0113-KDIPT1-3.4012.228.2017.2.MWJ

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia z dnia 8 maja 2017 r. (data wpływu 9 maja 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2017 r. (data wpływu 4 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy - jest prawidłowe.

W dniu 9 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 czerwca 2017 r. (data wpływu 4 lipca 2017 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, sposobu reprezentowania Spółki oraz sposobu dostarczania korespondencji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe (ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Przedsiębiorstwo... spółka cywilna (dalej: "Spółka") jest spółką cywilną, w ramach której...i... prowadzą działalność gospodarczą polegającą na produkcji i sprzedaży stolarki okiennej i drzwiowej z PCV i aluminium.

Spółka zamierza zawrzeć z kontrahentem umowę sprzedaży przedsiębiorstwa, w skład którego wchodzą:

Transakcja zbycia przedsiębiorstwa nie obejmie natomiast części gotówki w kasie, wierzytelności z rachunków bankowych oraz niektórych rzeczy ruchomych stanowiących własność lub będących w posiadaniu Spółki na podstawie innego tytułu prawnego. Istotnym jest jednak, że wyłączenie powyższych składników nie będzie mieć żadnego wpływu na możliwość dalszego samodzielnego funkcjonowania przedsiębiorstwa.

Odnosząc się do zobowiązań Spółki powstałych przed zbyciem przedsiębiorstwa wskazać trzeba, że zgodnie z art. 55 (4) Kodeksu cywilnego, nabywca przedsiębiorstwa jest odpowiedzialny solidarnie ze zbywcą za jego zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, chyba że w chwili nabycia nie wiedział o tych zobowiązaniach, mimo zachowania należytej staranności. Odpowiedzialność nabywcy ogranicza się do wartości nabytego przedsiębiorstwa lub gospodarstwa według stanu w chwili nabycia, a według cen w chwili zaspokojenia wierzyciela. Odpowiedzialności tej nie można bez zgody wierzyciela wyłączyć ani ograniczyć. Z postanowień umowy, którą Spółka zamierza zawrzeć wynika, że po dokonaniu transakcji, w sytuacji ujawnienia zasadnych roszczeń osób trzecich wynikających z umów zawartych przed zbyciem przedsiębiorstwa, Spółka zwróci nabywcy koszty poniesione przez niego na spełnienie tych zobowiązań.

W piśmie z 28 czerwca 2017 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca odpowiadając na pytanie nr 1 wezwania, tj. "Należy jednoznacznie sprecyzować czy przedsiębiorstwo, mające być przedmiotem sprzedaży, będzie stanowiło u Wnioskodawcy (zbywcy) przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 459), stanowiące zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności?", wskazał, że w ocenie Wnioskodawcy, z opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) jednoznacznie wynika, że przedsiębiorstwo mające być przedmiotem sprzedaży, stanowi u niego przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm.), tj. zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności. Obecnie, p.... i..., prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą Przedsiębiorstwo... s.c.; właśnie w oparciu o to przedsiębiorstwo.

Wnioskodawca odpowiadając na pytanie nr 2 wezwania, tj. "Czy kontrahent (nabywca) w oparciu o nabyte składniki majątku zamierza kontynuować działalność z zakresie, w jakim prowadził ją Wnioskodawca (zbywca)?", wskazał, że kontrahent (nabywca przedsiębiorstwa) w oparciu o nabyte składniki majątku zamierza kontynuować działalność w zakresie, w jakim prowadzi ją obecnie Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy transakcja zbycia przedsiębiorstwa, opisana w stanie faktycznym w niniejszym wniosku, może być uznana za transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT i w związku z tym, będzie ona podlegała wyłączeniu stosowania przepisów ustawy o VAT, zawartym w ww. przepisie?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki, transakcja zbycia przedsiębiorstwa, opisana w stanie faktycznym w niniejszym wniosku, może być uznana za transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT i w związku z tym, będzie ona podlegała wyłączeniu stosowania przepisów ustawy o VAT.

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Ustawa o VAT zawiera definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa w art. 2 pkt 27e, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Jednocześnie, w ustawie o VAT prawodawca nie wpisał expresis verbis definicji legalnej przedsiębiorstwa. "Zgodnie z powszechnie przyjętym poglądem pojęcie "przedsiębiorstwo" na potrzeby ustawy o VAT należy rozumieć zgodnie z definicją przyjętą przez Kodeks cywilny. Także w doktrynie jednolicie przyjmuje się, iż właściwą definicją przedsiębiorstwa jest definicja przyjęta w Kodeksie cywilnym. Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej." (T. Michalik, VAT. Komentarz Wyd. 13, Warszawa 2017). Taką tezę potwierdzają również sądy administracyjne, przykładowo, w wyroku z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 944/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie stwierdził, że: "Odnosząc się do wyłączenia z opodatkowania przewidzianego w tym artykule, zauważyć należy, że w VATU nie określono definicji "przedsiębiorstwa", zasadnie więc organ uznał, że pojęcie to należy interpretować zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego."

Definicja przedsiębiorstwa na gruncie prawa cywilnego została wpisana do art. 55 (1). Zgodnie z tym artykułem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w skład przedsiębiorstwa, które zostanie objęte transakcją jego zbycia, będą wchodziły następujące składniki, w skład którego wchodzą:

Jednocześnie istotnym jest, że powyższe składniki, pomimo iż część została w umowie sprzedaży wyłączona, pozwalają na samodzielne funkcjonowanie tego przedsiębiorstwa w zakresie działalności gospodarczej polegającej na produkcji i sprzedaży okien. Ponadto, składniki te zawierają się również w art. 55 (1) Kodeksu cywilnego jako składniki przedsiębiorstwa.

Ważnym jest również, że pomimo iż katalog składników przedsiębiorstwa na gruncie prawa cywilnego jest otwarty, zbywane przedsiębiorstwo nie ma obowiązku składać się ze wszystkich wymienionych w art. 55 (1) Kodeksu cywilnego elementów przedsiębiorstwa, przedsiębiorstwo może bowiem nie posiadać np. koncesji, gdy nie jest wymagana w prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego w niniejszym wniosku, składniki przedsiębiorstwa, które zostaną wyłączone z transakcji zbycia przedsiębiorstwa, nie wpłyną na dalszą funkcjonalność tego przedsiębiorstwa. W orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że jeżeli wyłączenie części składników przedsiębiorstwa z transakcji zbycia tego przedsiębiorstwa nie wyłącza możliwości jego dalszego funkcjonowania, zbycie w takiej postaci nie podlega podatkowi od towarów i usług. Jak podkreślił bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1586/11, "Jeśli wyłączenie określonego składnika nie pozbawi wydzielonego kompleksu majątkowego cech przedsiębiorstwa bądź jego zorganizowanej części, to zbycie w takiej postaci nie podlega podatkowi od towarów i usług."

Skoro tak, to należy stwierdzić, że transakcja zbycia przedsiębiorstwa, którą zamierza zawrzeć Spółka, będzie transakcją zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT i będzie ona podlegała wyłączeniu z tego przepisu. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku (przytoczonym już uprzednio) z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 944/12, "W sytuacji gdy spółka cywilna przekazuje swoje przedsiębiorstwo (lub jego zorganizowaną część) innemu podmiotowi (w tym wspólnikowi), transakcja taka na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) w zw. z art. 55 (1) k.c. (i w zgodzie z art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.Urz.UE. L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.) nie podlega opodatkowaniu VAT. Celem wyłączenia transakcji zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest bowiem zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności."

Mając na uwadze powyższe, ponad wszelką wątpliwość trzeba stwierdzić, że składniki, które będą objęte transakcją zbycia przedsiębiorstwa, stanowią przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 (1) Kodeksu cywilnego, a co za tym idzie, transakcja taka może być uznana, a wręcz logicznym jest, że będzie ona stanowić transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, a zatem będzie ona podlegała wyłączeniu określonemu w tym przepisie. W związku z tym, transakcja taka nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej (...).

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT co do zasady podlega dostawa towarów lub świadczenie usług.

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

A zatem, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie "transakcja zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawa towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji "przedsiębiorstwa". Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459).

Stosownie do ww. artykułu Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

Należy zauważyć, że użyte w ww. artykule określenie "w szczególności" wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej brak któregoś z tych elementów nie musi pozbawiać zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa.

Z kolei, o tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik jest obowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Zatem składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Jeżeli warunki, o których mowa w art. 55¹ Kodeksu cywilnego, zostaną spełnione, to zbycie takiego przedsiębiorstwa do innego podmiotu, nie będzie podlegało przepisom ustawy.

Należy tu wskazać również art. 55² Kodeksu cywilnego, w którym ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

W związku z tym, przedsiębiorstwem w rozumieniu Kodeksu cywilnego jest takie przedsiębiorstwo, które jest zorganizowane i wyposażone w składniki zapewniające realizowanie celów gospodarczych, jest samodzielnym podmiotem prawa funkcjonującym w obrocie gospodarczym.

Z powyższych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Istotne jest by w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy składnikami, tak aby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu wskazać należy, iż zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

W myśl art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Jak stanowi art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 str. 1, z późn. zm.), wcześniej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.Urz.UE.L 145, str. 1, z późn. zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres powyższego wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie - nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu - do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy. W tym zakresie Trybunał uznał, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Trybunał rozpatrujący sprawę uznał, że przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu wspólnotowych regulacji VAT wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji i sprzedaży stolarki okiennej i drzwiowej z PCV i aluminium.

Spółka zamierza zawrzeć z kontrahentem umowę sprzedaży przedsiębiorstwa, w skład którego wchodzą:

Transakcja zbycia przedsiębiorstwa nie obejmie natomiast części gotówki w kasie, wierzytelności z rachunków bankowych oraz niektórych rzeczy ruchomych stanowiących własność lub będących w posiadaniu Spółki na podstawie innego tytułu prawnego. Wnioskodawca wskazał, że wyłączenie powyższych składników nie będzie mieć żadnego wpływu na możliwość dalszego samodzielnego funkcjonowania przedsiębiorstwa.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że przedsiębiorstwo mające być przedmiotem sprzedaży, stanowi u niego przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy - Kodeks cywilny, tj. zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności oraz kontrahent (nabywca przedsiębiorstwa) w oparciu o nabyte składniki majątku zamierza kontynuować działalność w zakresie, w jakim prowadzi ją obecnie Wnioskodawca.

Mając na uwadze opis sprawy oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy, transakcja zbycia przedsiębiorstwa przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta do dalszego prowadzenia przez niego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego - będzie czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tym samym czynność ta wyłączona będzie spod działania ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.