0113-KDIPT2-1.4011.36.2017.2.DJD

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2017 r. (data wpływu 2 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 kwietnia 2017 r. (data wpływu 24 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania zbiorczych faktur opłaconych gotówkowo - jest prawidłowe.

W dniu 2 marca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. Nr 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 11 kwietnia 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.36.2017.1.DJD, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 kwietnia 2017 r. (data doręczenia 19 kwietnia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 19 kwietnia 2017 r. (data wpływu 24 kwietnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 19 kwietnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą, polegającą na przewozie osób (autobusy i busy). Zatrudnieni przez Wnioskodawcę kierowcy tankują codziennie paliwo na wybranych stacjach paliw, płacąc za nie gotówką, którą posiadają ze sprzedaży biletów. Stacje paliw co 10 dni wystawiają zbiorczo (jedną) fakturę gotówkową, której wartość nie przekracza 15 000 zł. W ciągu miesiąca jest to kilka zbiorczych faktur, których łączna wartość przekracza 15 000 zł. Taki - umowny, bez określenia wartości - sposób fakturowania przyjęto dlatego, że pobieranie faktury za każde jednorazowe tankowanie spowodowałoby bardzo dużą ilość (15-20) faktur zakupu w ciągu jednego dnia, a w miesiącu około 500 faktur.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 19 kwietnia 2017 r., Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od 2011 r. opodatkowaną na zasadach ogólnych i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Pełny zakres prowadzonej działalności to transport osobowy i przewóz osób. Wnioskodawca dla celów podatkowych prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawcę nie łączą ze stacjami paliw umowy na świadczenie usług. Zakup paliwa przez kierowcę stanowi pojedynczą transakcję, a zbiorcza faktura to kilka transakcji. Zakup paliwa przez kierowcę potwierdzony jest dokumentem WZ. Pojedyncza transakcja zakupu paliwa przez kierowcę nie przekracza 15 000 zł. Zbiorcza faktura wystawiana jest na podstawie dokumentów WZ.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy zbiorcze faktury zapłacone gotówką, bez względu na ich wartość netto stanowią koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbiorcze faktury 10-dniowe stanowią jedną transakcję, wynikającą z umowy. To oznacza, że nie ma zastosowania sumowanie płatności poszczególnych faktur w ramach jednego miesiąca, a tym bardziej roku. Skoro Wnioskodawcę wiąże ze stacją paliw ustna umowa o współpracy, to każdy zakup potwierdzony fakturą (10-dniową) jest traktowany jako jedna transakcja i jeżeli nie przekroczy kwoty brutto 15 000 zł to zapłata może być dokonywana gotówkowo, a wartość netto faktury może stanowić koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności przekracza 15 000 zł. Z treści tego przepisu wynika, że ustawodawca wiąże konieczność korzystania z rachunku płatniczego z pojęciem transakcji, nie definiując jednak tego pojęcia, co uprawnia do odniesienia się do regulacji słownikowych tego terminu (http://sjp.pwn.pl), zgodnie z którym transakcja to operacja handlowa dotycząca kupna albo sprzedaży towarów i usług lub umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów i usług, lub też zawarcie takiej umowy.

Oznacza to, że jednorazowa transakcja to m.in. umowa handlowa na kupno towarów i usług, która w tym przypadku realizuje się w dacie wystawienia 10-dniowej faktury zbiorczej, także dla celów podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 19 kwietnia 2017 r., Wnioskodawca doprecyzował swoje stanowisko wskazując, że płatności za zbiorcze faktury, dokonane w formie gotówkowej bez względu na wartość netto (przekraczająca lub nie 15 000 zł) stanowią koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawcę nie wiążą ze stacjami paliw żadne umowy, dlatego jednorazową transakcją, w myśl art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jest każdy zakup paliwa przez kierowcę na dokumencie WZ. Faktura zbiorcza obejmuje kilka transakcji. Skoro wartość zakupu paliwa na dokumencie WZ nie przekracza kwoty 15 000 zł, to bez znaczenia pozostaje płatność (gotówką, czy za pomocą rachunku płatniczego), za fakturę zbiorczą.

Oznacza to, że faktura zbiorcza zarówno zapłacona gotówką jak i przelewem stanowi koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Ponadto należy dodać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności (gospodarczej, wykonywanej osobiście), a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829 i 1948) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W ustępie 2 cytowanego powyżej artykułu wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

- w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829, z późn. zm.), w treści obwiązującej od 1 stycznia 2017 r., dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

* stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz

* jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Z powyższego wynika, że przepis art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazuje, że podatnicy nie mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących transakcji, których jednorazowa wartość przekracza kwotę 15 000 zł, w stosunku do których płatność następować będzie z pominięciem rachunku płatniczego, a drugą stroną transakcji jest przedsiębiorca. Ponieważ adresatem art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Natomiast pojęcie "transakcja" nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego ani cywilnego. W takim przypadku należy posłużyć się znaczeniem słownikowym. Według Internetowego Słownika Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl) transakcja - to operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług lub umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług lub też zawarcie takiej umowy.

Skoro działalność gospodarcza to - ni mniej ni więcej - tylko realizacja szeregu umów zawieranych, zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459) i wykonywanych w celach zarobkowych w warunkach zorganizowania i ciągłości, stąd przez pojęcie "transakcji" należałoby rozumieć umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług/dostaw towarów i umowa ta jest zawierana między przedsiębiorcami w ramach prowadzonych przez nich działalności. Takie rozumienie pojęcia "transakcja" znajduje swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 684), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Należy wskazać, że art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do transakcji, których:

* drugą stroną jest inny przedsiębiorca; chodzi tu zatem o umowę zawieraną między przedsiębiorcami wykonującymi działalność gospodarczą,

* jednorazowa wartość, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł.

Ponadto, art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się do transakcji równych kwocie 15 000 zł brutto, bądź niższych od tej kwoty. Zatem na podatniku będzie spoczywał obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub też zwiększenia przychodów (w przypadku braku możliwości pomniejszenia kosztów) o wydatki związane z działalnością operacyjną, inwestycyjną oraz o niektóre wydatki finansowe w przypadku transakcji przekraczających kwotę 15 000 zł brutto, jeśli po 31 grudnia 2016 r. są one opłacane gotówką. Nie ma natomiast podstaw, by obowiązki te stosować w odniesieniu do transakcji o wartości równej lub niższej od 15 000 zł brutto.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 2011 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu osobowego i przewozu osób, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Zatrudnieni przez Wnioskodawcę kierowcy tankują codziennie paliwo na wybranych stacjach paliw, płacąc za nie gotówką, którą posiadają ze sprzedaży biletów. Zakup paliwa przez kierowcę stanowi pojedynczą transakcję i potwierdzony jest dokumentem WZ. Pojedyncza transakcja zakupu paliwa przez kierowcę nie przekracza 15 000 zł. Stacje paliw, na podstawie dokumentów WZ, wystawiają co 10 dni zbiorczą (jedną) fakturę gotówkową, której wartość nie przekracza 15 000 zł. Zbiorcza faktura to kilka transakcji. W miesiącu wystawiane jest kilka zbiorczych faktur, których łączna wartość przekracza 15 000 zł. Wnioskodawcę nie łączą ze stacjami paliw umowy na świadczenie usług.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatki na zakup paliwa wynikające ze zbiorczej faktury gotówkowej (kilku zbiorczych faktur gotówkowych w ciągu miesiąca), wystawionej na podstawie dokumentów WZ opłaconych gotówkowo, na których wartość pojedynczej transakcji (tankowania) wynosi zawsze poniżej 15 000 zł brutto mogą stanowić koszty uzyskania przychodów - bez względu na wartość danej faktury zbiorczej (poniżej lub powyżej 15 000 zł brutto). Należy bowiem podkreślić, że płatność następuje w związku z tankowaniem (jednorazową transakcją zakupu paliwa) na podstawie wystawionych dokumentów WZ (w tym przypadku wartość transakcji nie przekracza 15 000 zł), a nie w związku z wystawieniem faktury zbiorczej. Tym samym, art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który odnosi się do płatności dokonywanej bez pośrednictwa rachunku bankowego, nie ma w niniejszej sprawie zastosowania.

Zatem, zbiorcze faktury gotówkowe zapłacone gotówką, bez względu na ich wartość netto stanowią koszt uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Dodać należy, że w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego....., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.