0112-KDIL3-3.4011.336.2019.2.AA - Koszty kwalifikowane działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2019 r. (data wpływu 9 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na nabycie prawa do użytkowania wieczystego gruntu do kosztów kwalifikowanych w ramach zwolnienia przedmiotowego dotyczącego specjalnych stref ekonomicznych - jest prawidłowe.

W dniu 9 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek - uzupełniony pismami z 20 września 2019 r. (data wpływu 26 września 2019 r.) oraz z 29 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na nabycie prawa do użytkowania wieczystego gruntu do kosztów kwalifikowanych w ramach zwolnienia przedmiotowego dotyczącego specjalnych stref ekonomicznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotowa inwestycja położona jest w (...) obejmującej użytkowanie wieczyste działek o numerach (...), o powierzchni łącznej 1,5870 ha wraz z prawem własności budynków i budowli. Prawo do użytkowania wieczystego należało pierwotnie do podmiotu A sp. z o.o. sp.k.

17 października 2017 r. doszło do zawarcia warunkowej umowy sprzedaży prawa do użytkowania wieczystego do wymienionych powyżej działek na rzecz Spółki B sp. z o.o. sp.k. za kwotę 1.300.000 PLN netto. W grudniu 2017 r. Spółka A sp. z o.o. sp.k. wystawiła fakturę na ww. kwotę.

Na moment składania wniosku nie doszło jeszcze do zapłaty należności wskazanej na fakturze. Wcześniej prawo użytkowania wieczystego gruntu przysługiwało spółce C sp. z o.o., która również prowadziła działalność na terenie SSE na podstawie posiadanego zezwolenia.

C sp. z o.o. nie jest podmiotem powiązanym ze Spółką B sp. z o.o. sp.k.

C sp. z o.o. zbyła prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz A sp. z o.o. sp.k. za 1.300.000 PLN netto. Przedmiotem tej transakcji nie było w żadnym przypadku przedsiębiorstwo C, a jedynie pewne jego aktywo w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu.

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki B sp. z o.o. sp.k.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że Spółka (w której jest wspólnikiem) otrzymała zezwolenie nr (...) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (...).

W zezwoleniu ustalono następujące warunki prowadzenia działalności gospodarczej:

Także wniosek dotyczy zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy PIT.

W związku z tym, że spółka otrzymała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE w dniu 22 marca 2017 r., przepisami regulującymi warunki udzielania pomocy regionalnej w przypadku Spółki są przepisy Rozporządzenia SSE.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy PIT - dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 5a-5cd, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 482), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie niniejszego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1, ust. 2 Rozporządzenie SSE w przypadku tzw. małych przedsiębiorców działających w województwie (...), maksymalna intensywność regionalnej pomocy inwestycyjnej wynosi 70% wydatków kwalifikowanych.

Zgodnie z § 6 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesionych na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące: ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego.

Przedmiotowa inwestycja położona jest w (...) obejmującej użytkowanie wieczyste działek o numerach - (...), o powierzchni łącznej 1,5870 ha wraz z prawem własności budynków i budowli. Prawo do użytkowania wieczystego należało pierwotnie do podmiotu A Sp. z o.o. sp.k. W dniu 17 października 2017 r. doszło do zawarcia warunkowej umowy sprzedaży prawa do użytkowania wieczystego do wymienionych powyżej działek na rzecz Spółki B z o.o. sp.k. za kwotę 1.300.000 PLN netto. W grudniu 2017 r. Spółka A sp. z o.o. sp.k. wystawiła fakturę na ww. kwotę. Wcześniej prawo użytkowania wieczystego gruntu przysługiwało spółce C Sp. z o.o., która również prowadziła działalność na terenie SSE na podstawie posiadanego zezwolenia. C Sp. z o.o. nie jest podmiotem powiązanym ze Spółką B Sp. z o.o. Sp.k. C Sp. z o.o. zbyła prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz A sp. z o.o. sp.k. za 1.300.000 PLN netto.

Przedmiotem tej transakcji nie było w żadnym przypadku przedsiębiorstwo C, a jedynie pewne jego aktywo w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu.

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki B Sp. z o.o. sp.k.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, czy wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu nabycia prawa do użytkowania wieczystego do wymienionych powyżej działek stanowią koszty kwalifikowane?

Treść pytania wynika z uzupełnienia do wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do ust. 2 ww. przepisu zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Zgodnie z dyspozycją art. 26e ust. 1 ustawy o PIT podatnik uzyskujący przychody ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 odlicza od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2, koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność badawczo-rozwojową zwane dalej "kosztami kwalifikowanymi". Kwota odliczenia nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Artykuł 26e. (Ulga na działalność badawczo-rozwojową)

1. Podatnik uzyskujący przychody ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 odlicza od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2, koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność badawczo-rozwojową, zwane dalej "kosztami kwalifikowanymi". Kwota odliczenia nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Za moment poniesienia wydatku kwalifikowanego uważa się datę jego faktycznej zapłaty (metoda kasowa). Ze względu na to, że Spółka nie uiściła jeszcze opłaty za prawo do użytkowania wieczystego, w ocenie Wnioskodawcy, jako koszt kwalifikowany będzie on mógł być zaliczony dopiero w dacie dokonania faktycznej zapłaty.

W ocenie Wnioskodawcy, po zapłacie za nabycie, Spółka będzie mogła traktować wydatki w tym zakresie za koszty kwalifikowane.

Zgodnie z § 6 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesionych na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

W ocenie Wnioskodawcy zachowane są wszelkie warunki, wskazane przez przepisy prawa mające znaczenie z perspektywy możliwości uznania wydatku za koszt kwalifikowany.

Przykładowo, w interpretacji indywidulanej prawa podatkowego z 30 września 2015 r., sygn. IBPB-1-1/4510-8/15/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał, że mając na uwadze powyższe przepisy, aby dany wydatek zakwalifikować do objęcia pomocą publiczną, musi on spełniać następujące warunki, tzn.:

Z kolei zgodnie z ust. 6 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych: w przypadku gdy przed zakupem przedsiębiorstwa, w stosunku do jego składników udzielono już pomocy publicznej, cena zakupu tych składników nie zalicza się do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Regulacje Rozporządzenia SSE i Rozporządzenia UE w zakresie, w jakim wskazują na brak możliwości potraktowania jako kosztu kwalifikowanego wydatków na składnik majątku, na które zbywca uzyskał wcześniej pomoc publiczną, nie znajdą w tym zakresie zastosowania do Spółki, gdyż zdaniem Wnioskodawcy odnoszą się one do przypadku, gdyby przedmiotem nabycia było przedsiębiorstwo (co nie ma miejsca w niniejszym stanie faktycznym).

Zdaniem Wnioskodawcy fakt, iż przedmiotowe prawo do użytkowania było wykorzystywane przez firmę C, pozostaje bez wpływu na zaliczenie przez Wnioskodawcę wydatków na nabycie tego prawa do kosztów kwalifikowanych. Należy tutaj dodatkowo zaznaczyć, iż firma C dokonała sprzedaży tylko pewnego jego aktywa w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu, a nie całego przedsiębiorstwa. Ponadto sprzedaż odbyła się na rzecz spółki A sp. z o.o. sp.k., która to w dalszej części dokonała sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy. W związku z powyższym należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w niniejszej sprawie jako prawidłowe i uznać, iż wydatki na wieczyste użytkowanie stanowią koszty kwalifikowane.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że z uwagi na powyższe przedstawione zdarzenie przyszłe we wcześniejszym wniosku - w ocenie Wnioskodawcy, po zapłacie za nabycie, Spółka będzie mogła traktować wydatki w tym zakresie za koszty kwalifikowane. Jednakże z uwagi na fakt, iż regulacje Rozporządzenia SSE i Rozporządzenia UE wskazują na brak możliwości potraktowania jako kosztu kwalifikowanego wydatków na składnik majątku, na które zbywca uzyskał wcześniej pomoc publiczną (par. 4 ust. 6 Rozporządzenie SSE - w przypadku gdy przed zakupem przedsiębiorstwa, w stosunku do jego składników udzielono już pomocy publicznej, cena zakupu tych składników nie zalicza się do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą).

Zdaniem Wnioskodawcy powyższe nie znajdą jednak w tym zakresie zastosowania do Spółki, gdyż zdaniem Wnioskodawcy odnoszą się one do przypadku, gdyby przedmiotem nabycia pomiędzy było przedsiębiorstwo (co nie zachodzi w przedmiotowej sprawie).

Zdaniem Wnioskodawcy fakt, iż przedmiotowe prawo do użytkowania było wykorzystywane przez firmę C, pozostaje bez wpływu na zaliczenie przez Wnioskodawcę wydatków na nabycie tego prawa do kosztów kwalifikowanych. Należy tutaj dodatkowo zaznaczyć, iż firma C dokonała sprzedaży tylko pewnego jego aktywa w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu, a nie całego przedsiębiorstwa. Przedmiotem tej transakcji nie było w żadnym przypadku przedsiębiorstwo C, a jedynie pewne jego aktywo w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu. Z uwagi na powyższe i przedstawione zdarzenie przyszłe we wcześniejszym wniosku - w ocenie Wnioskodawcy, po zapłacie za nabycie, Spółka będzie mogła traktować wydatki w tym zakresie za koszty kwalifikowane. Jednakże z uwagi na fakt, iż regulacje Rozporządzenia SSE i Rozporządzenia UE wskazują na brak możliwości potraktowania jako kosztu kwalifikowanego wydatków na składnik majątku, na które zbywca uzyskał wcześniej pomoc publiczną (par. 4 ust. 6 Rozporządzenie SSE - w przypadku gdy przed zakupem przedsiębiorstwa, w stosunku do jego składników udzielono już pomocy publicznej, cena zakupu tych składników nie zalicza się do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą).

Zdaniem Wnioskodawcy powyższe nie znajdą jednak w tym zakresie zastosowania do Spółki, gdyż zdaniem Wnioskodawcy odnoszą się one do przypadku, gdyby przedmiotem nabycia pomiędzy było przedsiębiorstwo (co nie zachodzi w przedmiotowej sprawie).

Zdaniem Wnioskodawcy fakt, iż przedmiotowe prawo do użytkowania było wykorzystywane przez firmę C pozostaje bez wpływu na zaliczenie przez Wnioskodawcę wydatków na nabycie tego prawa do kosztów kwalifikowanych. Należy tutaj dodatkowo zaznaczyć, iż firma C dokonała sprzedaży tylko pewnego aktywa w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu, a nie całego przedsiębiorstwa. Ponadto sprzedaż odbyła się na rzecz spółki A sp. z o.o. sp.k., która to w dalszej części dokonała sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z powyższym należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w niniejszej sprawie jako prawidłowe i uznać, iż wydatki na wieczyste użytkowanie stanowią koszty kwalifikowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 482, z późn. zm.). Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 63 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.): wolne od podatku dochodowego są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 5a-5cd, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 482), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie niniejszego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Ponadto w myśl art. 21 ust. 5a ww. ustawy: zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 63a i 63b, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Z wykładni gramatycznej, którą należy stosować przy ocenie zakresu zwolnień podatkowych, należy uwzględnić, że wolny od podatku dochodowego od osób fizycznych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas również działalność taka nie będzie podlegała zwolnieniu.

Podstawowym aktem prawnym, regulującym zasady funkcjonowania specjalnych stref ekonomicznych oraz zasady korzystania z pomocy publicznej z tytułu inwestycji w specjalnych strefach ekonomicznych jest ustawa z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych. Szczegółowe reguły korzystania z pomocy publicznej z tytułu działalności w specjalnych strefach ekonomicznych zdefiniowane zostały natomiast w rozporządzeniach wykonawczych.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia.

Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Rodzaj tych wydatków został określony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 121; dalej: "rozporządzenie").

Zgodnie z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia: pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm.) albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.) stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu:

Zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej (§ 5 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Zgodnie natomiast z § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia: warunkiem korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, jest:

W myśl § 5 ust. 3 rozporządzenia: zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy przysługuje począwszy od miesiąca, w którym przedsiębiorca rozpoczął ponoszenie kosztów pracy, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, przy spełnieniu warunków, o których mowa w § 3 ust. 6.

Warunki uznania wydatków za kwalifikujące się do objęcia pomocą definiuje § 6 ust. 1 rozporządzenia, zgodnie z którym za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

Wyżej wymienione przepisy określają zatem w szczególności następujące warunki do uznawania wydatków za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą:

* muszą to być koszty inwestycji,

* poniesione są w trakcie obowiązywania zezwolenia strefowego,

* poniesione są w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy,

* przeznaczone są na cele wyżej wymienione,

* pod warunkiem zaliczenia ich do wartości początkowej środków trwałych, przy czym przez koszty inwestycji należy rozumieć koszty "nowej inwestycji", o której mowa w § 3 rozporządzenia.

Zgodnie z § 6 ust. 6 powołanego rozporządzenia: w przypadku gdy przed zakupem przedsiębiorstwa, w stosunku do jego składników udzielono już pomocy publicznej, cena zakupu tych składników nie zalicza się do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, posiada zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (data zezwolenia 22 marca 2017 r.). Natomiast w październiku 2017 r. doszło do zwarcia warunkowej umowy sprzedaży prawa do użytkowania wieczystego działek na rzecz spółki komandytowej. Nabycie to miało miejsce od innej spółki komandytowej, która zakupiła niniejsze prawo wieczystego użytkowania tych działek od spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która także prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia. Wnioskodawca podkreślił, że w niniejszej sprawie spółka komandytowa, której jest wspólnikiem, nabyła tylko aktywo w postaci prawa wieczystego użytkowania opisanych działek, a nie przedsiębiorstwo.

Wobec powyższego uregulowanie § 6 ust. 6 rozporządzenia - jak słusznie wskazał Wnioskodawca - nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ dotyczy ono zakupu przedsiębiorstwa, a nie poszczególnych składników majątku, tj. aktywa w postaci prawa wieczystego użytkowania.

Jednocześnie cena nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntów została wprost wskazana w § 6 pkt 1 rozporządzenia jako wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną.

Należy zwrócić także uwagę na fakt, że zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Tym bardziej, że przepisy dotyczące specjalnych stref ekonomicznych nie definiują pojęcia kosztów poniesionych inwestycji.

Interpretując użyte w § 5 i § 6 rozporządzenia stwierdzenie "poniesione" - jako że przepisy tego rozporządzenia tej kwestii nie normują-należy odwołać się do słownikowego znaczenia słowa "ponieść".

I tak, zgodnie z definicją zawartą w Internetowym Słowniku Języka Polskiego http://sjp.pwn.pl - "ponosić" należy rozumieć jako: "zostać obarczonym, obciążonym czymś", natomiast "koszt" to "suma pieniędzy wydatkowana na kupno lub opłacenie czegoś".

Podkreślenia także wymaga, że dany wydatek, aby mógł być wydatkiem kwalifikowanym musi stanowić koszt inwestycji wskazany w zezwoleniu.

Zatem wydatki - o ile zakup prawa wieczystego użytkowania działek stanowi koszt inwestycji określony w zezwoleniu wydanym spółce komandytowej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem - poniesione na nabycie prawa użytkowania wieczystego działek będą mogły zostać rozpoznane jako wydatki kwalifikowane dla potrzeb kalkulacji limitu pomocy publicznej w momencie ich faktycznego poniesienia (zapłaty).

Na zakończenie należy jeszcze wskazać na treść art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W świetle ustępu 2 przywołanego powyżej artykułu: zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Reasumując - koszty ponoszone przez Spółkę z tytułu nabycia prawa do użytkowania wieczystego opisanych we wniosku działek można uznać za wydatek inwestycyjny kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania

przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.