0113-KDIPT1-3.4012.872.2019.2.OS - Opodatkowanie podatkiem VAT dostawy nieruchomości stanowiącej teren budowlany.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2019 r. (data wpływu 1 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 lutego 2020 r. (data wpływu 4 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek oraz sposobu dokumentowania sprzedaży ww. działek - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek i określenia stawki podatku VAT dla sprzedaży przedmiotowych działek, dokonanej po 31 marca 2020 r. oraz sposobu dokumentowania sprzedaży ww. działek.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 lutego 2020 r. (data wpływu 4 marca 2020 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, stanowiska oraz uiszczenia dodatkowej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Wnioskodawczyni na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej jest współwłaścicielem pięciu nieruchomości, które są przedmiotem tzw. najmu prywatnego. Wnioskodawczyni samodzielnie rozlicza przychody z dzierżawy nieruchomości i jest z tego tytułu czynnym podatnikiem podatku VAT.

18 stycznia 2012 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem kupiła działki o łącznej powierzchni 0,4463 ha od osoby fizycznej, która nie wystawiła faktury, a jedyną podstawą była umowa sprzedaży zawarta w formie aktu notarialnego (numery działek 1, 2, 3, 4 położone w..., powiat..., województwo...). Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działki miały przeznaczenie mieszkaniowo - usługowe.

W wyniku działań podjętych przez właścicieli zmieniono przeznaczenie na usługowe. Z tytułu zakupu nieruchomości Wnioskodawczyni nie przysługiwało odliczenie podatku naliczonego VAT. Działki miały być w przyszłości przedmiotem najmu (dzierżawy), a przychody z tego tytułu miały zostać opodatkowane również podatkiem VAT.

Ponieważ na ww. nieruchomość nie było wjazdu, Wnioskodawczyni wykonała w 2013 r. wjazd na działki. VAT naliczony, związany z wykonaniem inwestycji (wjazdu) został odliczony w deklaracji VAT-7. Poza wykonanym wjazdem na ww. nieruchomość nie zostały poczynione żadne inne nakłady.

W dniu 11 grudnia 2019 r. została zawarta umowa dzierżawy przedmiotowych działek. Umowa ta ma być podstawą, aby dzierżawca mógł wystąpić do podmiotów trzecich i organów o niezbędne pozwolenia na prowadzenie w przyszłości restauracji szybkiej obsługi.

Przeznaczeniem przedmiotowych działek, zgodnie z umową dzierżawy jest wybudowanie na nich a następnie prowadzenie restauracji szybkiej obsługi wraz z infrastrukturą techniczną i towarzyszącą, drogami wewnętrznymi, zjazdami na drogi publiczne oraz przyłączami mediów. Dzierżawca może korzystać ze wszelkich służebności, które są lub będą ustanowione na rzecz Nieruchomości. Dzierżawcy przysługuje prawo do dysponowania Nieruchomością oraz obszarami służebności na cele budowlane w rozumieniu prawa budowlanego, w szczególności Dzierżawca może występować do wszelkich podmiotów trzecich i organów w sprawach związanych z realizacją na Nieruchomości restauracji z infrastrukturą towarzyszącą i techniczną.

Jednocześnie w dniu 11 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem podpisali z dzierżawcą umowę przedwstępną na sprzedaż działek. Umowa ta dojdzie do skutku, pod warunkiem, że Dzierżawca otrzyma wszystkie niezbędne pozwolenia na prowadzenie na tej Nieruchomości działalności (prowadzenie restauracji szybkiej obsługi).

Dzierżawca jest firmą prowadzącą działalność gospodarczą, która jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawczyni na podstawie art. 12 ust. 7 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów, jako współwłaścicielka i współmałżonka (gdzie między małżonkami istnieje wspólność majątkowa), osiągnięte dochody z tytułu najmu opodatkowanego ryczałtem, rozliczane są w całości przez Wnioskodawczynię.

Na fakturach VAT, które wystawiane są kontrahentom widnieją tylko dane Wnioskodawczyni. W związku z czym, to Wnioskodawczyni jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny i to ona rozlicza się z podatku od towarów i usług.

W opisie sprawy Wnioskodawczyni wskazała:

ad.1

Sprzedaż działek nastąpi po 31 marca 2020 r.

ad.2

Działki o numerach 1, 2, 3, 4, położone w..., powiat..., województwo.

ad.3

Wszystkie przedmiotowe działki stanowią majątek prywatny Wnioskodawczyni i jej męża od 18 stycznia 2012 r. W dniu 11 grudnia 2019 r. działki (nr 1, 2, 3, 4) w ramach tzw. "najmu prywatnego" stały się przedmiotem dzierżawy. Przed tą datą nigdy nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani żadnej innej umowy.

ad.4

Działki o numerach 1, 2, 3, 4 nie służyły działalności zwolnionej.

ad.5

Nabycie przedmiotowych działek o numerach 1, 2, 3, 4 przez Wnioskodawczynię i jej męża nastąpiło w drodze aktu notarialnego od osoby fizycznej i nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

ad.6

Działki o numerach 1, 2, 3, 4 nie są wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię, ani jej małżonka. Przychody z dzierżawy ww. działek stanowią tzw. najem prywatny. Na podstawie art. 12 ust. 7 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym jako współwłaścielka i współmałżonka osiągnięte dochody z tytułu dzierżawy rozlicza sama i jest z tego tytułu czynnym podatnikiem VAT.

ad.7

Mąż Wnioskodawczym jest wspólnikiem Spółki Komandytowej. Przedmiotowe cztery działki nigdy nie były wykorzystywane w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ponieważ związane są z majątkiem prywatnym.

ad.8

Stronami umowy dzierżawy zawartej w dniu 11 grudnia 2019 r. są Wnioskodawczyni i jej mąż, ponieważ oboje są właścicielami przedmiotowych działek.

Na pytanie:

Czy działka/działki objęte zakresem wniosku od momentu nabycia przedmiotowych działki/działek były udostępniane przez Wnioskodawczynię bądź jej męża innym osobom na podstawie umów cywilnoprawnych? Jeżeli tak, to należy wskazać:

a. W jakim okresie (kiedy) ww. działka/działki były udostępniane osobom trzecim?

b. Na podstawie jakiej umowy (najem, dzierżawa, użyczenie, inna umowa - jaka) ww. działka/działki były udostępniane osobom trzecim?

c. Czy udostępnienie ww. działka/działki było czynnością odpłatną czy bezpłatną?

d. Kto był stroną zawartych umów?

Wnioskodawczyni wskazała:

ad. 9

Działki o numerach 1, 2, 3, 4 stały się przedmiotem dzierżawy.

ad. 9a od dnia 11 grudnia 2019 r.

ad. 9b została podpisana umowa dzierżawy

ad. 9c umowa dzierżawy odpłatna

ad. 9d stroną zawartej umowy jest Wnioskodawczyni i mąż Wnioskodawczyni oraz osoba trzecia.

ad.10

Przedmiotowe działki o numerach 1, 2, 3, 4 objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony z inicjatywy m.in. Wnioskodawczyni i jej męża, ale także innych mieszkańców miasta. Przedmiotowe działki mają wiodące przeznaczenie usługowe z funkcją mieszkalną.

Jednocześnie Wnioskodawczyni i jej mąż wystąpili 1 stycznia 2020 r. z wnioskiem o wprowadzenie zmiany do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie maksymalnej wysokości budowli i urządzeń służących reklamie z 6 na 45 metrów.

Na pytanie:

Czy dla działki/działek objętych zakresem postawionych we wniosku pytań do momentu ich sprzedaży zostanie wydana decyzja o warunkach zabudowy? Jeżeli tak, to należy wskazać:

a. Kiedy decyzja została/będzie wydana?

b. Jakie przeznaczenie działki określa wydana decyzja?

c. Z czyjej inicjatywy nastąpiło/nastąpi wydanie decyzji o warunkach zabudowy?

Wnioskodawczyni wskazała:

ad.11

Wnioskodawczyni wraz z mężem jako właściciele nieruchomości nie wystąpili z wnioskiem o wydanie warunków zabudowy.

ad. 11a brak wiedzy na ten temat

ad. 11b brak decyzji

ad. 11c wydanie decyzji o warunkach zabudowy nastąpi z inicjatywy przyszłego nabywcy.

ad.12

Przed przeniesieniem prawa własności na obecnego dzierżawcę przedmiotowych czterech działek dojdzie do wydania decyzji o pozwolenie na budowę. Inicjatorem wydania tego pozwolenia będzie przyszły nabywca.

ad.13

Przed sprzedażą przedmiotowych działek wydane będą decyzje na lokalizację zjazdu, warunki przyłącza na media (prąd, woda itp.). Wnioskodawcą będzie przyszły nabywca (właściciel) nieruchomości (działek) i jednocześnie obecny dzierżawca.

ad.14

Wnioskodawczyni wraz z mężem udzieliła nabywcy działek prawa do dysponowania gruntem na cele budowlane i zawarła z nim umowę dzierżawy oraz przedwstępną umowę sprzedaży przedmiotowych działek.

ad.14 a,b,c Pełnomocnictwo nie zostało udzielone. Nabywca występuje we własnym imieniu na podstawie udzielonego przez właścicieli działek prawa do dysponowania gruntem i na podstawie umowy dzierżawy.

ad.15 Działki o numerach 1, 3 oraz 4 są puste (brak jakichkolwiek obiektów). Natomiast na działkę o numerze 2 zrobiony jest zjazd z drogi publicznej oraz wjazd na działkę.

ad.16 Na działkach nie znajdują się budynki i/ lub budowle w rozumieniu prawa budowlanego. Do działki oznaczonej nr 2 prowadzi zjazd z drogi publicznej, który jest budowlą, ale przynależy do drogi publicznej, utwardzenie części działki nr 2 nie jest budowlą.

ad.17 Zjazd prowadzący na działkę 2 łączący ją z drogą publiczną (budowla) jest trwale związany z gruntem.

ad.18 Pierwsze zasiedlenie w rozumieniu z art. 2 pkt 14 ustawy w odniesieniu do wykonanych robót budowlanych (zjazdu z drogi publicznej) nastąpiło. Wjazd na działkę nr 2 został oddany do użytku 30 lipca 2013 r. Pierwszego zasiedlenia dokonał obecny właściciel działki. Okres między pierwszym zasiedleniem a planowanym momentem sprzedaży będzie dłuższy niż 2 lata.

ad.19 Nakłady na ulepszenie wjazdu na działce nr 2 nie były ponoszone.

ad.20 Wykonany zjazd z drogi publicznej/wjazd na działkę oznaczonej nr 2 jest wykorzystywany przez Wnioskodawczynię do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

ad.21 Wjazd na działkę oznaczoną nr 2 nie był wykorzystywany przez Wnioskodawczynię do czynności zwolnionych z opodatkowania VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż Nieruchomości zakupionej w 2012 r. do majątku prywatnego, która stała się przedmiotem dzierżawy w dniu 11 grudnia 2019 r. będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług (1%VAT)?

2. Czy Wnioskodawczyni, jako czynny podatnik VAT powinna wystawić fakturę VAT za sprzedaż działek (bez uwzględnienia danych męża na fakturze VAT - współmałżonka) i opodatkować sprzedaż Nieruchomości 1% VAT i samodzielnie rozliczyć się z podatku VAT z Urzędem Skarbowym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż prywatnego majątku podlegać będzie opodatkowaniu VAT, ponieważ wynajmując przedmiotowe działki oraz pozostałe nieruchomości zakupione do majątku prywatnego, zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 działa w charakterze podatnika VAT.

Ponadto Wnioskodawczyni na przedmiotowej Nieruchomości poczyniła nakłady, z których podatek VAT został rozliczony w stosownej deklaracji. Zatem skoro przedmiot sprzedaży (Nieruchomość) stał się już wcześniej przedmiotem opodatkowania, to obecnie, przy mającej nastąpić sprzedaży, podatnik winien naliczyć przy transakcji podatek VAT a następnie rozliczyć go w Urzędzie Skarbowym.

Wnioskodawczyni, jako że rozlicza samodzielnie przychody i podatek VAT z tytułu dzierżawy wspólnych nieruchomości uważa, że faktura VAT z tytułu sprzedaży działek powinna być wystawiona przez nią, bez uwzględnienia współmałżonka. Powinna ona rozliczyć się z podatku VAT z tytułu sprzedaży i opodatkować sprzedaż nieruchomości 1% VAT.

Jedynie zachowanie formy aktu notarialnego będzie wymagało czynnego udziału obojga małżonków.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała:

Według Wnioskodawczyni sprzedaż prywatnego majątku podlegać będzie opodatkowaniu VAT, ponieważ wynajmując przedmiotowe działki oznaczone numerami 1, 2, 3, 4 oraz pozostałe nieruchomości zakupione do majątku prywatnego, zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 działa w charakterze podatnika VAT. Ponadto podatniczka na przedmiotowej nieruchomości poczyniła nakłady (wybudowała wjazd na działce nr 2), z których podatek VAT został rozliczony w stosownej deklaracji. Zatem skoro przedmiot sprzedaży (działki 1, 2, 3, 4 jako cała nieruchomość) stał się już wcześniej przedmiotem opodatkowania, to obecnie przy mającej nastąpić sprzedaży podatnik winien naliczyć przy transakcji podatek VAT a następnie rozliczyć go w Urzędzie Skarbowym.

Wnioskodawczyni jako, że rozlicza samodzielnie przychody i podatek VAT z tytułu dzierżawy wspólnych nieruchomości uważa, że faktura VAT z tytułu sprzedaży działek powinna być wystawiona przez nią, bez uwzględnienia współmałżonka. Powinna ona rozliczyć się z podatku VAT z tytułu sprzedaży i opodatkować sprzedaż nieruchomości 1% VAT. Jedynie zachowanie formy aktu notarialnego będzie wymagało czynnego udziału obojga małżonków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej "Dyrektywą 2006/112/WE", państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 1 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.).

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy - Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 3 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokona czynności podlegającej opodatkowaniu.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych - art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-3/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem kupiła działki nr 1, 2, 3, 4 od osoby fizycznej, która nie wystawiła faktury, a jedyną podstawą była umowa sprzedaży zawarta w formie aktu notarialnego. Z tytułu zakupu nieruchomości Wnioskodawczyni nie przysługiwało odliczenie podatku naliczonego VAT. Działki miały być w przyszłości przedmiotem najmu (dzierżawy), a przychody z tego tytułu miały zostać opodatkowane również podatkiem VAT. W dniu 11 grudnia 2019 r. została zawarta umowa dzierżawy przedmiotowych działek. Stronami umowy dzierżawy zawartej w dniu 11 grudnia 2019 r. są Wnioskodawczyni i jej mąż, ponieważ oboje są właścicielami przedmiotowych działek. Jednocześnie w dniu 11 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem podpisali z dzierżawcą umowę przedwstępną na sprzedaż działek. Umowa ta dojdzie do skutku, pod warunkiem, że Dzierżawca otrzyma wszystkie niezbędne pozwolenia na prowadzenie na tej Nieruchomości działalności. Wszystkie przedmiotowe działki stanowią majątek prywatny Wnioskodawczyni i jej męża od 18 stycznia 2012 r. W dniu 11 grudnia 2019 r. działki (nr 1, 2, 3, 4) w ramach tzw. "najmu prywatnego" stały się przedmiotem dzierżawy. Przed tą datą nigdy nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani żadnej innej umowy. Działki o numerach 1, 2, 3, 4 nie są wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię, ani jej małżonka. Przedmiotowe działki o numerach 1, 2, 3, 4 objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony z inicjatywy m.in. Wnioskodawczyni i jej męża, ale także innych mieszkańców miasta. Przedmiotowe działki mają wiodące przeznaczenie usługowe z funkcją mieszkalną. Jednocześnie Wnioskodawczyni i jej mąż wystąpili 1 stycznia 2020 r. z wnioskiem o wprowadzenie zmiany do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie maksymalnej wysokości budowli i urządzeń służących reklamie z 6 na 45 metrów. Przed przeniesieniem prawa własności na obecnego dzierżawcę przedmiotowych czterech działek dojdzie do wydania decyzji o pozwolenie na budowę. Inicjatorem wydania tego pozwolenia będzie przyszły nabywca. Przed sprzedażą przedmiotowych działek wydane będą decyzje na lokalizację zjazdu, warunki przyłącza na media (prąd, woda itp.). Inicjatorem będzie przyszły nabywca (właściciel) nieruchomości (działek) i jednocześnie obecny dzierżawca. Wnioskodawczyni wraz z mężem udzieliła nabywcy działek prawa do dysponowania gruntem na cele budowlane. Dzierżawcy przysługuje prawo do dysponowania Nieruchomością oraz obszarami służebności na cele budowlane w rozumieniu prawa budowlanego, w szczególności Dzierżawca może występować do wszelkich podmiotów trzecich i organów w sprawach związanych z realizacją na Nieruchomości restauracji z infrastrukturą towarzyszącą i techniczną.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie właściciele nieruchomości podjęli w odniesieniu do działek mających być przedmiotem planowanej sprzedaży.

Jak wynika z okoliczności sprawy, Wnioskodawczyni wraz z mężem w dniu 11 grudnia 2019 r. zawarli z przyszłym nabywcą umowę dzierżawy przedmiotowych działek.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy i przedstawionych w tym zakresie objaśnień wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów". Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Z okoliczności sprawy wynika, że przedmiotowe działki zostały nabyte z przeznaczeniem na cele prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na najmie (dzierżawie), a przychody z tego tytułu miały zostać opodatkowane również podatkiem VAT. Ponieważ na ww. nieruchomość nie było wjazdu, Wnioskodawczyni wykonała w 2013 r. wjazd na działki. VAT naliczony, związany z wykonaniem inwestycji (wjazdu) został odliczony w deklaracji VAT-7. W dniu 11 grudnia 2019 r. została zawarta umowa dzierżawy przedmiotowych działek, a osiągnięte dochody z tytułu najmu opodatkowanego ryczałtem, rozliczane są w całości przez Wnioskodawczynię. Na fakturach VAT, które wystawiane są kontrahentom widnieją tylko dane Wnioskodawczyni. W związku z czym, to Wnioskodawczyni jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny i to ona rozlicza się z podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Zatem, nie każda czynność, która wywołuje skutki na gruncie prawa cywilnego, będzie takie skutki wywoływała na gruncie prawa podatkowego.

W rozpatrywanej sprawie pomimo, że nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło w ramach istniejącej małżeńskiej wspólnoty majątkowej, to jednak sposób zadysponowania i wykorzystywanie przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawczynię do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powoduje, że to Wnioskodawczyni miała kontrolę ekonomiczną nad tym majątkiem wspólnym.

Skoro więc nieruchomość - będącą przedmiotem planowanej sprzedaży -Wnioskodawczyni wykorzystywała do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy, to Wnioskodawczyni jest w sensie ekonomicznym właścicielem tej nieruchomości i to Ona dokona w efekcie dostawy nieruchomości - przeniesienia prawa do rozporządzania nią jak właściciel.

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy wskazać należy, że w przypadku sprzedaży przedmiotowych działek, stanowiących współwłasność małżeńską, za zbywcę (stronę transakcji sprzedaży) należy uznać wyłącznie Wnioskodawczynię. Wnioskodawczyni nie będzie zbywała majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Dokonując dostawy przedmiotowych działek, Wnioskodawczyni wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy dla całej transakcji sprzedaży nieruchomości. W konsekwencji, dostawa tych działek w całości będzie podlegała po stronie Wnioskodawczyni opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy. Przedmiotowa transakcja dotyczyć będzie bowiem towaru w rozumieniu ustawy oraz dokonana będzie przez podatnika podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek uznano za prawidłowe.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji, gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit.b.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 - Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grote Ondernemingen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę". Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy - są zwolnione od podatku VAT. Ustawa o podatku od towarów i usług w kontekście zastosowania właściwej stawki podatku VAT przy sprzedaży gruntu nakazuje oceniać przeznaczenie tego gruntu wyłącznie na podstawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotowe działki są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Przeznaczenie ww. działek jest usługowe z funkcją mieszkalną. Ponadto z inicjatywy nabywcy zostanie wydana decyzja o warunkach zabudowy. Tym samym ww. działki w momencie dostawy będą stanowiły tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

W związku z powyższym dostawa przedmiotowych działek nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistnieją przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy nieruchomości wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W konsekwencji, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

* towary muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej,

* przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem przedmiotowe działki od osób fizycznych na podstawie umowy aktu notarialnego. Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczania podatku VAT. Ponadto działki nie służyły działalności zwolnionej.

NSA w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że "zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał".

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży w wyniku której nabył on wcześniej ten towar nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, dostawa przedmiotowych działek, będących we współwłasności małżeńskiej, nie będzie korzystała także ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że nie zostały spełnione oba warunki, o których mowa w tym przepisie.

Wobec powyższego dostawa przedmiotowej działki będzie opodatkowana właściwą stawką podatku VAT.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak już wskazywano powyżej, autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Na podstawie powołanych wyżej przepisów, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonuje czynności prawnej podlegającej opodatkowaniu.

Uwzględniając powyższe w kontekście przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że skoro - jak rozstrzygnięto powyżej - z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości podatnikiem podatku od towarów i usług - w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy dla całej przedmiotowej transakcji będzie Wnioskodawczyni, to wyłącznie po stronie Wnioskodawczyni wystąpi możliwość wystawienia faktury z tytułu tej sprzedaży. Wystawiona przez Wnioskodawczynię faktura powinna obejmować sprzedaż całej nieruchomości i uwzględniać całą kwotę należną obojgu małżonkom, bez uwzględniania danych współmałżonka na fakturze.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie sposobu dokumentowania sprzedaży działek uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowaną i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla małżonka, o którym mowa we wniosku.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wniosek wyłącznie w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek oraz sposobu dokumentowania sprzedaży ww. działek. Natomiast w zakresie określenia stawki podatku VAT dla sprzedaży przedmiotowych działek, dokonanej po 31 marca 2020 r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej-rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 1 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 13, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.