0113-KDIPT2-1.4011.352.2018.2.RK

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni - przedstawione we wniosku z dnia 13 czerwca 2018 r. (data wpływu 18 czerwca 2018 r., identyfikator poświadczenia ePUAP -...), uzupełnionym pismem z dnia 23 lipca 2018 r. (data wpływu 26 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 18 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 12 lipca 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.352.2018.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 lipca 2018 r. (data doręczenia 17 lipca 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 23 lipca 2018 r., które wpłynęło w dniu 26 lipca 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest przedsiębiorcą, prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, wyłącznie na terenie Polski. Przedmiotem działalności jest świadczenie usług medycznych. Świadczenia medyczne są wykonywane nie tylko przez Nią osobiście, ale także przez lekarzy, którzy zazwyczaj prowadzą jednoosobowo działalność gospodarczą w formie indywidualnych praktyk lekarskich i w ramach tej działalności.

Pacjenci (niebędący przedsiębiorcami) płacą gotówką Wnioskodawczyni za wykonane przez lekarzy świadczenia, a Wnioskodawczyni rozlicza się z lekarzami przedsiębiorcami) okresowo, najczęściej miesięcznie regulując należność na podstawie wystawianych faktur.

Umowy zawarte między Wnioskodawczynią a lekarzami są umowami zawartymi między przedsiębiorcami, a więc stosuje się do nich wymóg zapłaty bezgotówkowej w przypadku, gdy jednorazowa wartość transakcji przekracza 15 000 zł, pod rygorem niezaliczenia poniesionych kosztów do kosztów uzyskania przychodów.

Umowy Wnioskodawczyni z lekarzami są zawierane z reguły na czas nieokreślony, zawsze są rozliczane w okresach krótszych niż czas trwania umowy (zwykle - miesięcznie), określają jedynie kwotę, jaka będzie należała się lekarzowi z tytułu przyjęcia jednego pacjenta lub wykonania konkretnego świadczenia lub procentowo udział w przychodzie z wykonanych świadczeń. Nie jest zatem możliwe określenie z góry kwoty, jaką uzyska lekarz w okresie rozliczeniowym. Lekarz może w danym miesiącu, np. wakacyjnym, w ogóle nie udzielać świadczeń pacjentom Wnioskodawczyni, co sprawi, że nie będzie mógł za ten okres żądać od Wnioskodawcy zapłaty. Nie jest naturalnie także możliwe określenie kwoty zobowiązania Wnioskodawczyni wobec lekarza z tytułu całej umowy. Przed wejściem w życie obecnego ograniczenia płatności gotówkowych, Wnioskodawczyni rozliczała się z lekarzami gotówkowo Zarówno Wnioskodawczyni, jak i większość lekarzy, preferują taki właśnie system rozliczeń. Problemem jest niejasność związana z tym, jak w przedmiotowej sytuacji rozumieć pojęcie "transakcji", z którą wiąże się ograniczenie płatności gotówkowej do 15 000 zł.

W piśmie z dnia 23 lipca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny wskazując, że prowadzi działalność gospodarczą nieprzerwanie od 16 marca 1998 r., którą opodatkowała podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na zasadach ogólnych i w tym celu prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Płaci podatek według stawki jednolitej (19%).

Wnioskodawczyni wskazała ponadto, że jest podmiotem leczniczym, wpisanym do rejestru podmiotów leczniczych. Świadczy usługi medyczne w trybie ambulatoryjnym - pacjent jest przyjmowany przez lekarza tylko w umówionym dniu. Nie świadczy usług lecznictwa stacjonarnego (wtedy pacjent przebywa w placówce medycznej dłużej). W niewielkim zakresie wykonuje świadczenia w domu pacjenta. Główne zakresy działalności to ambulatoryjna opieka specjalistyczna, rehabilitacja medyczna i medycyna pracy. Cała działalność jest prowadzona pod jednym adresem.... Wnioskodawczyni prowadzi przychodnię, z całą pewnością nie prowadzi szpitala. Wykonuje część świadczeń osobiście - świadczy usługi medyczne jako lekarz - ale w większości poradni świadczeń udzielają inni lekarze, zazwyczaj działający w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (specjalistyczne praktyki lekarskie). Częstotliwość pracy lekarzy jest różna, niektórzy przyjmują 3 dni w tygodniu, inni pojawiają się raz na 2 tygodnie lub rzadziej.

Jest mikro przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców - i to zarówno ze względu na liczbę zatrudnianych przez Nią pracowników, jak i wielkość obrotów.

Wartość pojedynczej płatności zapłaconej gotówką nie będzie przekraczała 15 000 zł. Wartość jednorazowej transakcji zapłaconej gotówką będzie udokumentowana fakturą wystawioną przez lekarza. Wartość ta będzie wynikała z liczby wykonanych przez niego świadczeń, które są z kolei zapisane w dokumentacji medycznej (dziennik wykonanych świadczeń w rejestracji oraz historie choroby konkretnych pacjentów) oraz na kasie fiskalnej (w przypadku pacjentów, którzy sami płacą za świadczenia) lub w rozliczeniach z płatnikiem (Narodowy Fundusz Zdrowia, prywatne zakłady ubezpieczeń, zakłady pracy). Wartość tych transakcji będzie zaliczana przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Podczas jednego dnia pracy lekarz przyjmuje od kilku do kilkudziesięciu pacjentów (przy czym wydaje się, że liczbę 40 można określić jako górną granicę). W ciągu miesiąca lekarz pojawia się w Jej przychodni od kilku do kilkunastu razy. Wnioskodawczyni rozlicza się z lekarzami w jednomiesięcznych okresach rozliczeniowych. Każdy z lekarzy - przedsiębiorców - wystawia fakturę za każdy miesiąc kalendarzowy, w którym wykonywał jakiekolwiek świadczenia na rzecz Jej pacjentów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, koszty poniesione na rzecz innego przedsiębiorcy, obejmujące jednomiesięczny okres rozliczeniowy, jeżeli zapłata została dokonana gotówką, była niższa niż 15 000 zł, w przypadku gdy umowa, będąca podstawą tego rozliczenia, zawarta została na czas dłuższy, suma kosztów z co najmniej dwóch okresów rozliczeniowych przekracza 15 000 zł, ale sumy tej nie można dokładnie określić z góry?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W Jej przypadku koszty są związane z uzyskaniem przychodu tak ściśle, jak to tylko możliwe. Nie ma w ogóle możliwości, by koszt w przedmiotowej sprawie powstał bez przychodu, nie ma w praktyce możliwości, by nie powstał dochód i w konsekwencji - obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Koszt będzie udokumentowany fakturą, wystawioną przez innego przedsiębiorcę.

Aby zaliczyć koszt do kosztów uzyskania przychodów, nie może on być przez ustawę wyłączony z katalogu tych kosztów. Jedno z takich wyłączeń zawiera przepis art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi, że podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji, określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r. poz. 646), została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Przepis art. 19 ustawy - Prawo przedsiębiorców mówi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

* stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz

* jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Pytanie, zawarte we wniosku, dotyczy transakcji między przedsiębiorcami i płatności gotówkowych nieprzekraczających 15 000 zł, podsumowujących jeden okres rozliczeniowy, w sytuacji gdy suma takich płatności gotówkowych z więcej niż jednego okresu rozliczeniowego, opartych na tej samej umowie, może przekroczyć 15 000 zł.

Kluczowe dla rozstrzygnięcia problemu jest zatem dokonanie wykładni pojęcia "jednorazowa wartość transakcji". Ustawa Prawo przedsiębiorców nie definiuje tego pojęcia. Sięgnąć zatem należy do definicji zawartej w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 684, z późn. zm.). Zgodnie z nią, transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony (...), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością. Powszechnie jednak przyjmuje się (np. w wydanych w przedmiocie interpretacjach podatkowych, w sprawach o sygn. Nr 0112-KDIL3-3.4011.121.2017.1.DS, Nr 0113-KDIPT2-3.4011.230.2017.1.JŚ, Nr 2461-IBPB-1-2.4510.21.2017.2.MS, Nr 0111-KDIB2-3.4010.13.2017.1.AZE oraz w orzeczeniach sądów administracyjnych), że nie można automatycznie utożsamiać każdej umowy z transakcją. Z jednej strony bowiem nie sposób uznać, że wiele umów to wiele transakcji - w przypadku, gdy z istoty stosunków między przedsiębiorcami wynika, że naturalne byłoby zawarcie jednej umowy, z drugiej strony - nie można uznać, że jedną transakcją jest wieloletnia umowa, która sama nie kreuje zobowiązania pieniężnego o ściśle określonej wartości, ale jedynie określa zasady współpracy między przedsiębiorcami. Przykładem takiej umowy może być umowa, na podstawie której jedna strona zobowiązuje się stale dostarczać towar lub wykonywać usługę, w związku z wykonywaną działalnością, zgodnie z zapotrzebowaniem drugiej strony, a druga strona zobowiązuje się za to płacić. Aby odnieść do takich umów pojęcie "jednorazowej wartości transakcji", jak najpełniej przy tym realizując intencję ustawodawcy, posłużono się pojęciem okresu rozliczeniowego. W odpowiedzi na interpelację poselską Nr 9279, Minister Rozwoju i Finansów w piśmie z dnia 8 lutego 2017 r. wyjaśnił, że w przypadku między innymi umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony należy przyjąć, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie. Stanowisko to wydaje się być powszechnie akceptowane.

Wnioskodawczyni uważa, że w Jej przypadku, przy rozliczeniach z lekarzami - przedsiębiorcami, "jednorazowa wartość transakcji" to wartość dotycząca jednego, miesięcznego, okresu rozliczeniowego. Oznacza to, że Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów fakturę (koszt) zapłaconą gotówką, obejmującą świadczenia wykonane przez lekarza w danym miesiącu kalendarzowym, jeżeli nie przekracza ona kwoty 15 000 zł. Nie jest przy tym istotne, jak dokonywana była płatność za inne miesiące, każda z nich rozpatrywana jest odrębnie, jako odrębny okres rozliczeniowy, czyli odrębna transakcja.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r. poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W ustępie 2 art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy - Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:

- w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Stosownie natomiast do art. 19 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł, istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku, oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość - kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.

Ponieważ adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie - Prawo przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Pojęcie "transakcja" nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego ani cywilnego.

Przepisy podatkowe, określające konsekwencje nieprzestrzegania normy wyrażonej w art. 19 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców na gruncie ustawy podatkowej odwołują się wprost do nomenklatury stosowanej w ustawie - Prawo przedsiębiorców, także w zakresie rozumienia pojęcia "transakcja".

Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Trzeba przy tym podkreślić, że art. 19 ustawy - Prawo przedsiębiorców nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa wdrożeniowa, czy umowa o roboty budowlane).

W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego.

Wskazać należy, że w obrocie gospodarczym występują różnego rodzaju umowy, zwane często umowami ramowymi, które określają warunki udzielania i realizacji zamówień, w tym również ich termin, lecz nie kreują zobowiązania do spełnienia świadczeń o określonej wartości (nie określają minimalnych obrotów). W przypadku takich umów jednorazowa wartość transakcji odnosi się do wartości poszczególnych zamówień.

Podkreślić przy tym należy, że w taki sposób pojęcie "jednorazowa wartość transakcji" zostało zinterpretowane przez Ministra Rozwoju i Finansów w odpowiedzi z dnia 8 lutego 2017 r., Nr DD.054.5.20017, na interpelację poselską Nr 9279 w sprawie wątpliwości dotyczących znowelizowanych od początku 2017 r. przepisów o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustaw o podatku dochodowym, w zakresie określenia limitów płatności gotówkowych.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, polegającą na świadczeniu usług medycznych. Świadczenia medyczne są wykonywane nie tylko przez Nią osobiście, ale także przez lekarzy, którzy zazwyczaj prowadzą jednoosobową działalność gospodarczą w formie indywidualnych praktyk lekarskich. Umowy Wnioskodawczyni z lekarzami są zawierane z reguły na czas nieokreślony, zawsze są rozliczane w okresach krótszych niż czas trwania umowy (zwykle - miesięcznie), określają jedynie kwotę, jaka będzie należała się lekarzowi z tytułu przyjęcia jednego pacjenta lub wykonania konkretnego świadczenia lub procentowo udział w przychodzie z wykonanych świadczeń. Pacjenci płacą gotówką Wnioskodawczyni za wykonane przez lekarzy świadczenia, a Wnioskodawczyni rozlicza się z lekarzami w jednomiesięcznych okresach rozliczeniowych. Każdy z lekarzy wystawia fakturę za każdy miesiąc kalendarzowy, w którym wykonywał jakiekolwiek świadczenia na rzecz Jej pacjentów. Wartość pojedynczej płatności zapłaconej gotówką nie będzie przekraczała 15 000 zł.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że jednorazowa wartość transakcji będzie w analizowanej sprawie odnosiła się do miesięcznego okresu rozliczeniowego. Oznacza to, że Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów fakturę (koszt) zapłaconą gotówką, obejmującą świadczenia wykonane przez lekarza w danym miesiącu kalendarzowym, jeżeli nie przekracza ona kwoty 15 000 zł.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.