0112-KDIL4.4012.161.2017.2.SŚ - Określenie stawki podatku VAT w związku refakturowaniem opłat za media (koszty zużycia wody).

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2017 r. (data wpływu 19 maja 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 lipca 2017 r. (data wpływu 12 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT w związku refakturowaniem opłat za media (koszty zużycia wody) - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT w związku refakturowaniem opłat za media (koszty zużycia wody). Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 lipca 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia Mieszkaniowa Lokatorsko-Własnościowa (dalej: Spółdzielnia lub Wnioskodawca) zarządza nieruchomościami stanowiącymi jej mienie lub nabytym na podstawie Ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych mieniem jej członków. Spółdzielnia jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: Ustawy VAT). Przedmiotem działalności Spółdzielni według Polskiej Klasyfikacji Działalności jest: zagospodarowanie i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, sprzedaż i kupno nieruchomości na własny rachunek, wynajem nieruchomości na własny rachunek, zarządzanie nieruchomościami mieszkalnymi i niemieszkalnymi, działalność domów i ośrodków kultury.

Zasoby Spółdzielni obejmują m.in. lokale użytkowe na prawach spółdzielczych, z odrębną własnością oraz w najmie.

Na podstawie art. 4 ust. 1. 1¹, 2. i 4. Ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Spółdzielniach Mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24), Spółdzielnia obciąża m.in. kosztami mediów dostarczanych do lokali:

* członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali;

* osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali;

* członków spółdzielni będącym właścicielami lokali;

* właścicieli lokali niebędących członkami spółdzielni.

Spółdzielnia oddaje w najem lokale użytkowe położone w budynkach Spółdzielni na podstawie umów najmu.

Umowy te określają m.in. wymiar opłat miesięcznych, w skład których wchodzą również zaliczki na poczet zużycia wody oraz centralnego ogrzewania.

Dla lokali na prawach własności, na prawach spółdzielczych i w najmie rozliczenie faktycznie poniesionych kosztów centralnego ogrzewania za dany rok rozliczeniowy następuje w oparciu o wskazania indywidualnych podzielników kosztów ogrzewania. Rozliczenie faktycznie poniesionych kosztów zużycia wody następuje w cyklach 6-cio miesięcznych w oparciu o wskazania wodomierzy.

Całkowita łączna (obejmujące również zaliczki na media) usługa za użytkowanie wyżej wymienionych lokali opodatkowana jest 23% stawką podatku VAT.

Ponadto, w piśmie z dnia 6 lipca 2017 r., stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu do uzupełnienia wniosku, Zainteresowany uzupełnił braki formalne dotyczące wniosku z dnia 11 maja 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT w związku refakturowaniem opłat za media. Ad. I

Stroną umów zawartych ze świadczeniodawcą na dostawę wody jest Wnioskodawca. Spółdzielnia przenosi jedynie koszty tych świadczeń na najemców lokali użytkowych, właścicieli tych lokali oraz podmioty, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokali.

Ad. 2

Najemcy lokali użytkowych, właściciele tych lokali oraz podmioty, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokali nie mają możliwości dokonania wyboru świadczeniodawcy usług dotyczących dostawy wody.

Ad. 3

a. W umowach najmu odrębnie uregulowane zostały kwestie kosztów za dostarczanie wody do najmowanych lokali.

b. Wnioskodawca obciąża najemców dokładnie kosztem towaru lub usługi, jakim zostaje obciążony przez podmiot trzeci - bez naliczenia marży.

c. Wnioskodawca dla najemców wystawia jedną fakturę obejmującą czynsz za najem oraz zaliczki za zużytą wodę, następnie po upływie 6-cio miesięcznego cyklu rozliczeniowego Spółdzielnia rozlicza wniesione zaliczki na podstawie wskazań liczników indywidualnych.

Ad. 4

Użytkownicy lokali mają swobodę w ilości zużycia wody oraz ścieków.

Ad. 5

Nie wszyscy użytkownicy lokali użytkowych posiadają indywidualne liczniki zużycia wody. Użytkownicy lokali, którzy nie zamontowali liczników wody wnoszą opłaty ryczałtowe. Wysokość tych opłat ustalona jest w sposób następujący: stawka opłat (ustalona przez Spółdzielnię) x m² powierzchni użytkowej lokalu. Użytkownicy lokali, którzy posiadają indywidualne liczniki są obciążani wyłącznie kosztami własnego zużycia wody, według odczytów wskazań zużycia tychże liczników.

Ad. 6

Klasyfikacja statystyczna do usług dostawy wody PKWiU - 36.00.20.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy stawka 23% podatku VAT jest stawką właściwą dla refakturowania kosztów zużycia wody na lokale użytkowe na prawach własności, prawach spółdzielczych oraz w najmie?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla refakturowania kosztów mediów dotyczących lokali użytkowych na prawach własności, prawach spółdzielczych oraz w najmie właściwą stawką jest stawka 23% podatku VAT.

Zapewnienie dostępu do wody według wskazań licznika jest usługą dodatkową, która stanowi nierozłączny element usługi zasadniczej. Tym samym dostawa wody nie stanowi odrębnej usługi, ale jest częścią opłat za użytkowanie lokalu i podlega opodatkowaniu według stawek właściwych dla usługi zasadniczej, tj. stawki podstawowej 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm., zwanej dalej ustawą) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towary to zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywca usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to - co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Jak wynika z art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Ponadto jak wynika z art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Z treści art. 41 ust. 1 ustawy wynika, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2–12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnieniem od podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. stawką podatku w wysokości 8% ustawodawca wymienił:

* w poz. 140 "usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych" - PKWiU 36.00.20.0,

* w poz. 141 "usługi związane z handlem wodą dostarczaną za pośrednictwem sieci wodociągowych" - PKWiU 36.00.30.0.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania zwolnienia lub obniżonej stawki podatku VAT tylko do usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniającego określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce "nazwa usługi". Tak więc, wynikająca z konkretnego załącznika stawka VAT lub zwolnienie dotyczy wyłącznie danej usługi z danego grupowania.

W przypadku ww. poz. 140 i 141 załącznika nr 3 takich zapisów nie ma. Natomiast na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółdzielnia zarządza nieruchomościami stanowiącymi jej mienie lub nabytym na podstawie Ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych mieniem jej członków. Spółdzielnia jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Spółdzielni według Polskiej Klasyfikacji Działalności jest: zagospodarowanie i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, sprzedaż i kupno nieruchomości na własny rachunek, wynajem nieruchomości na własny rachunek, zarządzanie nieruchomościami mieszkalnymi i niemieszkalnymi, działalność domów i ośrodków kultury.

Zasoby Spółdzielni obejmują m.in. lokale użytkowe na prawach spółdzielczych, z odrębną własnością oraz w najmie.

Na podstawie art. 4 ust. 1. 1¹, 2. i 4. Ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Spółdzielniach Mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24), Spółdzielnia obciąża m.in. kosztami mediów dostarczanych do lokali:

* członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali;

* osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali;

* członków spółdzielni będącym właścicielami lokali;

* właścicieli lokali niebędących członkami spółdzielni.

Spółdzielnia oddaje w najem lokale użytkowe położone w budynkach Spółdzielni na podstawie umów najmu.

Umowy te określają m.in. wymiar opłat miesięcznych, w skład których wchodzą również zaliczki na poczet zużycia wody oraz centralnego ogrzewania.

Dla lokali na prawach własności, na prawach spółdzielczych i w najmie rozliczenie faktycznie poniesionych kosztów centralnego ogrzewania za dany rok rozliczeniowy następuje w oparciu o wskazania indywidualnych podzielników kosztów ogrzewania. Rozliczenie faktycznie poniesionych kosztów zużycia wody następuje w cyklach 6-cio miesięcznych w oparciu o wskazania wodomierzy.

Całkowita łączna (obejmujące również zaliczki na media) usługa za użytkowanie wyżej wymienionych lokali opodatkowana jest 23% stawką podatku VAT.

Stroną umów zawartych ze świadczeniodawcą na dostawę wody jest Wnioskodawca. Spółdzielnia przenosi jedynie koszty tych świadczeń na najemców lokali użytkowych, właścicieli tych lokali oraz podmioty, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokali.

Najemcy lokali użytkowych, właściciele tych lokali oraz podmioty, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokali nie mają możliwości dokonania wyboru świadczeniodawcy usług dotyczących dostawy wody.

W umowach najmu odrębnie uregulowane zostały kwestie kosztów za dostarczanie wody do najmowanych lokali.

Wnioskodawca obciąża najemców dokładnie kosztem towaru lub usługi, jakim zostaje obciążony przez podmiot trzeci - bez naliczenia marży.

Wnioskodawca dla najemców wystawia jedną fakturę obejmującą czynsz za najem oraz zaliczki za zużytą wodę, następnie po upływie 6-cio miesięcznego cyklu rozliczeniowego Spółdzielnia rozlicza wniesione zaliczki na podstawie wskazań liczników indywidualnych.

Użytkownicy lokali mają swobodę w ilości zużycia wody oraz ścieków.

Nie wszyscy użytkownicy lokali użytkowych posiadają indywidualne liczniki zużycia wody. Użytkownicy lokali, którzy nie zamontowali liczników wody wnoszą opłaty ryczałtowe. Wysokość tych opłat ustalona jest w sposób następujący: stawka opłat (ustalona przez Spółdzielnię) x m² powierzchni użytkowej lokalu. Użytkownicy lokali, którzy posiadają indywidualne liczniki są obciążani wyłącznie kosztami własnego zużycia wody, według odczytów wskazań zużycia tychże liczników.

Klasyfikacja statystyczna do usług dostawy wody PKWiU - 36.00.20.

Wnioskodawca powziął wątpliwość czy stawka 23% podatku VAT jest stawką właściwą dla refakturowania kosztów zużycia wody na lokale użytkowe na prawach własności, prawach spółdzielczych oraz najmie.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Odnosząc się do problematyki świadczenia złożonego, należy przypomnieć, że dla celów podatku VAT każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne, jak wynika z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Z utrwalonego orzecznictwa TSUE wynika niemniej, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne. Jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy.

W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji. Odwołując się dalej do dotychczasowego orzecznictwa, należy wziąć wówczas pod uwagę okoliczności, które umożliwiają rozróżnienie dwóch głównych sytuacji.

W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-42/14 (Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, iż tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Zatem, przy podatkowej kwalifikacji świadczeń polegających na dostawie towarów i świadczeniu usług związanych z usługą najmu nieruchomości w każdym przypadku należy uwzględniać rzeczywisty przebieg transakcji.

W celu ustalenia elementów charakterystycznych rozpatrywanej transakcji można uwzględnić elementy odzwierciedlające interesy stron umowy, takie jak, na przykład, sposoby taryfikacji i fakturowania. Należy w szczególności zbadać, czy na podstawie umowy najemca i wynajmujący zamierzają przede wszystkim, odpowiednio, uzyskać i udostępnić najem nieruchomości i jedynie pomocniczo zamierzają, odpowiednio, uzyskać i dostarczyć inne świadczenia, nawet jeśli są one niezbędne do korzystania z nieruchomości.

Trybunał stwierdził, że w ramach każdego stosunku najmu należy zbadać, czy w odniesieniu do mediów najemca ma swobodny wybór ich zużycia w ilości, jakiej sobie życzy. Jako przesłanki zaistnienia stanu swobodnego wyboru, przemawiającego za tym, że dostawę mediów należy uważać za stanowiącą świadczenia odrębne od najmu, Trybunał wymienił: istnienie indywidualnych liczników i fakturowanie w zależności od ilości wykorzystanych rzeczy.

Zatem, w celu ustalenia, czy usługi najmu i dostawy mediów stanowią niezależne świadczenia, w pierwszej kolejności należy wziąć pod uwagę fakt, że jeżeli najemca ma możliwość wyboru świadczeniodawców lub sposobów korzystania z danych towarów lub usług, świadczenia odnoszące się do tych towarów lub usług co do zasady mogą być uważane za odrębne od najmu. W szczególności, jeżeli najemca może decydować o swoim zużyciu wody, które może być stwierdzone poprzez założenie indywidualnych liczników i na tej podstawie fakturowane, świadczenia odnoszące się do tych towarów lub usług co do zasady mogą być uważane za odrębne od najmu.

Mając na względzie wskazówki zawarte w omawianym orzeczeniu Trybunału, należy stwierdzić, że co do zasady dostawy mediów należy traktować jako świadczenia odrębne od usługi najmu nieruchomości. Natomiast, traktowanie dostawy mediów jako jednej usługi z najmem uzasadnione będzie jedynie w przypadku, gdy dane świadczenia są nierozerwalnie związane z najmem i ich podział miałby charakter sztuczny.

Odnosząc się zatem do sposobu opodatkowania i zastosowania właściwych stawek podatku dla czynności obciążenia najemców opłatami za zużycie wody, odprowadzanie ścieków, zużycie energii elektrycznej, należy stwierdzić, że zgodnie z aktualną linią orzecznictwa (wyrok TSUE w sprawie C-42/14 Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), w sytuacji gdy mamy do czynienia z takimi świadczeniami jak: woda, ścieki, energia elektryczna, to co do zasady uznajemy je za usługi odrębne od stricte usługi najmu w sytuacji gdy najemca ma możliwość wyboru ilości ich zużycia. Zatem, kryterium zużycia będzie jednym z czynników decydujących o odrębności świadczeń.

Zatem, biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że opisane we wniosku świadczenie dodatkowe (pomocnicze) nie jest ściśle związane z najmem lokali użytkowych i nie ma w stosunku do niego charakteru pobocznego (uzupełniającego). Świadczenie z tytułu dostawy wody stanowi odrębną usługę, gdyż to najemcy lokali decydują o ilości zużytej wody.

Część użytkowników lokali użytkowych, może swobodnie decydować o ilości dostarczanych mediów (zużycie wody), mają własne indywidualne liczniki zużycia wody i są obciążani wyłącznie własnym zużyciem według odczytów wskazań zużycia z tych urządzeń. Brak jest zatem podstaw, aby uznać, że dostawa ww. mediów jest nierozerwalnie związana z najmem lokali użytkowych, a ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Nie tworzą one bowiem obiektywnie tylko jednego niepodzielnego świadczenia, tj. nie stanowią kompleksowej usługi najmu lokali. Zatem, w przypadku najmu lokali użytkowych, które opodatkowane są 23% stawką podatku VAT, usługa dostawy wody, która rozliczana jest na podstawie odczytów z indywidualnych liczników winna być opodatkowana według stawki właściwej dla dostawy wody, a nie dla usługi najmu pomieszczeń.

Natomiast z opisu sprawy wynika, że część użytkowników lokali niemieszkalnych podmiotów posiadających spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego, podmiotów posiadających odrębne prawo własności do lokalu użytkowego oraz najemców, nie zamontowało liczników wody i wnoszą opłaty ryczałtowe. Wysokość tych opłat ustalona jest w sposób następujący: stawka opłat za wodę (ustalona przez Spółdzielnię) x m² powierzchni użytkowej lokalu, wówczas użytkownicy mają wpływ na zużycie wody i nie ma podstaw do traktowania opłaty za zużycie wody jako elementu kalkulacyjnego usługi najmu lokalu użytkowego i opodatkowania jej sprzedaży łącznie z usługą najmu.

Zatem w stosunku do sprzedawanych mediów, w tym przypadku wody, nie należy stosować jednolitej stawki podatku VAT właściwej dla usługi najmu, lecz stawki właściwej dla danej dostawy towarów lub świadczonych usług.

Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa należy wskazać, że w przypadku obciążania najemców lokali użytkowych oraz podmiotów posiadających własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub spółdzielcze własnościowe prawo do lokali użytkowych opłatami za media (zużywanie wody) zaklasyfikowane przez Wnioskodawcę pod symbolem PKWiU 36.00.20.0 - "Usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych", zastosowanie znajdzie 8% stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy oraz poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że refakturowane media (refakturowanie kosztów zużycia wody) Zainteresowany powinien opodatkowywać stawką 8% podatku od towarów i usług.

Odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy, należy wskazać, że stawka 23% VAT nie jest stawką właściwą dla refakturowania kosztów zużycia wody na lokale użytkowe na prawach własności, prawach spółdzielczych oraz w najmie.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w niniejszym zakresie uznano za nieprawidłowe.

Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1323, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.