0113-KDIPT1-1.4012.617.2017.2.AK - Opodatkowanie podatkiem VAT najmu lokalu użytkowego wycofanego z majątku przedsiębiorstwa.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2017 r. (data wpływu 20 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 października 2017 r. (data wpływu 23 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT wycofania z majątku przedsiębiorstwa lokalu użytkowego związanego z likwidacją działalności gospodarczej i przeznaczenie go do wynajmu - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej:

* podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT wycofania z majątku przedsiębiorstwa lokalu użytkowego związanego z likwidacją działalności gospodarczej i przeznaczenie go do wynajmu oraz

* podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 października 2017 r. (data wpływu 23 października 2017 r.) o podpis, dokładny adres zamieszkania/adres siedziby, sformułowanie pytań, o własne stanowisko w sprawie oraz doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawczyni kupiła lokal użytkowy 1 lutego 2007 r., na fakturę VAT i dokonała odliczenia podatku VAT. Kwota netto lokalu zakupionego została odliczona na przestrzeni 10 lat jako amortyzacja do 31 stycznia 2017 r. Przez cały ten okres Wnioskodawczyni wykonywała drobne remonty w lokalu, które nie spowodowały podwyższenia wartości lokalu.

Lokal po zakończeniu działalności gospodarczej Wnioskodawczyni będzie wynajmowała jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowana nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Wnioskodawczyni zamierza zlikwidować działalność w dniu 15 listopada 2017 r.

Dnia 1 lutego 2007 r. lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i tego dnia został przyjęty do użytkowania. Lokal Zainteresowana zamierza wynajmować od dnia 16 listopada 2017 r.

Lokal był i jest wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Zainteresowana nie ponosiła wydatków na ulepszenie lokalu w rozumieniu podatku dochodowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku od towarów i usług.

Czy Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek od towarów i usług po zamknięciu działalności gospodarczej od lokalu użytkowego zakupionego dnia 1 lutego 2007 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna zapłacić podatku VAT, ponieważ nie ponosiła wydatków na ulepszenie i lokal posiada od ponad 10 lat (art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5 ust. 3 opodatkowaniu podatkiem podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem).

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte - w przypadku dostawy towarów - w art. 7 ust. 2 oraz - w przypadku świadczenia usług - w art. 8 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zgodnie zaś z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o VAT zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy.

Aby jednak uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, polegającej na wykorzystaniu towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowany podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni kupiła lokal użytkowy 1 lutego 2007 r. i dokonała odliczenia podatku VAT. Kwota netto lokalu zakupionego została odliczona na przestrzeni 10 lat jako amortyzacja do 31 stycznia 2017 r. Przez cały ten okres Wnioskodawczyni wykonywała drobne remonty w lokalu, które nie spowodowały podwyższenia wartości lokalu. Lokal po zakończeniu działalności gospodarczej Wnioskodawczyni będzie wynajmowała jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Zainteresowana nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Wnioskodawczyni zamierza zlikwidować działalność w dniu 15 listopada 2017 r. Dnia 1 lutego 2007 r. lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i tego dnia został przyjęty do użytkowania. Lokal Zainteresowana zamierza wynajmować od dnia 16 listopada 2017 r. Lokal był i jest wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Zainteresowana nie ponosiła wydatków na ulepszenie lokalu w rozumieniu podatku dochodowego.

Mając na uwadze wskazany przez Wnioskodawczynię przepis, w zakresie którego oczekuje wydania interpretacji, tj. art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT wycofania z majątku przedsiębiorstwa lokalu użytkowego związanego z likwidacją działalności gospodarczej i przeznaczenia go na najem prywatny.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem charakter usług najmu wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ww. art. 15 ust. 2 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez względu na to, czy przedmiot najmu stanowi własność prywatną.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W przedmiotowej sprawie uznać zatem należy, że nie nastąpi całkowita likwidacja prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem Wnioskodawczyni planuje dalsze świadczenie usług najmu lokalu użytkowego. Zatem czynności najmu wykonywane przez Wnioskodawczynię będą stanowić działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawczyni, w związku z wykonywanym najmem lokalu wypełnia przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i w dalszym ciągu będzie występowała w roli podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą.

Tym samym należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni wynajmując z "majątku prywatnego" lokal użytkowy będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT, gdyż czynność ta wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Wobec powyższych okoliczności, świadczenie przez Wnioskodawcę ww. usług najmu, za które jest pobierana należność od nabywcy tej usługi, opodatkowane jest stawką właściwą dla świadczonej usługi.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe należy wskazać, że w rozpoznawanej sprawie w odniesieniu do lokalu użytkowego, który Zainteresowana ma zamiar dalej wynajmować (na zasadzie "najmu prywatnego" - poza prowadzoną działalnością), nie będzie miał zastosowania art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, bowiem nie nastąpi tutaj dostawa towaru na cele osobiste Zainteresowanej. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego lokal użytkowy po wycofaniu z działalności gospodarczej przeznaczony będzie do dalszego wynajmu i nadal będzie wykorzystywany przez Wnioskodawczynię do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że Wnioskodawczyni oddając w najem składnik majątku (lokal użytkowy) po jego wycofaniu z ewidencji środków trwałych oraz po likwidacji działalności gospodarczej, nie utraci statusu podatnika podatku VAT w tym zakresie. Powyższe wynika z faktu, że oddanie przedmiotowego lokalu użytkowego w najem poza dotychczasową działalnością gospodarczą - na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług - de facto skutkować będzie wykonywaniem działalności gospodarczej (polegającej na wynajmie nieruchomości), zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy oraz dokonywaniem czynności opodatkowanych (czynsz z tytułu najmu), określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jak bowiem wskazano wyżej, świadczenie usług najmu stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jeśli tylko jest świadczone w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem wynajem lokalu użytkowego nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Zgodnie zaś z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Mając na uwadze powyższe przepisy stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania powołany ww. przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W przedmiotowej sprawie nie nastąpi bowiem dostawa lokalu użytkowego, o której mowa w ww. przepisie. Jak bowiem wskazano powyżej nie nastąpi całkowita likwidacja prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem Wnioskodawczyni planuje dalsze świadczenie usług najmu lokalu użytkowego. Zatem czynności najmu wykonywane przez Wnioskodawczynię będą stanowić działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, wycofanie z działalności gospodarczej lokalu użytkowego i dalsze wynajmowanie przez Wnioskodawczynię tegoż lokalu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym Wnioskodawczyni nie powinna zapłacić podatku VAT, ponieważ nie ponosiła wydatków na ulepszenie i lokal posiada od ponad 10 lat, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Nadmienić należy, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.