0113-KDIPT2-1.4011.309.2019.1.RK - Określenie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2019 r. (data wpływu 24 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2019 r. Wnioskodawca zamierza odpłatnie zbyć nieruchomość w postaci niezabudowanej działki gruntu nr 220/6 o powierzchni 0,2330 ha, położonej w..., obręb ewidencyjny..., gmina. Prawo własności tej nieruchomości zostało nabyte w sposób wskazany niżej:

1. W dniu 7 października 1998 r. Wnioskodawca nabył 1/4 (8/32) udziału we współwłasności nieruchomości o powierzchni 7,3220 ha, stanowiącej działkę gruntu nr 220/1, położoną w..., obręb ewidencyjny..., gmina.

2. W dniu 20 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży 6/32 części udziału we współwłasności nieruchomości wskazanej w punkcie 1.

3. W 2016 r. współwłaściciele postanowili znieść współwłasność nieruchomości poprzez dokonanie zgodnego podziału nieruchomości, przy czym ustalili, że leśny użytek gruntowy o powierzchni 3,5944 ha zostanie wydzielony do odrębnej działki, która przypadnie na wyłączną własność większościowemu współwłaścicielowi, natomiast podziałowi będzie podlegać część działki obejmująca użytki rolne o powierzchni 3,7276 ha.

4. W dniu 9 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy w... wydał postanowienie, w którym dokonał zniesienia współwłasności nieruchomości w ten sposób, że po podziale nieruchomości przyznał współwłaścicielom na wyłączną własność prawa własności odrębnych nieruchomości, stanowiące odzwierciedlenie posiadanych udziałów we współwłasności nieruchomości sprzed podziału z uwzględnieniem okoliczności wskazanych w punkcie 3. Zgodnie z treścią postanowienia, zniesienie współwłasności nastąpiło na wniosek współwłaścicieli, bez wzajemnych spłat i dopłat.

W wyniku zniesienia współwłasności, Wnioskodawca uzyskał prawo własności odrębnej nieruchomości w postaci działki gruntu nr 220/6 o powierzchni 0,2330 ha, tj. poniżej pozostałej części udziału we współwłasności, nabytego w 1998 r. Zbycie opisanej wyżej nieruchomości nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zamiarem zbycia w 2019 r. nieruchomości gruntowej, stanowiącej działkę nr 220/6, 5-letni okres, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca roku, którym nastąpiło nabycie udziału we współwłasności nieruchomości (7 października 1998 r.), czy od końca roku, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności (9 listopada 2016 r.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie okoliczności faktycznych związanych z nabyciem nieruchomości gruntowej, oznaczonej jako działka nr 220/6 o powierzchni 0,2330 ha, oraz wskazanego przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 5-letni termin, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie, należy liczyć od końca roku, w którym nastąpiło nabycie udziału we współwłasności, czyli od końca 1998 r. Wobec powyższego, zbycie przedmiotowej nieruchomości w 2019 r. nie spowoduje u Wnioskodawcy powstania przychodu, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co będzie skutkować brakiem obowiązku zapłaty podatku dochodowego od planowanej transakcji zbycia przedmiotowej nieruchomości. Analiza dostępnych interpretacji indywidualnych, wydawanych w trybie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa, oraz treści orzecznictwa sądów administracyjnych, dotyczących tożsamych stanów faktycznych, wskazuje na ukształtowaną linię orzeczniczą w tym zakresie, która sprowadza się do zasadniczych tez wskazanych niżej.

Co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawca otrzymuje nieruchomość, która po podziale przekracza pierwotny udział we współwłasności. Zniesienie współwłasności rzeczy nie stanowi nabycia tylko wówczas, jeśli mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

d. innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, a przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub jej części, czy udziału w nieruchomości i prawach majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, co do zasady decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu, bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). W momencie nabycia udziału w prawie własności, każdy ze współwłaścicieli staje się współwłaścicielem całej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, a więc każdego metra kwadratowego tej nieruchomości. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wartość przyznanych rzeczy powinna odpowiadać wielkości (wartości) udziału we współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa - w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział, decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 7 października 1998 r. Wnioskodawca nabył 1/4 (8/32) udziału we współwłasności nieruchomości o powierzchni 7,3220 ha, stanowiącej działkę gruntu nr 220/1. W dniu 20 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży 6/32 części udziału we współwłasności nieruchomości. W 2016 r. współwłaściciele postanowili znieść współwłasność nieruchomości poprzez dokonanie zgodnego podziału nieruchomości, przy czym ustalili, że leśny użytek gruntowy o powierzchni 3,5944 ha zostanie wydzielony do odrębnej działki, która przypadnie na wyłączną własność większościowemu współwłaścicielowi, natomiast podziałowi będzie podlegać część działki obejmująca użytki rolne o powierzchni 3,7276 ha. W dniu 9 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie, w którym dokonał zniesienia współwłasności nieruchomości w ten sposób, że przyznał współwłaścicielom na wyłączną własność prawa własności odrębnych nieruchomości, stanowiące odzwierciedlenie posiadanych udziałów we współwłasności nieruchomości sprzed podziału. Zniesienie współwłasności nastąpiło na wniosek współwłaścicieli, bez wzajemnych spłat i dopłat. W wyniku zniesienia współwłasności, Wnioskodawca uzyskał prawo własności odrębnej nieruchomości w postaci działki gruntu nr 220/6 o powierzchni 0,2330 ha, tj. poniżej pozostałej części udziału we współwłasności, nabytego w 1998 r. Wnioskodawca w 2019 r. zamierza odpłatnie zbyć nieruchomość w postaci niezabudowanej działki gruntu nr 220/6 o obszarze 0,2330 ha. Zbycie nieruchomości nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane regulacje prawne uznać należy, że jeżeli w istocie zniesienie współwłasności nastąpiło na wniosek współwłaścicieli, bez wzajemnych spłat i dopłat i Wnioskodawca uzyskał prawo własności odrębnej nieruchomości w postaci działki nr 220/6 o powierzchni 0,2330 ha, tj. poniżej pozostałej części udziału we współwłasności, nabytego w 1998 r. i jeżeli wartość nieruchomości nie jest wyższa niż pierwotnie posiadany przez Wnioskodawcę udział we współwłasności nieruchomości, za datę nabycia nieruchomości w postaci działki nr 220/6 - w przypadku sprzedaży, Wnioskodawca winien przyjąć datę pierwotnego nabycia udziału we współwłasności nieruchomości (tj. licząc od końca roku 1998 r.). Wobec powyższego planowane zbycie ww. nieruchomości, które ma nastąpić w 2019 r., nie będzie stanowić źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostanie dokonane po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w tym przepisie (tj. upłynął z dniem 31 grudnia 2003 r.). W konsekwencji, przychód z tego tytułu nie podlega opodatkowaniu i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży tej nieruchomości.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto, należy zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.