0113-KDIPT1-2.4012.158.2017.1.KT - Dokumentacja VAT dla zakupu oraz najmu apartamentów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2017 r. (data wpływu 19 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego wykazania zakupu apartamentów w deklaracji VAT-7 - jest prawidłowe.

W dniu 19 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego wykazania zakupu apartamentów w deklaracji VAT-7, jak również w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji i sprzedaży palet i elementów drewnianych do palet. Zainteresowany jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Dochód z działalności gospodarczej Wnioskodawca rozlicza na zasadach podatku liniowego. W 2013 r. zakupił 7 samodzielnych lokali mieszkalnych w kompleksie apartamentów nad morzem (4 lokale w sierpniu 2013 r. i 3 lokale w listopadzie 2013). Lokale te Zainteresowany zakupił jako osoba prywatna, nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych. W ramach działalności gospodarczej nie zamierza wynajmować nieruchomości. Zakupione lokale nie stanowią składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. W związku z tym, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT odliczył podatek VAT naliczony ujmując go w deklaracji VAT-7 w pozycji "nabycie towarów i usług pozostałych". Powyższe lokale Zainteresowany zamierza wynajmować co najmniej 10 lat. Wynajem lokali jest co miesiąc dokumentowany fakturą dla stałego najemcy z wykazaną stawką 8% VAT jako najem krótkotrwały. Wnioskodawca wszystkie zakupione apartamenty wynajął firmie zewnętrznej, zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego. Najemca w ramach umowy najmu jest uprawniony do dalszego podnajmu przedmiotu umowy. Najemca podnajmuje te apartamenty w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej opisanej w PKWiU 55.10.10.0 (usługi w zakresie noclegów i usługi towarzyszące świadczone przez hotele, motele, pensjonaty i inne obiekty hotelowe). Z tytułu najmu najemca uiszcza na konto Wnioskodawcy miesięczny czynsz w stałej wysokości. Kwota czynszu zawiera podatek VAT 8%. Zainteresowany co miesiąc wystawia najemcy fakturę na najem apartamentów. Fakturę wystawia jako osoba prywatna. Wnioskodawca podatek należny z tytułu najmu wykazuje co miesiąc w deklaracji VAT-7, łącząc to z podatkiem należnym i naliczonym wynikającym z prowadzonej działalności gospodarczej. Przychody uzyskane z powyższego źródła Zainteresowany zaliczył do przychodów osiąganych z najmu prywatnego. W ustawowym czasie oświadczył, iż najem prywatny będę rozliczał w ramach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Z przeprowadzonej przez Wnioskodawcę analizy interpretacji podatkowych wynikają różne stanowiska, które wzajemnie się wykluczają w zakresie prawidłowej kwalifikacji opisanego źródła przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczył opisane powyżej źródło przychodów do najmu prywatnego?

2. Jeżeli powyższe źródło przychodów może być zaliczone do najmu prywatnego to czy Wnioskodawca prawidłowo wykazał zakup apartamentów w deklaracji VAT-7 w pozycji "pozostałe nabycia"?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest zagadnienie zawarte w pytaniu nr 2 wniosku ORD-IN w zakresie podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytania nr 2 wniosku ORD-IN), w deklaracji VAT-7 w miesiącach 08/2013 i 11/2013, tj. w miesiącach zakupu apartamentów prawidłowo wykazał VAT od zakupionych apartamentów w pozycji "nabycie towarów i usług pozostałych". Apartamenty Zainteresowany wykorzystywał do celów działalności opodatkowanej VAT przez co najmniej 10 lat dlatego miał on prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z zakupu apartamentów. Ponadto nie zaliczył apartamentów do środków trwałych tylko wynajmuje je w ramach najmu prywatnego czyli apartamenty te nie są środkami trwałymi wykorzystywanymi w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 marca 2013 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z dnia 26 marca 2013 r. poz. 394) zakup apartamentów niebędących środkami trwałymi firmy Wnioskodawca wykazał w pozycji 41 i 42 deklaracji VAT-7 (wersja 14) jako nabycie towarów, usług pozostałych. W ocenie Zainteresowanego oraz zgodnie z powyższym rozporządzeniem w pozycji 39 i 40 deklaracji VAT-7 (wersja 14) wykazuje się netto nabytych przez podatnika towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych nabywcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z art. 87 ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

W myśl art. 15 ust. 1, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.), rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2014 r.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, i art. 133.

Na podstawie delegacji zawartej w art. 99 ust. 14 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

W tym miejscu tut. Organ pragnie zauważyć, że w okresie od 1 kwietnia 2013 r. do 30 czerwca 2015 r. obowiązywało rozporządzenie z dnia 18 marca 2013 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r. poz. 394), w którym Minister Finansów określił m.in. wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7), o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści "Objaśnień do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D)", w części D wykazuje się wyłącznie wartość towarów i usług oraz kwotę podatku naliczonego (z uwzględnieniem korekt) w takiej wysokości, w jakiej podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od należnego lub zwrot podatku naliczonego, na zasadach określonych w przepisach art. 86-92 ustawy, z uwzględnieniem przepisów wykonawczych, w okresie rozliczeniowym, za który składana jest deklaracja.

Z objaśnień do deklaracji VAT-7 wynika, iż w części D.2. w poz. 39 wykazuje się wartość netto nabytych przez podatnika towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych nabywcy. Natomiast, w poz. 40 wykazuje się kwotę podatku naliczonego od nabytych przez podatnika towarów i usług wymienionych w poz. 39.

Z kolei, z treści deklaracji VAT-7 ₍₁₄₎ wynika, iż w części D.2. w pozycji 41 wykazuje się wartość netto nabytych towarów i usług pozostałych, a w pozycji 42 podatek naliczony od nabytych towarów i usług pozostałych.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, należy wskazać, iż jak wynika z okoliczności sprawy nabycie przedmiotowych apartamentów ma związek z czynnościami opodatkowanymi. A zatem Zainteresowanemu przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia przedmiotowym lokali.

Przy czym, skoro nabyte towary nie zostały przez Wnioskodawcę zaliczone do środków trwałych majątku związanego z działalnością gospodarczą, to wykazanie wartości netto nabytych towarów, tj. kwoty netto w poz. 41 oraz podatku VAT naliczonego w poz. 42 z tytułu zakupu apartamentów w deklaracji VAT-7 ₍₁₄₎, jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Końcowo należy zauważyć, że niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego....., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.