0113-KDIPT1-3.4012.563.2019.3.EG - Prawo do odliczenia VAT z tytułu wydatków związanych ze sprzedażą samochodów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2019 r. (data wpływu 24 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 listopada 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z planowaną sprzedażą samochodów - jest prawidłowe.

W dniu 24 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z planowaną sprzedażą samochodów oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 listopada 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe

(ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu szerokiej gamy produktów chemii budowlanej. Na potrzeby tej działalności utrzymuje znaczącą flotę samochodową, wykorzystywaną przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych, zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminem korzystania z samochodów służbowych. Samochody wykorzystywane przez Spółkę w zdecydowanej większości stanowią jego własność, częściowo zaś są użytkowane na podstawie umów leasingu, najmu lub umów podobnych. W przypadku, gdy stanowią jego własność, stanowią środki trwałe ujęte ujawnione w ewidencji środków trwałych. Z uwagi na fakt, że samochody wykorzystywane są częściowo do celów służbowych, a częściowo do celów prywatnych pracowników, w odniesieniu do wydatków z tytułu używania samochodu tzw. eksploatacyjnych Wnioskodawca stosuje ograniczenia określone w obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. przepisach art. 16 ust. 1 pkt 51 u.o.p.d.o.p. i zalicza je do kosztów uzyskania przychodów w części wynoszącej 75%.

W ramach zarządzania flotą Wnioskodawca musi jednak podejmować szereg decyzji związanych z jej rozwojem, utrzymaniem, wymianą. W szczególności w sposób regularny dba o jej odnowienie. Właściwa wymiana floty samochodowej to zazwyczaj długi i skomplikowany proces, dlatego z odpowiednim wyprzedzeniem Wnioskodawca podejmuje szereg czynności. W tym celu musi podjąć decyzje w odniesieniu do posiadanych samochodów, w tym w szczególności o celowości ich sprzedaży i optymalnej cenie za jaką mają być one sprzedane. W tym celu zamierza zlecać profesjonalnym podmiotom badania, wycenę samochodów oraz inne usługi na potrzeby określenia ich stanu technicznego i wartości rynkowej, przed skierowaniem ich do sprzedaży. Usługi te będą odpłatne, a w zależności od ich wyniku Wnioskodawca podejmować będzie decyzję o sprzedaży samochodów i warunkach na jakich będzie ona przeprowadzona. Badania te nie będą związane z dokonywaniem jakichkolwiek napraw i konserwacji mające związek z eksploatacją samochodów Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Badania techniczne i operaty, które będą przez Wnioskodawcę zlecane, świadczone będą przez czynnych podatników podatku VAT.

W związku z eksploatacją samochodów opisanych powyżej, Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji na potrzeby podatku VAT, zgodnie z 86a ust. 4 i ust. 7 Ustawy o VAT.

W piśmie z dnia 22 listopada 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że faktury dokumentujące wydatki związane z określeniem stanu technicznego pojazdów i ich wyceny rynkowej będą każdorazowo wystawiane na Wnioskodawcę, jako ich nabywcę. Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Sprzedaż samochodów będzie stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Wnioskodawca wystawi fakturę VAT na zasadach ogólnych, wykazując w niej podatek należny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki związane z planowaną sprzedażą poniesione przez Wnioskodawcę na usługę badania technicznego i określenia wartości rynkowej samochodów w celu ustalenia warunków ich sprzedaży, mogą zostać zaliczone w całości, bez jakichkolwiek ograniczeń, do kosztów uzyskania przychodu?

2. Czy w związku z wydatkami związanymi z planowaną sprzedażą poniesionymi przez Wnioskodawcę na usługę badania technicznego i określenia wartości rynkowej samochodów w celu ustalenia warunków ich sprzedaży, będzie on mógł dokonać odliczenia podatku naliczonego w całości?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania 1:

W ocenie Wnioskodawcy dla odpowiedzi na tak postanowione pytanie wskazane jest dokonanie celowościowej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p., w celu ustalenia, czy ustawodawcy przy wprowadzaniu przedmiotowego przepisu towarzyszyła intencja objęcia określonym w nim ograniczeniem wszelkich wydatków związanych z posiadaniem samochodu, czy też ograniczenie to chciał zawęzić wyłącznie do pewnej kategorii wydatków, które związane są z jego używaniem.

Zasadniczo, zakładając racjonalność ustawodawcy, należy przyjąć założenie, że przy konstruowaniu przepisów dokonuje on świadomego i celowego doboru terminologii, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny oddać sens wprowadzanej regulacji prawnej. Nie sposób zatem zakładać, że posłużenie się przez niego na gruncie analizowanych przepisów pojęciem "koszty używania", było przypadkowe. Jednocześnie uznać należy, że wszelkie normy prawa podatkowego ograniczające uprawnienia podatnika, należy intepretować w sposób zawężający. Stąd kluczowe na gruncie niniejszej sprawy jest ustalenie zakresu znaczeniowego pojęcia "koszty używania" zarówno w kontekście prawnym, jak i leksykalnym.

Niewątpliwie władztwo nad rzeczą może przybrać różnoraką postać. W doktrynie prawa rzeczowego wyróżnia się tradycyjnie triadę uprawnień właścicielskich, tj. prawo do korzystania z rzeczy, prawo do jej posiadania oraz prawo do rozporządzania nią. W ramach prawa do używania rzeczy wyróżnia się w szczególności posiadanie (ius possidendi), używanie (ius utendi), pobieranie pożytków naturalnych i cywilnych oraz innych dochodów (ius fruendi), przetworzenie rzeczy, jej zużycie, a wyjątkowo nawet zniszczenie (ius abutendi). To co wspólne dla prawnorzeczowego dorobku prawniczego w całej Europie, to oddzielenie prawa do korzystania z rzeczy od prawa do rozporządzania nią. Rozporządzanie przedmiotem własności obejmuje wyzbycie się własności, obciążenie prawa własności, zniesienie prawa własności. Wyzbycie się własności rzeczy może polegać na przeniesieniu prawa własności rzeczy na inną osobę (w drodze czynności prawnej inter vivos lub mortis causa). To akademickie uporządkowanie siatki pojęciowej jest dla rozstrzygnięcia niniejszego wniosku niezwykle istotne bowiem pozwala zdekodować rzeczywiste intencje ustawodawcy, który na gruncie analizowanego przepisu użył pojęcia "koszty używania". Jak wynika z definicji pojęcia "używać" zawartej w "Uniwersalnym słowniku języka polskiego" pod redakcją S. Dubisza (Warszawa 2008, tom IV, s. 322-323), "używać" to: "posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać". Niesporne jest więc, że definicja ta wskazuje na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie. Za niesporne należy też uznać, że wydatki związane z używaniem samochodu osobowego to wydatki na posługiwanie się tym samochodem, wykorzystywanie go (por. wyrok WSA w Szczecinie z 24 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 217/18).

Oznacza to, że pojęcie to nie obejmuje swym zakresem znaczeniowym wszelkich czynności związanych z rozporządzaniem rzeczą, tj. prowadzących do przeniesienia władztwa nad nią na inną osobę. Istotnych wskazówek dotyczących tego jaka była rzeczywista intencja ustawodawcy dostarcza nam stanowisko Ministerstwa Finansów zawarte w odpowiedzi na pytanie redakcji GOFIN.pl z dnia 30 maja 2019 r., w którym stwierdzono co następuje: "Do wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego (wydatków eksploatacyjnych) można zaliczyć w szczególności wydatki ponoszone na: nabycie paliw silnikowych, serwis samochodu, wymianę opon, myjnię, naprawy i części zamienne, wymianę płynu hamulcowego oraz płynu do spryskiwaczy, opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą, opłaty rejestracyjne, badania diagnostyczne". Powyższa wypowiedź oznacza, że w ocenie Ministerstwa Finansów w związku z posiadaniem samochodu można wyróżnić wydatki o charakterze eksploatacyjnym, jak i inne wydatki niemające takiego charakteru. W przeciwnym wypadku w wyjaśnieniach nie wskazywano by na pewną kategorię wydatków (wydatki eksploatacyjne), lecz na wszelkie wydatki ponoszone w związku z posiadanym pojazdem.

Również zastosowanie wykładni historycznej doprowadzi nas do podobnych wniosków. Nie można bowiem zapomnieć, że art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. w swym wcześniejszym brzmieniu (tj. sprzed 1 stycznia 2019 r.) odnosił się wyłącznie do samochodów niestanowiących składników majątku podatnika. Powyższe oznacza, że użyte wówczas na jego gruncie pojęcie "koszty używania", ex definitione nie mogły uwzględniać kosztów związanych ze zbyciem pojazdów, gdyż władztwo podatników nad tymi pojazdami nie obejmowało prawa do rozporządzania nimi. Podkreślić należy, że intencją ustawodawcy przy nowelizacji analizowanego przepisu nie było rozszerzenie katalogu rodzajowego wydatków, co do których stosowane jest ograniczenie w zakresie zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że co prawda dyspozycja tego przepisu obejmuje od 1 stycznia 2019 r. także samochody własne podatnika, to jednak nie wpływa to na sposób rozumienia pojęcia "koszty używania", które nadal nie obejmują kosztów związanych ściśle ze sprzedażą samochodu.

Spośród wydatków opisanych w stanie faktycznym, żaden nie jest związany z bieżącym używaniem samochodu i nie ma wpływu na wykorzystywanie samochodu do celów podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy tj. jego eksploatację. Dostarczają one wyłącznie informacji na temat walorów użytkowych i aktualnego stanu technicznego samochodu oraz ustalenia jego wartości rynkowej pozyskanej w związku z zamiarem zbycia. Oznacza to, że są bezpośrednio związane wyłącznie z zamiarem rozporządzenia (sprzedażą) tego składnika majątku. Można zatem powiedzieć, że dotyczą one tego atrybutu władztwa nad rzeczą, które jest zaprzeczeniem używania, bowiem prowadzą do jego wyzbycia przez Wnioskodawcę, a zatem do zaprzestania używania.

Powyższe oznacza, że użycie przez ustawodawcę sformułowania "koszty używania" nie mogło być przypadkowe i oznacza, że jego wolą było ograniczenie prawa do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów tylko tych wydatków, które związane są z tą konkretną formą władztwa, tj. używaniem. W efekcie uznać należy, że w przypadku wydatków związanych z rozporządzeniem rzeczą, takich jak wymienione w przedstawionym stanie przyszłym, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów 100% poniesionych wydatków netto, gdyż ze swej natury nie są one związane z używaniem samochodu.

Na poparcie powyższego stanowiska warto przytoczyć indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną przez Dyrektora KIS w dniu 5 lipca 2019 r. (nr 0111-KDIB1-1. 4010.212.2019.1 MF), zgodnie z którą ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. dotyczy wyłącznie wydatków związanych z użytkowaniem samochodu osobowego i nie odnosi się do składek na ubezpieczenie samochodu osobowego (ubezpieczenie GAP). Co prawda opłacenie składki ubezpieczeniowej nie jest bezpośrednio związane ze zbyciem pojazdu, niemniej przywołana interpretacja jednoznacznie wskazuje, że w ocenie Dyrektora KIS z łatwością można wyodrębnić takie wydatki na pojazd firmowy, które mają związek z jego używaniem i takie, które takiego związku nie wykazują. Opłacenie składek na ubezpieczenie GAP, oklejenie samochodu materiałami reklamowymi, czy też sporządzenie jego wyceny na potrzeby sprzedaży, z całą pewnością takiego związku z używaniem pojazdu nie wykazują.

Reasumując, wydatki związane ze sprzedażą samochodu osobowego mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości - na ogólnych zasadach.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania 2:

Tożsame rozumowanie należy zastosować na gruncie przepisów ustawy o podatku VAT. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jednocześnie ustawodawca wprowadził szereg wyjątków od wskazanej powyżej zasady gwarantującej neutralność podatku VAT dla podatników. Ograniczenia te dotyczą w szczególności wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, dla których nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdów potwierdzająca, że samochód wykorzystywany jest wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, w którym to przypadku odliczeniu podlega wyłącznie kwota 50% podatku naliczonego. Podkreślić jednak należy, że ustawodawca w sposób celowy i świadomy zastosował konstrukcję legislacyjną, w której stworzył zamknięty katalog wydatków, które podlegają wskazanemu ograniczeniu. Jak bowiem wynika z treści art. 86a ust. 2 ustawy o VAT do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wyłącznie wydatki dotyczące:

Literalne brzmienie przywołanego przepisu wskazuje jednoznacznie, że ograniczenie w prawie do odliczenia dotyczy wyłącznie kosztów nabycia, eksploatacji i używania tych pojazdów. Żadne z tych przejawów władztwa nad rzeczą nie wiąże się jednak w jakikolwiek sposób z rozporządzaniem nią. Skoro prawo do rozporządzania rzeczą stanowi w sensie prawnym zupełnie inny atrybut prawa własności w stosunku do prawa używania rzeczy, a wydatki związane z rozporządzaniem pojazdem samochodowym nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków, do których stosuje się ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego, to nie można mieć wątpliwości, że w związku z ich poniesieniem podatnik zachowuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Niewątpliwie wydatki związane z przygotowaniem do zbycia samochodu, do tego katalogu się nie zaliczają. Przyjęcie odmiennego wniosku byłoby nieuzasadnione względami wykładni literalnej i celowościowej. Gdyby bowiem ustawodawca zakładał, że ograniczenie, o którym mowa w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT ma odnosić się do wszelkich wydatków ponoszonych w związku z posiadaniem samochodu, to zbędna, czy wręcz myląca byłaby treść art. 86a ust. 2. Skoro jednak enumeratywnie wymienił rodzaje wydatków, które na gruncie analizowanej regulacji należy postrzegać jako związane z pojazdami, to przyjęcie, że ograniczenie może dotyczyć także innych wydatków, prowadziłoby do wniosków oczywiście sprzecznych zarówno z literalnym brzmieniem analizowanych przepisów i celem dla jakiego zostały wprowadzone do porządku prawnego.

W efekcie zaznaczyć należy, że w odniesieniu do analizowanej regulacji odpowiednie zastosowanie znajduje całość argumentacji przedstawionej w stanowisku Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1, czyli prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego VAT jak i uznanie 100% wydatku za koszt uzyskania przychodu z faktur związanych ze sprzedażą.

W tym stanie rzeczy uznać należy, że w związku z poniesieniem wydatków na wycenę samochodu na potrzeby jego sprzedaży, Wnioskodawcy będzie przysługiwać pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z planowaną sprzedażą samochodów, tj. w zakresie pytania nr 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych przepisów art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy wskazać, że z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością Zainteresowanego można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Zasady odliczania podatku VAT od wydatków dotyczących pojazdów samochodowych zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

W myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o VAT do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

W myśl art. 86a ust. 3 ustawy - przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

Na podstawie art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Przepisy art. 86a ustawy, wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków eksploatacyjnych, związanych z używaniem konkretnych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku "mieszanego", tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Należy w tym miejscu podkreślić, że przykładowo wymienione w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy wydatki związane z użytkowaniem samochodów, które podlegają rozliczeniu z zastosowaniem przepisu art. 86a ust. 1 - dotyczą towarów i usług związanych z ich eksploatacją lub używaniem. Chodzi tu zatem o te towary i usługi, które mają wpływ na eksploatację i używanie samochodów. Do wydatków tych zalicza się więc m.in. koszty zużytych/uszkodzonych części zamiennych, płynów eksploatacyjnych, napraw, konserwacji, jak również koszty ubezpieczenia, przeglądów, opłat za autostrady czy parkowanie.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu szerokiej gamy produktów chemii budowlanej. Na potrzeby tej działalności utrzymuje znaczącą flotę samochodową. W ramach zarządzania flotą Wnioskodawca musi jednak podejmować szereg decyzji związanych z jej rozwojem, utrzymaniem, wymianą. W szczególności w sposób regularny dba o jej odnowienie. Właściwa wymiana floty samochodowej to zazwyczaj długi i skomplikowany proces, dlatego z odpowiednim wyprzedzeniem Wnioskodawca podejmuje szereg czynności. W tym celu musi podjąć decyzje w odniesieniu do posiadanych samochodów, w tym w szczególności o celowości ich sprzedaży i optymalnej cenie za jaką mają być one sprzedane. W tym celu zamierza zlecać profesjonalnym podmiotom badania, wycenę samochodów oraz inne usługi na potrzeby określenia ich stanu technicznego i wartości rynkowej, przed skierowaniem ich do sprzedaży. Usługi te będą odpłatne, a w zależności od ich wyniku Wnioskodawca podejmować będzie decyzję o sprzedaży samochodów i warunkach na jakich będzie ona przeprowadzona. Badania te nie będą związane z dokonywaniem jakichkolwiek napraw i konserwacji mające związek z eksploatacją samochodów Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Badania techniczne i operaty, które będą przez Wnioskodawcę zlecane, świadczone będą przez czynnych podatników podatku VAT.

Faktury dokumentujące wydatki związane z określeniem stanu technicznego pojazdów i ich wyceny rynkowej będą każdorazowo wystawiane na Wnioskodawcę, jako ich nabywcę. Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Sprzedaż samochodów będzie stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Wnioskodawca wystawi fakturę VAT na zasadach ogólnych, wykazując w niej podatek należny.

Ze względu na powyższe okoliczności należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę związane z określeniem stanu technicznego pojazdów i ich wyceny rynkowej nie stanowią wymienionych przez Ustawodawcę w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy wydatków związanych z użytkowaniem samochodów, które podlegają rozliczeniu z zastosowaniem przepisu art. 86a ust. 1 ustawy. Określenie stanu technicznego pojazdów i ich wycena rynkowa nie ma żadnego wpływu na eksploatację i używanie tych pojazdów. Tym samym zlecenie profesjonalnym podmiotom badania, wyceny samochodów oraz innych usług na potrzeby określenia ich stanu technicznego i wartości rynkowej, przed skierowaniem ich do sprzedaży nie mieści się w pojęciu wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o którym mowa w art. 86a ust. 1 i 2 ustawy.

Zdaniem Organu nabyta usługa badania technicznego i określenia wartości rynkowej samochodów w celu ustalenia warunków ich sprzedaży, będzie stanowić ogólny koszt prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Zatem należy stwierdzić, że przepisy art. 86a ustawy o VAT i wynikające z niego ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego w analizowanej sprawie nie znajdują zastosowania. Tym samym, w myśl przepisów art. 86 ustawy, Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do odliczenia pełnej (bez ograniczeń wynikających z art. 86a ustawy) kwoty podatku naliczonego z faktury zakupu wymienionych usług, ponieważ Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, a sprzedaż samochodów będzie stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Prawo to będzie przysługiwało pod warunkiem niezaistnienia okoliczności określonych w art. 88 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej-rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.