0112-KDIL3.4012.120.2020.1.EW - Brak obowiązku wystawiania faktury pełnej do faktury uproszczonej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2020 r. (data wpływu 25 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawiania faktury pełnej do faktury uproszczonej oraz możliwości podwójnego naliczenia podatku VAT - jest prawidłowe.

W dniu 25 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawiania faktury pełnej do faktury uproszczonej oraz możliwości podwójnego naliczenia podatku VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, czynnym podatnikiem podatku VAT. Główna działalność Zainteresowanego to działalność hotelowa. Często usługi Wnioskodawcy dla pojedynczego klienta, który też jest czynnym podatnikiem podatku VAT, mają wartość mniejszą niż 450 zł brutto. Dokumentując wykonanie przez Wnioskodawcę usługi hotelowej w takiej sytuacji wystawia on i przekazuje klientowi tylko fakturę uproszczoną wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 zawierającą NIP klienta, ale nie zawierającą m.in. nazwy klienta (nabywcy usługi) i jego adresu. Niektórzy klienci po otrzymaniu takiej faktury VAT wystawionej prawidłowo, zgodnie z art. 106e ust. 5 domagają się wystawienia pełnej faktury, także z ich nazwą i adresem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy po wystawieniu faktury zgodnie z art. 106e ust. 5 zawierającej NIP klienta, a nie zawierającej nazwy i adresu klienta mamy prawo wystawić "pełną fakturę" dotyczącą tej samej usługi, wcześniej zabierając klientowi oryginał faktury uproszczonej, który zarchiwizujemy wraz z kopią pełnej faktury?

2. Czy wystawienie przez nas "pełnej faktury" opisującej sprzedaż usług, które zostały już udokumentowane "uproszczoną fakturą" wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5, pomimo odebrania od klienta oryginału "faktury uproszczonej" nie spowoduje u nas obowiązku rozliczenia podatku VAT należnego dwa razy: i z "faktury uproszczonej" i z "faktury pełnej"?

Zdaniem Wnioskodawcy, faktura "uproszczona" wystawiona zgodnie z art. 106e ust. 5 jest pełnoprawnym dokumentem dającym prawo nabywcy, którego NIP jest wykazany na fakturze, do zakwalifikowania danego zdarzenia gospodarczego w koszty, a w wypadku, gdy nie jest to usługa gastronomiczna ani hotelowa, do odliczenia VAT-u wykazanego na tej fakturze. Artykuł 108 ustawy o VAT obliguje Wnioskodawcę do zapłaty podatku VAT, który wykaże on na wystawionej fakturze. Wystawienie "faktury uproszczonej" i "faktury pełnej" z tytułu sprzedaży tej samej usługi spowodowałby konieczność zapłacenia przez Wnioskodawcę dwa razy podatku VAT. Dlatego Zainteresowany uważa, że po wystawieniu "faktury uproszczonej" nie można wystawić "faktury pełnej" z tytułu usługi dla tego samego klienta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 2 pkt 31 ustawy, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W myśl art. 106a ustawy, przepisy dotyczące faktur stosuje się do:

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

˗ jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów - co do zasady - podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

W myśl art. 106e ust. 5 ustawy, faktura może nie zawierać:

Natomiast, zgodnie z art. 106e ust. 6 ustawy, przepisu ust. 5 pkt 3 nie stosuje się w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju, sprzedaży, dla której nie jest na fakturze podawany numer, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit.a.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, czynnym podatnikiem podatku VAT. Główna działalność Zainteresowanego to działalność hotelowa. Często usługi Wnioskodawcy dla pojedynczego klienta, który też jest czynnym podatnikiem podatku VAT, mają wartość mniejszą niż 450 zł brutto. Dokumentując wykonanie przez Wnioskodawcę usługi hotelowej w takiej sytuacji wystawia on i przekazuje klientowi tylko fakturę uproszczoną wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 zawierającą NIP klienta, ale nie zawierającą m.in. nazwy klienta (nabywcy usługi) i jego adresu. Niektórzy klienci po otrzymaniu takiej faktury VAT wystawionej prawidłowo, zgodnie z art. 106e ust. 5 domagają się wystawienia pełnej faktury, także z ich nazwą i adresem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy po wystawieniu faktury zgodnie z art. 106e ust. 5 zawierającej NIP klienta, a nie zawierającej nazwy i adresu klienta ma on prawo wystawić "pełną fakturę" dotyczącą tej samej usługi, wcześniej zabierając klientowi oryginał faktury uproszczonej, który zarchiwizuje wraz z kopią pełnej faktury oraz czy wystawienie przez niego "pełnej faktury" opisującej sprzedaż usług, które zostały już udokumentowane "uproszczoną fakturą" wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5, pomimo odebrania od klienta oryginału "faktury uproszczonej" nie spowoduje u Wnioskodawcy obowiązku rozliczenia podatku VAT należnego dwa razy: i z "faktury uproszczonej" i z "faktury pełnej".

Z powołanych wyżej przepisów wynika, jakich danych może nie zawierać faktura w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro. Przy czym, na mocy art. 106e ust. 6 ustawy, zasad odnoszących się do tzw. faktur uproszczonych nie stosuje się w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju, sprzedaży dla której nie jest na fakturze podawany numer, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit.a.

Na mocy art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, tzw. faktura uproszczona może nie zawierać danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 3, dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić kwotę podatku dla poszczególnych stawek podatku.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że aby dany dokument mógł zostać uznany za tzw. fakturę uproszczoną, muszą zostać spełnione łącznie poniższe warunki:

* kwota należności ogółem za towary/usługi nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro;

* nie mogą wystąpić negatywne przesłanki wymienione w art. 106e ust. 6 ustawy;

* dokument musi zawierać dane wymienione w art. 106e ust. 1 ustawy VAT, tj.:

* datę wystawienia;

* kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

* imię i nazwisko lub nazwę podatnika wystawiającego dokument oraz jego adres;

* numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

* numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi;

* datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty;

* nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

* kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

* kwotę należności ogółem.

Przenosząc powyższe przepisy na sytuację Spółki stwierdzić należy, że Wnioskodawca, wystawiając fakturą uproszczoną, wypełni obowiązek nałożony na niego przez art. 106b ust. 1 ustawy. Faktura uproszczona, tak samo jak faktura zawierająca większą ilość danych, jest bowiem fakturą, o której mowa w art. 2 pkt 31 ustawy VAT, mimo iż zakres danych jest węższy niż dla "standardowej" faktury.

W rezultacie, należy stwierdzić, iż tzw. faktura uproszczona jest równoznaczna z fakturą, o której mowa w art. 106b ust. 3 ustawy, a zatem w chwili wydania przez Wnioskodawcę tzw. faktury uproszczonej, wypełnia on obowiązek wystawienia faktury standardowej, wynikający z treści art. 106b ust. 1 ustawy. Okoliczność ta oznacza, że w sytuacji, gdy klient zwróci się z żądaniem otrzymania faktury do takiej sprzedaży, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek wystawienia odrębnego dokumentu (faktury standardowej), gdyż takowy już wystawił.

Jednocześnie, w sytuacji Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, przewidujący obowiązek wystawienia faktury na żądanie nabywcy, gdy obowiązek jej wystawienia nie wynika z art. 106b ust. 1 ustawy.

Reasumując, w sytuacji, gdy kwota należna z tytułu sprzedaży towarów i usług nie będzie przekraczać kwoty 450 zł (100 euro) i Wnioskodawca wystawi fakturę zawierającą NIP klienta (nabywcy), a klient zwróci się z żądaniem otrzymania faktury do takiej sprzedaży, Zainteresowany nie będzie zobowiązany do wystawienia odrębnego dokumentu (faktury standardowej). Ponadto, z uwagi na fakt, że nie ma obowiązku wystawienia "pełnej faktury" do tzw. "faktury uproszczonej" to wystawienie przez Wnioskodawcę "pełnej faktury" opisującej sprzedaż usług, które zostały już udokumentowane "uproszczoną fakturą" wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5, pomimo odebrania od klienta oryginału "faktury uproszczonej" spowoduje podwójne naliczenie podatku VAT.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.