0112-KDIL3-3.4011.398.2019.2.AA - Zaliczenie do kosztów podatkowych kwot zapłaconych w związku z ugodą sądową.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2019 r. (data wpływu 23 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

- jest prawidłowe - w części dotyczącej możliwości zaliczenia opisanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów,

- jest nieprawidłowe - w części dotyczącej momentu potrącalności tych kosztów.

W dniu 23 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek - uzupełniony pismem z 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2016 r. została zakwestionowana co do zasady w wysokości faktura za wykonanie prac alpinistycznych. Oryginał faktury został odesłany kontrahentowi jako bezzasadny, ponieważ prace były wykonane przez podwykonawcę w sposób nienależyty zarówno pod względem jakości, jak i tempa robót. Wierzyciel oddał sprawę do sądu w wyniku czego 4 czerwca 2019 r. doszło do ugody sądowej. Na podstawie postanowień ww. ugody pozwany, czyli spółka komandytowa, została zobowiązana do zapłaty kwoty 217.941,26 zł (należność główna 200.000,00 zł plus odsetki 17.941,26 zł), w 20 ratach po 10.897,06 zł. Zgodnie z postanowieniem ugody koszty postępowania obejmujące wynagrodzenie mediatora i należności świadków strony ponoszą po połowie, w związku z tym została powodowi zapłacona kwota 583,79 zł.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że pomiędzy stronami, tj. (...) prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w (...) jako wykonawcą (dalej: jako Wykonawca) a spółką (...) z siedzibą w (...), jako zamawiającym (dalej: jako Spółka) doszło do zawarcia umowy, której przedmiotem było wykonanie na zlecenie spółki prac alpinistycznych polegających na wykonaniu usług odkurzania i czyszczenia przez pracowników Wykonawcy konstrukcji stalowych pod sufitami hali produkcyjnej w ramach realizacji inwestycji " (...)" (dalej: jako Umowa).

W związku z realizacją Umowy Wykonawca wystawił na rzecz Spółki fakturę vat na kwotę 274.683,60 zł brutto z terminem płatności przypadającym na dzień 28 kwietnia 2016 r. (dalej jako Faktura). Pomiędzy stronami powstał spór co do prawidłowości wykonania zleconych przez Spółkę usług. Spółka zakwestionowała, aby Wykonawca w sposób należyty wywiązał się z Umowy i odmówiła zapłaty oraz zaksięgowana należności wynikających z Faktury Wykonawcy.

Pismem z 21 czerwca 2017 r. Wykonawca skierował przeciwko Spółce do Sądu Okręgowego (dalej: jako Sąd) pozew o zapłatę części należności wynikającej z Faktury, tj. kwoty 80.000,00 zł, nie zrzekając się zapłaty należności w pozostałej części i zachowując uprawnienie do dochodzenia zapłaty pozostałej części należności w przyszłości. W związku ze skierowaniem sprawy na drogę sądową Sąd wszczął postępowanie (...).

W toku prowadzonego postępowania sądowego Sąd dopuścił dowód z powołanych przez Wykonawcę świadków, którzy w sposób jednoznaczny potwierdzili, że Wykonawca wywiązał się z zawartej ze Spółką Umowy. Mając to na względzie oraz biorąc pod uwagę rokowania co do dalszego prowadzenia postępowania, czasu jego trwania, konieczności zainicjowania kolejnego postępowania sądowego przez Wykonawcę (w pozostałej do zapłaty części należności wynikającej z Faktury) oraz kosztów z tym związanych, do zapłaty których ostatecznie byłaby zobowiązana Spółka, strony zdecydowały się zawrzeć ugodę sądową, czyniąc sobie wzajemne ustępstwa.

W dniu 4 czerwca 2019 r. pomiędzy stronami zawarta została ugoda sądowa (dalej: jako Ugoda sądowa), na mocy której Spółka zobowiązała się celem całkowitego zaspokojenia roszczeń wynikających z zawartej Umowy do zapłaty na rzecz Wykonawcy kwoty 217.941,26 zł. Zgodnie z postanowieniami Ugody sądowej kwota ma zostać zapłacona w 20-tu równych ratach po 10.897,06 zł każda, zaś koszty postępowania między stronami zostały wzajemnie zniesione, za wyjątkiem wynagrodzenia mediatora i należności świadków, z tytułu czego Spółka zobowiązana została do zapłaty na rzecz Wykonawcy kwoty 583,79 zł. Postanowieniem z dnia 4 czerwca 2019 r. Sąd umorzył postępowanie w sprawie.

Występujący w sprawie z niniejszego wniosku Wnioskodawca jest komandytariuszem w Spółce oraz wspólnikiem i Prezesem Zarządu komplementariusza Spółki, tj. spółki (...).

Objęte Ugodą sądową roszczenie wynika z zawartej między Wykonawcą a Spółką umowy o świadczenie usług polegających na wykonaniu prac alpinistycznych opisanych powyżej.

Poniesiony na rzecz kontrahenta (Wykonawcy) wydatek w kwocie 217.941,26 zł mógł być i był przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Sprawa została skierowana na drogę sądową, ponieważ strony pozostawały w sporze co do prawidłowości wykonania Umowy przez Wykonawcę.

Strony zdecydowały się zawrzeć Ugodę sądową, aby w szczególności rozwiać wątpliwości co do swojej sytuacji prawnej, zmniejszyć koszty postępowania (zawarcie ugody sądowej pozwala na zmniejszenie kosztów postępowania przez zwrot przez Sąd połowy uiszczonej opłaty sądowej), uniknąć konieczności toczenia między sobą kolejnego postępowania sądowego o zapłatę pozostałej części należności wynikającej z Faktury.

Gdyby Ugoda sądowa nie została zawarta, Spółka byłaby także zobowiązana co najmniej do zapłaty kwoty wynikającej z Ugody.

Kwota zapłacona na podstawie Ugody sądowej nie stanowi kary umownej, odszkodowania ani nie jest wynikiem potrącenia wzajemnych roszczeń stron.

Obecnie współpraca z kontrahentem (Wykonawcą) nie jest kontynuowana.

Zapłacona kontrahentowi (Wykonawcy) kwota roszczenia, do zapłaty której zobowiązana została Spółka, służy zabezpieczeniu źródła przychodu, jaką jest działalność gospodarcza. Poniesienie tego wydatku w takiej formie, jak została określona w ugodzie, gwarantują ciągłość funkcjonowania działalności, tak aby nadal przynosiła przychody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota wydatku 10.897,06 zł stanowi koszt uzyskania przychodu w dacie zapłaty, czy koszt postępowania w kwocie 583,79 zł stanowi koszt uzyskania przychodu w dacie zapłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki stanowiące zabezpieczenie roszczeń wynikających z ugody sądowej stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie zapłacenia, ponieważ nie znajdują się w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

* w części dotyczącej możliwości zaliczenia opisanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej momentu potrącalności tych kosztów - jest nieprawidłowe.

Spółka osobowa, do której zalicza się m.in. spółkę komandytową, jest transparentna w zakresie podatku dochodowego. Podatnikami są wspólnicy spółki osobowej, którzy w zależności od ich statusu podlegają unormowaniom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (jeżeli wspólnicy są osobami fizycznymi) lub ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (gdy wspólnikami są osoby prawne).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (osoba fizyczna) jest wspólnikiem (komandytariuszem) spółki komandytowej (dalej: Spółka). W sprawie zastosowanie zatem znajdą unormowania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.): jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 cytowanej ustawy).

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Dlatego też przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

Wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego wydatki nie zostały wprost wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Jednak fakt, że dany wydatek nie został ujęty w tym katalogu, nie uprawnia do automatycznego przyjęcia domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w tym przepisie, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2017 r. sygn. II FSK 3526/16 - Niezmiennie trzeba mieć na uwadze zasadniczy kwalifikator, jakim jest wpływ wydatku na wielkość osiągniętego przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wystąpienie tego wpływu (związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem) należy oceniać (badać) ad casum.

Do wskazanego związku przyczynowo-skutkowego Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się także w wyroku z 8 sierpnia 2017 r. sygn. II FSK 1859/15, gdzie stwierdził, że Kryterium celowości nie wyznacza w sposób ostry granicy pozwalającej odróżnić wydatki, które można uznać za koszty uzyskania przychodów, od tych, które już nimi nie są. Niemniej jednak kryterium to nie może służyć rekomendowaniu otwartego ciągu zdarzeń, tworząc w ten sposób niekończący się związek skutkowo-przyczynowy.

Skoro jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów, bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo-skutkowy powinien mieć charakter obiektywny.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że w przypadku opisanym przez Wnioskodawcę zachodzi odpowiedni związek przyczynowo-skutkowy, dający podstawy do zaliczenia w koszty podatkowe prowadzonej działalności gospodarczej wymienionych przez niego wydatków.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, zawarła umowę, której przedmiotem było wykonanie na zlecenie Spółki prac alpinistycznych polegających na wykonaniu usług odkurzania i czyszczenia przez pracowników Wykonawcy konstrukcji stalowych pod sufitami hali produkcyjnej. W związku z realizacją umowy Wykonawca wystawił na rzecz Spółki fakturę. Między stronami powstał spór co do prawidłowości wykonania zleconych przez Spółkę usług. Spółka zakwestionowała fakt, że Wykonawca w sposób należyty wywiązał się z umowy i odmówiła zapłaty oraz zaksięgowania należności wynikających z faktury Wykonawcy. Wykonawca skierował przeciwko Spółce pozew o zapłatę części należności wynikającej z faktury. Jak wynika z wniosku, Spółka - biorąc pod uwagę rokowania co do dalszego prowadzenia postępowania sądowego przez Wykonawcę (w pozostałej do zapłaty części należności wynikającej z faktury) oraz kosztów z tym związanych, do zapłaty których ostatecznie byłaby zobowiązana Spółka - zdecydowała się zawrzeć ugodę sądową. Między stronami zawarta została ugoda sądowa, na mocy której kwota ma zostać zwrócona w 20-tu równych ratach, natomiast koszty postępowania między stronami zostały wzajemnie zniesione, za wyjątkiem wynagrodzenia mediatora i należności świadków, z tytułu czego Spółka zobowiązana została do zapłaty na rzecz Wykonawcy kwoty 583,79 zł. Roszczenie wynika z zawartej między Wykonawcą a Spółką umowy o świadczenie usług polegających na wykonaniu prac alpinistycznych. Wydatek poniesiony na rzecz kontrahenta mógł być i był przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Sprawa została skierowana na drogę sądową, ponieważ strony pozostawały w sporze co do prawidłowości wykonania umowy przez Wykonawcę.

Z wniosku wynika, że strony zdecydowały się zawrzeć ugodę sądową, aby rozwiać wątpliwości co do sytuacji prawnej, zmniejszyć koszty postępowania, uniknąć konieczności toczenia między sobą kolejnego postępowania sądowego o zapłatę pozostałej części należności wynikającej z faktury. Kwota zapłacona na podstawie ugody nie stanowi kary umownej, odszkodowania ani nie jest wynikiem potrącenia wzajemnych roszczeń stron. Zapłacona Wykonawcy kwota roszczenia, do zapłaty której została zobowiązana Spółka, służy zabezpieczeniu źródła przychodu, jaką jest działalność gospodarcza. Poniesienie tego wydatku w takiej formie jak została określona w ugodzie gwarantują ciągłość funkcjonowania działalności, tak aby nadal przynosiła przychody.

Kwestią będącą przedmiotem zapytania jest ustalenie, czy kwota wydatku 10.897,06 zł (tyle wynosi rata z tytułu całej należności w wysokości 217.941,26 zł) oraz koszt postępowania w kwocie 583,79 zł stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie zapłaty.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że kwota należności wynikająca z ugody oraz wydatki na pokrycie kosztów postępowania zapłacone Wykonawcy na podstawie zawartej ugody sądowej będą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, prowadzonej w ramach Spółki, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku Spółki.

Wnioskodawca wyjaśnił, że zapłacona Wykonawcy kwota roszczenia, do zapłaty której zobowiązana została Spółka, służy zabezpieczeniu źródła przychodu, jaką jest działalność gospodarcza. Poniesienie tego wydatku w takiej formie, jak zostało to określone w ugodzie, gwarantuje ciągłość funkcjonowania działalności tak, aby nadal przynosiła przychody.

Zatem - w ocenie Organu - wydatek poniesiony na zapłacenie kwoty roszczenia wynikającej z ugody oraz koszty postępowania można uznać za poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą generującą przychody podatkowe. Służy on zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów podatkowych.

Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, należy stwierdzić, że dla ustalenia tego momentu, należy rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. Na podstawie kryterium stopnia tego powiazania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem - kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Z kolei pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągniecia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest możliwości ustalenia w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Wydatków poniesionych w związku z zawartą ugodą sądową nie można przypisać konkretnym przychodom. W związku z tym stanowią one koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).

Rozstrzygając zatem kwestię momentu zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, należy wskazać, że zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 5c ww. ustawy: koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5d omawianej ustawy: za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Dzień poniesienia kosztu został przez ustawodawcę zdefiniowany jako dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Wydatki poniesione w związku z zawartą ugodą sądową przez Spółkę, w której Wnioskodawca jest komandytariuszem, jako stanowiące koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, powinny zostać zaliczone do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia, tj. na dzień, na który ujęto je w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury albo innego dowodu w przypadku braku faktury. Koszt ten Wnioskodawca powinien rozpoznać z uwzględnieniem art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku spółki komandytowej.

Reasumując - w ocenie Organu - zostały spełnione wszystkie przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalające na zaliczenie wydatków dotyczących zapłaty kwoty wynikającej z zawartej ugody, jak i kosztów postępowania do kosztów uzyskania przychodu, jednak nie jak wskazał Wnioskodawca w dacie zapłaty tylko w dacie ich poniesienia, tj. na dzień, na który ujęto je w księgach rachunkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.