0112-KDIL3-2.4011.76.2018.1.DJ - PIT w zakresie możliwości zastosowania odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2018 r. (data wpływu 9 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2018 r. (data wpływu 21 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 9 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W sierpniu 2017 r. 11-miesięczny aktualnie syn Wnioskodawczyni doznał trwałego rozległego uszkodzenia mózgu. Spędził w szpitalu 6 tygodni. Od wyjścia ze szpitala jest intensywnie rehabilitowany, głównie prywatnie. W połowie listopada Wnioskodawczyni złożyła wniosek do Komisji ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Zainteresowana została poproszona o uzupełnienie dokumentacji i finalnie pod koniec grudnia zostało do Wnioskodawczyni wysłane pismo, że ze względu na prawdopodobnie okres świąteczny, nie udało się dotrzymać 30-dniowego terminu rozpatrzenia sprawy, a tym samym komisja odbędzie się w styczniu 2018 r. Po komisji w styczniu syn otrzymał orzeczenie o niepełnosprawności na 2 lata.

W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku o interpretację indywidualną Wnioskodawczyni wyjaśniła w kwestii ulgi rehabilitacyjnej, że używany przez nią samochód jako opiekuna jej syna, posiadającego orzeczenie o niepełnosprawności, jest samochodem osobowym i stanowi własność Wnioskodawczyni. Samochód używany był w celu dojazdów do szpitala, na niezbędne wizyty lekarskie (neurolog, pediatra, badania laboratoryjne, badanie eeg), na zlecone przez lekarza zabiegi rehabilitacyjne.

W kwestii odpłatności za zabiegi rehabilitacyjne, a raczej zwrotu za opłacone zabiegi rehabilitacyjne - zabiegi te były zlecone przez lekarza ze szpitala podczas wypisu dziecka ze szpitala, a następnie przez lekarza neurologa oraz fizjoterapeutę. Wnioskodawczyni posiada faktury, potwierdzające wszystkie odbyte odpłatnie zabiegi rehabilitacyjne (na fakturach widnieje adnotacja, że dotyczą one właśnie usług i zabiegów rehabilitacyjnych).

Ponadto na zlecenie fizjoterapeuty został zakupiony hydromasażer, który pomaga dziecku w obniżeniu wzmożonego napięcia mięśniowego w obrębie obręczy barkowej oraz rąk. Zakupiona została również wideoniania w celu monitorowania stanu dziecka podczas snu. Zarówno za zakup hydromasażera, jak i wideoniani Wnioskodawczyni posiada faktury.

Wszystkie wskazane wyżej wydatki zostały poniesione po 15 sierpnia, czyli po dacie powstania niepełnosprawności dziecka. Wszystkie wydatki zostały w całości pokryte przez Wnioskodawczynię, nie były one odliczane ani od przychodu ani od dochodu, nie były refundowane w żadnej części ani dofinansowane z innych źródeł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z tym, że w orzeczeniu jest odnotowane, że niepełnosprawność powstała w sierpniu 2017 r., ale orzeczenie wydane było w styczniu 2018 r., mimo złożenia wniosku w listopadzie 2017 r., to czy przysługuje Wnioskodawczyni prawo do odliczenia za 2017 rok ulgi rehabilitacyjnej, ulgi na paliwo oraz kosztów zakupu niezbędnego sprzętu rehabilitacyjnego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli Wnioskodawczyni złożyła wniosek w 2017 r., a w 2018 r. uzyskała dla syna orzeczenie z adnotacją, że niepełnosprawność powstała w sierpniu 2017 r., to Wnioskodawczyni przysługuje prawo do przedstawionych ulg i odliczeń już za rok 2017.

Zgodnie z powyższym jako matka dziecka niepełnosprawnego, które ma obecnie rok i jedynym środkiem lokomocji dla dziecka jest samochód, Wnioskodawczyni ma prawo do ulgi na paliwo, w momencie kiedy musi dowozić dziecko na niezbędne wizyty lekarskie, badania, rehabilitację, w momencie kiedy auto jest własnością Wnioskodawczyni i jest autem osobowym.

W ocenie Wnioskodawczyni, przysługuje jej również prawo do odliczenia opłat poniesionych na zabiegi rehabilitacyjne, jeśli jest to niezbędne, aby dziecko Wnioskodawczyni wróciło do zdrowia i pełnej sprawności, a koszty te zostały w całości poniesione przez Zainteresowaną i nie były w ogóle finansowane lub zwracane z innych źródeł.

Zakup hydromasażera był zlecony przez fizjoterapeutę jako najlepsza forma masażu zleconego wcześniej przez lekarza ze szpitala, w celu przeciwdziałania wzmożonemu napięciu mięśniowemu na skutek uszkodzeń mózgu. Wideoniania jest niezbędna przy monitorowaniu dziecka z rozległym uszkodzeniem mózgu, przyjmującym leki przeciwdrgawkowe, którego rokowania na ten moment są jeszcze niepewne, a sytuacja związana z padaczką nie została jeszcze do końca unormowana. Dziecko podczas pobytu w szpitalu doznało bezdechów, dlatego tak ważna jest ciągła obserwacja dziecka podczas snu.

Wnioskodawczyni, uważa, że jeśli niepełnosprawność powstała w sierpniu 2017 r., a wydatki związane z chorym dzieckiem niepełnosprawnym powstały po tym terminie, to mimo uzyskania orzeczenia w styczniu 2018 przysługuje Wnioskodawczyni prawo do ulg i odliczeń w PIT za 2017 rok.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zauważyć należy, że ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175) zmieniono m.in. treść art. 26 ust. 7a pkt 14, ust. 7e, w ust. 7c uchylono pkt 3. Zmiany weszły w życie 1 stycznia 2018 r. i mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

Stosownie do art. 26 ust. 7a ww. ustawy - w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. - za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się m.in. wydatki poniesione na:

* zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego (pkt 3);

* odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (pkt 6);

* używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł (pkt 14).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona.

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa, m.in. w ust. 7a pkt 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia (...).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d analizowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Jak stanowi art. 26 ust. 7e przedmiotowej ustawy-w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. - przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 10 080 zł. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4.

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest rodzicem 11-miesięcznego syna, który w sierpniu 2017 r. doznał trwałego rozległego uszkodzenia mózgu. Po 6-tygodniowym pobycie w szpital syn jest intensywnie rehabilitowany, głównie prywatnie. Zabiegi rehabilitacyjne były zlecone przez lekarza ze szpitala podczas wypisu dziecka ze szpitala, a następnie przez lekarza neurologa oraz fizjoterapeutę. Wnioskodawczyni posiada faktury potwierdzające wszystkie odbyte odpłatnie zabiegi rehabilitacyjne (na fakturach widnieje adnotacja, że dotyczą one właśnie usług i zabiegów rehabilitacyjnych). W celu dojazdów do szpitala na niezbędne wizyty lekarskie, a także na zlecone przez lekarza zabiegi rehabilitacyjne Wnioskodawczyni używała własnego samochodu osobowego i poniosła z tego tytułu wydatki na paliwo. Ponadto na zlecenie fizjoterapeuty dokonała zakupu hydromasażera, który pomaga dziecku w obniżeniu wzmożonego napięcia mięśniowego w obrębie obręczy barkowej oraz rąk. Zakupiona została również wideoniania w celu monitorowania stanu dziecka podczas snu. Zarówno za zakup hydromasażera, jak i wideoniani Wnioskodawczyni posiada faktury. W styczniu 2018 r. syn Zainteresowanej otrzymał orzeczenie o niepełnosprawności na 2 lata z adnotacją, że niepełnosprawność powstała w sierpniu 2017 r. Wszystkie wskazane wyżej wydatki zostały poniesione po 15 sierpnia, czyli po dacie powstania niepełnosprawności dziecka i zostały w całości pokryte przez Wnioskodawczynię, nie były one odliczane ani od przychodu ani od dochodu, nie były refundowane w żadnej części ani dofinansowane z innych źródeł.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych przez Zainteresowaną w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, tj. wydatków na zabiegi rehabilitacyjne syna, kosztów paliwa w związku z dowozem syna na wizyty lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne oraz wydatków na zakup hydromasażera i wideoniani, w sytuacji, gdy w styczniu 2018 r. syn Zainteresowanej otrzymał orzeczenie o niepełnosprawności, w którym wskazano, że niepełnosprawność powstała w sierpniu 2017 r.

Z treści cytowanego już wcześniej przepisu art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podstawowym warunkiem odliczenia przez osobę, na której utrzymaniu pozostaje dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia wydatków na cele rehabilitacyjne wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek m.in. orzeczenia o niepełnosprawności, wydanego na podstawie odrębnych przepisów. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione przez osobę, na której utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna, np. małoletnie dziecko od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności tej osoby niepełnosprawnej, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności lub istnienie niepełnosprawności datowane są wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik, na którego utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna (dziecko niepełnosprawne) może - od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data istnienia niepełnosprawności - odliczać te wydatki, które uprawniają do odliczeń.

W kwestii odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na odpłatne zabiegi rehabilitacyjne syna (Wnioskodawczyni w złożonym wniosku wskazała, że są to zabiegi rehabilitacyjne), które nie zostały sfinansowane (dofinansowane) w jakiejkolwiek formie, są odpowiednio udokumentowane i zabiegi te były zlecone przez lekarza ze szpitala podczas wypisu dziecka ze szpitala, a następnie przez lekarza neurologa oraz fizjoterapeutę należy wskazać, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, stanowi m.in., że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi, są wydatki poniesione na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg" i "rehabilitacja". Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Z całokształtu sprawy oraz przywołanych wyżej przepisów prawa wynika, że skoro - jak wynika z treści wniosku - Wnioskodawczyni poniosła wydatki na zabiegi rehabilitacyjne syna, stwierdzić należy, że poniesiona przez Zainteresowaną odpłatność za ww. zabiegi stanowi tytuł do odliczenia poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Rozpatrując, czy wydatki poniesione na zakup hydromasażera i wideoniani podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy wskazać, że w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Podkreślić należy, że każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia, bowiem określenie indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub mające na celu ułatwienie tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że takie urządzenie musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

* w przypadku osoby, na której utrzymaniu pozostaje dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - chcącej skorzystać z tego tytułu z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - niezbędne jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek m.in. orzeczenia o niepełnosprawności, wydanego na podstawie odrębnych przepisów,

* pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu (urządzenia), a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,

* zakupiony sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne powinny być wykorzystywane (używane) w rehabilitacji, służyć przywracaniu sprawności organizmu oraz ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wynika z niepełnosprawności,

* zakup ww. sprzętu (urządzenia) powinien zostać udokumentowany.

Aby skorzystać z odliczenia zakupiony sprzęt (urządzenie) powinien zatem cechować się indywidualnym przeznaczeniem i niezbędnością w rehabilitacji oraz ułatwiać wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wynika z niepełnosprawności.

Jak wynika z treści wniosku, zakupiony hydromasażer pomaga niepełnosprawnemu synowi Wnioskodawczyni w obniżeniu wzmożonego napięcia mięśniowego w obrębie obręczy barkowej oraz rąk, natomiast wideoniania zakupiona została w celu monitorowania podczas snu stanu dziecka, który doznał trwałego rozległego uszkodzenia mózgu.

Mając na uwadze powyższe, skoro ww. urządzenia są niezbędne w rehabilitacji oraz ułatwiają wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności syna Wnioskodawczyni, to wydatki na zakup hydromasażera i wideoniani Wnioskodawczyni może zaliczyć do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczyć od dochodu w zeznaniu rocznym za 2017 rok.

Z perspektywy rozpatrywanej sprawy szczególną uwagę należy poświęcić regulacji art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z dniem 1 stycznia 2018 r. na podstawie art. 1 pkt 16 lit. b tiret drugie ww. ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie, m.in. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca w zasadniczy sposób zmienił treść zapisów art. 26 ust. 7a pkt 14. Przeprowadzoną nowelizację z punktu widzenia każdego, do którego przepis ten ma zastosowanie należy ocenić pozytywnie, gdyż poprzez wykreślenie z treści zwrotu: dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne rozszerzeniu uległ zakres przedmiotowy analizowanego przepisu. Stosownie do przepisów przejściowych (art. 4 ust. 1 pkt 1 ww. noweli) zapisy art. 26 ust. 7a pkt 8 i 14 oraz ust. 7c i 7e w znowelizowanym brzmieniu stosuje się do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r. - zatem także w sprawie Wnioskodawczyni.

Zatem, w kwestii odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na paliwo, poniesionych przez Wnioskodawczynię w związku z dojazdem własnym samochodem osobowym na wizyty lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne niepełnosprawnego syna wskazać należy, że zgodnie z wcześniej już powołanym art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł" wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2.280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej lub osoby, na której utrzymaniu znajduje się osoba niepełnosprawna albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną lub posiadania na utrzymaniu osobę niepełnosprawną czy też dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu używania samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej lub osoby, na której utrzymaniu znajduje się osoba niepełnosprawna albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Reasumując, podatnik może odliczyć tylko te wydatki, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2.280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni, na której utrzymaniu jest dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia może odliczyć od dochodu osiągniętego za 2017 r. - na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawczyni, w ramach obowiązującego limitu 2.280 zł.

Zatem, wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego własność Wnioskodawczyni (osoby, na której utrzymaniu znajduje się dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia), dotyczące nabycia paliwa zużytego do przejazdu na wizyty lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne niepełnoletniego syna mogą zostać odliczone od dochodu na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy w ramach obowiązującego limitu 2.280 zł, co oznacza, że wydatki podlegające odliczeniu od dochodu nie mogą przekroczyć ww. kwoty.

Reasumując, w sytuacji, gdy orzeczenie o niepełnosprawności syna zostało wydane w styczniu 2018 r., ale niepełnosprawność datuje się od sierpnia 2017 r., natomiast wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne, na zakup paliwa zużytego do przejazdu własnym samochodem osobowym na wizyty lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne, na zakup hydromasażera i wideoniani Wnioskodawczyni poniosła w 2017 r. po dacie wskazanej w orzeczeniu jako data powstania niepełnosprawności dziecka, a wydatki te nie zostały sfinansowane (dofinansowane) w żadnej formie to Wnioskodawczyni, jako osoba na której utrzymaniu znajduje się niepełnosprawny syn może odliczyć je od dochodu w zeznaniu rocznym za 2017 r. w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez stronę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.