0113-KDIPT1-3.4012.12.2017.1.JM - Sprzedaż nieruchomości przez osobę fizyczną.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2017 r. (data wpływu 6 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik zamierza zbyć odpłatnie nieruchomość zabudowaną położoną w...przy ul.... nr.... Nieruchomość ta, jako nieruchomość gruntowa niezabudowana została nabyta w dniu 16 maja 1988 r. przez... wraz z mężem... do wspólności małżeńskiej majątkowej.

Nabycie to nastąpiło zatem w okresie, gdy nie obowiązywały przepisy o podatku od towarów i usług. Nieruchomość ta została wprowadzona do ksiąg handlowych działalności gospodarczej prowadzonej przez... pod nazwą.... Na nieruchomości gruntowej wzniesiono budynek użytkowy z przeznaczeniem na biura i prowadzenie produkcji w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez.... Budynek oddano do użytku w roku 1992, a wartość jego wytworzenia określono w księgach handlowych przedsiębiorstwa na kwotę 632.875,23 zł. Budynek ten, w ramach przedsiębiorstwa, w kolejnych latach podatkowych podlegał odpisom amortyzacyjnym. W toku działalności przedsiębiorstwa na budynek czynione były nakłady odpowiednio w następujących latach i kwotach: 1996 r. - 17.012,00 zł; 1997 r. - 13.096,19 zł; 2005 r. - 59.318,96 zł. Łącznie wysokość nakładów nie przekroczyła 30% wartości wytworzenia budynku. Od wydatków z tytułu nakładów odliczany był podatek vat.

Przez cały opisany wyżej okres nie zmieniali się właściciele nieruchomości, jakimi byli... i... na prawach wspólności małżeńskiej majątkowej.

Małżeństwo... i... zostało rozwiązane przez rozwód w dniu 15 października 2001 r., a tym samym ustała wspólność majątkowa małżeńska, a powstała współwłasność ułamkowa, w której udziały wynosiły po 1/2 części. W dniu 25 maja 2005 r... i... zawarli umowę w formie aktu notarialnego przeniesienia prawa własności nieruchomości w zamian za dług. W umowie tej strony oświadczyły, iż... jest dłużnikiem... i stosownie do art. 453 kodeksu cywilnego, w celu zwolnienia się ze zobowiązania wobec... przenosi na rzecz... udział w wysokości 1/2 części w prawie własności nieruchomości. Wartość tego udziału określono na kwotę 860.500,00 zł.

Oznacza to, że od dnia zawarcia opisywanej umowy,...jest jedynym właścicielem nieruchomości.

W tym samym dniu, to jest 25 maja 2005 r.,... jako wynajmująca podpisała umowę najmu opisywanej nieruchomości ze..., właścicielem..., jako najemcą. Z tytułu czynszu najmu... wystawiała faktury vat z podstawową stawką podatku vat. Po zakończeniu umowy najmu ze..., kolejno w dniu 31 marca 2006 r... jako wynajmujący zawarła umowę najmu ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością... z siedzibą w.... Z tytułu czynszu najmu... wystawiała faktury vat z podstawową stawką podatku vat. Umowa to została rozwiązana z mocy porozumienia stron w dniu 18 listopada 2011 r., a w dniu 29 listopada 2011 r..., jako Wydzierżawiający zawarła umowę dzierżawy nieruchomości ze spółką... jako dzierżawcą. Z tytułu czynszu dzierżawnego... wystawiała faktury vat z podstawową stawką podatku vat. Wskazana umowa dzierżawy trwa nadal. Podatek vat należny z tytułu czynszu najmu oraz kolejno z tytułu czynszu dzierżawnego był rozliczany z podatkiem naliczonym i po obliczeniu odprowadzany na konto właściwego urzędu skarbowego...., z tytułu czerpania korzyści z nieruchomości, nie posiada zarejestrowanej działalności gospodarczej.... jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Od dnia 25 maja 2005 r., czyli od dnia, w którym podatniczka... została jedynym właścicielem nieruchomości, podatniczka nie ponosiła żadnych wydatków związanych z ulepszeniem nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez... nieruchomości położonej w Ko...przy ul...., w stanie faktycznym opisanym powyżej będzie podlegała podatkowi od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przez... opisanej wyżej nieruchomości, z mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług, gdyż... w stosunku do sprzedawanej nieruchomości nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a ponadto... nie poniosła wydatków na ulepszenie nieruchomości w kwocie wyższej niż 30% wartości początkowej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem budynki, budowle i grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednocześnie wskazać należy, że nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów czy świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu, musi być wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przepis art. 15 ust. 2 ustawy stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, iż w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Jak wynika z orzeczenia TSUE z dnia 8 czerwca 2000 r. C-400/98 w sprawie Finanzamt Goslar przeciwko Brigitte Breitsohl osoba, która ma potwierdzony obiektywnymi dowodami zamiar rozpoczęcia prowadzenia w sposób niezależny działalności gospodarczej, i która ponosi wcześniejsze wydatki inwestycyjne w tym celu, musi być uznawana za podatnika.

Natomiast za podatnika nie sposób uznać podmiotu dokonującego dostawy majątku prywatnego. Przy czym dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego.

Według art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy zaś art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Przez pierwsze zasiedlenie - art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej "Dyrektywą 2006/112/WE", posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem".

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: "(...) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.".

Jak wynika z powyższego "pierwsze zasiedlenie" budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji, gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE - musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

W świetle art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części, objętych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwolnieniem od podatku, po spełnieniu warunków określonych w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy, możliwość zrezygnowania z tego zwolnienia i opodatkowania dostawy na zasadach ogólnych.

Należy zauważyć, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni zamierza zbyć odpłatnie nieruchomość zabudowaną. Nieruchomość ta, jako nieruchomość gruntowa niezabudowana został nabyta w dniu 16 maja 1988 r. przez... wraz z mężem... do wspólności małżeńskiej majątkowej. Nieruchomość ta została wprowadzona do ksiąg handlowych działalności gospodarczej prowadzonej przez.... Na nieruchomości gruntowej wzniesiono budynek użytkowy z przeznaczeniem na biura i prowadzenie produkcji w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez.... Budynek oddano do użytku w roku 1992, a wartość jego wytworzenia określono w księgach handlowych przedsiębiorstwa na kwotę 632.875, 23 zł. Przez cały opisany wyżej okres nie zmieniali się właściciele nieruchomości, jakimi byli...i...na prawach wspólności małżeńskiej majątkowej. Małżeństwo... i... zostało rozwiązane przez rozwód w dniu 15 października 2001 r., a tym samym ustała wspólność majątkowa małżeńska, a powstała współwłasność ułamkowa, w której udziały wynosiły po 1/2 części. W dniu 25 maja 2005 r... i... zawarli umowę w formie aktu notarialnego przeniesienia prawa własności nieruchomości w zamian za dług. W umowie tej strony oświadczyły, iż... jest dłużnikiem... i w celu zwolnienia się ze zobowiązania wobec... przenosi na rzecz... udział w wysokości 1/2 części w prawie własności nieruchomości. Wartość tego udziału określono na kwotę 860.500,00 zł. Od dnia zawarcia opisywanej umowy,... jest jedynym właścicielem nieruchomości. 25 maja 2005 r.,... podpisała umowę najmu opisywanej nieruchomości ze.... Z tytułu czynszu najmu wystawiała faktury z podstawową stawką podatku. Po zakończeniu umowy najmu ze..., kolejno w dniu 31 marca 2006 r... zawarła umowę najmu ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Z tytułu czynszu najmu wystawiała faktury z podstawową stawką podatku. Umowa to została rozwiązana z mocy porozumienia stron w dniu 18 listopada 2011 r., a w dniu 29 listopada 2011 r... zawarła umowę dzierżawy nieruchomości ze spółką. Z tytułu czynszu dzierżawnego wystawiała faktury z podstawową stawką podatku. Wskazana umowa dzierżawy trwa nadal. Podatek VAT należny z tytułu czynszu najmu oraz kolejno z tytułu czynszu dzierżawnego był rozliczany.

Aby rozstrzygnąć czy w rozpatrywanej sprawie sprzedaż nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu, należy przeanalizować czy ww. sprzedaż zostanie dokonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Odnosząc się do sprzedaży nieruchomości, która była przedmiotem umowy najmu, należy wskazać, że w myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Jak stanowi art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc najem/dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że będący usługą najem/dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu/dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem/dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji, z tytułu świadczenia usług w zakresie najmu/dzierżawy i dokonywania tych czynności w sposób systematyczny lub ciągły wykonawca czynności staje się podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i de facto - podatnikiem podatku VAT zdefiniowanym w art. 15 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości (budynku) nastąpi w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawczyni w tym zakresie będzie działała w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji przedmiotowa dostawa nieruchomości (budynku) będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego, należy rozstrzygnąć czy względem dostawy przedmiotowej nieruchomości (budynku) będzie mieć zastosowanie zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W celu ustalenia czy dla ww. nieruchomości zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem przedmiotowego budynku nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia - w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE - należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku. Jak wynika z okoliczności sprawy na nieruchomości gruntowej wzniesiono budynek użytkowy z przeznaczeniem na biura i prowadzenie produkcji w ramach działalności gospodarczej prowadzonej, a budynek oddano do użytku w roku 1992. Budynek w ramach przedsiębiorstwa, w kolejnych latach podatkowych podlegał odpisom amortyzacyjnym. Zatem miało miejsce pierwsze zajęcie budynku. Pomiędzy pierwszym zajęciem (używaniem) budynku a dostawą upłynie okres dłuższy niż dwa lata. W toku działalności przedsiębiorstwa na budynek czynione były nakłady. Łącznie wysokość nakładów nie przekroczyła 30% wartości wytworzenia budynku. Ponadto od dnia, w którym Wnioskodawczyni została jedynym właścicielem nieruchomości, Wnioskodawczyni nie ponosiła żadnych wydatków związanych z ulepszeniem nieruchomości

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że o ile do dnia sprzedaży Wnioskodawczyni nie poniesie wydatków na ulepszenie wyższych niż 30% wartości początkowej tego budynku, to dostawa przedmiotowego budynku będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, jeśli strony nie wybiorą opcji opodatkowania, zgodnie z art. 43 ust. 10 w związku z art. 43 ust. 11 ustawy.

Jak wskazano powyżej, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki, budowle lub ich części posadowione na tym gruncie. Zatem, skoro dostawa budynku będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, to również dostawa gruntu, na którym budynek jest położony, w myśl art. 29a ust. 8 ustawy, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o ile strony nie wybiorą opcji opodatkowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe, gdyż podstawą zwolnienia jest art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, a nie jak wskazała Wnioskodawczyni art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.