0112-KDIL3-1.4011.4.2019.2.AGR - Opodatkowanie przychodów z najmu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2019 r. (data wpływu 10 stycznia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 13 lutego 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 31 stycznia 2019 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.4.2019.1.AGR, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 31 stycznia 2019 r., skutecznie doręczono w dniu 5 lutego 2019 r., natomiast w dniu 13 lutego 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 11 lutego 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 1995 r. prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych - gabinet logopedyczny. W 2010 r. z powodu zmiany miejsca zamieszkania Wnioskodawca wprowadził zmianę we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej oraz deklaracji dotyczącej wymiaru podatku od nieruchomości, przeznaczając cały lokal na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. zajęć terapeutycznych z dziećmi.

Od grudnia 2017 r. Wnioskodawca rozpoczął wynajem jednego pokoju dla innego podmiotu. Za wynajęcie pomieszczenia otrzymuje kwotę 200 zł, słownie: dwieście złotych.

Wnioskodawca podjął decyzję o wyborze ryczałtowego opodatkowania z tytułu dochodu za wynajem.

Jednocześnie Wnioskodawca nadmienia, że mieszkania jest jego własnością, a majątek, tj. opisany lokal nie został wprowadzony na stan środków trwałych do ewidencji działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, aktualnie w lokalu, który jest własnością Wnioskodawcy prowadzi on działalność gospodarczą, tj. terapię logopedyczną, którą rozlicza na zasadach ogólnych, natomiast jedno pomieszczenie wynajmuje innemu podmiotowi, a podatek z tytułu wynajęcia opłaca w formie ryczałtu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wynajem lokalu nie jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wynajem pokoju z wyżej wskazanego lokalu Wnioskodawca może uznać za wynajem prywatny i rozliczać przychód z tego wynajmu w formie ryczałtu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajem pokoju z mieszkania, które jest własnością Wnioskodawcy jest wynajmem prywatnym. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu jakim jest najem, Wnioskodawca zaliczył otrzymywane przychody jako przychody z najmu prywatnego, które rozlicza zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Ponadto ww. najem stanowi odrębne od działalności źródła przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przedmiotem najmu jest bowiem mieszkanie prywatne niestanowiące składnika majątku związanego z działalnością gospodarczą oraz najem nie jest przedmiotem tej działalności. W związku z powyższym Wnioskodawca uznał, że wynajem pokoju z mieszkania, które jest własnością Wnioskodawcy jest wynajmem prywatnym, a przychody z najmu może rozliczać zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Pytanie oraz własne stanowisko Wnioskodawcy wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.) wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

c. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem, jednak każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem istotnych okoliczności danej sprawy w kontekście spełnienia przesłanek wskazanych w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy.

Decydujące znaczenie ma to, czy w okoliczności faktycznych danej sprawy zostały spełnione przesłanki z art. 5a pkt 6 ww. ustawy a nie tylko przekonaniem podatnika o właściwej jego zdaniem kwalifikacji osiąganych przez niego przychodów, do określonego źródła przychodów. Podstawowe znaczenia ma sposób wykonywania najmu - a więc profesjonalny, zarobkowy, zorganizowany i ciągły charakter dokonywanych czynności oraz prowadzenie najmu na własny rachunek i ryzyko.

Innymi słowy nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowane nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, a nie według wyboru podatnika jako tzw. najem prywatny, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 powoływanej ustawy.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych - gabinet logopedyczny. W 2010 r. z powodu zmiany miejsca zamieszkania Wnioskodawca wprowadził zmianę we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej oraz deklaracji dotyczącej wymiaru podatku od nieruchomości, przeznaczając cały lokal na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. zajęć terapeutycznych z dziećmi. Od grudnia 2017 r. Wnioskodawca rozpoczął wynajem jednego pokoju dla innego podmiotu. Opisany lokal, stanowiący własność Wnioskodawcy nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Aktualnie w lokalu Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, tj. terapię logopedyczną, którą rozlicza na zasadach ogólnych, natomiast jedno pomieszczenie wynajmuje innemu podmiotowi, a podatek z tytułu wynajęcia opłaca w formie ryczałtu. Wynajem lokalu nie jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z faktem, że Wnioskodawca przeznaczył cały lokal na prowadzenie działalności gospodarczej należy uznać, że lokal ten stanowi składnik majątku związany z działalnością gospodarczą. Nie ma przy tym znaczenia, że lokal nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Musi istnieć jedynie związek składnika majątku z działalnością gospodarczą, a taki związek w rozpatrywanej sprawie istnieje, gdyż w składniku majątku czyli lokalu Wnioskodawca prowadzi także własną działalność gospodarczą.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz opierając się na przedstawionym stanie faktycznym, należy stwierdzić, że przychody uzyskiwane z tytułu najmu pokoju w przedmiotowym lokalu, należy zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy. W konsekwencji uzyskiwane przychody z najmu nie mogą być zakwalifikowane do tzw. najmu prywatnego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i być opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, kontrolnego, czy kontroli celno-skarbowej. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.