0112-KDIL3-1.4011.197.2017.1.IM - Zaliczenie do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej opłat za energię elektryczną.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2017 r. (data wpływu 3 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą - sklep spożywczy od 1 czerwca 2017 r. Wcześniej w tym samym lokalu działalność prowadził ojciec Wnioskodawczyni, który jest wraz z matką właścicielem lokalu. W dniu 31 maja 2017 r. ze względu na nagłe pogorszenie zdrowia ojca, nastąpiło przekazanie w drodze darowizny wyposażenia sklepu, towarów handlowych oraz samochodu dostawczego. Lokal pozostał własnością matki i ojca. Wnioskodawczyni na podstawie umowy użyczenia ma prawo do nieodpłatnego korzystania z lokalu, jednocześnie jest zobowiązana do ponoszenia kosztów jego utrzymania.

Lokal stanowi odrębną całość i nie jest częścią budynku mieszkalnego. Ze względu na fakt, iż przekazanie "firmy" nastąpiło w przyspieszonym trybie (choroba ojca), ojciec Wnioskodawczyni nie zdążył przed datą zakończenia działalności wypowiedzieć umowy na dostarczanie oraz przesył energii elektrycznej. W związku z powyższym faktury za energię elektryczną oraz jej przesył w miesiącu czerwcu i lipcu nadal wystawiane są na ojca Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność na tzw. zasadach ogólnych - prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Umowa użyczenia zawarta pomiędzy Wnioskodawczynią a ojcem i matką zobowiązuje ją do "ponoszenia wszystkich opłat związanych z utrzymaniem i eksploatacją lokalu, w tym czynsz administracyjny oraz opłaty eksploatacyjne, w szczególności opłaty za energię elektryczną, gaz, wodę oraz opłaty komunalne". Zapis ten wynika z przepisu art. 713 Kodeksu Cywilnego, który stanowi, iż w ramach umowy użyczenia, biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie umowy użyczenia Wnioskodawczyni ma prawo do zaliczenia w koszty prowadzenia działalności wartości netto opłaconej wg faktur energii elektrycznej za miesiąc czerwiec i lipiec?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na energię elektryczną (dostarczanie oraz przesył) mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w wartości netto opłaconych faktur.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

W opinii Wnioskodawczyni koszty poniesione na energie elektryczną pozostają w ścisłym związku z osiąganymi przez nią przychodami, a nawet są niezbędne do prowadzenia działalności (sklep spożywczy nie może funkcjonować bez dostaw energii). Mimo, że na fakturach widnieje nazwisko ojca, dostarczana energia jest wykorzystywania tylko i wyłącznie do prowadzenia działalności przez córkę. Lokal wykorzystywany jest tylko do prowadzenia sklepu spożywczego i nie stanowi części budynku mieszkalnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągniecie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wskazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą - sklep spożywczy od 1 czerwca 2017 r. Wcześniej w tym samym lokalu działalność prowadził ojciec Wnioskodawczyni, który jest wraz z matką właścicielem lokalu. Wnioskodawczyni na podstawie umowy użyczenia ma prawo do nieodpłatnego korzystania z lokalu, jednocześnie jest zobowiązana do ponoszenia kosztów jego utrzymania. Ojciec Wnioskodawczyni nie zdążył przed datą zakończenia działalności wypowiedzieć umowy na dostarczanie oraz przesył energii elektrycznej. W związku z powyższym faktury za energię elektryczną oraz jej przesył w miesiącu czerwcu i lipcu nadal wystawiane są na ojca Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni prowadzi działalność na tzw. zasadach ogólnych - prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Umowa użyczenia zawarta pomiędzy Wnioskodawczynią a ojcem i matką zobowiązuje ją do "ponoszenia wszystkich opłat związanych z utrzymaniem i eksploatacją lokalu, w tym czynsz administracyjny oraz opłaty eksploatacyjne, w szczególności opłaty za energię elektryczną, gaz, wodę oraz opłaty komunalne".

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na energię elektryczną dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro zatem wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Ponadto wydatki z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu (dostarczanie oraz przesył energii elektrycznej) są ponoszone w celu prawidłowego wykonywania czynności podejmowanych w ramach działalności gospodarczej, a przy tym są racjonalne i uzasadnione, więc mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z powyższego wynika, że podatek VAT może stanowić koszt uzyskania przychodów m.in. w sytuacji, gdy podatnikowi nie przysługuje odliczenie podatku naliczonego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni chce do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej działalności zaliczyć opłacone faktury za energię elektryczną za miesiące czerwiec i lipiec, wystawione na ojca Wnioskodawczyni, od których nie przysługiwało jej odliczenie podatku naliczonego VAT.

Zainteresowana natomiast zobowiązana jest do ponoszenia wydatków, związanych z utrzymaniem i eksploatacją lokalu, na podstawie umowy użyczenia.

Jak wskazano powyżej zaliczenie podatku naliczonego do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest wyłącznie w przypadkach określonych w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawczyni jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, opłaconych przez Nią faktur za energię elektryczną za miesiące czerwiec i lipiec, wraz z naliczonym podatkiem VAT.

Reasumując, na podstawie umowy użyczenia Wnioskodawczyni ma prawo do zaliczenia w koszty prowadzonej działalności gospodarczej wartość opłaconych faktur za energię elektryczną za miesiące czerwiec i lipiec wraz z naliczonym podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.