0112-KDIL3-1.4011.415.2018.1.AMN - Zaliczenie odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2018 r. (data wpływu 15 października 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 listopada 2018 r. (data wpływu 23 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących - jest prawidłowe.

W dniu 15 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności, oraz

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących.

Zaznacza się, że niniejsza interpretacja dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących. W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności wniosek podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

B (dalej jako: Wnioskodawca) jest wspólnikiem "G." (dalej również jako Spółka), która posiada siedzibę na terytorium Polski. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja pozostałych mebli oznaczona kodem PKD 2007 31.09.Z. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka dokonuje również hurtowej i detalicznej sprzedaży mebli, sprzętu oświetleniowego i pozostałych artykułów użytku domowego.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nawiązała współpracę z Kontrahentem, który posiada siedzibę na terytorium Czech (dalej jako: Kontrahent). W toku współpracy Spółka wystawiała na rzecz czeskiego kontrahenta faktury VAT. Niestety nie doszło do zapłaty na rzecz Spółki kwot wynikających z faktury, w związku z czym po stronie Spółki powstała od Kontrahenta nieuregulowana wierzytelność (dalej jako: Wierzytelność/Wierzytelności).

Dnia x czerwca 2017 r., w związku z powstaniem ryzyka nieotrzymania zapłaty, zgodnie z art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości Spółka utworzyła odpis aktualizujący w wysokości 100% wartości Wierzytelności.

Będące przedmiotem zapytania Wierzytelności nie uległy przedawnieniu.

Wynikające z faktur Wierzytelności zostały ujęte przez Spółkę jako przychód podatkowy.

Spółka otrzymała od Sądu Okręgowego Postanowienie z dnia x czerwca 2018 r. w sprawie upadłości Kontrahenta (dalej jako: Postanowienie). W danym Postanowieniu wskazano, iż z dniem x czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy stwierdza bankructwo Kontrahenta i ogłasza jego upadłość, co oznacza formalne rozpoczęcie procesu upadłościowego.

Przy tym, według wiedzy Wnioskodawcy, regulacje prawne obowiązujące w Czechach nie przewidują wydawania przez Sąd Upadłościowy postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego. Z uzyskanych przez Wnioskodawcę informacji w toku rozmów z prawnikiem prawa czeskiego wynika, iż postępowanie upadłościowe w Czechach kończy się w przypadku spełnienia następujących warunków:

* aktywa majątku upadłej firmy zostały zlikwidowane;

* zarządca upadłości sporządził ostateczne rozliczenie majątku upadłego do podziału;

* sąd ds. upadłości potwierdził ostateczne rozliczenie zarządcy upadłości na posiedzeniu sądowym;

* dochody upadłego zostały wypłacone wierzycielom.

Jak wyżej wskazano w swoich rozliczeniach podatkowych Wnioskodawca wykazał przychód podatkowy z tytułu ww. faktur. Jednocześnie, Wnioskodawca nie zaliczył do kosztów podatkowych Wierzytelności.

Wnioskodawca nie wyklucza zdarzenia przyszłego, w którym to wyksięguje z ksiąg rachunkowych utworzony odpis aktualizujący i uzna Wierzytelność za nieściągalną, poprzez dokonanie odpowiedniego zapisu w księgach rachunkowych.

Uzupełniając wniosek Wnioskodawca wskazał, że posiada Postanowienie Sądu Okręgowego z dnia x sierpnia 2017 r., w którym Sąd ogłosił upadłość Kontrahenta.

Według wiedzy Wnioskodawcy, regulacje prawne obowiązujące w Czechach nie przewidują wydawania przez Sąd Upadłościowy postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego, tak jak ma to miejsce w Polsce. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy posiadane przez niego Postanowienie o upadłości umożliwia uznanie, że w świetle prawa czeskiego postępowanie upadłościowe w Czechach zostało zakończone.

Tym samym, posiadane przez Wnioskodawcę Postanowienie o ogłoszeniu upadłości kontrahenta czeskiego dokumentuje nieściągalność wierzytelności w świetle art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.).

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w momencie przedstawienia stanu faktycznego dokonano błędu w opisie dokumentu. W związku z tym, Wnioskodawca wnosi o sprostowanie informacji zawartych w stanie faktycznym.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że "Spółka otrzymała od Sądu Okręgowego Postanowienie z dnia x czerwca 2018 r. w sprawie upadłości Kontrahenta. W danym Postanowieniu wskazano, iż z dniem x czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy stwierdza bankructwo Kontrahenta i ogłasza jego upadłość, co oznacza formalne rozpoczęcie procesu upadłościowego."

Jednakże, Postanowienie Sądu Okręgowego zostało wydane przez Sąd dnia x sierpnia 2017 r. Z tym dniem Sąd stwierdził bankructwo i ogłosił upadłość Kontrahenta czeskiego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca prosi o dokonanie w opisie stanu faktycznego sprostowania daty wydania dokumentu poprzez wprowadzenie następującej zmiany: "Spółka otrzymała od Sądu Okręgowego Postanowienie z dnia x sierpnia 2017 r. w sprawie upadłości Kontrahenta. W danym Postanowieniu wskazano, iż z dniem x sierpnia 2017 r., Sąd Okręgowy stwierdza bankructwo Kontrahenta i ogłasza jego upadłość, co oznacza formalne rozpoczęcie procesu upadłościowego."

Jednocześnie, Wnioskodawca wskazuje, że Postanowienie Sądu Okręgowego z dnia x sierpnia 2017 r. w sprawie upadłości Kontrahenta zostało otrzymane przez Wnioskodawcę dopiero w 2018 r.

Dlatego też, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie odpowiedzi na pytania nr 2 i nr 4, odnoszące się do roku, w którym otrzymano Postanowienie Sądu Okręgowego (co wyznacza moment zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wartości nieściągalnej wierzytelności), zachowuje aktualność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących (zaistniały stan faktyczny).

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wartość odpisu aktualizującego uznając nieściągalność Wierzytelności za uprawdopodobnioną na podstawie otrzymanego Postanowienia zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o PIT?

2. Jeśli wartość odpisu aktualizującego stanowi koszt uzyskania przychodów, to w jakim momencie (roku podatkowym) będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiadając na pytanie 1, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 ustawy o PIT do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Odpisy aktualizujące definiuje art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości mówiący, iż wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego w odniesieniu do:

* należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub stan upadłości do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w Postępowaniu upadłościowym,

* należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów Postępowania upadłościowego w pełnej wysokości należności,

* należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna - do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności,

* należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego - w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania,

* należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców - w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, aby odpisy aktualizujące wartość Wierzytelności mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, to powinny być uprzednio zaliczone do przychodów należnych, a nieściągalność Wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy o PIT, nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności, jeżeli:

* dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo

* zostało wszczęte Postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo

* wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo

* wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Zdaniem Wnioskodawcy zwrot "w szczególności" świadczy, iż zamieszczony katalog ma charakter otwarty. Oznacza to, że ustawodawca dopuszcza uznanie nieściągalności wierzytelności za uprawdopodobnione również w przypadku zaistnienia innych okoliczności, niewymienionych w tym przepisie.

W związku z tym, dopuszczalnym jest zastosowanie innych argumentów niż wskazane w art. 23 ust. 3 ustawy o PIT, pod warunkiem, że będą miały one charakter przesłanek o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w art. 23 ust. 3 ustawy o PIT. A zatem, skoro Wnioskodawca jest w posiadaniu Postanowienia, może przyjąć, iż posiadane dowody uprawdopodobniające nieściągalność Wierzytelności mają znaczenie prawne równorzędne ze wskazanymi w przepisie art. 23 ust. 3 ustawy o PIT.

Otrzymanie Postanowienia oznacza, iż zaistniały okoliczności uprawdopodobniające nieściągalność Wierzytelności umożliwiające zaliczenie utworzonych przez Wnioskodawcę odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca dokonał bowiem odpisów zgodnie z ustawą o rachunkowości, zaliczył nieściągalne Wierzytelności do przychodów należnych oraz uprawdopodobnił nieściągalność Wierzytelności. Przedmiotowe Wierzytelności nie zostały odpisane jako przedawnione.

Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wartość odpisu aktualizującego, poprzez uznanie nieściągalności Wierzytelności za uprawdopodobnione na podstawie otrzymanego Postanowienia zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiadając na pytanie 2, co do zasady przepisy ustawy o PIT nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć wartość odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodów. Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy w tym przypadku należało stosować generalną zasadę "przypisywania" kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Z kolei, zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o PIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z powyższym, uwzględniając fakt, iż Wnioskodawca dokonał już odpisu aktualizującego wartość Wierzytelności, Wnioskodawca zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wartość tego odpisu w roku podatkowym, w którym to uprawdopodobni nieściągalność Wierzytelności. W związku z powyższym, Wnioskodawca zaliczy do kosztów uzyskania przychodu odpis aktualizujący wartość Wierzytelności w 2018 r., tj. roku, w którym Wnioskodawca otrzymał Postanowienie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W myśl art. 22 ust. 5c ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei, zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o PIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Z kolei przepis art. 23 ust. 3 cytowanej ustawy stanowi, że nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Co do zasady, ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

* są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2018 r. poz. 395, z późn. zm.),

* zostały dokonane od należności, bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 tej ustawy,

* dotyczą należności (wierzytelności) nieprzedawnionych.

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności zawarte zostały w art. 35b ustawy o rachunkowości.

Stosownie do przepisu art. 35b ust. 1 ww. ustawy, wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

Należy zauważyć, że art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnia możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (o których mowa w art. 23 ust. 3 ww. ustawy w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności), jak i rachunkowych (tj. dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości). Koszt podatkowy nie wystąpi zatem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Koszt ten nie może być również rozpoznany w dowolnym, późniejszym terminie po roku podatkowym, w którym został dokonany odpis aktualizujący, bowiem kosztami uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, a zatem odpisy dokonane. Jeżeli zatem wystąpiły podatkowe okoliczności uprawdopodobnienia nieściągalności należności, koszt podatkowy wystąpi w dacie dokonania odpisu aktualizującego należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. W przypadku, gdy w danym roku podatkowym wystąpiły podatkowe okoliczności uprawdopodobnienia nieściągalności, a odpis aktualizujący te należności, w oparciu o przepisy ustawy o rachunkowości, został dokonany w roku następnym, koszt podatkowy wystąpi w roku, w którym został dokonany odpis, jednak nie później, niż przed upływem okresu przedawnienia przedmiotowych wierzytelności.

Zatem, odpisy aktualizujące należności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że warunki pozwalające na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego opisanej Wierzytelności zostały spełnione. Wynikające z faktur Wierzytelności zostały przez Wnioskodawcę ujęte przez Spółkę w przychodach, Wierzytelności nie uległy przedawnieniu. Ponadto Wnioskodawca posiada dokument uprawdopodabniający nieściągalność wierzytelności, wskazany w treści art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wartość odpisu aktualizującego uznając nieściągalność Wierzytelności za uprawdopodobnioną na podstawie otrzymanego Postanowienia.

Wartość odpisu aktualizującego będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym uprawdopodobni nieściągalność Wierzytelności, a więc w 2018 r., tj. roku, w którym Wnioskodawca otrzymał Postanowienie.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość odpisu aktualizującego tylko w wysokości proporcjonalnej do jego prawa do udziału w zysku Spółki. Zgodnie bowiem z treścią art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Powyższą zasadę - zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy - stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.