0113-KDIPT1-1.4012.807.2019.4.WL - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży pawilonu usługowo-handlowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2019 r. (data wpływu 11 grudnia 2019 r), uzupełnionym pismem z dnia 14 lutego 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży pawilonu usługowo-handlowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży pawilonu usługowo-handlowego.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 14 lutego 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.) w zakresie podatku od towarów i usług o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz przedstawienie własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką (współwłasność małżeńska) pawilonu handlowo-usługowego, w którym od 26 sierpnia 1995 r. wraz z mężem prowadzili oddzielne działalności gospodarcze jako oddzielne podmioty gospodarcze. Jest to dzień, w którym nastąpiło pierwsze zasiedlenie pawilonu i od tego dnia miało miejsce rozpoczęcie działalności gospodarczych Wnioskodawczyni i jej męża w tym budynku. Wcześniej Wnioskodawczyni i jej mąż prowadzili również oddzielnie zarejestrowane w grudniu 1990 r. usługi weterynaryjne, ale w pomieszczeniach wynajmowanych od gminy. Pawilon Wnioskodawczyni z mężem budowali w latach 1994-1995. Wnioskodawczyni wraz z mężem nie korzystali z jakichkolwiek ulg inwestycyjnych. Od 1 stycznia 1997 r. Wnioskodawczyni poszerzyła działalność o sklep z obuwiem. W czasie budowy i oddania do użytkowania/pierwszego zasiedlenia budynku Wnioskodawczyni z mężem nie byli płatnikami VAT. Płatnikiem VAT Wnioskodawczyni została od 2 grudnia 1997 r., a mąż od 1 maja 2004 r. W związku z wytworzeniem budynku pawilonu usługowo-handlowego nie przysługiwało Wnioskodawczyni i jej mężowi prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ w latach 1994-1995 oraz w czasie rozpoczęcia działalności w tym pawilonie nie byli płatnikami VAT. W budynku pawilonu Wnioskodawczyni i jej mąż nie dokonali żadnych ulepszeń, nie ponieśli żadnych nakładów na ulepszenie, w odniesieniu do którego przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W najbliższym czasie Wnioskodawczyni z mężem planują sprzedać pawilon. Sprzedaż będzie miała miejsce po 31 marca bieżącego roku.

Pawilon jest budynkiem w rozumieniu przepisów art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane i zgodnie z PKOB sklasyfikowany jako 1230. Składa się z kotłowni, klatki schodowej, dwóch łazienek i trzech pomieszczeń o łącznej powierzchni ok. 70 m². Budynek spełnia warunki art. 22a ustawy o PIT uznania go za środek trwały.

Nie był i nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych. Jest trwale związany z gruntem, który również nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych. Nie były odliczane koszty jego amortyzacji. Do czasu rezygnacji Wnioskodawczyni z działalności gospodarczej pawilon był wykorzystywany w całości.

Po jej zakończeniu mąż Wnioskodawczyni dalej prowadzi w budynku usługi weterynaryjne. Ponieważ, bez przebudowy nie ma możliwości odseparowania się od części zajmowanej przez działalność męża, budynek był i jest wykorzystywany tylko przez męża. Wnioskodawczyni z mężem nie wynajmowali nikomu wolnej po działalności Wnioskodawczyni powierzchni. Opuszczone przez Wnioskodawczynię od 2004 r. pomieszczenia o powierzchni ok. 40 m² (podjęcie pracy etatowej w Inspekcji Weterynaryjnej) są przeznaczone na własne potrzeby np. noclegi (Wnioskodawczyni mieszka i pracuje w..., a pawilon jest na... w...) lub jako pomieszczenia socjalne do przygotowania posiłków (kuchnia).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy sprzedaż pawilonu usługowo-handlowego będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT (bez określenia stawki podatku), jeśli przy realizacji tej inwestycji nie przysługiwało Wnioskodawczyni i jej mężowi/Wnioskodawczyni prawo odliczenia podatku naliczonego od należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), sprzedaż pawilonu usługowo-handlowego wybudowanego 24 lata temu, kiedy Wnioskodawczyni z mężem nie byli płatnikami VAT i nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego od kwot podatku należnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej "Dyrektywą 2006/112/WE", państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy - Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682, z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zauważyć należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych - art. 15 ust. 2 ustawy.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 str. 1 z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji: dostawy budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem oraz dostawy terenu budowlanego.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zamierza dokonać sprzedaży pawilonu usługowo-handlowego. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką (współwłasność małżeńska) pawilonu handlowo-usługowego, w którym wraz z mężem prowadzili oddzielne działalności gospodarcze jako oddzielne podmioty gospodarcze. Wnioskodawczyni z mężem budowali pawilon w latach 1994-1995. Od 1 stycznia 1997 r. Wnioskodawczyni poszerzyła działalność o sklep z obuwiem. W czasie budowy i oddania do użytkowania/pierwszego zasiedlenia budynku Wnioskodawczyni i jej mąż nie byli płatnikami VAT. Płatnikiem VAT Wnioskodawczyni została od 2 grudnia 1997 r., a mąż od 1 maja 2004 r. W związku z wytworzeniem budynku pawilonu usługowo-handlowego nie przysługiwało Wnioskodawczyni i jej mężowi prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ w latach 1994-1995 oraz w czasie rozpoczęcia działalności w tym pawilonie nie byli płatnikami VAT. W budynku pawilonu Wnioskodawczyni i jej mąż nie dokonali żadnych ulepszeń, nie ponieśli żadnych nakładów na ulepszenie, w odniesieniu do którego przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Sprzedaż będzie miała miejsce po 31 marca bieżącego roku. Pawilon jest budynkiem w rozumieniu przepisów art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane i zgodnie z PKOB sklasyfikowany jako 1230. Do czasu rezygnacji Wnioskodawczyni z działalności gospodarczej pawilon był wykorzystywany w całości. Po jej zakończeniu mąż Wnioskodawczyni dalej prowadzi w budynku usługi weterynaryjne. Wnioskodawczyni z mężem nie wynajmowali nikomu wolnej po działalności Wnioskodawczyni powierzchni. Opuszczone przez Wnioskodawczynię od 2004 r. pomieszczenia są przeznaczone na własne potrzeby np. noclegi lub jako pomieszczenia socjalne do przygotowania posiłków (kuchnia).

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do transakcji sprzedaży przedmiotowego budynku należy uznać Wnioskodawczynię za podatnika podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sam fakt braku prawa do odliczenia podatku naliczonego od kwot podatku należnego z tytułu budowy budynku, związanego z brakiem rejestracji jako czynny podatnik VAT nie skutkuje tym, że dostawa nie następuje w ramach działalności gospodarczej. Jak wynika z treści wniosku pawilon handlowo-usługowy nie stanowił majątku prywatnego Wnioskodawczyni. Od momentu wybudowania służył on działalności gospodarczej. Ponadto, cel wybudowania pawilonu handlowo-usługowego (gospodarczy, inwestycyjny) wyklucza sprzedaż budynku w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Wobec powyższego, należy stwierdzić, że sprzedaż przez Zainteresowaną pawilonu handlowo-usługowego będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawczyni będzie działała jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Reasumując, skoro w przedmiotowej sprawie występują przesłanki stanowiące podstawę uznania Zainteresowanej za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność sprzedaży pawilonu handlowo-usługowego będącego we wspólności majątkowej małżeńskiej, podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla męża Wnioskodawczyni.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Przedmiotową interpretacją rozpatrzono wniosek w zakresie podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.