0112-KDIL3-3.4011.217.2017.2.MM - Limit 15.000 zł przy zaliczaniu transakcji gotówkowych do kosztów podatkowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek - uzupełniony pismem z 21 grudnia 2017 r. (data wpływu 3 stycznia 2018 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Ma umowę z podwykonawcą na świadczenie usług transportowych - przewozy paczek na terytorium Niemiec. Umowa jest zawarta na czas nieokreślony. Kontrahent na koniec każdego miesiąca wystawia Wnioskodawcy za usługę fakturę, której wartość to około 10.000,00 zł. Faktura ta miesięczna nie przekracza zatem kwoty 15.000,00 zł. Kontrahent odmawia podania konta bankowego i w związku z tym Wnioskodawca płaci mu co miesiąc za fakturę gotówką.

Pismem uzupełniającym Wnioskodawca wskazał, że:

* w umowie przewidziano miesięczny okres wypowiedzenia,

* okresem rozliczeniowym jest miesiąc,

* wynagrodzenie za świadczone usługi jest w umowie określone jako wynagrodzenie za każdy przejechany przez Zleceniobiorcę kilometr związany z wykonaniem umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na te faktury będą kosztami uzyskania przychodów Wnioskodawcy, jeśli umowa jest na czas nieokreślony i miesięcznie nie przekracza kwoty 15.000,00 zł, ale narastająco już w drugim miesiącu przekracza kwotę 15.000,00 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy na transakcję należy patrzeć w skali miesiąca, jeśli zatem faktura za konkretny miesiąc nie przekroczy 15.000,00 zł, to przepisy o płatnościach gotówkowych nie mają zastosowania.

Pismem uzupełniającym Wnioskodawca wskazał, że nie narusza art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca uważa, że w sytuacji, w której faktura od podwykonawcy zapłacona przez Niego gotówką za okres danego miesiąca nie przekracza kwoty 15.000,00 zł, ma prawo zakwalifikować koszt tej faktury jako koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W ustępie 2 cytowanego powyżej artykułu wskazano, że: w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:

- w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829, z późn. zm.): dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

Powyższe prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15.000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość/kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie jednorazowej transakcji nie jest równoznaczne z terminem pojedynczej płatności. Należy bowiem wskazać, że regulacje ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wyraźnie odnoszą się do transakcji - bez względu na liczbę płatności w ramach tej transakcji.

W celu ustalenia znaczenia terminu "jednorazowa wartość transakcji", z uwagi na fakt, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

W rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej transakcją jest umowa, będąca źródłem stosunku zobowiązaniowego. Dlatego też pod pojęciem "jednorazowa wartość transakcji" należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Oznacza to, że obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy również przypadku, gdy strony umowy o wartości przekraczającej 15.000 zł dokonują w ramach tej umowy częściowych płatności lub też przyjmują częściowe płatności o wartości nieprzekraczającej 15.000 zł.

Takie rozumienie pojęcia "transakcja" znajduje swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 684), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Stanowisko, co do rozumienia pojęcia "transakcja", zostało przedstawione w odpowiedzi Ministerstwa Finansów z 8 lutego 2017 r. na interpelację nr 9279 w sprawie wyjaśnienia wątpliwości, dotyczących znowelizowanych przepisów o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustaw o podatku dochodowym w zakresie określenia limitów płatności gotówkowych.

Jak wynika z powołanego pisma, przez transakcję należy rozumieć taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Trzeba przy tym podkreślić, że art. 22 tej ustawy nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której ma umowę z podwykonawcą na świadczenie usług transportowych. Umowa jest zawarta na czas nieokreślony. Wnioskodawca płaci kontrahentowi co miesiąc za fakturę gotówką. Wnioskodawca wskazał, że w umowie przewidziano miesięczny okres wypowiedzenia, a okresem rozliczeniowym jest miesiąc. Wynagrodzenie za świadczone usługi jest określone w umowie jako wynagrodzenie za każdy przejechany przez Zleceniobiorcę kilometr związany z wykonaniem umowy. Kontrahent na koniec każdego miesiąca wystawia Wnioskodawcy za ww. usługę fakturę, której wartość to około 10.000,00 zł.

Wobec powyższych danych należy jeszcze wskazać, że w przypadku umowy zawartej na czas nieokreślony kwalifikacja płatności zależy od wysokości wynagrodzenia, okresu rozliczeniowego i okresu wypowiedzenia.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszego opisu sprawy należy wskazać, że - przy umowie na świadczenie usług transportowych zawartej na czas nieokreślony, płatności miesięcznego czynszu w wysokości ok. 10.000 zł i okresie wypowiedzenia tej umowy z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia - płatności do momentu, w którym Wnioskodawca wie, że limit transakcji gotówkowych w rozumieniu art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie został przekroczony, mogą być dokonywane w gotówce. Należy bowiem zauważyć, że z dniem dokonania pierwszej płatności Wnioskodawca nie wie, jak długo będzie trwała umowa i jaka będzie jej łączna wartość, ale wie, że w przypadku najkrótszego możliwego terminu obowiązywania (tj. miesiąca), limit obrotu gotówkowego nie zostanie przekroczony. Wnioskodawca wie, że okres wypowiedzenia to 1 miesiąc, a w tym okresie wartość umowy wyniesie ok. 10.000 zł.

Natomiast w miesiącu, w którym wartość transakcji narastająco przekroczy limit ustawowy 15.000 zł (jak wskazuje Wnioskodawca w zadanym we wniosku pytaniu nastąpi to w drugim miesiącu obowiązywania umowy), płatności z tytułu zawartej umowy od tego momentu powinny być dokonywane bezgotówkowo, aby mogły zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując - wydatki Wnioskodawcy związane z zapłatą gotówką faktur za świadczenie usług transportowych będą stanowiły koszt uzyskania przychodu - w rozumieniu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jedynie w odniesieniu do płatności dokonanej w pierwszym miesiącu obowiązywania umowy. Natomiast w przypadku zapłaty w formie gotówkowej ww. faktur w kolejnych miesiącach, wydatki te nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy, mając na uwadze art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.