0112-KDIL3-2.4011.377.2018.2.MK - Określenie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2018 r. (data wpływu 3 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 listopada 2018 r. (data wpływu 19 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 3 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 7 listopada 2018 r., nr 0112-KDIL3 -2.4011.377.2018.1.MK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, pouczono Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem Wnioskodawczyni przez organ do uzupełnienia wniosku a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 7 listopada 2018 r., skutecznie doręczono 14 listopada 2018 r., natomiast 19 listopada 2018 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek (nadana w polskiej placówce pocztowej 16 listopada 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

W dniu 27 marca 2006 r. w kancelarii notarialnej (...) (obecny mąż Wnioskodawczyni wówczas kawaler) nabył nieruchomość lokalową w kwocie 44 000,00 zł. Nieruchomość stanowiła majątek osobisty nabywcy (nabycie przed zawarciem związku małżeńskiego).

W dniu 25 października 2008 r. Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński. W małżeństwie obowiązuje ustrój ustawowej wspólności majątkowej.

W dniu 17 września 2012 r. małżonkowie przed notariuszem podpisali umowę majątkową małżeńską rozszerzającą obejmującą ww. nieruchomość.

W dniu 15 marca 2016 r. właściciele sprzedali wyżej opisaną nieruchomość za cenę 134 000,00 zł.

W grudniu 2016 r. Wnioskodawczyni uzyskała informację (rozmowa telefoniczna z Krajową Informacją Podatkową), że powinna rozliczyć 50% kwoty sprzedaży mieszkania, tj. 67 000,00 zł (1/2 z 134 000,00 zł). W następstwie powyższego w 2017 r. złożyła formularz PIT-39 za 2016 r., w którym uwzględniła dochód z odpłatnego zbycia nieruchomości w ww. kwocie.

Przed sprzedażą rzeczonej nieruchomości (18 luty 2015 r.) małżonkowie zakupili budynek jednorodzinny w zabudowie szeregowej za wartość 350 000,00 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy z tytułu zbycia w 2016 r. lokalu mieszkalnego Wnioskodawczyni była zobowiązana do zapłaty podatku od swojej części (50%), gdy od zawarcia umowy majątkowej małżeńskiej rozszerzającej nie upłynęło 5 lat?

2. Czy też bierze się pod uwagę datę zakupu lokalu mieszkalnego, tj. 27 marca 2006 r. i tym samym nie płaci się podatku dochodowego z tytułu jego zbycia 15 marca 2016 r.?

3. Czy złożenie korekty zeznania podatkowego PIT-39 było słusznym posunięciem? Jeśli nie, to co powinno się zrobić w takiej sytuacji?

4. Czy koszt zakupu domu jednorodzinnego poprzez zaciągnięcie kredytu a następnie wpłatę transz bankowych przed datą zbycia lokalu mieszkalnego, można zaliczyć jako wydatkowany przychód na cele mieszkaniowe?

Zdaniem Wnioskodawczyni, odnośnie pytań nr 1, 2 i 3.

* zbycie lokalu mieszkalnego w 2016 r. nie podlegało obowiązkowi zapłaty podatku dochodowego w jej części, tj. 50%, gdyż daty zawarcia umowy majątkowej rozszerzającej nie bierze się pod uwagę;

* kierowanie się pierwotną datą zakupu nieruchomości, tj. 27 marca 2006 r. jest słuszne, tym samym w sprawie nie wystąpił obowiązek zapłaty podatku dochodowego w związku ze zbyciem mieszkania 15 marca 2016 r.

* złożenie zeznania podatkowego PIT-39 za 2016 r. było słusznym krokiem ze względu na obowiązujące w tamtym czasie przepisy podatkowe, stąd Wnioskodawczyni wskazuje, że obecnie, ze względu na zmianę przepisów podatkowych, powinna złożyć korektę do PIT-39 do zera;

W przedmiocie pytania nr 4 Wnioskodawczyni uważa, że zaciągnięcie kredytu na zakup domu jednorodzinnego przed zbyciem mieszkania i częściowa spłata kredytu po sprzedaży lokalu mieszkalnego podlega kwalifikacji jako wydatkowany przychód na cele mieszkaniowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

c. prawa wieczystego użytkowania gruntów, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie,.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i forma ich nabycia.

Z treści wniosku wynika, że sprzedana przez obydwoje małżonków w 2016 r. nieruchomość została nabyta przez obecnego męża Wnioskodawczyni w 2006 r. i do 17 września 2012 r. (data zawarcia umowy majątkowej małżeńskiej) stanowiła jego majątek odrębny. Wskazaną umową nieruchomość włączono do majątku wspólnego małżonków. W związku ze sprzedażą nieruchomości w 2016 r. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe PIT-39. Przed zbyciem ww. nieruchomości Wnioskodawczyni i jej mąż zakupili wspólnie budynek jednorodzinny w zabudowie szeregowej.

W związku z powyższym, wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy sprzedaż ww. nieruchomości stanowiła dla niej źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy zasadnie złożyła zeznanie podatkowe PIT-39.

Zatem dla rozstrzygnięcia omawianej sprawy istotne jest ustalenie, czy włączenie prawa własności nieruchomości, stanowiącego odrębną własność jako majątek osobisty małżonka Wnioskodawczyni do majątku wspólnego małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową stanowi jego nabycie przez Zainteresowaną w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tej sytuacji należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku osobistego każdego z małżonków należą między innymi przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej, przedmioty nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił (art. 33 ww. Kodeksu).

Umowa rozszerzająca wspólność majątkową małżeńską uregulowana została w art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Jest to umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, są stricte umowami majątkowymi małżeńskimi, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny.

W powyższej kwestii wykształciła się jednolita linia orzecznicza sądów administracyjnych prezentująca stanowisko wskazujące, że rozszerzenie wspólności majątkowej małżeńskiej poprzez włączenie do majątku wspólnego nieruchomości wchodzącej uprzednio w skład majątku osobistego jednego z małżonków, nie stanowi nabycia tej nieruchomości przez drugiego z małżonków w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przykładowo, pogląd taki wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 maja 2016 r. sygn. II FSK 1110/14. W wyroku NSA podkreślił, że małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa rozszerzająca wspólność majątkową małżeńską uregulowana została w art. 47 § 1 k.r.o. Jest to umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, są stricte umowami majątkowymi małżeńskimi, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 sierpnia 2015 r., I CA 185/15, LEX nr 1808658). Tak więc skoro z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu z małżonków (współwłaścicieli) nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy, to nie można przyjąć, że z chwilą rozszerzenia wspólności majątkowej (wspólności ustawowej) strona takiej umowy (mąż Wnioskodawczyni) wyzbyła się prawa do tej rzeczy.

Podobne stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny zajął także w wyroku z dnia 22 marca 2017 r. sygn. II FSK 456/15 wskazując, że uznanie, że wskutek rozszerzenia wspólności majątkowej małżeńskiej jeden z małżonków nabył przedmiot majątkowy, wymieniony w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., prowadziłoby do opodatkowania także tego małżonka, do którego majątku osobistego należała nieruchomość, na którą rozszerzono wspólność majątkową małżeńską. Zapłata podatku nastąpiłaby wszak z majątku wspólnego małżonków, wskutek czego jego ciężar poniósłby więc także ten z małżonków, który zbyty odpłatnie przedmiot majątkowy niewątpliwie nabył na tyle wcześniej, że obowiązek podatkowy względem niego nie mógłby w ogóle powstać. (...) Stwierdzić natomiast należy, że włączenie do majątku małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową nieruchomości stanowiącej majątek odrębny jednego małżonka, nie jest bowiem nabyciem tej nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Tożsamej oceny dokonano także w innych wyrokach NSA i WSA (przykładowo: wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2016 r. sygn. II FSK 313/14, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 19 listopada 2013 r. sygn. I SA/Rz 949/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 29 października 2014 r. sygn. I SA/Gd 964/14, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 stycznia 2018 r. sygn. I SA/Po 971/17).

Tak więc, skoro z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu z małżonków (współwłaścicieli) nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy, to nie można przyjąć, że z chwilą rozszerzenia wspólności majątkowej (wspólności ustawowej) strona takiej umowy (mąż Wnioskodawczyni) wyzbyła się prawa do tej rzeczy. Tym samym, włączenie do majątku małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową nieruchomości stanowiącej majątek odrębny jednego małżonka, nie jest nabyciem tej nieruchomości przez drugiego małżonka, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 przywołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że - w przypadku Wnioskodawczyni - za datę nabycia przedmiotowej nieruchomości, która stanowiła wcześniej majątek odrębny małżonka Zainteresowanej, należy przyjąć dzień, w którym małżonek nabył tę nieruchomość, czyli 27 marca 2006 r. W konsekwencji, data podpisania umowy majątkowej rozszerzającej ustawową wspólność (17 września 2012 r.) jest neutralna podatkowo.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że na gruncie opisanej we wniosku sytuacji sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie stanowiła dla Wnioskodawczyni źródła przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ została dokonana po upływie pięciu lat, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie.

W konsekwencji, środki uzyskane przez Wnioskodawczynię z tytułu rzeczonej sprzedaży były wyłączone z opodatkowania podatkiem odchodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawczyni nie była zobowiązana do złożenia zeznania podatkowe PIT-39 z tegoż tytułu.

W zaistniałej sytuacji - jak słusznie uważa Wnioskodawczyni - należy skorygować złożoną deklarację podatkową. Stanowi o tym art. 81 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji - art. 81 § 2.

W rezultacie, skoro z tytułu sprzedaży w 2016 r. przez właścicieli, w tym Wnioskodawczynię, wyżej opisanej nieruchomości nie powstał podlegający opodatkowaniu przychód, to odstąpiono od analizy zagadnienia poruszonego w pytaniu nr 4. Innymi słowy jeżeli nie ma przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nie ma też przychodu do wydatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 tej ustawy. Wobec tego skoro Organ potwierdził prawidłowość stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawczynię w pytaniach nr 1, 2 i 3 to nie udziela się odpowiedzi w zakresie pytania nr 4.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.