0113-KDIPT1-3.4012.283.2020.2.MK - Opodatkowanie podatkiem VAT usługi najmu lokali mieszkalnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2020 r. (data wpływu 2 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 maja 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką podstawową usługi najmu lokali mieszkalnych oraz prawa do odliczenia kwot podatku VAT wynikających z otrzymanych faktur - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i w zakresie opodatkowania stawką podstawową usługi najmu lokali mieszkalnych oraz prawa do odliczenia kwot podatku VAT wynikających z otrzymanych faktur.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 maja 2020 r. w zakresie złożenia właściwego oświadczenia wynikającego z art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej oraz o opłatę.

We wniosku złożonym przez: * Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

W.

ul....

...; * Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

A.

ul....

...;

przedstawiono następujący stan faktyczny.

W. (dalej jako Wnioskodawca, Spółka lub Najemca) wynajmuje od podmiotu A. (dalej jako Zainteresowana lub Wynajmujący) lokale mieszkalne w budynku mieszkalnym należącym do Zainteresowanej.

Wnioskodawca oraz Zainteresowany (dalej jako Strony) zawarły z tego tytułu umowę najmu na czas nieokreślony. Zgodnie z jej zapisami, lokale będą wykorzystywane w celu zakwaterowania wskazanych przez Wnioskodawcę pracowników oraz współpracowników Wnioskodawcy, wykonujących na jego rzecz świadczenia na podstawie innego stosunku prawnego niż umowa o pracę.

Najemca zobowiązany jest do wypłaty wynagrodzenia na rzecz Wynajmującego. Rozliczenie czynszu oraz pozostałych kosztów eksploatacyjnych wynikających z zawartej umowy najmu będzie następowało w okresach miesięcznych. Wynajęte Spółce lokale nie mogą być przedmiotem podnajmu lub bezpłatnego użyczenia dokonanego przez Wnioskodawcę na rzecz osób innych niż jej pracownicy oraz współpracownicy, o których mowa powyżej.

Z tytułu najmu lokali, Zainteresowany wystawia faktury VAT na rzecz Wnioskodawcy, naliczając podatek od towarów i usług od najmu według stawki podstawowej (23%).

Zarówno Wynajmujący jak i Najemca posiadają status czynnego podatnika VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy najem lokali mieszkalnych należących do Zainteresowanej na rzecz Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu stawki podstawowej, a w konsekwencji Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania kwot podatku VAT wynikających z otrzymanych faktur?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Stron, przedstawiony w stanie faktycznym najem lokali mieszkalnych przez Zainteresowanego na rzecz Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu stawki 23%, a w konsekwencji Wnioskodawca jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o wartość podatku wynikającą z otrzymywanych faktur.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. W ocenie Stron, najem lokali opisany w stanie faktycznym stanowi odpłatne świadczenie usług, w rozumieniu ustawy o VAT. W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Z kolei, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Jak wynika z treści art. 86 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. kwota podatku wynikające z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia usług.

Jak zgodnie uważają Strony, usługi będące przedmiotem umowy podlegają opodatkowaniu wg stawki podstawowej 23%, nie korzystają one bowiem ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. W konsekwencji, Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia kwoty podatku VAT wynikającej z otrzymywanych faktur.

Co prawda, wynajęte lokale służą Wnioskodawcy do zakwaterowania swoich pracowników oraz współpracowników, niemniej jednak w odniesieniu do świadczonej usługi nie są spełnione przesłanki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. Przedmiotem oraz bezpośrednim celem usługi jest realizacja celu gospodarczego. Zdaniem Stron, nie sposób stwierdzić, że nabywając świadczenie Spółka realizuje własne cele mieszkaniowe. Lokale mieszkalne wykorzystywane są w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wynajmujący jako podmiot gospodarczy nie ma potrzeb mieszkaniowych. Jedyne potrzeby jakie realizuje wynajmując lokale mieszkalne są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Oddając te lokale swoim pracownikom, Spółka czyni to na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Stanowisko Stron znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2016 r. sygn. III SA/Wa 473/15 stwierdzono, że udostępnienie wynajętych lokali mieszkalnych przez podmiot gospodarczy na rzecz własnych pracowników powoduje, że usługa najmu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki podstawowej. Jak wskazano w uzasadnieniu: "(...) zwolnienie najmu lokali mieszkalnych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT ma charakter zwolnienia celowego, ukierunkowanego na ochronę - w aspekcie ekonomicznym - najemców lokali mieszkalnych faktycznie zaspokajających potrzeby mieszkaniowe poprzez tenże najem. Preferencją tą nie są natomiast objęte usługi wynajmu lokali mieszkalnych, których bezpośrednim celem nie jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych najemcy, lecz realizacja przez niego celów gospodarczych, w tym zarobkowych." W konsekwencji WSA uznał, że faktury dokumentujące wynajem lokali mieszkalnych na rzecz Skarżącej będą stanowiły podstawy do obniżenia podatku należnego.

Co warte podkreślenia, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę organu na powyższy wyrok, w konsekwencji czego stał się on prawomocny. Strony podzielają i przyjmują za własny pogląd płynący z uzasadnienia wyroku z dnia 8 maja 2018 r. sygn. I FSK 1182/16 zgodnie z którym: "jeżeli zatem najemcą jest podmiot, który nieodpłatnie udostępnia lokale mieszkalne zatrudnionym przez siebie pracownikom, to - jak trafnie przyjął Sąd I instancji - lokale te wprawdzie realizują cel mieszkaniowy, ale nie jest to cel wyłączny. W takim przypadku wynajem jest związany z prowadzona działalnością gospodarczą, choć pośrednio zaspakajane są potrzeby mieszkaniowe zatrudnionych pracowników. Nie można w związku z tym przyjąć, że objęte zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT jest także wykorzystywanie budynku (lokalu) mieszkalnego "wyłącznie na cele mieszkaniowe", gdy najemca prowadzący działalności gospodarczą nieodpłatnie udostępnia wynajmowany budynek lub poszczególne lokale zatrudnionym przez siebie pracownikom.

Podobnie stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 23 sierpnia 2018 r. sygn. VIII SA/Wa 433/18. Jak czytamy w uzasadnieniu: "Tymczasem w okolicznościach niniejszej sprawy nabywcą usługi wynajmu lokali jest Spółka, a usługa wynajmu jest nabywana na rzecz pracowników Spółki kierowanych do pracy u kontrahentów w różnych częściach kraju. Tym samym Spółka nie realizuje w ww. lokalach wyłącznie celu mieszkaniowego, ale jako podmiot gospodarczy wykorzystuje je w prowadzonej działalności gospodarczej".

Wspólne stanowisko Wnioskodawcy oraz Zainteresowanego znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 marca 2019 r., nr 0115-KDIT1-1.4012.61.2019.l.EA. Jak stwierdził sam organ: "W przedstawionych okolicznościach sprawy, skoro zarówno zastosowanie zwolnienia, jak i stawki preferencyjnej jest wykluczone, wynajem lokalu mieszkalnego na rzecz podmiotu gospodarczego, jako wynajem na cele działalności gospodarczej najemcy, winien być opodatkowany według stawki podstawowej tj. 23% podatku VAT."

Podobnego zdania były organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

Podsumowując, usługa świadczona przez Zainteresowaną na rzecz Wnioskodawcy opisana w stanie faktycznym, podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu stawki 23%. Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia kwoty podatku VAT wynikającej z otrzymywanych faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, że generalnie - poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast, stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

* świadczenie usługi na własny rachunek,

* charakter mieszkalny nieruchomości,

* mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. ws. wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 2006.347.1 z późn. zm.). Przepis powyższy stanowi, że "Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: (...) dzierżawę i wynajem nieruchomości.". Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowany będący stroną postępowania wynajmuje od podmiotu A. lokale mieszkalne w budynku mieszkalnym należącym do Zainteresowanej niebędącej stroną postępowania. Zainteresowany będący stroną postępowania oraz Zainteresowany niebędący stroną postępowania zawarli z tego tytułu umowę najmu na czas nieokreślony. Zgodnie z jej zapisami, lokale będą wykorzystywane w celu zakwaterowania wskazanych przez Wnioskodawcę pracowników oraz współpracowników Wnioskodawcy, wykonujących na jego rzecz świadczenia na podstawie innego stosunku prawnego niż umowa o pracę. Najemca zobowiązany jest do wypłaty wynagrodzenia na rzecz Wynajmującego. Rozliczenie czynszu oraz pozostałych kosztów eksploatacyjnych wynikających z zawartej umowy najmu będzie następowało w okresach miesięcznych. Wynajęte Spółce lokale nie mogą być przedmiotem podnajmu lub bezpłatnego użyczenia dokonanego przez Wnioskodawcę na rzecz osób innych niż jej pracownicy oraz współpracownicy, o których mowa powyżej. Z tytułu najmu lokali, Zainteresowany wystawia faktury VAT na rzecz Wnioskodawcy, naliczając podatek od towarów i usług od najmu według stawki podstawowej (23%). Zarówno Wynajmujący jak i Najemca posiadają status czynnego podatnika VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług najmu opisanych lokali mieszkalnych.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, że - jak wynika z opisu sprawy - w przypadku wynajmu lokali mieszkalnych należących do Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania w celu zakwaterowania wskazanych przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania pracowników i współpracowników wykonujących na jego rzecz świadczenia na podstawie innego stosunku prawnego niż umowa o pracę zostały spełnione wyżej opisane przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Powyższe wynika z faktu że przedmiotowe lokale mieszkalne są wynajmowane wyłącznie na cele mieszkaniowe Zainteresowanego będącego stroną postępowania tj. wyłącznie na cele mieszkaniowe jego pracowników oraz współpracowników, wykonujących na jego rzecz świadczenia na podstawie innego stosunku prawnego niż umowa o pracę. Tak więc, w przypadku wyżej opisanych usług wynajmu przez Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania przedmiotowych lokali mieszkalnych, na rzecz Zainteresowanego będącego stroną postępowania, ma zastosowanie zwolnienie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Zatem, usługi wynajmu przedmiotowych lokali mieszkalnych będą zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Tym samym stanowisko Zainteresowanych w zakresie opodatkowania stawką podstawową usługi najmu lokali mieszkalnych jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia kwot podatku VAT wynikających z otrzymanych faktur należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 87 ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Jak wyżej wskazano usługi wynajmu przez Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania przedmiotowych lokali mieszkalnych, na rzecz Zainteresowanego będącego stroną postępowania, są zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. W związku z powyższym, Zainteresowany będący stroną postępowania nie ma prawa do obniżenia kwot podatku VAT wynikających z otrzymanych faktur za najem przedmiotowych lokali mieszkalnych.

Tym samym stanowisko Zainteresowanych w zakresie prawa do odliczenia kwot podatku VAT wynikających z otrzymanych faktur jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Zatem, wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Natomiast, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tutejszy organ nie jest nimi związany.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.