0112-KDIL3-3.4011.357.2018.1.AM - Określenie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2018 r. (data wpływu 15 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 15 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Decyzją Prezydenta Miasta z dnia 7 maja 2018 r. został zatwierdzony podział nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy, oznaczonej ewidencyjnie jako działka nr 158, o powierzchni 0.6590 ha, zlokalizowanej na terenie Miasta. Postępowanie podziałowe zostało wszczęte na wniosek Wnioskodawcy jako właściciela gruntu. Prezydent Miasta, po rozpatrzeniu wniosku Wnioskodawcy, wydał decyzję zatwierdzającą podział działki nr 158, zgodnie z żądaniem Wnioskodawcy.

Dzieloną ww. nieruchomość nr 158 Wnioskodawca uprzednio nabył w drodze spadkobrania na podstawie prawomocnego Postanowienia Sądu.

W omawianej decyzji organ stwierdził, iż w wyniku podziału dwie nowowydzielane działki oznaczone jako:

* 158/1 o powierzchni 0,0100 ha oraz

* 158/2 o powierzchni 0,1980 ha

zostały wydzielone z przeznaczeniem pod drogi publiczne kategorii gminnej i z tego tytułu przejdą za odszkodowaniem na rzecz Gminy. W związku z tym decyzja stanowiła jednocześnie podstawę do dokonania stosownych wpisów w księdze wieczystej oraz w katastrze nieruchomości na rzecz Gminy do działek 158/1 oraz 158/2.

Przywołana w decyzji przez organ rozstrzygający podstawa prawna odjęcia Wnioskodawcy ww. działek na rzecz Gminy:

Zgodnie z art. 98 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne, w tym gminne, w sytuacji gdy podział został dokonany na wniosek właściciela dzielonej nieruchomości, przechodzą z mocy prawa na rzecz właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stanie się ostateczna.

Omawiana tu decyzja Prezydenta Miasta stała się ostateczna z dniem 23 maja 2018 r. W świetle powyższych ustaleń z dniem 23 maja 2018 r. ww. wymienione działki 158/1 oraz 158/2, wydzielone pod drogi publiczne, przeszły na własność Gminy za odszkodowaniem.

Powyższe ustalenia potwierdza treść decyzji PM z dnia 7 maja 2018 r.

Podstawa prawna wydanej decyzji podziałowej:

* art. 39 ust. 2 Ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym,

* art. 93, art. 96 ust. 1, art. 97 ust. 1, art. 98 Ustawy o gospodarce nieruchomościami,

* Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości,

* art. 104 Ustawy Kodeks postępowania administracyjnego.

Dnia 2 sierpnia 2018 r. pomiędzy Miastem a Wnioskodawcą została zawarta umowa cywilnoprawna, na mocy której wypłacono Wnioskodawcy odszkodowanie w łącznej wysokości (tj. za obie nieruchomości) 228 446,40 zł (słownie: dwieście dwadzieścia osiem tysięcy czterysta czterdzieści sześć 40/100). Odszkodowanie Wnioskodawca odebrał.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w zaistniałym stanie faktyczno-prawnym uzyskany przychód ze zbycia nieruchomości na cele publiczne w postaci wypłaconego Wnioskodawcy odszkodowania w trybie przepisów Ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2. Czy przyznane na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie w łącznej wysokości 228 446,40 zł, wypłacone Wnioskodawcy przez Miasto za odjęte w związku z podziałem nieruchomości 158/1 i 158/2, korzysta za zwolnienia (jest wolne od podatku) na podstawie woli prawodawcy wyrażonej w art. 21 ust. 1 pkt 29 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami. Nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

W tym miejscu na dodatkowe i szczegółowe wyjaśnienia zasługują wskazane przez prawodawcę przypadki wyłączenia zwolnienia, tj.:

Przypadek wyłączający nr 1 "gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego".

W przedmiotowej sprawie nabycie przez Gminę działek 158/1 oraz 158/2 nie nastąpiło w drodze wywłaszczenia. O tym, że omawiane tu odjęcie za odszkodowaniem nieruchomości przeznaczonych pod drogi publiczne w trybie art. 98 Ustawy o gospodarce nieruchomościami nie mieści się w pojęciu wywłaszczenia, przesądził Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 23 września 2014 r. sygn. akt SK 7/13.

Trybunał uznał, co następuje:

"Rozstrzygany w tej sprawie problem konstytucyjny, tj. kwestia zgodności art. 136 ust. 3 u.g.n. we wskazanym przez skarżącą zakresie z przedstawionymi wzorcami konstytucyjnymi musi poprzedzić ustalenie, czy art. 98 ust. 1 u.g.n. powoduje skutki tożsame z konstytucyjnym pojęciem wywłaszczenia. (...).

Jeżeli art. 98 ust. 1 u.g.n. nie wywołuje takich skutków, konsekwencje jego stosowania nie mogą być porównywane z sytuacjami ustawowo zdefiniowanego wywłaszczenia oraz z sytuacjami objętymi unormowaniem przepisów ustaw, o których mowa w art. 216 u.g.n. W takim wypadku wskazany powyżej wzorzec konstytucyjny rekonstruowany z kilku powiązanych ze sobą przepisów ustawy zasadniczej jest nieadekwatny.

Trybunał w niniejszej sprawie stwierdził, że konstytucyjne pojęcie wywłaszczenia obejmuje stany spełniające łącznie następujące warunki:

* wywłaszczenie jest szczególną formą ingerencji w sferę własności, dopuszczalną jedynie gdy w grę wchodzi cel publiczny, którego nie można zrealizować za pomocą innych środków prawnych,

* wywłaszczenie następuje zawsze z inicjatywy podmiotu publicznego, na rzecz którego przechodzi własność lub inne prawo majątkowe,

* wywłaszczenie następuje aktem indywidualnym, obejmującym konkretną nieruchomość, na rzecz konkretnego podmiotu, w postępowaniu administracyjnym,

* wywłaszczenie następuje na rzecz podmiotu publicznego wbrew woli właściciela prywatnego i polega na ograniczeniu bądź odjęciu w całości prawa własności lub innego prawa majątkowego,

* cel (interes) publiczny należy rozumieć wyłącznie jako dobro ogółu, czyli całego narodu lub społeczności regionalnej, a wywłaszczenie następuje w interesie uwłaszczanego podmiotu publicznego (bezpośrednio) oraz w interesie całego narodu lub społeczności regionalnej (pośrednio),

* wywłaszczenie połączone jest z jednoczesnym wypłaceniem wywłaszczonemu słusznego odszkodowania, określonego przez przepisy wywłaszczeniowe.

Trybunał wskazał, że już prima facie skutek zastosowanie art. 98 ust. 1 u.g.n. istotnie odbiega od konstytucyjnej definicji wywłaszczenia. Przede wszystkim brak jest w konstrukcji art. 98 ust. 1 Ustawy - pierwotnej, władczej woli podmiotu publiczno-prawnego do przejęcia nieruchomości prywatnej. Przeciwnie, to z inicjatywy podmiotu prywatnego następuje podział, w wyniku którego może dojść do przejęcia własności jednej z nowych działek przez podmiot publiczny. Podmiot ten jest jednak niejako najpierw "zmuszony" przepisami u.g.n. do nabycia tej działki (wypłacenia odszkodowania), a następnie z własnych środków wybudowania na niej drogi publicznej.

Cel publiczny, na realizację którego nastąpiło przejęcie (nabycie) nieruchomości przez gminę, prowadzi do wniosku, że w przypadku działki skarżącej, cel ten został osiągnięty z chwilą podjęcia odpowiedniej uchwały przez gminę, pomimo braku wybudowania drogi w ustawowym terminie.

Ustawodawca wyraźnie rozróżnił instytucję podziału na wniosek i związanych z nią skutków prawnych od instytucji wywłaszczenia. Dostrzegalne jest to już w systematyce u.g.n., gdzie podziały nieruchomości unormowane zostały w rozdziale 1 (Podziały nieruchomości), zaś wywłaszczenie regulują przepisy umieszczone w rozdziale 4 ustawy ("Wywłaszczanie nieruchomości")".

Dokonana przez Trybunał analiza treści art. 98 Ustawy o gospodarce nieruchomościami dowodzi, że nabycie przez podmiot publicznoprawny z mocy prawa i za odszkodowaniem - nieruchomości wydzielonej w drodze podziału - na nieprzymuszony wniosek właściciela tej nieruchomości - nie mieści się w pojęciu wywłaszczenia.

W omawianej tu sprawie podział nieruchomości, a w konsekwencji odjęcie na rzecz Gminy działek 158/1 oraz 158/2 nastąpiło z nieprzymuszonej woli Wnioskodawcy (tj. na jego żądanie), a nie z inicjatywy podmiotu publiczno-prawnego. W związku z tym, w ślad za interpretacją Wyroku TK, omawiane tu nabycie przez Gminę działek 158/1 oraz 158/2 nie nastąpiło w drodze wywłaszczenia.

W związku z powyższym nie wystąpiła sytuacja, w której wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego nastąpiło w okresie krótszym niż 2 lata od daty nabycia, bowiem w sprawie w ogóle nie wystąpiło zdarzenie wywłaszczenia.

Przypadek wyłączający nr 2. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nabył całą dzieloną nieruchomość nr 158, w drodze spadku, a więc nabycie miało charakter nieodpłatny. W związku z powyższym nie wystąpiła sytuacja, w której cena nabycia była o co najmniej 50% niższa od wysokości odszkodowania, bowiem w ogóle nie wystąpiła cena nabycia.

Powyższe wyjaśnienia dowodzą, że wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie, w oparciu o przepisy Ustawy o gospodarce nieruchomościami, stanowi dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie, zgodnie z wolą prawodawcy wyrażoną w art. 21 ust. 1 pkt 29 ww. Ustawy, Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia przedmiotowego. Zatem na osobie Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek uiszczenia podatku dochodowego z tytułu otrzymanego odszkodowania za odjęte Wnioskodawcy działki 158/1 i 158/2.

Nadto, co równie warte jest podkreślenia, przedstawione stanowisko jest zbieżne z interpretacją indywidualną z dnia 3 lipca 2018 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.243.2018.1.MKA, wydaną w podobnej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednym ze źródeł przychodów są wskazane w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 cyt. ustawy: za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności" wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Odszkodowanie stanowi co do zasady przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten należy zakwalifikować do źródła przychodu wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy - inne źródła. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego. Jednak należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Treść zacytowanego przepisu wskazuje, że podstawowym warunkiem uprawniającym do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie przychodu, między innymi z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami.

Należy mieć również na względzie, że zwolnienie przewidziane w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przysługuje, jeżeli łącznie spełnione zostają następujące warunki:

* nabycie nieruchomości nastąpiło w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego lub odpłatnym zbyciem,

* cena nabycia była o co najmniej 50% niższa od wysokości odszkodowania lub ceny zbycia.

Zatem w przypadku, gdy spełniony zostanie tylko jeden z warunków albo żaden z nich nie zostanie spełniony, wówczas uzyskany przychód będzie korzystał ze zwolnienia.

Z treści złożonego wniosku wynika, że decyzją Prezydenta Miasta z dnia 7 maja 2018 r. został zatwierdzony podział nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy. W decyzji tej organ stwierdził, że działki nr 158/1 i 158/2 zostały wydzielone z przeznaczeniem pod drogi publiczne kategorii gminnej i z tego tytułu przejdą za odszkodowaniem na rzecz Gminy. Omawiana decyzja Prezydenta Miasta stała się ostateczna 23 maja 2018 r. i w tym dniu działki nr 158/1 oraz 158/2 przeszły na własność Gminy za odszkodowaniem. Podstawą prawną wydanej decyzji podziałowej były m.in. następujące przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami: art. 93, art. 96 ust. 1, art. 97 ust. 1 oraz art. 98. W dniu 2 sierpnia 2018 r. między Miastem a Wnioskodawcą została zawarta umowa cywilnoprawna, na mocy której wypłacono Wnioskodawcy odszkodowanie. Jak wskazał Wnioskodawca, postępowanie podziałowe zostało wszczęte na jego wniosek jako właściciela gruntu. Co więcej, Wnioskodawca wskazał, że dzieloną nieruchomość nabył w drodze spadkobrania na podstawie prawomocnego postanowienia sądu.

W związku z tym powstała wątpliwość dotycząca skutków podatkowych otrzymania ww. odszkodowania.

Zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r. poz. 121, z późn. zm.): działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis ten stosuje się także do nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek użytkownika wieczystego, z tym że prawo użytkowania wieczystego działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne wygasa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis stosuje się odpowiednio przy wydzielaniu działek gruntu pod poszerzenie istniejących dróg publicznych.

Za działki gruntu, o których mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Przepis art. 131 stosuje się odpowiednio. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości (art. 98 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Należy zauważyć, że aby miało miejsce wyłączenie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinny łącznie zostać spełnione dwa warunki: nabycie nieruchomości musiałoby nastąpić w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego, ponadto za cenę o co najmniej 50% niższą od wysokości uzyskanego odszkodowania.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca wskazał, że dzieloną nieruchomość nabył w drodze spadkobrania. Oznacza to, że nabycie miało charakter nieodpłatny i nie wystąpiła sytuacja, w której cena nabycia nieruchomości była o co najmniej 50% niższa od wysokości odszkodowania, ponieważ w ogóle nie wystąpiła cena nabycia. Tym samym nie została spełniona co najmniej jedna z przesłanek wyłączających zastosowanie omawianego zwolnienia przedmiotowego. Oznacza to, że odszkodowanie, które otrzymał Wnioskodawca, korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując - uzyskany przez Wnioskodawcę przychód ze zbycia nieruchomości na cele publiczne w postaci wypłaconego Wnioskodawcy odszkodowania, w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, należy kwalifikować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednak przychód ten korzysta za zwolnienia z opodatkowania (jest wolny od podatku), co wynika z art. 21 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Interpretacja ma zatem dotyczyć zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie zainteresowanego. Z tego względu w niniejszej sprawie ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisów aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej, Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie Organ wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, ponieważ Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do oceny dołączonych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.