0112-KDIL3-3.4011.44.2018.11.MM - Ustalenie przychodu z działalności polegającej na sprzedaży wysyłkowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 14 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Ke 120/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 23 stycznia 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2018 r. (data wpływu 29 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu - jest prawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 22 lutego 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 0112-KDIL3-3.4011.44.2018.1.MM, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 22 lutego 2018 r. nr 0112-KDIL3-3.4011.44.2018.1.MM złożył skargę z 22 marca 2018 r. (data wpływu 27 marca 2018 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z 14 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Ke 120/18 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 22 lutego 2018 r. nr 0112-KDIL3-3.4011.44.2018.1.MM.

WSA w pierwszej kolejności zauważył, że wykładnia objętych niniejszą sprawą przepisów prawa materialnego była już przedmiotem rozważań w orzecznictwie sądów administracyjnych. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela poglądy wyrażone m.in. w uzasadnieniach wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, z dnia 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 oraz z dnia 8 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 926/16.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Próbując zdefiniować terminy "podatek od towarów i usług" oraz "podatek od wartości dodanej" na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy przywołać art. 5a pkt 17 tej ustawy, zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług - oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Regulacja ta prowadzi również do art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, w myśl którego ilekroć w przepisach tej ustawy jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Dalej WSA zaznaczył, że jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15, o ile zasadnym jest stwierdzenie, że znaczenia obu terminów w polskim porządku prawnym są odmienne i pełne ich utożsamienie stanowiłoby rozumowanie contra legem - co jawi się jako oczywiste przy uwzględnieniu art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług - o tyle nie można z tego wywodzić braku możliwości zastosowania w niniejszej sprawie ww. regulacji podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zakaz wykładni synonimicznej w sposób ścisły jest przestrzegany w sytuacji występowania różnych terminów w jednym akcie prawnym. Inna jest sytuacja, gdy odmienne terminy na gruncie jednego aktu prawnego należy stosować posiłkowo przy instytucji regulowanej odrębnym aktem (por. M. Bielski, Glosa do uchwały SN z dnia 17 grudnia 2008 r., I KZP 27/08, PiP 2010/3/136-141; jak i sama ww. uchwała SN). Zgodnie z treścią uzasadnienia uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. akt II FPS 1/12 "żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym - jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając dany przepis prawa, należy brać pod uwagę również jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). Tylko realizacja tej dyrektywy wykładni prawa, określanej jako argumentum a rubrica, gwarantuje bowiem zupełne i niesprzeczne odczytanie danej instytucji prawa z przepisów prawa (por. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 2 kwietnia 2012 r., II FPS 3/11)".

Uwagi te - zdaniem WSA - należy uwzględnić w kontekście interpretacji art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług. Wykładnia (w ujęciu pragmatycznym) tego przepisu winna uwzględniać kontekst przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W istocie, to właśnie przepisom z zakresu podatku dochodowego należy oddać tutaj pierwszeństwo.

W uchwale siedmiu sędziów SN z dnia 17 grudnia 2008 r., I KZP 27/08 wyrażono pogląd, że "podstawową regułą wykładni systemowej jest to, by przy respektowaniu językowej treści przepisów, interpretować je w sposób zmierzający do zachowania spójności systemu, nie tylko w ramach regulacji określonej instytucji prawnej i gałęzi prawa, w której ona funkcjonuje, ale także w relacji do całego hierarchicznie zbudowanego porządku prawnego, określonego także wzorcami konstytucyjnymi. Jest bowiem niekwestionowanym założeniem prawodawcy, że cały system prawny traktuje jako zharmonizowany w aspekcie pionowym i poziomym (M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki., Warszawa 2002 r., s. 282-283)".

Z powyższej argumentacji w przywołanym powyżej uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wywiódł, że odesłanie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług uwzględniać ma nie tylko "respektowanie językowej treści przepisów", ale także ukształtowanie w polskim porządku prawnym zasad rozliczania podatku dochodowego w ich ogólnym wymiarze.

Mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. Nawiązując do wyroku NSA z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 307/16, trzeba wskazać, że wobec tego, że podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym, w okresie poakcesyjnym, mając na uwadze konieczność stosowania prawa unijnego i na skutek uwzględniania wykładni tego prawa, dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zmieniły się metody wykładni. Aktualnie to wykładni celowościowej nadaje się prymat, i w pewnym zakresie stwierdzić można, że umniejsza ona dotychczasowej dominacji wykładni językowej. Wynika z tego, że na gruncie podatku od towarów i usług użyte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. terminy nabierają autonomicznego znaczenia, swoistego dla tego podatku. Tym samym nie tylko "odrywają" się one od ich rozumienia cywilistycznego, w ujęciu prawodawstwa krajowego, ale także od wykładni dokonywanej na gruncie regulacji, które procesowi harmonizacji, w ścisłym tego sformułowaniu znaczeniu, nie podlegają. Konsekwencją harmonizacji tego podatku na terytorium Unii Europejskiej jest konieczność jednolitego rozumienia pojęć podatku od wartości dodanej na całym obszarze państw członkowskich.

NSA zaznaczył, że nie można stracić z pola widzenia tego, na co zwrócono uwagę w uzasadnieniu wyroku NSA z dnia 21 lipca 2017 r., sygn. akt II FSK 1777/15, że w odróżnieniu od podatków pośrednich, podatki dochodowe zostały zharmonizowane w ramach UE jedynie w ograniczonym zakresie. Jednak, mimo że opodatkowanie bezpośrednie należy do kompetencji państw członkowskich, to muszą one wykonywać je z poszanowaniem prawa wspólnotowego i powstrzymywać się od wszelkiej dyskryminacji opartej na przynależności państwowej. Słusznie zwrócono też uwagę w tym orzeczeniu, że odmienne traktowanie nie stanowi samo w sobie dyskryminacji, zaś dyskryminacja może polegać tylko na stosowaniu różnych zasad do porównywalnych sytuacji lub też na stosowaniu tej samej zasady do różnych sytuacji.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, WSA stwierdził, że biorąc pod uwagę kontekst regulacji przewidzianej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług terminy "podatek od towarów i usług" oraz "podatek od wartości dodanej" nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo.

W nawiązaniu do uzasadnienia wyroku NSA z dnia 4 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 1545/11, WSA podniósł, że sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o "podatku od wartości dodanej", odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako "podatek od towarów i usług". Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne mają sprzyjać ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług. Za ww. wyrokiem NSA dodać można, że definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej.

Końcowo WSA wskazał, że - dokonując wykładni art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem powyższych rozważań - należy stwierdzić, że brak jest argumentów, by możliwość pomniejszenia przychodu należnego przewidzianą tym przepisem uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług rozróżnienia dwóch ww. pojęć. Odmienne ujęcie - przy uwzględnieniu tak horyzontu prawa krajowego, jak i obowiązującego w ramach UE - godziłoby w sensowność i celowość, jakie towarzyszą wprowadzeniu możliwości pomniejszenia przychodu o należny podatek od towarów i usług.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 14 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Ke 120/18, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z 30 lipca 2018 r. nr 0110-KWR2.4021.62.2018.2.MG do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Pismem z 20 listopada 2019 r. nr 0110-KWR2.4021.62.2018.3.MG Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej cofnął skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 14 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Ke 120/18.

Postanowieniem z 19 grudnia 2019 r. sygn. akt II FSK 2907/18 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie umorzył postępowanie kasacyjne.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego - wniosek Strony w zakresie ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą oraz posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie sprzedaży wysyłkowej towarów poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz osób nieprowadzących działalności gospodarczej (dalej: "Konsumenci") z innych państw członkowskich Unii Europejskiej (dalej: "Państwa UE").

W przypadku przekroczenia limitów rejestracji do podatku od wartości dodanej w Państwach UE Wnioskodawca zaczyna dodawać do ceny sprzedaży podatek od wartości dodanej według stawki obowiązującej w Państwach UE. Następnie tak obliczony podatek należny Wnioskodawca rozlicza w Państwach UE, dokonując zapłaty na rzecz odpowiedniego urzędu skarbowego.

Konsumenci nabywają towary i opłacają kwotę brutto, na którą składa się cena stanowiąca kwotę netto oraz podatek od wartości dodanej do rozliczenia w Państwach UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapłata dokonana przez Konsumenta na rzecz Wnioskodawcy w części stanowiącej zagraniczny podatek od wartości dodanej stanowi dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu zgodnie z ustawą o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy zapłata dokonana przez Konsumenta na rzecz Wnioskodawcy w części stanowiącej zagraniczny podatek od wartości dodanej nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu, gdyż zagraniczny podatek od wartości dodanej jako odpowiednik podatku od towarów i usług pomniejsza przychód zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o PIT.

Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl natomiast art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Artykuł 5a pkt 17 ustawy o PIT stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług - oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.).

Wnioskodawca dokonuje dostaw towarów do konsumentów w innych państwach Unii Europejskiej, w związku z czym część kwoty stanowi cena sprzedaży netto za towar, natomiast część stanowi podatek od wartości dodanej, który zostanie rozliczony w określonym państwie.

Należy zauważyć, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez "podatek od wartości dodanej" rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego na mocy ustawy o VAT.

Przepisy te pełnią funkcje porządkowe, nakazując określać podatek nakładany w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej jako "podatek od wartości dodanej". Nie jest to natomiast przepis prawa materialnego, który obok podatku od towarów i usług miałby tworzyć nowy rodzaj podatku - podatek od wartości dodanej.

Nie ulega wątpliwości, że od przystąpienia Polski do Unii Europejskiej występuje tożsamość podatku od wartości dodanej z podatkiem od towarów i usług, co potwierdza ich neutralny charakter, mocno podkreślany w przepisach Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm., dalej: "Dyrektywa").

Tym samym ustawa o VAT transponuje do polskiego porządku prawnego przepisy Dyrektywy dotyczące podatku od wartości dodanej. W związku z czym pewne jest, że podatek od towarów i usług jest podatkiem od wartości dodanej - inaczej nie moglibyśmy powoływać się na przepisy Dyrektywy podczas dokonywania wykładni prounijnej przepisów ustawy o VAT.

Powyższe potwierdzają sądy administracyjne w licznych orzeczeniach dotyczących stosowania art. 14 ust. 1 ustawy o PIT.

Najważniejszym wyrokiem dotyczącym tej materii jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. II FSK 1545/11, w której Sąd wskazał, że wyłączenia uregulowane w art. 14 ust. 1 ustawy o PIT odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o VAT jest określenie "podatek od wartości dodanej".

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że "Nieprawidłowo Spółka opiera swoje twierdzenia na poglądzie, jakoby podatek od wartości dodanej był czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego takie daleko idące rozróżnienie nie jest zasadne, bowiem mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jak "podatek od towarów i usług" a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 21 u.p.t.u., w myśl którego na gruncie tej ustawy przez "podatek od wartości dodanej" rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako "podatek od wartości dodanej" podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie "podatek od towarów i usług". Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 21 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 21 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 26 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie "podatek od wartości dodanej"".

Stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego jest tożsame z Wnioskodawcą w tej materii, a prawidłowość powyższej wykładni potwierdzają Wojewódzkie Sądy Administracyjne w licznych orzeczeniach dotyczących stosowania wskazanych przepisów.

Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 26 kwietnia 2017 r., sygn. I SA/Gd 210/17 wskazał, że "Od momentu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej mamy zatem do czynienia z tożsamością tego podatku z polskim podatkiem od towarów i usług oraz ich neutralnym charakterem, podkreślonym w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. L 347 z 11 grudnia 2006 r., s. 1 z późn. zm.). W kontekście powyższego stwierdzić należy, że ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług jest podstawowym aktem prawnym, mającym transponować w prawie wewnętrznym wspólnotowe dyrektywy, dotyczące podatku od wartości dodanej. Reasumując, w świetle art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszany o należny podatek od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie "podatek od wartości dodanej". W konsekwencji przychód z działalności gospodarczej skarżącego można pomniejszyć o należny podatek od wartości dodanej zapłacony przez podatnika na terenie Szwecji".

Należy zauważyć, że analogiczna wykładnia obowiązuje w zakresie zaliczania podatku od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodów, na co zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 5 stycznia 2016 r., sygn. I SA/Gd 1161/15. Wskazał, że przepisy uniemożliwiające zaliczanie odliczanego podatku od towarów i usług stosuje się również do podatku od wartości dodanej. Z uzasadnienia tego orzeczenia wynika, że "Sąd pogląd ten podziela, co w tej sprawie oznacza wskazanie na chybioną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. dokonaną przez organ, że regulacja przemawia za przyjęciem, iż podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Sąd wskazuje, że definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania, tj. podatek od wartości dodanej. Tym samym należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie "podatek od wartości dodanej" (por. wyrok NSA z 4 lipca 2013 r. w sprawie II FSK 1544/11). Rację ma strona wskazując, że w przypadku obu wymienianych i omówionych we wniosku sposobów podstawa opodatkowania jest identyczna, różnią się one wysokością rozpoznawanych przychodów i kosztów. Sąd podziela pogląd strony, że prawidłowy jest drugi sposób, tj. podatek naliczony (podatek od wartości dodanej) z prawem do odliczenia w deklaracji VAT w Finlandii nie stanowi kosztu uzyskania oraz podatek należny (podatek od wartości dodanej) rozliczany w deklaracji VAT w Finlandii nie jest przychodem dla celów podatku dochodowego od osób prawnych".

Dodać należy jeszcze, że podatek od wartości dodanej nie stanowi dla Wnioskodawcy przysporzenia, gdyż będzie on zobowiązany do wpłaty takiego podatku do urzędu skarbowego docelowego państwa Unii Europejskiej - tym samym majątek Wnioskodawcy nie ulega powiększeniu.

Podsumowując, w świetle art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, u podatników dokonujących dostawy towarów opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej dostawy uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie ustawy o VAT, w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie "podatek od wartości dodanej". Tym samym otrzymana cena sprzedaży w części stanowiącej zagraniczny podatek od wartości dodanej nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, ponieważ niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.