0112-KDIL3-3.4011.233.2017.1.MW

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 15 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca to osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest zarejestrowany w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od dnia 20 marca 2006 r. Firma wnioskodawcy zajmuje się między innymi produkcją i sprzedażą wysokiej jakości akcesoriów ochronnych do urządzeń mobilnych (telefony komórkowe, tablety, ekrany dotykowe). Na dzień złożenia wniosku firma zatrudnia ok. 60 pracowników. Główne miejsce wykonywania działalności gospodarczej zlokalizowane jest w (...).

W związku z rozwojem firmy (wzrost zatrudnienia, produkcji wyrobów i ich poziomu sprzedaży) Wnioskodawca rozważał budowę nowego budynku produkcyjno-biurowego spełniającego bieżące i przyszłe (rozwojowe) potrzeby prowadzonej przez niego firmy lub zakup istniejącego, używanego budynku (lokalu) o charakterze produkcyjno-biurowym. Ostatecznie, kierując się między innymi rachunkiem ekonomicznym i dostępnością sporej ilości istniejących, używanych budynków (lokali) spełniających w dużej mierze oczekiwania Wnioskodawcy, podjęto decyzję o zakupie na własność części budynku (lokalu). Niektóre funkcje administracyjne związane z utrzymaniem infrastruktury technicznej budynków (lokali) znajdujących się na tym terenie wypełnia Wspólnota Lokalowa. Większość zlokalizowanych na tym terenie budynków pochodzi z lat 60 i 70-tych dwudziestego wieku i wszystkie mają charakter niemieszkalny. Budynek oddano do eksploatacji w roku 1970. Właścicielem części przedmiotowego budynku była firma (...). Wnioskodawca, w związku z obowiązującym w jego małżeństwie ustrojem wspólności majątkowej, postanowił wspólnie z małżonką, że przedmiotowy lokal zakupią do majątku wspólnego za pieniądze pochodzące z tego wspólnego majątku.

W dniu 9 marca 2017 r. została zawarta umowa w postaci aktu notarialnego z właścicielem części budynku (lokalu) dotycząca ustanowienia odrębnej własności lokali niemieszkalnych w następstwie podziału lokalu niemieszkalnego, umowa sprzedaży oraz oświadczenie o ustanowieniu hipoteki i służebności gruntowej.

Sprzedający potwierdził, że reprezentowana przez niego Spółka jest właścicielką lokalu niemieszkalnego, składającego się z 7 pomieszczeń magazynowych, 5 pomieszczeń warsztatowych, 8 pomieszczeń biurowych, 2 pomieszczeń socjalnych, 2 holi, korytarza i 2 pracowni fotograficznych, o łącznej powierzchni użytkowej 1.870,30 m², stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, dla którego Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Do tego lokalu przynależy udział wynoszący 18703/203862 (osiemnaście tysięcy siedemset trzy dwieście trzy tysiące osiemset sześćdziesiąte drugie) części w częściach wspólnych budynków i urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali oraz w prawie użytkowania wieczystego gruntu objętego księgą wieczystą, prowadzonej przez Sąd Rejonowy. Nieruchomość gruntowa objęta księgą wieczystą stanowi działkę nr 20/3, o obszarze 1,5323 ha. Sprzedający potwierdził także, że wyżej opisany lokal użytkowy reprezentowana przez niego Spółka nabyła na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności istniejącego wcześniej, używanego lokalu użytkowego i umowy sprzedaży z dnia 29 grudnia 2004 r.

Lokal usytuowany jest na 3 piętrze (4 kondygnacji) budynku niemieszkalnego. Jak wynika również z wyżej wymienionej umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu użytkowego i umowy sprzedaży z dnia 29 grudnia 2004 r., do wspólnego użytku wszystkich każdorazowych właścicieli lokali użytkowych należą pomieszczenia w budynku: kotłownia, hole, korytarze, klatki schodowe, wc oraz szyby wind, a także elementy składowe budynków, takie jak: fundamenty, konstrukcje, ściany stropy, konstrukcje dachów z pokryciem, opierzenie i obróbki blacharskie, windy, instalacje, przyłącza i inne.

Sprzedający oświadczył, że w przedmiotowym lokalu niemieszkalnym zrealizował inwestycję polegającą na podziale dotychczasowego lokalu niemieszkalnego, w wyniku czego zostały wyodrębnione 2 (dwa) samodzielne lokale niemieszkalne:

W związku z dokonaniem podziału istniejącego, używanego lokalu niemieszkalnego ustanowiono dwie odrębne własności:

Wnioskodawca wraz z małżonką oświadczyli, iż wyżej opisany lokal nabywają w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej z przeznaczeniem na jej prowadzenie.

W związku z dokonaną transakcją został opłacony podatek od czynności cywilnoprawnych i inne opłaty związane z czynnościami notarialnymi.

W następstwie dokonanej transakcji w dniu 9 marca 2017 r. został złożony wniosek do sądu wieczystoksięgowego o wyodrębnienie z księgi wieczystej nowej księgi wieczystej dla lokalu użytkowego, niemieszkalnego. W dniu 14 czerwca 2017 r. została założona księga wieczysta dla lokalu.

Wnioskodawca w związku z koniecznością ostatecznego przystosowania zakupionego lokalu dla potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej rozpoczął prace adaptacyjne pomieszczeń.

Nakłady poniesione w związku z ostatecznym dostosowaniem lokalu do potrzeb prowadzonej w nim działalności gospodarczej nie przekroczyły 30% wartości zakupu.

Wnioskodawca zamierza zakupiony środek trwały (lokal 4A) wprowadzić po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych.

Począwszy od grudnia 2017 r. wnioskodawca zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej używanego środka trwałego wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy istnieje w stosunku do wyodrębnionego w budynku lokalu możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie?

Zdaniem Wnioskodawcy możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Artykuł 22j ust. 1 pkt 4 stanowi, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych podatnika.

Z posiadanych dokumentów wynika, że budynek, w którym na trzecim piętrze (czwartej kondygnacji) znajduje się przedmiotowy lokal, został oddany do eksploatacji w roku 1970. Stosując się zatem do przedstawionego powyżej wzoru służącego za podstawę do obliczenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej należy przyjąć, że w roku 2017 mija 47 lat od oddania budynku (lokalu) po raz pierwszy do eksploatacji. Pomimo tego, że z działania matematycznego: 40 lat minus 47 lat otrzymujemy liczbę ujemną, to jednak zgodnie z zapisami ustawy okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Należy zatem przyjąć, że roczna stawka amortyzacji może w tym przypadku wynosić maksymalnie 10%. Dodatkowo, co w tym konkretnym przypadku nie ma kluczowego znaczenia, ustawodawca określił również, że przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych dany budynek (lokal) niemieszkalny nie musiał być w rozumieniu przepisów środkiem trwałym. W art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy zawarta jest definicja używanych budynków (lokali) niemieszkalnych. Z treści przepisu art. 22j ust. 1 w związku z pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dopiero u podatnika budynek (lokal) musi stanowić środek trwały, by odpisy amortyzacyjne od niego były kosztem podatkowym. Jedna z zasad wykładni i interpretacji prawa podatkowego nakazuje w pierwszej kolejności odnieść się do znaczenia językowego słów w tekstach ustaw podatkowych. Ważną zasadą wykładni językowej przepisów prawa podatkowego jest to, że słowa należy rozumieć w znaczeniu powszechnie używanym w tzw. języku etnicznym, wręcz potocznym, a nie w znaczeniu prawnym i to sformułowanym w innych, niż ustawy podatkowe aktach prawnych. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie w zasadzie zgodnie przyjmuje się swoistą hierarchię zasad interpretacyjnych. Ideę tę dobitnie wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 8 maja 1998 r. CKN 664/97 (OSNC 1999, nr 1, s. 7), w którym stwierdził: "W doktrynie i judykaturze sformułowana została reguła określająca następującą kolejność różnych sposobów wykładni: wykładnia językowa, wykładnia systemowa, wykładnia funkcjonalna (celowościowa).

W myśl zasady "interpretatio cessat in claris" nie zawsze zachodzić będzie jednak konieczność użycia kolejno wszystkich tych sposobów, w szczególności nie będzie potrzeby sięgania po dyrektywy celowościowe, jeśli już po zastosowaniu dyrektyw językowych, czy też językowych i systemowych, uda się uzyskać właściwy wynik wykładni, to jest ustalić znaczenie interpretowanej normy".

Wykładnia językowa

Interpretację zapisów art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozpocząć od wskazania na celowe użycie przez ustawodawcę nawiasów, w których po słowie "budynków" umieszczono słowo (lokali). Ma to olbrzymie znaczenie w świetle określenia, do którego z podmiotów zdania odnosi się przymiotnik "używany". Zabieg ten ma za zadanie wyodrębnienie tekstu o charakterze drugoplanowym uzupełniającym do słowa budynków. W innej sytuacji ustawodawca nie zawarłby w nawiasach słowa "lokali", lecz wymieniłby to słowo odrębnie na przykład po przecinku. Nadto część zdania od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania odnosi się do budynków, w których to budynkach znajdują się lokale. Chodziło zatem ustawodawcy o oddanie po raz pierwszy do używania budynków, w których to budynkach znajdują się lokale. Można zastanowić się, czy jest możliwe korzystanie z przepisów prawa cywilnego dla zrozumienia pojęcia budynków (lokali) czy też należy rozumieć je w znaczeniu potocznym - takim jakie znaczenie nadaje słownik języka polskiego. Kierując się wykładnią językową należy zadać w tym konkretnym przypadku pytanie, czy można wyobrazić sobie lokal niemieszkalny zlokalizowany na trzecim piętrze (czwartej kondygnacji) budynku bez istnienia budynku jako takiego. Budynku, posiadającego fundamenty, dach, windy, klatki schodowe, ściany nośne itp. "Lokal" w znaczeniu potocznym, ale co warto podkreślić w także w znaczeniu logicznym, usytuowany na trzecim piętrze nie może funkcjonować bez "budynku". Rozwijając wykładnię językową, zgodnie ze słownikiem języka polskiego, "lokal" to wydzielona część budynku służąca na cele mieszkaniowe lub inne (np. usługowe, produkcyjne, handlowe oraz użytkowe, np. garaże). W skład lokalu mogą wchodzić pomieszczenia, izby (np. pokoje). "Lokal" - jak wynika z definicji słownikowej - nie musi mieć nawet przymiotu "samodzielności", nie wspominając o samodzielności w rozumieniu przepisów prawa, a dalej jeszcze idąc - różnych gałęzi prawa (przepisów prawa cywilnego, administracyjnego, w tym budowlanego, sanitarnego, przeciwpożarowego, medycznego), które ustanawiają dodatkowe wymogi związane z samym powstaniem lokalu, jak i możliwością wykorzystania danego lokalu na oznaczone cele. Wynika z powyższego, że lokal nie musi być wyodrębniony prawnie, by mógł być lokalem. Konieczność jego wyodrębnienia np. w wyniku podziału może powstać dopiero w momencie jego zakupu i konieczność wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych danego podatnika. Kontynuując rozważania dotyczące wykładni językowej przepisów art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy należy wskazać także na ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat, co oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji może wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. W podanych w art. 22j definicjach występują dwa istotne sformułowania: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy. Przepisy podatkowe nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Wnioskodawca posiada dokumenty na okoliczność potwierdzenia oddania przedmiotowego budynku (lokalu) do eksploatacji w roku 1970. Należy również zauważyć, że dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania takiego podziału są to nadal powierzchnie niemieszkalne wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy uznać za używane środki trwałe w rozumieniu art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wykładnia systemowa

Na podstawie tej wykładni można zdefiniować znaczenie słowa (-ów) budynków (lokali) w oparciu o inne normy prawa. Gdyby sięgać do norm innych gałęzi prawa, to w pierwszej kolejności można powołać się na ustawę z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Otóż w jej art. 2 zdefiniowano "samodzielny lokal" mieszkalny i niemieszkalny. Ten lokal może być prawnie "wyodrębniony" albo "niewyodrębniony". Podkreślić trzeba, że ustawa o własności lokali nazywa lokalem zespół izb, których nie wyodrębniono jako przedmiot własności. Niewątpliwie w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym używane od 1970 r. lokale spełniają kryteria ustawy o własności lokali do uznania ich za lokale samodzielne (art. 2 ustawy o własności lokali). Oczywiście taki lokal stanowi wówczas również część składową budynku (art. 46 k.c.). Oznacza to, że oddanie do używania budynku oznaczało również oddanie do używania lokali w nim się znajdujących.

Zatem z punktu widzenia prawa cywilnego lokal, wyodrębniony i nabyty następnie jako odrębna własność był cały czas lokalem także przed jego wyodrębnieniem.

Wykładnia celowościowa

Celem art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jest umożliwienie podatnikowi szybsze, niż w przypadku nowych środków trwałych, zamortyzowanie używanych środków trwałych o obniżonej wartości użytkowej. Z tego punktu widzenia, a więc wykładni celowościowej omawianego przepisu stanowisko Wnioskodawcy również jest uzasadnione. Niewątpliwie używanego bez przerwy przez 47 lat lokalu, w budynku liczącym także 47 lat nie można uznać za nowy środek trwały, pomimo tego że prawnie, na pewno "pojawił" się w ewidencji podatnika jako środek trwały.

Dla poparcia interpretacji przepisów art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca przedstawia także wcześniejsze stanowiska organów podatkowych w tym zakresie.

Stanowisko organów podatkowych.

Wnioskodawca swoje stanowisko wywodzi również z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 października 2008 r. sygn. ILPB1/415-545/08-2/AA, w której Organ ten odniósł się do podobnego stanu faktycznego. Organ stwierdził, że "przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Jeśli zatem dokumentacja zakupionego budynku, posiadana przez Wnioskodawcę, określa jego pochodzenie na początek XX wieku, należy przyjąć, iż znajdujące się w nim lokale spełniają warunki uznania za używane lokale niemieszkalne, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego Wnioskodawca może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną - maksymalnie 10%".

Podobnie w interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2010 r. sygn. IBPBII/2/415-1192/09/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odniósł się do sytuacji podatniczki, która nabyła 1/3 udziału w używanej od 50 lat kamienicy. Dopiero po zakupie dokonała wyodrębnienia prawnego znajdujących się w niej lokali. Organ podatkowy uznał, że podatniczka może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną do lokalu - środka trwałego, który został wyodrębniony prawnie dopiero przez podatniczkę argumentując: "Jeżeli zatem przedmiotowe lokale mieszkalne, a nie kamienica (ponieważ w przedmiotowej sprawie to lokale mieszkalne będą podlegać amortyzacji a nie kamienica, skoro wnioskodawczyni będzie właścicielką wyodrębnionych lokali), rzeczywiście były używane, przed ich nabyciem przez Wnioskodawczynię, ok. 50 lat i będą po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych przez Wnioskodawczynię, to uznać należy, iż zostały spełnione przesłanki określone tym przepisem i wnioskodawczyni będzie mogła indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla środków trwałych".

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2008 r. sygn. IPPB1/415-802/09-2/AG uznał, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokalu kupionego w celu prowadzenia w nim przez podatnika jednoosobowej działalności gospodarczej, będącego wcześniej (używanym) lokalem mieszkalnym.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. ILPB1/415-135/11-2/IM interpretując podobny przypadek, w którym wnioskodawca w dniu 12 lutego 2011 r. nabył na potrzeby związane z prowadzeniem działalności gospodarczej dwa lokale niemieszkalne znajdujące się w budynku wybudowanym i oddanym do używania co najmniej 18 sierpnia 1947 r. Organ uznał, że przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Okres używania budynku niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma jednak znaczenie przy ustalaniu indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ okres 40 lat może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Organ uznał, że wnioskodawca miał możliwość w stosunku do każdego z wyodrębnionych lokali zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej obejmującej dziesięcioletni okres amortyzacyjny.

Podsumowanie

Z dokonanej wykładni oraz interpretacji organów podatkowych wynika, że aby uznać środek trwały za używany nie musiał on być wcześniej środkiem trwałym. Ponadto w przypadku budynków (lokali) okres używania liczy się od dnia ich faktycznego oddania do używania po raz pierwszy. I to używanie nie oznacza za używanie jako środka trwałego. Wystarczy, że lokal (niebędący środkiem trwałym) zanim się stał środkiem trwałym był używany przez określoną liczbę lat. Ustawodawca posługuje się powszechnie używanymi w języku polskim i w pełni zrozumiałymi słowami "budynków" (lokali), od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, nie ma mowy o tym, by lokal od dnia oddania go do używania miał być środkiem trwałym, czy miał być wyodrębniony prawnie jako lokal stanowiący odrębną własność. Podkreślić trzeba, że ustawa wymaga takiego warunku, ale w odniesieniu do samego uznania składnika majątku za środek trwały. W odniesieniu do wykazania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - ustawodawca takiego warunku nie wymaga. Należy jedynie wylegitymować się odpowiednio długim okresem używania lokalu przez poprzednich użytkowników. Trudno zresztą byłoby uznać za "nowy" lokal w 47-letnim budynku produkcyjno-biurowym, który od początku oddania go do eksploatacji był intensywnie używany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, zgodnie z którym: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla lokali niemieszkalnych stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca 9 marca 2017 r. nabył na potrzeby związane z prowadzeniem działalności gospodarczej lokal niemieszkalny znajdujący się w budynku oddanym do używania w 1970 r.

Wobec powyższego opisu należy wskazać, że przepisy nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Okres używania lokalu niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma jednak znaczenie przy ustalaniu indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ okres 40 lat może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Jeśli zatem dokumentacja zakupionego budynku (w skład którego wchodzi nabyty przez Wnioskodawcę lokal niemieszkalny) posiadana przez Wnioskodawcę określa jego pochodzenie na rok 1970, należy przyjąć, że lokal ten spełnia warunki uznania go za używany.

Reasumując - w stosunku do wyodrębnionego w budynku lokalu Wnioskodawca ma możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.