0112-KDIL3-1.4011.90.2018.1.AA - Przychód po stronie klienta z tytułu cesji wierzytelności.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2018 r. (data wpływu 17 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Biuro Obsługi Szkód Komunikacyjnych (dalej: Wnioskodawca) będące czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT, zamierza rozszerzyć zakres swojej działalności gospodarczej o skup roszczeń ubezpieczeniowych od osób fizycznych. Ma to polegać na tym, że do Wnioskodawcy zgłasza się osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej (dalej: Klient), która otrzymała od firmy ubezpieczeniowej odszkodowanie z tytułu szkody komunikacyjnej. Wnioskodawca ma ocenić czy szkoda została wyceniona we właściwej wysokości. Jeśli szkoda, a co za tym idzie odszkodowanie zostało przez zakład ubezpieczeń zaniżone wówczas Klient przenosi na podstawie umowy cesji wierzytelności na Wnioskodawcę roszczenie do wypłaty pozostałej części odszkodowania, a Wnioskodawca jako właściciel roszczenia dochodzi pozostałej kwoty od ubezpieczyciela. Wnioskodawca w związku z przeniesieniem przez Klienta praw do odszkodowania wypłaca mu określoną kwotę pieniężną, która w każdym przypadku jest niższa niż wyceniona przez Wnioskodawcę wartość zaniżenia odszkodowania. W tym zatem przypadku Klient gdyby dochodził pozostałego roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela mógłby uzyskać zapłatę w pełnej wysokości zaniżonej wartości. Jednak w związku ze sprzedażą roszczenia Wnioskodawcy otrzymuje on od niego tylko część należnej kwoty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym powstanie dla Klienta dochód w podatku dochodowym, a co za tym idzie Wnioskodawca jest obowiązany jako płatnik podatku dochodowego do pobrania od Klienta kwoty podatku i wpłaty na konto urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 30 maja 2017 r. (sygn. 0112-KDIL3-1.4011.51.2017.1.IM) Wnioskodawca w stanie faktycznym niniejszego wniosku ma do czynienia ze źródłem przychodu po stronie Klienta niekorzystającym ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Niemniej jednak zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowym przypadku nie wystąpi dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym bowiem suma kosztów uzyskania przychodu jest wyższa niż uzyskany przychód. Stanowisko takie jest również prezentowane w wydawanych interpretacja indywidualnych - przykładowo można wskazać na interpretację z dnia 3 czerwca 2009 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBII/1/415-330/09/ASz).

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. źródłem przychodu podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym są m.in. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c). Za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw (art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.). Wyliczenie praw majątkowych wskazanych w tym przepisie ma charakter otwarty bowiem przepis ten posługuje się zwrotem "w szczególności". Wskazane źródło przychodów ma zastosowanie w przypadku, gdy osiągany dochód nie jest związany z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c tej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast zgodnie z ust. 2 tego artykułu dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Na podstawie wspomnianych przepisów opodatkowaniu podlega dochód rozumiany jako nadwyżka przychodu nad kosztami ich uzyskania. Jeżeli dochód nie wystąpi w danym przypadku nie powstaje również zobowiązanie w podatku dochodowym i w rezultacie obowiązek płatnika do pobrania podatku i jego wpłaty na konto US. Klient Wnioskodawcy w wyniku zawartej cesji nie osiąga stricte dochodu z tytułu sprzedaży prawa majątkowego, a w tej specyficznej sytuacji ponosi w dalszym ciągu stratę w związku z poniesionymi kosztami uzyskania przychodu. Wysokość szkody jaką poniósł Klient potwierdzona jest każdorazowo prawomocnym wyrokiem Sądu lub uznaniem jej wysokości przez zakład ubezpieczeń w dalszym postępowaniu. Poszkodowany Klient otrzymuje od zakładu ubezpieczeń bezsporną kwotę odszkodowania, która każdorazowo będzie zaniżona względem całego należnego mu odszkodowania oraz zapłatę od Wnioskodawcy tylko części pozostałej kwoty, która będzie stanowiła dalszą wartość przedmiotu sporu. W opisanej sytuacji poszkodowany, w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym otrzyma kwotę mniejszą niż poniesiona przez niego szkoda; a w konsekwencji nie osiąga on de facto żadnego dochodu.

Dla określenia wysokości szkody w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej, podstawowe znaczenie ma również art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego ustanawiający zasadę pełnej kompensacji szkody oraz art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru dokonanego przez poszkodowanego, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej bądź przywrócenie do stanu poprzedniego. W przypadkach dotyczących Wnioskodawcy, każdorazowo wystąpi sytuację w której poszkodowany Klient wybiera naprawienie szkody poprzez zapłatę na jego rzecz odpowiedniej sumy pieniężnej. Podkreślenia również wymaga problem udokumentowania poniesionych kosztów naprawy pojazdu przez poszkodowanego. W sytuacji w której otrzymuje on zaniżoną wysokość odszkodowania, nie jest możliwa naprawa pojazdu zgodna z wymogami technologicznymi. Tym samym brak jest możliwości udokumentowania poniesionych faktycznie kosztów na naprawę pojazdu. Jednakże wysokość poniesionej szkody, czyli straty pieniężnej jaką Klient poniósł w majątku osobistym nigdy nie budzi wątpliwości, gdyż każdorazowo udokumentowana jest wspomnianym już prawomocnym wyrokiem Sądu lub uznaniem wysokości szkody w dalszym postępowaniu przez zakład ubezpieczeń. Analogicznie, w przypadku szkód "całkowitych", w których wrak będzie zezłomowany, poszkodowany nie naprawia pojazdu i nie ponosi tego kosztu. Nie zmienia to faktu, że odniósł szkodę, stratę majątkową w określonej wysokości za którą ma otrzymać odszkodowanie pieniężne w określonej wysokości. Sumarycznie, poszkodowany za każdym razem otrzyma od zakładu ubezpieczeń i od Wnioskodawcy rekompensatę w pieniądzu w wysokości niższej niż poniesiona przez niego szkoda. Tym samym za każdym razem finalnie Wnioskodawca ma do czynienia w istocie z nadwyżką kosztów uzyskania przychodu nad osiągniętym przychodem (stratą), a nie dochodem opodatkowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Należy zwrócić uwagę na specyfikę prawną i ekonomiczną analizowanego zagadnienia, w związku z którą orzecznictwo sądów powszechnych stoi na stanowisku, iż poszkodowany nie ma obowiązku udokumentowania poniesionych kosztów na naprawę pojazdu, jak również nie ma w ogóle obowiązku naprawy pojazdu aby otrzymać zapłatę odszkodowania w pełnej wysokości do wysokości poniesionej szkody. Z uwagi na fakt, że samo zdarzenie, które wywołało określoną szkodę i stratę materialną nie budzi wątpliwości.

Przykład nr 1: poszkodowany ma pojazd warty 80.000 zł. W wyniku szkody, koszt naprawy pojazdu wynosi 60.000 zł aby przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody. Pojazd po szkodzie warty jest 20.000 zł. Bez względu na to czy pojazd zostanie naprawiony, bezspornym jest, że Klient miał rzecz wartą 80.000 zł, a po szkodzie ma rzecz wartą 20.000 zł. Jego strata na tym etapie, przed wypłatą odszkodowania wynosi 60.000 zł. Wypłacone świadczenie w ramach umowy cesji w części zastępuje odszkodowanie. Natomiast w pozostałej części Klient (cedent) nie osiąga pokrycia kosztu szkody. Co za tym idzie uwzględniając przykładowo, że wartość szkody wynosi 60.000 zł od ubezpieczyciela Klient otrzyma kwotę 40.000 zł, natomiast od Wnioskodawcy kwotę 18.000 zł. Tak więc mimo, że wartość szkody wynosiła 60.000 zł to Klient otrzymał w sumie jedynie 58.000 zł. Co za tym idzie wartość przychodu (58.000 zł) pomniejszona o koszty uzyskania (60.000 zł) powoduje, że w sprawie nie powstał dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W rezultacie Wnioskodawca nie ma obowiązków płatnika podatku w podatku dochodowym. W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku nie występuje dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. bowiem koszty uzyskania przychodów przekraczają uzyskany przychód. Stanowisko takie jest prezentowane powszechnie w interpretacjach indywidualnych. Oprócz dokumentu wskazanego w pierwszej części uzasadnienia warto również wskazać na tezy interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 listopada 2013 r.: "Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca rozważa dokonanie cesji wierzytelności (roszczenia głównego oraz odsetek) na podmiot trzeci za wynagrodzeniem. W związku z powyższym należy wskazać, że w przypadku dokonania zbycia wierzytelności Wnioskodawca będzie mógł rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu wartość roszczenia głównego (bez odsetek)." - sygn. ILPB1/415-912/13-2/AMN.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy jedyną sytuacją w której może powstać dochód po stronie Klienta podlegający opodatkowaniu i dalszemu rozliczeniu przez Wnioskodawcę jest zakup wierzytelności wraz z odsetkami.

Przykład nr 2: Poszkodowany poniósł szkodę w wysokości 60.000 zł; od ubezpieczyciela otrzymał 40.000 zł, natomiast od Wnioskodawcy otrzymał 22.000 zł (należność główna (wysokość szkody) powiększona o odsetki naliczone od dnia wymagalności do dnia zawarcia umowy cesji wierzytelności).

Mając powyższe na względzie w ocenie Wnioskodawcy po stronie Klienta nie powstanie dochód podlegający opodatkowaniu, a co za tym idzie na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego poza sytuacją opisaną w "Przykładzie nr 2"

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.) źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Natomiast art. 18 ww. ustawy stanowi, iż za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte w tym przepisie wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności". Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw jak również z ich sprzedaży lub zamiany.

Zgodnie natomiast z treścią art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Zgodnie z treścią art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Wierzytelność jest prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Przy podziale praw na majątkowe i niemajątkowe podstawę stanowi interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są z interesem ekonomicznym danego podmiotu. Są to więc także wierzytelności wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, w wysokości wartości świadczeń majątkowych.

Instytucja zmiany wierzyciela została określona w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przeniesienie takie w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być dokonany też w formie pisemnej. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności, wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne. Na gruncie przepisów podatkowych transakcja odpłatnego zbycia wierzytelności jest zdarzeniem wywołującym określone skutki podatkowe.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wypłacane przez Wnioskodawcę kwoty stanowią dla Klientów przychód z praw majątkowych, od których Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl natomiast art. 22 ust. 1 powołanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w racjonalnym związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 cyt. ustawy podatkowej, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Ponadto - co istotne - wysokość kosztów uzyskania przychodów musi być określona w wartości, której wysokość jest bezsprzeczna i wynika z posiadanych przez podatnika dokumentów. Nie można zatem uznać za koszt uzyskania przychodów kwot, które nie znajdują pokrycia w dokumentach, których bezsprzeczność jest niepodważalna.

Nie będą więc kosztami kwoty wyliczone w sposób hipotetyczny, nawet jeśli - co do wartości - będą zbliżone do wydatków faktycznie poniesionych.

Stąd zatem przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy, kosztem uzyskania przychodów będą tylko te kwoty straty pieniężnej, które zostały udokumentowane prawomocnym wyrokiem Sądu lub uznaniem wysokości szkody w dalszym postępowaniu przez zakład ubezpieczeń.

Nie będą więc kosztem kwoty w wysokości wynikającej z wycen lub oszacowań; ich wysokość bowiem nie wynika z żadnego aktu lub dokumentu, który w sposób niepodważalny i ostateczny określa jej wartość (w rozpatrywanej sprawie wysokość należnego odszkodowania). Dopiero tak udokumentowana kwota pozwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości faktycznie poniesionej straty.

Reasumując, na Wnioskodawcy, w związku z zakupem od Klienta wierzytelności, ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy. Ustalając dochód należy przyjąć jako przychód kwotę wypłaconej należności z tytułu przeniesienia prawa do tej wierzytelności. Kosztem uzyskania przychodów będzie zaś kwota ustalona na podstawie przedłożonych przez podatnika dokumentów, w sposób bezsprzeczny i niepodlegający dalszym sporom określających wysokość roszczenia, przy czym - jak wyżej wskazano - nie będzie to kwota określona w sposób hipotetyczny, np. na podstawie wyceny.

Końcowo zauważa się, że ostatecznie na podatniku ciąży obowiązek rozliczenia dochodu osiągniętego ze zbycia wierzytelności. Podatnik ma obowiązek w rocznym zeznaniu podatkowym wykazać koszty uzyskania przychodów w wysokości prawidłowej, która nie musi odpowiadać wysokości kosztów uzyskania przychodu wykazanych przez płatnika w stosownej informacji podatkowej.

Ponadto tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji pominięto przykład liczbowy ilustrujący stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, iż przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) nakłada na organ podatkowy obowiązek wydania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Z uwagi na powyższe nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wysokości podstawy do opodatkowania. Zatem tut. Organ nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawcę obliczeń.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.