0112-KDIL3-3.4011.206.2019.1.TW - Określenie skutków podatkowych zbycia mieszkania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2019 r. (data wpływu 5 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia mieszkania - jest prawidłowe.

W dniu 5 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca nabył własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w dniu 23 kwietnia 2001 r. W dniu 7 listopada 2018 r. Wnioskodawca podpisał ze spółdzielnią mieszkaniową umowę o ustanowienie odrębnej własności lokalu. Tym samym nastąpiła zmiana własnościowego prawa we własność. W 2019 r. Wnioskodawca zamierza przekazać mieszkanie w zamian za opiekę w ramach umowy o dożywocie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanej sytuacji w związku z przekształceniem prawa własności we własność Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego zgodnie z regulacją art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2. Czy w związku z tym, że Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania od 23 kwietnia 2001 r., umowa dożywocia nie będzie podlegała podatkowi dochodowemu?

Zdaniem Wnioskodawcy przeniesienie własności na podstawie umowy dożywocia nie rodzi obowiązku w podatku dochodowym, ponieważ jest on właścicielem mieszkania od 23 kwietnia 2001 r., tj. od 18 lat. Zamiana prawa własności we własność w 2018 r. nie ma znaczenia dla powstania obowiązku podatkowego. Nie ma podstawy naliczenia podatku dochodowego, ponieważ przy umowie dożywocia nie ma ceny. Ekwiwalentem za nieruchomość jest wartość świadczeń ponoszonych na rzecz Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy - jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

c. prawa wieczystego użytkowania gruntów, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, stanowi źródło przychodu, o którym mowa w tym przepisie. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy w pierwszej kolejności należy ustalić moment ich nabycia.

Należy przy tym wskazać, że "odpłatne zbycie", o którym mowa w ww. przepisie, oznacza przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2001 r. nabył własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, natomiast w 2018 r. Wnioskodawca podpisał ze spółdzielnią mieszkaniową umowę o ustanowienie odrębnej własności tego lokalu. W 2019 r. Wnioskodawca zamierza przekazać ww. mieszkanie w zamian za opiekę w ramach umowy o dożywocie.

W niniejszej sprawie wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy w związku z przekształceniem spółdzielczego własnościowego prawo do lokalu mieszkalnego w prawo odrębnej własności będzie on zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu.

W odniesieniu do powyższego Organ wyjaśnia, że moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z normami prawa cywilnego.

Stosownie do art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145): umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Nabyć nieruchomość lub prawo majątkowe można więc np. zakupując je bądź uzyskując pod tytułem darmym (w formie darowizny, w drodze spadku), a w przypadku zaś ograniczonych praw rzeczowych również zawierając umowę o ustanowieniu tego prawa.

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego jest ograniczonym prawem rzeczowym. Jest to prawo zbywalne, które przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji. Umożliwia ono korzystanie z lokalu oraz rozporządzanie tym prawem, z pewnymi ograniczeniami, na zasadach zbliżonych do prawa własności. Świadczy o tym chociażby umiejscowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w Księdze Drugiej Kodeksu cywilnego "Własność i inne prawa rzeczowe".

Natomiast ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu mieszkalnego powoduje, że osoba, której przysługuje to prawo, uzyskuje pełnię uprawnień właścicielskich do lokalu mieszkalnego oraz prawo do udziału w związanej z tym lokalem nieruchomości gruntowej.

W niniejszej sprawie należy zwrócić uwagę, że przekształcenie wskazanego we wniosku spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w 2018 r. w prawo odrębnej własności oznacza tylko zmianę formy prawnej faktycznego prawa do lokalu mieszkalnego.

W sytuacji, w której podatnik nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, a następnie nastąpiło ustanowienie na jego rzecz prawa odrębnej własności tego lokalu w trybie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 845, z późn. zm.), za datę nabycia lokalu (nieruchomości), od której upływa pięcioletni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można uznać dnia ustanowienia prawa odrębnej własności lokalu. Mamy tu bowiem do czynienia ze zmianą formy prawnej przysługującego podatnikowi zbywalnego prawa do lokalu. Zatem datą nabycia lokalu przekształconego w trybie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w odrębną własność jest data nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Termin pięcioletni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nabyto spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.

Mając na uwadze powyższe, skoro nabycie wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego nastąpiło w momencie nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, to w analizowanej sprawie pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca 2001 r.

Przy czym sam fakt przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo odrębnej własności nie stanowi podstawy do rozpoznania po stronie Wnioskodawcy przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 powoływanej ustawy.

Kolejną wątpliwością Wnioskodawcy jest to, czy zbycie wskazanego we wniosku mieszkania w drodze umowy dożywocia będzie skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dla oceny skutków podatkowych ww. transakcji istotne znaczenie ma data nabycia tego mieszkania.

Jak wskazano wyżej, nabycie przez Wnioskodawcę nieruchomości objętej zamiarem zbycia na podstawie umowy o dożywocie nastąpiło w roku 2001. Tym samym pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z końcem roku 2006. Zatem zbycie (nie następujące w wykonaniu działalności gospodarczej) ww. mieszkania w 2019 r., z uwagi na to, że nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym je nabyto, nie będzie skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując - w rozpatrywanej sprawie w związku z przekształceniem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo odrębnej własności Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przekształcenie to jest jedynie zmianą formy prawnej faktycznego prawa do lokalu.

Ponadto odpłatne zbycie wskazanego we wniosku mieszkania na podstawie umowy o dożywocie nie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy źródła przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nastąpi po upływie pięcioletniego okresu, o którym mowa w ww. przepisie. Zbycie to nie będzie zatem skutkować obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.