0113-KDIPT1-3.4012.718.2017.2.MK

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2017 r. (data wpływu 13 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 grudnia 2017 r. (data wpływu 11 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia metody obliczania powierzchni użytkowej dla celów opodatkowania robót budowalnych wykonywanych w obiektach budownictwa mieszkaniowego - jest prawidłowe.

W dniu 13 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia metody obliczania powierzchni użytkowej dla celów opodatkowania robót budowalnych wykonywanych w obiektach budownictwa mieszkaniowego.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 grudnia 2017 r. o pełnomocnictwo dla Pana...... do reprezentowania Wnioskodawcy w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, świadczącym usługi budowlane, polegające na remontach lub modernizacji między innymi obiektów należących do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu art. 41 ust. 12a) ustawy o podatku od towarów i usług, tj. budynków mieszkalnych jednorodzinnych i lokali mieszkalnych. Aktualnie Wnioskodawca fakturuje usługi świadczone na podstawie zawartej umowy o roboty budowlane, których przedmiotem jest remont budynku jednorodzinnego przy zastosowaniu następujących stawek podatku od towarów i usług (VAT):

* 8% VAT, od wartości należnej z tytułu remontu budynku o powierzchni do 300 m²;

* 23% VAT, od wartości należnej z tytułu remontu tego samego budynku w zakresie powierzchni przekraczającej 300 m².

Z dokumentacji nieruchomości przekazanej Wnioskodawcy przez usługobiorcę wynika, iż łączna powierzchnia użytkowa netto budynku, rozumiana jako suma pomieszczeń wynosi 351,34 m².

Natomiast powierzchnia użytkowa zgodnie z normą NP-ISO 1994:1997, uwzględniająca powierzchnie pod ściankami działowymi nadającymi się do demontażu wynosi - 377,68 m².

Nie jest również wykluczone, że Wnioskodawca podobne roboty budowlane będzie również wykonywał w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. W jaki sposób (jaką metodą) należy wyliczać powierzchnię użytkową lokali lub budynków mieszkalnych na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w celu opodatkowania podatkiem VAT we właściwej wysokości, robót budowlanych wykonywanych w tych lokalach lub budynkach, zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zarówno w uwarunkowaniach zaprezentowanego stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego?

2. Czy w uwarunkowaniach zaprezentowanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego prawidłowe będzie zastosowanie - dla celów obliczenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT) - sposobu wyliczania powierzchni użytkowej jako sumy powierzchni wszystkich pomieszczeń mierzonej po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych, z zastrzeżeniem, że za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT: "Stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym."

Stosownie zaś do treści ust. 12a ww. artykułu: "Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b." Obiekty budownictwa mieszkaniowego natomiast definiowane są na gruncie art. 2 pkt 12 ustawy o VAT jako "budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11".

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy o VAT do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w art. 41 ust. 12a ustawy o VAT nie zalicza się:

* budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,

* lokali mieszkalnych, których powierzchnia mieszkaniowa użytkowa przekracza 150 m².

W myśl natomiast z art. 41 ust. 12c ustawy o VAT w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT (8%) stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT (do którego odsyła wspomniany wcześniej art. 41 ust. 12 ustawy o VAT): "Dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. W myśl natomiast art. 146a pkt 2 ustawy o VAT: "W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%".

W związku z powyższym co do zasady stawkę 8% stosuje się do budynków mieszkalnych, których powierzchnia nie wynosi więcej niż 300 m² powierzchni użytkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brak definicji pojęcia "powierzchni użytkowej" na gruncie ustawy o VAT, jak i brak jednoznacznego odesłania do treści innej ustawy, Wnioskodawca ma prawo wybrać dowolną, jego zdaniem najbardziej racjonalną regułę, spośród definicji ustalonych w polskim porządku prawnym.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że na gruncie przepisów polskiego porządku prawnego powierzchnia użytkowa definiowana jest na kilka sposobów, przy czym można w tym zakresie wymienić definicję zawartą w art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, definicję zawartą w art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn, oraz definicję zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów.

W ocenie Wnioskodawcy, na potrzeby art. 41 ust. 12b oraz 12c ustawy podatku od towarów i usług, w celu ustalenia powierzchni użytkowej budynku, można posłużyć się każdą z wyżej wskazanych normatywnie określonych metod ustalenia powierzchni.

W zakresie ustalenia sposobu liczenia powierzchni użytkowej dla celów podatku VAT wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia z 8 maja 2013 r" sygn. akt: I FSK 888/12, zgodnie z którym analiza zasad, dotyczących w istocie sposobu pomiaru powierzchni, pozwala stwierdzić, że na gruncie art. 41 ust. 12b ustawy o VAT pożądane byłoby stosowanie definicji powierzchni użytkowej sformułowanej na potrzeby podatku od nieruchomości, tj. w art. 1a pkt 5 w związku z art. 4 ust. 2 u.p.o.l., zgodnie z którym przez powierzchnię użytkową budynku lub jego części rozumie się "powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe." W ocenie ww. Sądu jest to definicja legalna, pochodząca z przepisów prawa podatkowego, obejmująca budynki i lokale jako ich części, a przy tym zbieżna z definicją tego samego pojęcia sformułowaną na potrzeby podatku od spadków i darowizn. Biorąc zaś pod uwagę, że podatek od nieruchomości jest podatkiem powszechnym w tym znaczeniu, że uiszczają go zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne, a przy tym uwzględnia on prowadzenie działalności gospodarczej, zasadne jest zastosowanie powyższej definicji także do wyliczenia powierzchni użytkowej budynku (lokalu) jako kryterium uzasadniającego zastosowanie obniżonej stawki podatku od towarów i usług.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego brak definicji powierzchni użytkowej w ustawie o VAT, przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia, sprawia, że możliwość zastosowania obniżonej stawki VAT zależy w istocie od dokonania możliwie racjonalnego wyboru jednej z już istniejących definicji. Skoro ustawodawca nie zadbał o zdefiniowane pojęcia "powierzchnia użytkowa" na potrzeby stosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług (VAT), to tym samym zaakceptował sytuację, że tego wyboru będą dokonywać podatnicy, z użyciem dostępnych im środków i wskazówek, także - norm stosowanych w budownictwie m.in. poprzez odwołanie do normy PN-ISO 9836:1997, co daje prawo do zastosowania do rozliczenia powierzchni 351,64 m².

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy powierzchnia budynku, która powinna zostać uwzględniona przy ustalaniu podstawy opodatkowania w stosunku do której znajdzie częściowe zastosowanie obniżona stawka VAT z tytułu umowy, wynosi - 351, 34 m².

Z uwagi na powyższe, w uwarunkowaniach zaprezentowanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, dopuszczalne jest posłużenie się każdą z normatywnych metod ustalenia powierzchni użytkowej, tj. Metodą określoną w art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, metodą określoną w art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn, lub metodą określoną w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów. Zatem prawidłowe również będzie w ocenie Wnioskodawcy stosowanie - dla celów obliczenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT) - definicji powierzchni użytkowej oraz sposobu jej wyliczania jako sumy powierzchni wszystkich pomieszczeń mierzonej po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych, z zastrzeżeniem, że za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (...).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (...).

W myśl przepisu art. 5a ww. ustawy towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosowanie jednak do treści art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, stosownie do art. 41 ust. 12a ustawy, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, iż warunkiem zastosowania stawki 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy budynków lub ich dostawy. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, stawki podatku 8%.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi budowlane, polegające na remontach lub modernizacji między innymi obiektów należących do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług, tj. budynków mieszkalnych jednorodzinnych i lokali mieszkalnych. Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące sposobu określenia powierzchni użytkowej w celu opodatkowania podatkiem VAT we właściwej wysokości, robót budowlanych wykonywanych w lokalach i budynkach zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W odniesieniu do metody określania powierzchni użytkowej należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawcze do ustawy nie normują zasad ustalania powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług. Ustawa nie odsyła także do definicji legalnych zawartych w innych aktach normatywnych. Pojęcie "powierzchnia użytkowa" występuje natomiast w innych aktach prawnych.

Zatem przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu lub budynku mieszkaniowego na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, celem opodatkowania właściwą stawką podatku od towarów i usług, Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania ww. obliczeń w oparciu o jedną z dostępnych definicji normatywnych. Istotne jest jednak aby przyjęta metoda była jednolita, zarówno dla określenia stawki podatku, jak i dla potrzeb związanych z działalnością gospodarczą (np. powierzchnia lokalu wyliczona dla nabywcy).

W ocenie organu, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni na potrzeby art. 41 ust. 12b oraz 12c ustawy podatku od towarów i usług, w tym z zastosowaniem definicji powierzchni użytkowej budynku, lokalu zawartej w ustawie:

* z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610);

* z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1785);

* z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2017 r. poz. 833).

Podkreślić należy, że w zakresie zastosowania właściwej stawki opodatkowania na podatniku ciąży odpowiedzialność w zakresie udowodnienia wystąpienia okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki podatku VAT innej niż stawka podstawowa, tj. w tym przypadku 8%. Podatnik obowiązany jest wykazać, że świadczone przez niego usługi są związane z budownictwem mieszkaniowym oraz, że powierzchnie użytkowe są odpowiednie. Powyższe ma wynikać z materiału dowodowego jakim dysponuje podatnik. Zatem wielkości powierzchni użytkowej określane przez podatnika na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług, muszą wynikać ze stosownej dokumentacji podatnika w tym zakresie, przykładowo: kserokopii dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wydane na jej podstawie nie określają rodzaju i formy dokumentów, jednakże podatnik powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody wiarygodne, które formalnie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać będą wielkość powierzchni użytkowej i rzetelność preferencyjnego opodatkowania.

Podsumowując należy stwierdzić, że przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby art. 41 ust. 12a, 12b oraz 12c ustawy podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia "powierzchnia użytkowa" w ustawie, może posłużyć się jedną z normatywnie określonych metod ustalenia takiej powierzchni. Nadmienić jednak należy, że to na podatniku spoczywa ciężar odpowiedzialności w zakresie wykazania okoliczności uzasadniających zastosowania stawki preferencyjnej. Posiadane przez podatnika dokumenty i dowody mają zatem potwierdzić określony stan faktyczny i tym samym potwierdzić rzetelność preferencyjnego opodatkowana.

Odnosząc się do zaprezentowanej przez Wnioskodawcę metody liczenia powierzchni użytkowej należy wskazać, że w myśl art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych powierzchnia użytkowa budynku lub jego części oznacza powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Wobec powyższego sposób wyliczenia powierzchni użytkowej, jako sumy powierzchni wszystkich pomieszczeń mierzonej po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych, z zastrzeżeniem, że za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe może zostać zastosowany dla celów obliczenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług na potrzeby art. 41 ust. 12a, 12b oraz 12c ustawy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że weryfikacja jednak zgodności informacji zgromadzonej dokumentacji (w postaci np. dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego), a zatem ocena dowodów przedłożonych w sprawie będzie mogła być dokonywana w ramach postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r" poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.