0112-KDIL4.4012.605.2018.2.JSK - VAT w zakresie ustalenia stawki podatku dla usług polegających na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2018 r. (data wpływu 8 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 5 listopada 2018 r. (data wpływu 20 listopada 2018 r.), z dnia 27 listopada 2018 r. (data wpływu 4 grudnia 2018 r.) oraz z dnia 6 grudnia 2018 r. (data wpływu 6 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku dla usług polegających na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych - jest prawidłowe.

W dniu 8 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku dla usług polegających na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych. Wniosek uzupełniono w dniu 20 listopada 2018 r. o papierową wersję wniosku, w dniu 4 grudnia 2018 r. o wyjaśnienie dotyczące złożonych wniosków oraz w dniu 6 grudnia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wnosi o wskazanie zastosowania prawidłowej stawki podatku VAT dla usługi polegającej na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych. Do obowiązków dyżurnego należy:

* wysyłanie sprzętu do zwalczania śliskości na drogach,

* informowanie użytkowników dróg o stanie nawierzchni i przejezdności,

* prowadzenie dzienników dyżuru, pracy sprzętu,

* monitorowanie stanu dróg,

* przekazywanie raportów przełożonym,

* ewidencjonowanie pracy sprzętu,

* udzielanie informacji służbom mundurowym, mediom, oddziałowi województwa.

W piśmie z dnia 6 grudnia 2018 r. - stanowiącym uzupełnienie wniosku - Zainteresowany wskazał, że:

1. Klasyfikacja GUS dla usług polegających na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych polegających na: wysyłaniu sprzętu do zwalczania śliskości na drogach; informowaniu użytkowników dróg o stanie nawierzchni i przejezdności; prowadzeniu dzienników dyżuru, pracy sprzętu; monitorowaniu stanu dróg; przekazywaniu raportów przełożonym; ewidencjonowaniu pracy sprzętu; udzielaniu informacji służbom mundurowym, mediom, oddziałowi województwa to PKWiU 81.29.12.0 "Usługi zamiatania śmieci i usuwania śniegu".

2. Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi polegające na pełnieniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg.

3. Świadczone usługi są prowadzone na podstawie umowy cywilno-prawnej z Zamawiającym, tj. X i Y. Dyżury są prowadzone na drogach krajowych i wojewódzkich.

4. Umowy są zawierane po wygranym przetargu. Przedmiotem umowy jest prowadzenie i koordynacja pracy dyżurnych w siedzibie Zamawiającego.

5. Głównym świadczeniem jest prowadzenie dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg w sezonie zimowym.

6. Opisane w umowie prace stanowią cel sam w sobie i nie ma możliwości przekraczania zapisów umowy.

7. Wynagrodzenie jest uzależnione od ilości godzin przepracowanych w danym miesiącu. W dużej mierze jest to zależne od aktualnej prognozy pogody i warunków na drogach. Dyżury mogą być odwoływane przy sprzyjających warunkach na drodze.

8. Rozliczanie następuje z ilości pojedynczych dyżurów. Po akceptacji comiesięcznego protokołu odbioru robót następuje kalkulacja z ilości godzin dyżurów i na tej podstawie wystawia się faktury.

9. Wartość zamówienia jest wartością szacunkową, gdyż ani Zamawiający, ani Wykonawca nie jest w stanie przewidzieć ilości godzin dyżurów ze względu na warunki atmosferyczne. W umowach jest zastrzeżenie, że Zamawiający ma prawo do odwoływania dyżurów.

10. Wnioskodawca nie będzie korzystał z podwykonawców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Wnioskodawca wnosi o wskazanie zastosowania prawidłowej stawki podatku VAT dla usługi polegającej na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, stawka podatku VAT wynosi 8%, zgodnie z nadanym nr GUS w Łodzi PKWiU 81.29.12.0.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Należy wskazać, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - dalej: "PKWiU", zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowania PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku błędnie wskazanej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca wnosi o wskazanie zastosowania prawidłowej stawki podatku VAT dla usługi polegającej na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych. Do obowiązków dyżurnego należy:

* wysyłanie sprzętu do zwalczania śliskości na drogach,

* informowanie użytkowników dróg o stanie nawierzchni i przejezdności,

* prowadzenie dzienników dyżuru, pracy sprzętu,

* monitorowanie stanu dróg,

* przekazywanie raportów przełożonym,

* ewidencjonowanie pracy sprzętu,

* udzielanie informacji służbom mundurowym, mediom, oddziałowi województwa.

Klasyfikacja GUS dla usług polegających na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych polegających na ww. czynnościach to PKWiU 81.29.12.0 "Usługi zamiatania śmieci i usuwania śniegu". Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi polegające na pełnieniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg. Świadczone usługi są prowadzone na podstawie umowy cywilno-prawnej z Zamawiającym, tj. X i Y. Dyżury są prowadzone na drogach krajowych i wojewódzkich. Umowy są zawierane po wygranym przetargu. Przedmiotem umowy jest prowadzenie i koordynacja pracy dyżurnych w siedzibie Zamawiającego. Głównym świadczeniem jest prowadzenie dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg w sezonie zimowym. Opisane w umowie prace stanowią cel sam w sobie i nie ma możliwości przekraczania zapisów umowy. Wynagrodzenie jest uzależnione od ilości godzin przepracowanych w danym miesiącu. W dużej mierze jest to zależne od aktualnej prognozy pogody i warunków na drogach. Dyżury mogą być odwoływane przy sprzyjających warunkach na drodze. Rozliczanie następuje z ilości pojedynczych dyżurów. Po akceptacji comiesięcznego protokołu odbioru robót następuje kalkulacja z ilości godzin dyżurów i na tej podstawie wystawiane są faktury. Wartość zamówienia jest wartością szacunkową, gdyż ani Zamawiający, ani Wykonawca nie jest w stanie przewidzieć ilości godzin dyżurów ze względu na warunki atmosferyczne. W umowach jest zastrzeżenie, że Zamawiający ma prawo do odwoływania dyżurów. Wnioskodawca nie będzie korzystał z podwykonawców.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia stawki podatku dla usług polegających na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacje dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) - zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady - nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną.

Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady, dzieli los prawny świadczenia głównego m.in. w zakresie stawki podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, że nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za zasadę przewodnią przyjmuje, że każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne, zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE, a wcześniej Szóstą Dyrektywą Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U.UE.L 145 z 13 czerwca 1977 r., str. 1, z późn. zm.). Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. W tym kontekście - zdaniem TSUE - tylko w pewnych okolicznościach odrębne świadczenia można uznać za jednolitą czynność. Przykładowo w wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Ministero dell'Economia e delle Finanze vs. Part Service Srl TSUE stwierdził: "(...) gdy czynność obejmuje kilka świadczeń, powstaje pytanie, czy należy ją uważać za jednolitą czynność, czy też kilka odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie. Kwestia ta ma szczególne znaczenie z punktu widzenia podatku VAT, w szczególności dla zastosowania stawek opodatkowania lub przepisów dotyczących zwolnień przewidzianych przez szóstą dyrektywę (zob. wyroki: z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 CPP oraz z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank). W tym zakresie z jej art. 2 wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (zob. ww. wyroki w sprawach CPP, pkt 29, oraz Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 20)".

Kryterium odrębności często stosowane w kontekście świadczeń złożonych opiera się na weryfikacji, czy poszczególne świadczenia mogą występować w obrocie gospodarczym niezależnie i czy mogą być wykonane przez dowolny inny podmiot. W przypadku odpowiedzi twierdzącej, nie następuje świadczenie złożone, lecz kilka odrębnych świadczeń, które powinny być dla celów opodatkowania VAT traktowane niezależnie od siebie. Takie stanowisko wywieźć można również z orzeczenia TSUE z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie RLRE Tellmer Property sro, C-572/07, w którym TSUE stanął na stanowisku, że w przypadku usług najmu oraz usług sprzątania części wspólnych budynków następują dwa odrębne świadczenia dla celów VAT. Swoje stanowisko TSUE oparł na tym, że usługi sprzątania części wspólnych budynku mogą być świadczone na różnych zasadach, to znaczy na przykład przez osoby trzecie wystawiające faktury obejmujące koszt tych usług bezpośrednio lokatorom lub przez wynajmującego zatrudniającego w tym celu własnych pracowników lub posługującego się przedsiębiorstwem zajmującym się sprzątaniem.

Innym często spotykanym w orzeczeniach TSUE kryterium oceny przy identyfikacji charakteru świadczenia jest dokonanie weryfikacji z punktu widzenia odbiorcy świadczenia rozumianego jako przeciętny konsument. Zdaniem TSUE, jeżeli z takiej perspektywy nabywca jest zainteresowany nabyciem jednego (złożonego) świadczenia, a nie zespołu poszczególnych odrębnych czynności, wówczas dla celów VAT należy przyjąć, że dane świadczenie ma charakter złożony. Wskazane kryterium identyfikacji jest zatem zasadniczo zbliżone do kryterium charakteru ekonomicznego. Należy jednak wskazać, że kryterium to nie jest stosowane przez TSUE jednolicie, a czasem nawet jest pomijane przy ocenie skutków podatkowych danej transakcji. W orzeczeniu z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie Talacre Beach Caravan Sales Ltd, C-251/05, TSUE dokonując analizy, czy dostawa przyczep kempingowych wraz z wyposażeniem (szafki, meble, wykładzina podłogowa, firanki itp.) stanowi świadczenie kompleksowe uznał, że dostawa wyposażenia takich przyczep powinna zostać opodatkowana VAT odrębnie od samej przyczepy. W przywołanym orzeczeniu ocena charakteru świadczenia była istotna z uwagi na fakt, że brytyjskie przepisy o VAT przewidywały zwolnienie z VAT z jednoczesnym prawem do odliczenia dla dostaw przyczep kempingowych. TSUE uznał jednak, że wyposażenie takich przyczep nie może korzystać z tej preferencji, gdyż dotyczy ona wyłącznie dostawy przyczep.

Przyjęcie takiego podejścia w omawianej sprawie TSUE argumentował specyfiką art. 28 ust. 2 lit. a Szóstej Dyrektywy Rady UE (77/388/EEC) - obecnie art. 110 Dyrektywy 2006/112/WE - i przesłanką, że Wielka Brytania stosowała preferencyjne zasady opodatkowania VAT wyłącznie do dostaw przyczep kempingowych, a nie wyposażenia. Przez przyjęcie takiej wykładni trudno jest wyraźnie ustalić granicę pomiędzy wyposażeniem dodatkowym przyczepy (niekorzystającym z preferencyjnego opodatkowania) a jej elementami składowymi, w szczególności biorąc pod uwagę specyfikę funkcjonalną tego typu pojazdu.

Dodatkowo, w orzeczeniach z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie Aktiebolaget NN v. Skatteverket, C-111/05, z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v. Commissioners of Customs & Excise, C-349/96, oraz z dnia 22 października 1998 r. w połączonych sprawach T.P. Madgett i R.M. Baldwin, C-308/96 i C-94/97, TSUE wskazał, że świadczenie pomocnicze występuje w przypadku, gdy nie stanowi ono dla nabywcy celu samego w sobie, lecz służy lepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego.

W orzecznictwie TSUE wskazuje się, że dla zastosowania koncepcji świadczeń złożonych konieczne jest występowanie dwóch lub więcej czynności, które są ze sobą powiązane w sposób tak ścisły, że obiektywnie stanowią jedno świadczenie. Niemniej jednak zawsze konieczne jest wyodrębnienie świadczenia wiodącego (głównego) oraz świadczeń pomocniczych. Ponieważ dopiero po dokonaniu takiej identyfikacji możliwe będzie określenie konsekwencji na gruncie VAT całego złożonego świadczenia.

Zatem Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzecznictwie dotyczącym świadczeń złożonych, w zależności od przyjętego przez TSUE kryterium, podejmował różne rozstrzygnięcia. Jednak powołane orzeczenia TSUE zawierają wskazówki pomocne w prawidłowej klasyfikacji danych czynności.

Analiza treści powołanego orzecznictwa TSUE prowadzi więc do stwierdzenia, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę złożoną, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi złożonej. Tym samym, jeżeli świadczenia można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy - wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

W analizowanej sprawie - w ocenie tutejszego organu - są spełnione kryteria, aby świadczone przez Wnioskodawcę usługi będące przedmiotem zawartej umowy można było uznać za jedno złożone świadczenie. Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi polegające na pełnieniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg. Świadczone usługi są prowadzone na podstawie umowy cywilno-prawnej z Zamawiającym. Przedmiotem umowy jest prowadzenie i koordynacja pracy dyżurnych w siedzibie Zamawiającego. Głównym świadczeniem jest prowadzenie dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg w sezonie zimowym. Wynagrodzenie jest uzależnione od ilości godzin przepracowanych w danym miesiącu. W dużej mierze jest to zależne od aktualnej prognozy pogody i warunków na drogach. Dyżury mogą być odwoływane przy sprzyjających warunkach na drodze. Rozliczanie następuje z ilości pojedynczych dyżurów. Po akceptacji comiesięcznego protokołu odbioru robót następuje kalkulacja z ilości godzin dyżurów i na tej podstawie wystawia się faktury. Wartość zamówienia jest wartością szacunkową, gdyż ani Zamawiający, ani Wykonawca nie jest w stanie przewidzieć ilości godzin dyżurów ze względu na warunki atmosferyczne. W umowach jest zastrzeżenie, że Zamawiający ma prawo do odwoływania dyżurów.

Z opisu sprawy wynika zatem, że świadczeniem głównym i przedmiotem umowy jest prowadzenie dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg w sezonie zimowym. Wobec powyższego należy ustalić wysokość stawki podatku dla świadczonej ww. usługi w ramach umowy.

Na podstawie art. 5a ustawy - towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia w wielu przypadkach odwołują się do grupowań PKWiU przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r. poz. 1676). Jednakże zgodnie z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2017 r. poz. 2453), do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2018 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Jednocześnie należy wskazać, że to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Należy zaznaczyć, że jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie, oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

W załączniku nr 3 do ustawy stanowiącym wykaz towarów i usług podlegających opodatkowaniu 8% stawką podatku VAT w poz. 174 wymieniono sklasyfikowane w PKWiU w grupowaniu 81.29.12.0 - "Usługi zamiatania śmieci i usuwania śniegu".

Mając na uwadze obowiązujący stan prawny i przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że opisane we wniosku czynności polegające na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych, w ramach których do obowiązków dyżurnego należy: wysyłanie sprzętu do zwalczania śliskości na drogach, informowanie użytkowników dróg o stanie nawierzchni i przejezdności, prowadzenie dzienników dyżuru, pracy sprzętu, monitorowanie stanu dróg, przekazywanie raportów przełożonym, ewidencjonowanie pracy sprzętu, udzielanie informacji służbom mundurowym, mediom, oddziałowi województwa), które to czynności zostały zaklasyfikowane przez Wnioskodawcę do PKWiU 81.29.12.0 "Usługi zamiatania śmieci i usuwania śniegu", są opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 w zw. z poz. 174 załącznika nr 3 do ustawy.

Podsumowując, świadczenie przez Wnioskodawcę usług polegających na prowadzeniu dyżurów przy zimowym utrzymaniu dróg publicznych jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu obniżonej stawki podatku w wysokości 8%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.