0112-KDIL4.4012.405.2019.2.NK

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2019 r. (data wpływu 27 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 października 2019 r. (data wpływu 18 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy zbycie nieruchomości przez syndyka korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, jeśli po nabyciu nieruchomości w roku 2012 poniesiono nakłady przewyższające 30% wartości początkowej obiektu, jednak prowadzone prace nie doprowadziły do zasadniczej przebudowy budynku (ulepszenia) w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 14 lit. b ustawy, nadanym przez TSUE w wyroku C-308/16 z dnia 16 listopada 2017 r. - jest prawidłowe.

W dniu 27 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy zbycie nieruchomości przez syndyka korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, jeśli po nabyciu nieruchomości w roku 2012 poniesiono nakłady przewyższające 30% wartości początkowej obiektu, jednak prowadzone prace nie doprowadziły do zasadniczej przebudowy budynku (ulepszenia) w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 14 lit. b ustawy, nadanym przez TSUE w wyroku C-308/16 z dnia 16 listopada 2017 r. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 października 2019 r. (data wpływu 18 października 2019 r.) o uwierzytelnioną kopię pełnomocnictwa szczególnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X S.A. (dalej zwana: "Spółką", "Wnioskodawcą", "Zainteresowanym") nabyła w grudniu 2012 r. zabudowane nieruchomości budynkiem szpitala specjalistycznego oraz budynkami gospodarczymi, udokumentowane fakturą VAT. Zbycie nieruchomości zwolnione było z podatku od towarów i usług na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Nieruchomość składa się z działki 1 o powierzchni 0,0842 ha, położonej w Y, na której posadowiony jest budynek gospodarczy i studnia oraz działki 2 o powierzchni 0,2738 ha, położonej w Y, zabudowanej budynkiem szpitala i budynkiem centralnej tlenowni.

Po nabyciu budynek szpitala był używany przez X S.A. do świadczenia usług medycznych, a jednocześnie na podstawie decyzji z dnia 9 grudnia 2011 r. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na nadbudowę/przebudowę poddasza budynku D szpitala wraz z adaptacją poddasza budynku głównego oraz wskazanych przez inwestora pomieszczeń II piętra budynku głównego na oddział (...) - rozpoczęto prace budowlane modernizacji szpitala. Prace zostały zakończone w kwietniu 2013 r. i decyzją z dnia 29 lipca 2013 r. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego udzielono pozwolenia na użytkowanie rozbudowanej części szpitala powiatowego. Przebudowano poddasze budynku głównego A szpitala z przeznaczeniem na pomieszczenia socjalno budowlane oraz magazyny oraz budynek D szpitala wraz z adaptacją poddasza budynku głównego oraz niektórych pomieszczeń II piętra budynku głównego na oddział (...). Ponadto dobudowano klatkę schodową oraz windę.

Rozbudowa szpitala powiatowego niezbędna była w związku z realizacją programu dostosowawczego zatwierdzającą decyzję Wojewody Z.

Po przebudowie szpital był używany do sierpnia 2015 r., do momentu kiedy został oddany w dzierżawę. Umowa dzierżawy trwała do marca 2017 r., kiedy to Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 31 marca 2017 r., uznał za bezskuteczną w stosunku do masy upartości X S.A. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w A umowę sprzedaży zawartą w dniu 7 maja 2015 r., na mocy której X S.A. zbyła prawo własności obu nieruchomości na rzecz B Sp. z o.o. oraz umowę sprzedaży zawartą w dniu 11 sierpnia 2015 r., na mocy której C Spółka Akcyjna nabyła od B Sp. z o.o. obie nieruchomości.

Po ww. wyrokach obie nieruchomości znajdują się w masie upadłości X S.A. w upadłości likwidacyjnej. Syndykiem masy upadłości jest Spółka D.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie nieruchomości przez syndyka korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, jeśli po nabyciu nieruchomości w roku 2012 poniesiono nakłady przewyższające 30% wartości początkowej obiektu, jednak prowadzone prace nie doprowadziły do zasadniczej przebudowy budynku (ulepszenia) w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 14 lit. b ustawy o VAT, nadanym przez TSUE w wyroku C-308/16 z dnia 16 listopada 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, w brzemieniu nadanym temu przepisowi od 1 września 2019 r., nowelą ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520), przez pierwsze zasiedlenie - rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

Natomiast na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Ostatni przepis oznacza, że jeśli dostawa budynku następuje po dwóch latach od pierwszego zasiedlenia, dostawa nieruchomości korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług. Pierwsze zasiedlenie to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

Zmiana redakcyjna ww. przepisu podyktowana jest orzeczeniem TSUE C-308/16 z dnia 16 listopada 2017 r., w którym Trybunał uznał, że art. 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z VAT w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one temu, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku "ulepszenia" istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie "ulepszenia" jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie "przebudowy" zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

W uzasadnieniu wyroku Trybunał uznał w pkt 51-52, że należy zauważyć, że dyrektywa VAT nie definiuje pojęcia "przebudowy". Jakkolwiek termin ten nie jest jednoznaczny, co potwierdzają różne wersje językowe, w tym wersja angielska: "conversions", wersja niemiecka: "Umbauten", wersja rumuńska: "transformări", oraz wersja polska: "przebudowa", to jednak sugeruje on, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. Dalej wyjaśnia Trybunał w pkt 54-55, że pojęcie "przebudowy" obejmuje zatem w szczególności przypadek, w którym zostały przeprowadzone pełne lub dostatecznie zaawansowane prace, po zakończeniu których odnośny budynek zostanie przeznaczony do innych celów. Wykładnia pojęcia "przebudowy" zawarta w pkt 52 niniejszego wyroku jest ponadto zgodna z celem dyrektywy VAT, w szczególności w zakresie opodatkowania czynności zmierzającej do zwiększenia wartości danego towaru. Jeżeli chodzi o nowe budynki, jak zauważył w istocie rzecznik generalny w pkt 71 i 72 opinii, ta wartość dodana wynika z prac budowlanych prowadzących do zasadniczej zmiany rzeczywistości materialnej z uwagi na przejście ze stanu niezabudowanej nieruchomości, czy nawet nieuzbrojonej działki, do budynku mieszkalnego. W odniesieniu do starych budynków rzeczona wartość dodana występuje, jeżeli doszło do zasadniczej przebudowy tak, że dany stary budynek może zostać przyrównany do nowego budynku.

Jak zatem stwierdza Trybunał w ww. wyroku, w przypadku starych budynków, jak to ma miejsce w stanie sprawy, pojęcie przebudowy musi wiązać się z zasadniczą zmianą budynku tak, że stary budynek może zostać przyrównany do nowego budynku, czyli następuje istotna zmiana jego wykorzystania lub warunków jego zasiedlenia.

W przedmiotowej sprawie modernizacja szpitala polegała na adaptacji poddasza budynku głównego oraz niektórych pomieszczeń II piętra budynku głównego na oddział (...) oraz dobudowano klatkę schodową oraz windę. Przeprowadzone prace modernizacyjne nie zmieniły zatem zasadniczo budynku lub warunków jego zasiedlenia, a jedynie poprawiły warunki użytkowania szpitala, dostosowując go do aktualnych wymogów prawa.

"Stosownie do przepisu art. 51 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2015 r. poz. 233), uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym wyznacza sędziego komisarza oraz syndyka albo nadzorcę sądowego, albo zarządcę.

Zgodnie z art. 157 ust. 1 ww. ustawy, syndykiem, nadzorcą sądowym albo zarządcą może być osoba fizyczna posiadająca licencję syndyka.

Jak stanowi art. 160 ust. 1 cyt. ustawy, w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk, zarządca oraz nadzorca sądowy dokonują czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym.

W świetle cytowanych przepisów, upadły z mocy prawa traci zarząd oraz możliwość korzystania z rozporządzania majątkiem należącym do niego, jednakże ta okoliczność nie pozbawia upadłego statusu podatnika, do którego to stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych. We wszelkich postępowaniach, stroną w znaczeniu materialnym pozostaje upadły - to on jest podmiotem praw i obowiązków, natomiast syndykowi przysługuje legitymacja formalna do występowania w tych postępowaniach: jest on stroną w znaczeniu formalnym. W zakresie prawnopodatkowym działanie syndyka należy potraktować jako działanie przez pełnomocnika ze wszystkimi prawnymi tego stanu rzeczy konsekwencjami. W świetle powyższego, syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację wszystkich obowiązków podatnika i płatnika przez upadłego" (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, 8 maja 2015 r., nr IPPP3/4512-133/15-2/KB).

W konkluzji zbycie nieruchomości przez syndyka korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, jeśli po nabyciu nieruchomości w roku 2012 poniesiono nakłady przewyższające 30% wartości początkowej obiektu, jednak prowadzone prace nie doprowadziły do zasadniczej przebudowy budynku (ulepszenia) w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 14 lit. b ustawy o VAT, nadanym przez TSUE w wyroku C 308/16 z dnia 16 listopada 2017 r., a pierwsze zasiedlenie budynków nastąpiło już po nabyciu nieruchomości w grudniu 2012 r. poprzez oddanie ich do użytkowania ich użytkownikowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - art. 2 pkt 22 ustawy.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość, zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zaznacza się, że sprzedaż składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył w grudniu 2012 r. zabudowane nieruchomości budynkiem szpitala specjalistycznego oraz budynkami gospodarczymi, udokumentowane fakturą VAT. Zbycie nieruchomości zwolnione było z podatku od towarów i usług na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Nieruchomość składa się z działki 1 o powierzchni 0,0842 ha, położonej w Y, na której posadowiony jest budynek gospodarczy i studnia oraz działki 2 o powierzchni 0,2738 ha, położonej w Y, zabudowanej budynkiem szpitala i budynkiem centralnej tlenowni. Po nabyciu budynek szpitala był używany przez Spółkę do świadczenia usług medycznych, a jednocześnie na podstawie decyzji z dnia 9 grudnia 2011 r. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na nadbudowę/przebudowę poddasza budynku D szpitala wraz z adaptacją poddasza budynku głównego oraz wskazanych przez inwestora pomieszczeń II piętra budynku głównego na oddział (...) - rozpoczęto prace budowlane modernizacji szpitala. Prace zostały zakończone w kwietniu 2013 r. i decyzją z dnia 29 lipca 2013 r. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego udzielono pozwolenia na użytkowanie rozbudowanej części szpitala powiatowego. Przebudowano poddasze budynku głównego A szpitala z przeznaczeniem na pomieszczenia socjalno-budowlane oraz magazyny oraz budynek D szpitala wraz z adaptacją poddasza budynku głównego oraz niektórych pomieszczeń II piętra budynku głównego na oddział (...). Ponadto dobudowano klatkę schodową oraz windę. Rozbudowa szpitala powiatowego niezbędna była w związku z realizacją programu dostosowawczego zatwierdzającą decyzję Wojewody Z. Po przebudowie szpital był używany do sierpnia 2015 r., do momentu kiedy został oddany w dzierżawę. Umowa dzierżawy trwała do marca 2017 r., kiedy to Sąd Okręgowy w A, wyrokiem z dnia 31 marca 2017 r., uznał za bezskuteczną w stosunku do masy upartości X S.A. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w A umowę sprzedaży zawartą w dniu 7 maja 2015 r., na mocy której X S.A. zbyła prawo własności obu nieruchomości na rzecz B Sp. z o.o. oraz umowę sprzedaży zawartą w dniu 11 sierpnia 2015 r., na mocy której C Spółka Akcyjna nabyła od B Sp. z o.o. obie nieruchomości.

Po ww. wyrokach obie nieruchomości znajdują się w masie upadłości X S.A. w upadłości likwidacyjnej. Syndykiem masy upadłości jest Spółka D.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy zbycie nieruchomości przez syndyka korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, jeśli po nabyciu nieruchomości w roku 2012 poniesiono nakłady przewyższające 30% wartości początkowej obiektu, jednak prowadzone prace nie doprowadziły do zasadniczej przebudowy budynku (ulepszenia) w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 14 lit. b ustawy, nadanym przez TSUE w wyroku C-308/16 z dnia 16 listopada 2017 r.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że stosownie do przepisu art. 51 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 498, z późn. zm.), uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym wyznacza sędziego-komisarza i zastępcę sędziego komisarza oraz syndyka.

Zgodnie z art. 157 ust. 1 ww. ustawy, funkcję syndyka może pełnić osoba fizyczna, która posiada pełną zdolność do czynności prawnych i licencję doradcy restrukturyzacyjnego.

Jak stanowi art. 160 ust. 1 cyt. ustawy, w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności w imieniu własnym na rachunek upadłego.

W świetle zatem cytowanych przepisów, wszelkie czynności realizowane przez syndyka w stosunku do majątku upadłego mające charakter odpłatnej dostawy towarów lub świadczenia usług są realizowane w imieniu upadłego. W takim przypadku uznać należy, że w dalszym ciągu czynności te są realizowane w ramach działalności gospodarczej upadłego i w jego imieniu.

Wyjaśnić należy, że podmiotowość prawnopodatkowa w zakresie podatku od towarów i usług z tytułu działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę po ogłoszeniu upadłości nie ustaje, a syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację obowiązków podatnika. Syndyk masy upadłości ponosi również odpowiedzialność za rzetelność i niewadliwość prowadzonych ksiąg podatkowych.

Zatem, ogłoszenie upadłości nie zmienia statusu podatnika podatku od towarów i usług, w szczególności nie powoduje, że podatnikiem przestaje być upadły, a zostaje nim syndyk masy upadłości.

W świetle powyższego, upadły z mocy prawa traci zarząd oraz możliwość korzystania i rozporządzania majątkiem należącym do niego, jednakże ta okoliczność nie pozbawia upadłego statusu podatnika, do którego stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych.

Odnośnie zatem wszelkich odpłatnych czynności, tj. dostaw towarów oraz świadczenia usług wykonywanych na rachunek upadłego w następstwie decyzji zarządczych syndyka, podatnikiem VAT - świetle art. 15 ust. 1 ustawy - pozostaje upadły, którego działalność gospodarcza jest prowadzona w szczególnym zakresie i formie. W postępowaniu upadłościowym syndyk w sensie materialnoprawnym działa w interesie wierzycieli, a także upadłego, co oznacza, że podejmuje w tym postępowaniu czynności, z których podmioty te uzyskują jakąś korzyść. Jednakże należy zauważyć, że syndyk nie wstępuje w prawa i obowiązki podatnika. Podatnikiem pozostaje przedsiębiorca, ale w związku z jego upadłością rozliczenia z organami podatkowymi są nadzorowane przez syndyka.

W analizowanej sprawie, planowana przez syndyka masy upadłości sprzedaż nieruchomości stanowić będzie odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146aa pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tym przepisie warunki.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - według art. 2 pkt 14 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2019 r.) - rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

Zatem, w przypadku, gdy po wybudowaniu budynek, budowla lub jego część jest wykorzystywana, w tym używana na potrzeby własnej działalności, okoliczność ta powoduje, że ma już miejsce pierwsze zasiedlenie tego obiektu.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem".

Kwestia ponownego pierwszego zasiedlenia w przypadku, gdy w stosunku do obiektu ponoszone są wydatki na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowią co najmniej 30% wartości początkowej danego budynku, budowli lub ich części, była przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w dniu 16 listopada 2017 r. odpowiedział na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia w przypadku obiektów, w stosunku do których poniesiono ulepszenia, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, wynoszące co najmniej 30% ich wartości początkowej. Trybunał, w wyroku C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie, powołując się na art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazał, że: "(...) jakkolwiek art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT upoważnia państwa członkowskie do zdefiniowania warunków stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a) tego artykułu, do przebudowy budynków, w odniesieniu w szczególności do dostawy budynku następującej przed jego pierwszym zasiedleniem, przepisu tego nie można jednak interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie korzystają z marginesu pozwalającego im na zmianę samego pojęcia »pierwszego zasiedlenia« w swoich przepisach krajowych, gdyż mogłoby to podważać skuteczność wskazanego zwolnienia. (...) Państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu".

Z powyższego wynika, że zarówno w przypadku wybudowania obiektu, jak również po jego ulepszeniu pojęcie "pierwsze zasiedlenie" należy rozumieć w sposób tożsamy. Oznacza to, że w sytuacji dokonywania ulepszeń wykorzystanie obiektu do własnej działalności należy uznać za jego ponowne "pierwsze zasiedlenie".

W wyżej powołanym wyroku (C-308/16) TSUE odniósł się m.in. do regulacji krajowej związanej z pojęciem "ulepszenia" budynku lub budowli. Z orzeczenia tego wynika, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby przepisy krajowe uzależniały zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynku od warunku, zgodnie z którym w wypadku "ulepszenia" istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile pojęcie "ulepszenia" jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie "przebudowy" zawarte w art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

W ww. wyroku TSUE wskazał, że nałożenie wymogu ilościowego, zgodnie z którym koszty przebudowy muszą osiągnąć określoną procentową wielkość początkowej wartości odnośnego budynku - w niniejszym przypadku co najmniej 30% tej wartości - aby miało miejsce opodatkowanie VAT, stanowi wyraz skorzystania przez państwa członkowskie z możliwości wynikających z art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Trybunał dokonał przy tym wykładni pojęcia "przebudowy", zawartej w art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, wskazując, że jakkolwiek termin ten nie jest jednoznaczny, co potwierdzają różne wersje językowe, to jednak sugeruje on, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. Pojęcie "przebudowy" obejmuje zatem w szczególności przypadek, w którym zostały przeprowadzone pełne lub dostatecznie zaawansowane prace, po zakończeniu których odnośny budynek zostanie przeznaczony do innych celów.

Trybunał wskazał również, że dokonana wykładnia pojęcia "przebudowy", jest ponadto zgodna z celem dyrektywy VAT, w szczególności w zakresie opodatkowania czynności zmierzającej do zwiększenia wartości danego towaru. Jeżeli chodzi o nowe budynki, ta wartość dodana wynika z prac budowlanych prowadzących do zasadniczej zmiany rzeczywistości materialnej z uwagi na przejście ze stanu niezabudowanej nieruchomości, czy nawet nieuzbrojonej działki, do budynku mieszkalnego. W odniesieniu do starych budynków wartość dodana występuje, jeżeli doszło do zasadniczej przebudowy, tak że dany stary budynek może zostać przyrównany do nowego budynku. Należy przy tym zwrócić uwagę, że pojęcie "przebudowy" zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT zostało transponowane do prawa polskiego w art. 2 pkt 14 ustawy poprzez odniesienie się do pojęcia "ulepszenia". Różnica terminologiczna nie może jednak prowadzić do niezgodności ustawy o podatku od towarów i usług z Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

Wobec powyższego, jak wynika z przedstawionego wyroku TSUE, dokonując oceny, czy w konkretnej sprawie doszło do "ulepszenia", o którym mowa w art. 2 pkt 14 lit. b ustawy, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w budynku dokonano istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. Dopiero w przypadku stwierdzenia tej okoliczności, powstanie konieczność zbadania, czy wydatki poniesione na wykonanie tych zmian, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej budynku.

Jeżeli zatem wydatki ponoszone na budynek przekroczą 30% jego wartości początkowej, lecz nie będą one prowadziły do istotnych zmian - w wyżej wskazanym znaczeniu - nie zostanie spełniona przesłanka "ulepszenia". Przesłanka ta nie będzie spełniona również w przypadku, gdy dojdzie do istotnych zmian związanych z wykorzystaniem budynku lub znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia, jednak wydatki na ten cel nie przekroczą 30% wartości początkowej budynku.

Dopiero ustalenie w powyższy sposób, że doszło do "ulepszenia", pozwala na analizę, czy nastąpiło po "ulepszeniu" zasiedlenie budynku oraz czy upłynął okres dwóch lat od tego zasiedlenia. Powyższy sposób rozumienia pojęcia "ulepszenia", należy zastosować również w stosunku do budowli, z uwzględnieniem jednakże ich przeznaczenia.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy - po spełnieniu określonych warunków - możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Podkreślić należy, że z uwagi na przywołane uregulowania, rezygnacji ze zwolnienia od podatku, o której mowa w art. 43 ust. 10 ustawy, można dokonać wyłącznie w odniesieniu do zwolnienia od podatku określonego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków lub budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym ww. obiekty są posadowione.

Należy zauważyć, że pomimo, iż dla nieruchomości mającej być przedmiotem sprzedaży przez syndyka, wykonano prace modernizacyjne, które przekroczyły 30% jej wartości początkowej, to nie dokonano w niej przebudowy, w wyniku której doszło do zmiany wykorzystywania lub znaczącej zmiany warunków jej zasiedlenia. Jak wskazał Wnioskodawca, w przedmiotowej sprawie modernizacja szpitala polegała na adaptacji poddasza budynku głównego oraz niektórych pomieszczeń II piętra budynku głównego na oddział (...) oraz dobudowano klatkę schodową oraz windę. Przeprowadzone prace modernizacyjne nie zmieniły zatem zasadniczo budynku lub warunków jego zasiedlenia, a jedynie poprawiły warunki użytkowania szpitala, dostosowując go do aktualnych wymogów prawa. Zatem dokonane prace modernizacyjne nie spowodowały, że w obiektach tych po wykonaniu ww. prac doszło do ponownego ich zasiedlenia.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy prawa, orzecznictwo w tym zakresie oraz odnosząc je do okoliczności sprawy należy stwierdzić, że do dostawy opisanej nieruchomości przez syndyka zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku zdefiniowane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ transakcja nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia oraz od daty pierwszego zasiedlenia minął już okres dłuższy niż dwa lata. W konsekwencji również zbycie gruntu, na którym znajduje się budynek szpitala oraz budynki gospodarcze, korzysta ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

W świetle przedstawionych we wniosku okoliczności i przywołanych przepisów, z uwzględnieniem przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady i wskazanego wyżej orzecznictwa, należy stwierdzić, że zbycie nieruchomości przez syndyka będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, jeśli po nabyciu nieruchomości w roku 2012 poniesiono nakłady przewyższające 30% wartości początkowej obiektu, jednak prowadzone prace nie doprowadziły do zasadniczej przebudowy budynku (ulepszenia) w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 14 lit. b ustawy, nadanym przez TSUE w wyroku C-308/16 z dnia 16 listopada 2017 r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo, należy wskazać, że niniejszego rozstrzygnięcia dokonano przy uwzględnieniu przyjętej przez Wnioskodawcę wykładni definicji pierwszego zasiedlenia. W związku z rozstrzygnięciem zawartym w orzeczeniu TSUE w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection, podatnik ma bowiem prawo do zastosowania obowiązujących norm prawa krajowego albo może bezpośrednio zastosować przepisy Dyrektywy z uwzględnieniem wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia przedstawionego w orzecznictwie sądowym, w tym w wyroku C-308/16.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.