasingu, zaś suma ustalonych w nich opłat pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług odpowiada co najmniej wartości początkowej leasingowanych samochodów osobowych. Po upływie podstawowego okresu obowiązywania umów leasingu, Wnioskodawca uprawniony jest do nabycia samochodów osobowych w zamian za wynagrodzeniem z góry ustalonym w zawartych umowach leasingu. Z chwilą skorzystania z zastrzeżonej opcji wykupu samochodu oraz zapłatą kwoty wykupu zastrzeżoną w umowie leasingu, Wnioskodawca staje się właścicielem samochodu poleasingowego (dalej "Samochody poleasingowe"). Wnioskodawca do końca 2020 r. planuje nabyć na własność Samochody własne, oraz Samochody poleasingowe (dalej jako "Nowe samochody osobowe"). W związku z otrzymaną propozycją Wnioskodawca rozważa przystąpienie do istniejącej już spółki komandytowej, działającej w branży wynajmu samochodów. Warunkiem pozostałych wspólników spółki komandytowej na przystąpienie przez Wnioskodawcę do spółki komandytowej jest wniesienie przez Niego wkładu niepieniężnego w postaci samochodów osobowych, które spółka komandytowa będzie mogła wynajmować na rzecz swoich klientów. W chwili obecnej trwają negocjacje, ile samochodów osobowych miałby wnieść do spółki komandytowej Wnioskodawca na moment przystąpienia. Przedmiotem wkładu Wnioskodawcy do spółki komandytowej będą m.in. samochody osobowe, w tym Nowe samochody osobowe. Decyzja o przystąpieniu do spółki komandytowej przez Wnioskodawcę zostanie podjęta przed końcem 2020 r. W przypadku podjęcia przez Wnioskodawcę decyzji o przystąpieniu do spółki komandytowej wniesie On m.in. Nowe samochody osobowe do spółki komandytowej przed upływem roku od dnia ich nabycia. Do momentu wniesienia Nowych samochodów osobowych do spółki komandytowej, Wnioskodawca będzie wykorzystywał je w ramach prowadzonej działalności i wynajmował je na rzecz swoich klientów. Nowe samochody osobowe nie zostaną na moment ich nabycia potraktowane, jako środki trwałe, z uwagi na możliwość wniesienia ich do spółki komandytowej tytułem wkładu niepieniężnego. Przedmiotem wkładu do spółki komandytowej nie będzie przedsiębiorstwo, bądź zorganizowana część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, lecz samochody osobowe, w tym Nowe samochody osobowe. W wyniku przystąpienia do spółki komandytowej Wnioskodawca stanie się komandytariuszem spółki komandytowej. W związku z wniesieniem aportu w postaci Nowych samochodów osobowych Wnioskodawca otrzyma ogół praw i obowiązków komandytariusza w spółce komandytowej. Po przystąpieniu do spółki komandytowej Wnioskodawca uczestniczyć będzie w zysku wypracowanym przez spółkę komandytową w proporcji do przysługującego Mu prawa do udziału w zysku spółki komandytowej. Nowe samochody osobowe, będące przedmiotem aportu zostaną wycenione według wartości rynkowej na moment aportu do spółki komandytowej. Umowa spółki komandytowej będzie precyzować, że w zamian za aport w postaci Nowych samochodów osobowych Wnioskodawca stanie się wspólnikiem spółki komandytowej. W umowie spółki wartość wkładu Wnioskodawcy do spółki komandytowej tj. Nowych samochodów osobowych zostanie określona w wartości netto, tj. wartości rynkowej pomniejszonej o należny podatek od towarów i usług. Należny z tytułu aportu samochodów osobowych podatek od towarów i usług zostanie zapłacony przez spółkę komandytową na rzecz Wnioskodawcy na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcę faktury VAT. Zatem faktyczna wartość wkładu będzie odpowiadać wartości rynkowej, pomniejszonej o kwotę podatku VAT. Zgodnie z postanowieniami umowy spółki komandytowej, Wnioskodawca wniesie do spółki komandytowej Nowe samochody osobowe w ich wartości rynkowej pomniejszonej o należny z tytułu ich dostawy podatek od towarów i usług.

Z tytułu aportu Nowych samochodów osobowych Wnioskodawca przeprowadzi rozliczenia w następujący sposób:

1. Wnioskodawca wystawi na rzecz spółki komandytowej fakturę VAT, obejmującą wartość netto Nowych samochodów osobowych oraz wartość podatku VAT, obliczoną od wartości netto Nowych samochodów osobowych wg odpowiedniej stawki. Podatek VAT wykazany na fakturze zostanie przekazany przez Wnioskodawcę do urzędu skarbowego zgodnie z przepisami ustawy o VAT;

2. Spółka komandytowa wyda na rzecz Wnioskodawcy udział kapitałowy o wartości netto Nowych samochodów osobowych;

3. Spółka komandytowa dokona zapłaty na rzecz Wnioskodawcy pozostałej części kwoty brutto określonej na fakturze, tj. kwoty podatku VAT określonej na fakturze, w formie przelewu bankowego;

4. Wnioskodawca wpłaci kwotę podatku VAT z tytułu dostawy do organu podatkowego;

5. Spółka komandytowa odliczy podatek VAT naliczony, wykazany na fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę w związku z aportem Nowych samochodów osobowych, nadwyżka podatku naliczonego nad należnym zostanie zwrócona spółce komandytowej na zasadach przewidzianych w Ustawie o VAT. W efekcie faktycznie wzbogacenie majątku spółki nastąpi wyłącznie o kwotę netto (wartość rynkowa pomniejszona o kwotę podatku), zaś podatek wypłacony przez Spółkę zostanie odzyskany od organu podatkowego do którego wpłaci go Wnioskodawca. Zatem, przepływ w zakresie kwot podatku od towarów i usług będzie miał charakter neutralny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w odniesieniu do Nowych samochodów osobowych, które Wnioskodawca planuje wnieść do spółki komandytowej przed upływem roku od dnia ich nabycia, będzie uprawniony do zaliczenia jednorazowo w koszty uzyskania przychodów wydatków na ich nabycie z chwilą ich poniesienia?

2. Czy w odniesieniu do Nowych samochodów osobowych, które nie zostaną wniesione do spółki komandytowej w terminie roku od ich nabycia, Wnioskodawca będzie zobowiązany do korekty kosztów uzyskania przychodów oraz zapłaty odsetek za zwłokę na podstawie art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

3. Czy w przypadku użytkowania przez Wnioskodawcę Nowych samochodów osobowych przez okres dłuższy niż rok od dnia ich nabycia po przekroczeniu wskazanego terminu Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozliczania wydatków na ich nabycie na zasadach przewidzianych dla środków trwałych?

4. Czy w związku z wniesieniem przez Wnioskodawcę Nowych samochodów osobowych do spółki komandytowej podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług stanowić będzie wartość udziału kapitałowego, określonego na podstawie art. 50 ustawy - Kodeks spółek handlowych, odpowiadająca wartości netto Nowych samochodów osobowych wniesionych do Spółki?

Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia są pytania oznaczone Nr 1, Nr 2 i Nr 3, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania Nr 4, dotyczącego podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki na nabycie Nowych samochodów osobowych, które Wnioskodawca wniesie do spółki komandytowej przed upływem roku od dnia ich nabycia stanowić będą koszty uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia.

Na gruncie art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) ustawodawca wprowadził ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z ogólną definicją kosztami uzyskania przychodów są poniesione przez podatnika wydatki w celu realizacji jednego z celów wydatkowania, tj. osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, pod warunkiem, że dany wydatek nie został zaliczonych do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Użyta na gruncie powołanego przepisu definicja kosztów uzyskania przychodów jest otwarta, ponieważ brak jest wyraźnego wskazania co konkretnie może stanowić koszt uzyskania przychodu. Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów zostały bowiem enumeratywnie wskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Aby wydatek mógł stanowić koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi on spełniać następujące warunki:

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Koszty uzyskania przychodów, co do zasady potrącane są wyłącznie w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. W odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów, moment uwzględnienia ich w rachunku podatkowym uzależniony jest od momentu osiągnięcia odpowiadającego im przychodu, bądź poniesienia kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodem podlegają one uwzględnieniu w rachunku podatkowym za rok podatkowy, w którym został osiągnięty odpowiadający im przychód. Koszty bezpośrednio związane z przychodem, to koszty uzyskania przychodów, które warunkują osiągnięcie odpowiadającego im przychodu.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 września 2017 r., sygn. akt I SA/Po 408/17: "w świetle art. 22 ust. 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zasadą jest, że koszty są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Jeżeli zatem na gruncie przedstawionych okoliczności faktycznych sprawy możliwe jest powiązanie kosztów z odpowiadającymi im przychodami, wówczas potrącenie kosztów winno nastąpić w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Dopiero w sytuacji, gdy takie bezpośrednie powiązanie kosztów z przychodami nie jest możliwe (koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami), koszty takie, w świetle art. 22 ust. 5c wskazanej ustawy są potrącalne w dacie ich poniesienia. Koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami to koszty, które są związane z przychodami pośrednio (gdy nie można wskazać konkretnego przychodu, do którego odnoszą się koszty). Są to również koszty mające na celu zabezpieczenie, bądź zachowanie źródła przychodów. Kosztami, o których mowa, są również koszty odnoszące się do konkretnych przychodów osiąganych w więcej niż jednym roku podatkowym".

W przypadku, gdy niemożliwe jest zakwalifikowanie kosztu jako kosztu bezpośrednio związanego z przychodem, koszt uzyskania przychodu kwalifikowany jest jako koszt pośrednio związany z przychodem.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio związanych z uzyskanym przychodem podlegają one uwzględnieniu w rachunku podatkowym z chwilą ich poniesienia. Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca wprowadził szczególne zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do składników majątkowych stanowiących środki trwałe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W odniesieniu do składników majątkowych stanowiących środki trwałe ustawodawca wprowadził szczególną zasadę zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ich nabycie. W przypadku środków trwałych, kosztami uzyskania przychodów są dokonane na zasadach wskazanych w art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powołanym przepisem, środkami trwałymi są składniki majątkowe, które łącznie spełniają wszystkie ze wskazanych warunków tj.:

W odniesieniu do składników majątkowych, które spełniają wszystkie ze wskazanych warunków, podatnik zobowiązany jest do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na ich nabycie w drodze odpisów amortyzacyjnych ustalonych na podstawie art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednym z warunków uznania składnika majątkowego za środek trwały jest przewidywany czas jego użytkowania dłuższy niż rok od dnia jego nabycia. Środek trwały dla celów podatkowych stanowić będą wyłącznie składniki majątkowe w odniesieniu, do którego podatnik przewiduje, że będą przez niego wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez okres przekraczający rok od momentu nabycia.

Użyte na gruncie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzenie "o przewidywanym okresie użytkowania (...)" wskazuje, że oceny spełnienia wskazanego warunku dokonuje sam podatnik posiadający wiedzę odnośnie czasowego zakresu użytkowania danego składnika majątkowego. Z chwilą bowiem nabycia danego składnika majątkowego podatnik, mając świadomość odnośnie zakresu prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje oceny, czy dany składnik majątkowy wykorzystywany będzie przez niego dłużej niż rok, czy też wskazany składnik majątkowy według jego przewidywań będzie wykorzystywany przez okres krótszy. Spełnienie wskazanej przesłanki zależy od samodzielnej oceny podatnika odnośnie czasowego zakresu użytkowania danego składnika majątkowego. Na gruncie wskazanego przepisu ustawodawca uznał, że podatnik jest jedynym podmiotem, który na moment nabycia składników majątkowych może dokonać oceny, jak długo będzie użytkował dany składnik majątkowy, a w konsekwencji ma możliwość dokonania oceny, czy dany składnik stanowić będzie środek trwały.

Na powyższe w komentarzu do art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych J. Marciniuk wskazał: "1) Odpisom amortyzacyjnym podlegają składniki majątku trwałego podatnika zakwalifikowane przez PDOFizU do następujących grup: budowle, budynki, lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, a także inne przedmioty, których przewidywany okres używania przekroczy rok. 2) Tak więc, do środków trwałych nie zalicza się składników majątkowych, kompletnych, zdatnych do użytku i wykorzystywanych w działalności gospodarczej podatnika, bez względu na ich wartość, jeżeli przewidywany okres ich używania jest krótszy niż rok. 3) Wydatki na nabycie lub wytworzenie takich przedmiotów stanowią wtedy koszt uzyskania przychodu jednorazowo, jeżeli oczywiście służą podatnikowi w osiągnięciu przychodu, tzn. istnieje związek przyczynowo-skutkowy tego rodzaju, że uzyskanie przez podatnika przychodu następuje (nastąpi) w wyniku gospodarczego wykorzystania danego składnika majątkowego. 4) Podjęcie decyzji o przewidywanym okresie używania danego środka trwałego należy do podatnika. Jeżeli przyjmie on, że okres używania tego przedmiotu będzie krótszy niż rok, ma prawo poniesione wydatki odnieść bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli jednak po upływie tego okresu okaże się, iż założenie to było błędne, wówczas podatnik poniesie konsekwencje swojej decyzji przewidziane przez ustawodawcę w art. 22e PDOFizU." (Podatek dochodowy od osób fizycznych, Komentarz, J. Marciniuk art. 22a Ustawy, wydanie 2017).

Powyższe stanowisko zostało również wyrażone w komentarzu do art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (regulacja zawiera tożsamy warunek temporalny w odniesieniu do środków trwałych) pod redakcją K. Gila, w którym wskazano: "Przepisy nie zawierają wskazówek, co do sposobu określenia przewidywanego okresu użytkowania. Należy zatem uznać, że chodzi tu o sytuacje, kiedy podatnik przewiduje, że w wyniku szczególnych okoliczności dany składnik majątkowy, który w normalnych okolicznościach mógłby być wykorzystywany przez okres przekraczający rok, nie będzie eksploatowany tak długo. Decyzja o tym, czy dany składnik majątkowy powinien zostać uznany za środek trwały ze względu na okres użytkowania, należy zatem do podatnika, który określa przewidywany okres użytkowania na podstawie własnego doświadczenia. Przykładem takiej sytuacji może być nabycie towarów w celu krótkotrwałej eksploatacji i następnie odsprzedaży przed upływem roku".

Stanowisko takie potwierdził m.in. Opolski Urząd Skarbowy, stwierdzając, że: "zakupiony samochód został przeznaczony do używania w Spółce do jej działalności a następnie do dalszej odsprzedaży, a więc wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu. Przewidywany przez Podatnika okres używania samochodu osobowego będzie wynosił mniej niż jeden rok. Powyższe oznacza, że przedmiotowy samochód nie jest środkiem trwałym w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy. Podatnik nie ma zatem obowiązku wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych" (interpretacja indywidualna z dnia 30 kwietnia 2007 r., Nr PD/423-16/TP/07).

Stanowisko, że ocena w zakresie okresu użytkowania składnika majątkowego dla potrzeb zakwalifikowania go, jako środka trwałego zależy od przekonania podatnika zostało również potwierdzone w:

Przechodząc na grunt przedstawionego zdarzenia przyszłego należy wskazać, że Nowe samochody osobowe nie będą stanowić środków trwałych na moment ich nabycia, z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawca przewiduje, że przed upływem roku od dnia ich nabycia zostaną wniesione do spółki komandytowej. Z uwagi na planowane przystąpienie do spółki komandytowej i wniesienie do niej w ramach wkładu niepieniężnego Nowych samochodów osobowych Wnioskodawca przewiduje, że będą one przez Niego użytkowane przez okres krótszy niż rok. Przed upływem bowiem roku od momentu ich nabycia zostaną one wniesione do spółki komandytowej, która to będzie użytkować wskazane składniki majątkowe od tego momentu, nie zaś Wnioskodawca. Z uwagi na powyższe, Nowe samochody osobowe na moment ich nabycia nie będą stanowić środków trwałych w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi, że przewidywany przez Wnioskodawcę okres użytkowania wskazanych składników majątkowych jest krótszy aniżeli rok. Z tego też powodu wydatki na nabycie Nowych samochodów osobowych nie będą podlegać zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę na zasadach wyrażonych w art. 22 ust. 8 tej ustawy, lecz na zasadach ogólnych wyrażonych w art. 22 ust. 1 ww. ustawy. W świetle wskazanych definicji kosztów uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, oraz bezpośrednim uznać należy, że wydatki na nabycie Nowych samochodów osobowych nie będą stanowić kosztów bezpośrednich, z uwagi na okoliczność, że nie będą one warunkować osiągnięcia konkretnego przychodu przez Wnioskodawcę. Nabycie Nowych samochodów osobowych powodować będzie, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie mógł osiągać przychody z tytułu najmu Nowych samochodów osobowych na rzecz swoich klientów. Bezpośrednią konsekwencją poniesienia przez Wnioskodawcę wydatków na nabycie Nowych samochodów osobowych będzie umożliwienie Wnioskodawcy generowania przychodów z najmu wskazanych składników majątkowych, nie zaś osiągnięcie jednego konkretnego przychodu za ich pośrednictwem. Z tego też powodu wydatki na nabycie Nowych samochodów osobowych nie będą stanowić kosztów o charakterze bezpośrednim, lecz koszty pośrednie podlegające uwzględnieniu w rachunku podatkowym z chwilą poniesienia. Z uwagi na powyższe Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania jako koszt uzyskania przychodów wydatków na nabycie Nowych samochodów osobowych z chwilą ich poniesienia jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, z uwagi na okoliczność, że Nowe samochody osobowe będą wykorzystywane przez okres krótszy niż rok od dnia ich nabycia z powodu planowanego wniesienia ich do spółki komandytowej. Na moment nabycia Nowych samochodów osobowych Wnioskodawca nie przewiduje, że będzie użytkował je dłużej niż przez rok z tego też powodu zaliczy wydatki na ich nabycie z chwilą ich poniesienia.

Ad. 2)

W przypadku niedokonania wkładu niepieniężnego do spółki komandytowej w postaci Nowych samochodów osobowych przed upływem roku od dnia ich nabycia, Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zapłaty odsetek za zawłokę za okres od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie Nowych samochodów osobowych do dnia w którym okres ich użytkowania przekroczy rok.

Zgodnie z art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 10 000 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

Na gruncie wskazanego przepisu ustawodawca wprowadził zasady postępowania przez podatników w przypadku, gdy okres użytkowania składników majątkowych przekroczy okres roku od dnia ich nabycia, zaś podatnicy przewidywali, że okres ten będzie krótszy niż rok i z tego powodu nie zaliczyli wskazanych składników do środków trwałych.

W przypadku wystąpienia wskazanej okoliczności podatnik, który nie zaliczył do środków trwałych składnika majątkowego, który w następstwie użytkowania przez okres dłuższy niż rok stał się środkiem trwałym jest zobowiązany:

Z uwagi na powyższe, w przypadku, gdy w terminie roku od dnia nabycia Nowych samochodów osobowych Wnioskodawca nie wniesie ich do spółki komandytowej tytułem wkładu niepieniężnego będzie On zobowiązany do postępowania zgodnie z art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na okoliczność, że będzie On użytkował je przez okres dłuższy aniżeli rok. Z tego też powodu, będzie On zobowiązany do korekty kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22e ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, oraz zapłaty odsetek od zaległości podatkowej na podstawie art. 22e ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

W przypadku, gdy okres użytkowania Nowych samochodów osobowych przekroczy rok od momentu ich nabycia, Wnioskodawca w miesiącu, w którym okres użytkowania samochodów osobowych przekroczy rok będzie zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia Nowych samochodów osobowych, a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczoną dla Nowych samochodów osobowych. W przypadku, gdy w miesiącu, w którym Wnioskodawca zobowiązany będzie do dokonania korekty kosztów na podstawie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwota kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę będzie niższa od różnicy, o której mowa w art. 22e ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwiększenia przychodów w danym miesiącu na podstawie art. 22e ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo w przypadku, gdy okres użytkowania Nowych samochodów osobowych przekroczy rok od momentu ich nabycia, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty na podstawie art. 22e ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odsetek za zwłokę za okres od dnia zaliczenia wydatków na nabycie składników majątkowych wykorzystywanych przez okres dłuższy niż rok, do dnia w którym okres ich użytkowania przekroczył rok.

Ad. 3)

Po przekroczeniu roku od dnia nabycia Nowych samochodów osobowych Wnioskodawca będzie zobowiązany do zakwalifikowania Nowych samochodów osobowych, jako środków trwałych na podstawie art. 22e ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych po dniu przekroczenia roku od dnia ich nabycia.

Zgodnie z art. 22e ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 10 000 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął (...) zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia.

Zgodnie ze wskazanym przepisem, składniki majątkowe, w odniesieniu do których podatnicy nie uwzględnili, ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwagi na przewidywany okres użytkowania krótszy niż rok, po upływie roku od dnia ich nabycia są zobowiązani do uwzględnienia ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Obowiązek uwzględnienia składników majątkowych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych powstaje od miesiąca następującego po miesiącu, w którym okres użytkowania przekroczył rok.

Z uwagi na powyższe, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w odniesieniu do Nowych samochodów osobowych, Wnioskodawca będzie zobowiązany do uwzględnienia ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w przypadku, gdy w wyniku niewniesienia ich do spółki komandytowej będzie użytkował je przez okres dłuższy niż rok. W takim wypadku, Wnioskodawca będzie zobowiązany uwzględnić Nowe samochody osobowe w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych od miesiąca następującego po miesiącu, w którym okres ich użytkowania przekroczy rok od momentu ich nabycia. Z uwagi zatem na upływ okresu użytkowania dłuższy niż rok od momentu nabycia Nowych samochodów osobowych, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ich nabycie na zasadach przewidzianych dla środków trwałych. Po upływie roku od momentu nabycia Nowych samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca będzie mógł zaliczać odpisy amortyzacyjne ustalone w odniesieniu do Nowych samochodów osobowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi wyłącznie rozstrzygnięcie w zakresie treści wynikającej z postawionych pytań i nie odnosi się do innych kwestii poruszanych we wniosku, np. momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nowe samochody, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Końcowo zastrzec należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.