0112-KDIL2-3.4012.563.2017.1.AŻ - Opodatkowanie sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2017 r. (data wpływu 20 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Jego żona nie prowadzi działalności gospodarczej. We wrześniu 2016 r. Zainteresowany wraz z żoną nabył do majątku wspólnego odpłatnie prawo użytkowania wieczystego gruntu na podstawie umowy przenoszącej prawo użytkowania wieczystego, sporządzonej w formie aktu notarialnego. Małżonkowie nie zawierali umów majątkowych małżeńskich.

Wnioskodawca wybudował na swojej działce dom mieszkalny jednorodzinny. Dom Wnioskodawcy jest dwulokalowy - w zamyśle jeden lokal miał być przeznaczony dla wnuków. Lokale w budynku są niezależne od siebie oraz samodzielne - z odrębnymi wejściami oraz z oddzielnymi przyłączami i instalacjami.

Zainteresowany po uzyskaniu pozwolenia na budowę w styczniu 2017 r. rozpoczął prace budowlane w marcu 2017 r.

Na sąsiadującej działce, równocześnie z Wnioskodawcą swoją budowę rozpoczął jego syn. Jednak z uwagi na narastający od pewnego czasu konflikt w rodzinie, Zainteresowany - jeszcze przed rozpoczęciem prac budowlanych doszedł do przekonania, że różnica zdań i charakterów nie pozwoli mu zamieszkać po sąsiedzku z synem. Nałożyły się na to trudności finansowe Wnioskodawcy. Skutkiem tych okoliczności postanowił on sprzedać swoją nieruchomość. Udało mu się znaleźć dwóch niezależnych kupujących, z których każdy zgodził się nabyć jeden z dwóch lokali w budynku Wnioskodawcy. Z uwagi na trudności finansowe Zainteresowany zawarł przedwstępne umowy sprzedaży z przyszłymi nabywcami, na mocy których nabywcy zobowiązali się do wnoszenia zaliczek na poczet zakończenia budowy przez pierwotnego właściciela. Nabywcy nie byli bowiem zainteresowani kończeniem budowy we własnym zakresie. Ostatecznie do podpisania przedwstępnej umowy sprzedaży Wnioskodawca przystąpił 27 kwietnia 2017 r. (z tytułu tej umowy otrzymał trzy zaliczki, w okresie od kwietnia do czerwca 2017 r., na łączną kwotę xx zł) oraz w dniu 23 czerwca (z tytułu tej umowy otrzymał w dniu jej podpisania zaliczkę w wysokości xx zł). Otrzymane zaliczki miały na celu umożliwienie zakończenia budowy.

Reasumując, Zainteresowany rozporządził swoim majątkiem osobistym (własnym i małżonka) w taki sposób, że zobowiązał się w dwóch przedwstępnych, niezależnych umowach sprzedaży do sprzedania swojej nieruchomości dwóm różnym nabywcom - po zakończeniu budowy. Przedmiotem każdej z przedwstępnych umów sprzedaży był udział części (np. 364/757) w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udział wynoszący 1/2 części w prawie własności budynku mieszkalnego po zakończeniu jego budowy przez Wnioskodawcę.

Należy zaznaczyć, że prowadzona przez Zainteresowanego budowa jest dla niego pierwszym i na razie jedynym tego typu przedsięwzięciem. Okoliczności spowodowały, że sprzedaje on swój majątek prywatny dwóm różnym nabywcom. VAT naliczony przy zakupie materiałów budowlanych nie został w żaden sposób odliczony w działalności gospodarczej.

Po zakończeniu budowy Wnioskodawca ustanowił odrębną własność lokali mieszkalnych w budynku. W listopadzie Zainteresowany sprzedał swoją nieruchomość dwóm różnym nabywcom. Przedmiotem sprzedaży w aktach notarialnych był lokal mieszkalny w budynku oraz przypisany mu udział w prawie użytkowania działki gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym sprzedaż nieruchomości podlega VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ww. nieruchomości nie podlega opodatkowaniu VAT. Przemawia za tym okoliczność, że nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, a VAT od zakupów związanych z budową nie został odliczony. Zainteresowany w opisanych okolicznościach nie występuje w charakterze podatnika VAT, nie przeprowadza on czynności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Wnioskodawca rozporządza majątkiem prywatnym, tzn. sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego małżonków, do której regulacje ustawy o VAT nie mają zastosowania. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, np. w interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z 14 października 2015 r. (IPPP2/4512-730/I5-2/MJ), interpretacji Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 stycznia 2015 r. (ITPP2/443-I 398/14/PS).

Reasumując należy stwierdzić - mając również na uwadze aktualne orzecznictwo sądowe, w tym wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest normatywnych przesłanek, aby uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku.

Podkreślić należy, że powyższe orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjny, np. NSA z dnia 14 czerwca 2012 r. (sygn. akt I FSK 1453/11), z dnia 13 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 890/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest również, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności, jak wytworzenie budynków/budowli, dokonanie remontów, modernizacji obiektu, doprowadzenie mediów, wydzielenie poszczególnych lokali, ustanowienie samodzielności poszczególnych lokali, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny nie wystarczy, że jako taki został nabyty (darowany), istotny jest również sposób jego wykorzystania w całym okresie posiadania oraz działania podejmowane w celu jego sprzedaży. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy przytoczyć orzeczenie z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, z którego wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powołanego wyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Ponadto, na uwagę zasługuje również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym Sąd wskazuje na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Jego żona nie prowadzi działalności gospodarczej. We wrześniu 2016 r. Zainteresowany wraz z żoną nabył do majątku wspólnego odpłatnie prawo użytkowania wieczystego gruntu na podstawie umowy przenoszącej prawo użytkowania wieczystego, sporządzonej w formie aktu notarialnego. Małżonkowie nie zawierali umów majątkowych małżeńskich. Wnioskodawca wybudował na swojej działce dom mieszkalny jednorodzinny. Dom Wnioskodawcy jest dwulokalowy - w zamyśle jeden lokal miał być przeznaczony dla wnuków. Lokale w budynku są niezależne od siebie oraz samodzielne - z odrębnymi wejściami oraz z oddzielnymi przyłączami i instalacjami. Zainteresowany po uzyskaniu pozwolenia na budowę w styczniu 2017 r. rozpoczął prace budowlane w marcu 2017 r. Na sąsiadującej działce, równocześnie z Wnioskodawcą swoją budowę rozpoczął jego syn. Jednak z uwagi na narastający od pewnego czasu konflikt w rodzinie, Zainteresowany - jeszcze przed rozpoczęciem prac budowlanych doszedł do przekonania, że różnica zdań i charakterów nie pozwoli mu zamieszkać po sąsiedzku z synem. Nałożyły się na to trudności finansowe Wnioskodawcy. Skutkiem tych okoliczności postanowił on sprzedać swoją nieruchomość. Udało mu się znaleźć dwóch niezależnych kupujących, z których każdy zgodził się nabyć jeden z dwóch lokali w budynku Wnioskodawcy. Z uwagi na trudności finansowe Zainteresowany zawarł przedwstępne umowy sprzedaży z przyszłymi nabywcami, na mocy których nabywcy zobowiązali się do wnoszenia zaliczek na poczet zakończenia budowy przez pierwotnego właściciela. Nabywcy nie byli bowiem zainteresowani kończeniem budowy we własnym zakresie. Ostatecznie do podpisania przedwstępnej umowy sprzedaży Wnioskodawca przystąpił 27 kwietnia 2017 r. oraz w dniu 23 czerwca 2017 r. (z tytułu tych umów otrzymał zaliczki). Otrzymane zaliczki miały na celu umożliwienie zakończenia budowy. Reasumując, Zainteresowany rozporządził swoim majątkiem osobistym (własnym i małżonka) w taki sposób, że zobowiązał się w dwóch przedwstępnych, niezależnych umowach sprzedaży do sprzedania swojej nieruchomości dwóm różnym nabywcom - po zakończeniu budowy. Przedmiotem każdej z przedwstępnych umów sprzedaży był udział części w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udział wynoszący 1/2 części w prawie własności budynku mieszkalnego po zakończeniu jego budowy przez Wnioskodawcę. Należy zaznaczyć, że prowadzona przez Zainteresowanego budowa jest dla niego pierwszym i na razie jedynym tego typu przedsięwzięciem. Okoliczności spowodowały, że sprzedaje on swój majątek prywatny dwóm różnym nabywcom. VAT naliczony przy zakupie materiałów budowlanych nie został w żaden sposób odliczony w działalności gospodarczej. Po zakończeniu budowy Wnioskodawca ustanowił odrębną własność lokali mieszkalnych w budynku. W listopadzie Zainteresowany sprzedał swoją nieruchomość dwóm różnym nabywcom. Przedmiotem sprzedaży w aktach notarialnych był lokal mieszkalny w budynku oraz przypisany mu udział w prawie użytkowania działki gruntu.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w zaistniałym stanie faktycznym sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wskazano powyżej, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle przywołanych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy, orzecznictwo oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie wystąpią okoliczności, które łącznie wskazują, że sprzedaż lokali mieszkalnych wyodrębnionych w przedmiotowej nieruchomości, należy uznać za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W rozpatrywanej sprawie zaistniały bowiem przesłanki świadczące o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która będzie porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Z opisu sprawy wynika, że we wrześniu 2016 r. Zainteresowany nabył wraz z żoną prawo wieczystego użytkowania gruntu do majątku wspólnego celem budowy domu jednorodzinnego dwulokalowego (w zamyśle jeden lokal miał być przeznaczony dla Wnioskodawcy i jego żony, drugi dla wnuków). Pozwolenie na budowę Wnioskodawca uzyskał w styczniu 2017 r., a w marcu 2017 r. rozpoczął budowę. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że jeszcze przed rozpoczęciem prac budowlanych doszedł on do przekonania, że różnica zdań i charakterów nie pozwoli mu zamieszkać po sąsiedzku z synem, który rozpoczął budowę domu na działce sąsiedzkiej. Nałożyły się na to trudności finansowe Wnioskodawcy. Skutkiem tych okoliczności Zainteresowany postanowił sprzedać nieruchomość. Wnioskodawca znalazł nabywcę na każdy z lokali, który miał powstać i zobowiązał się w umowie zawartej z nabywcami, że to on wybuduje budynek.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz przywołane orzeczenia TSUE w sprawach: C-291/92, C-180 i C-181 należy stwierdzić, że Wnioskodawca przez cały okres posiadania wskazanej we wniosku nieruchomości nie wykazywał zamiaru wykorzystywania jej wyłącznie do celów osobistych. Powzięcie zamiaru sprzedaży ww. nieruchomości jeszcze przed rozpoczęciem prac budowlanych, a w konsekwencji zawarcie przedwstępnych umów sprzedaży z przyszłymi nabywcami, na mocy których nabywcy zobowiązali się do wnoszenia zaliczek na poczet zakończenia budowy przez Wnioskodawcę, wskazuje na zamiar prowadzenia profesjonalnej działalności gospodarczej. Prace budowlane związane z budową budynku nie były przez Wnioskodawcę prowadzone w celach osobistych (zamieszkania) lecz celem sprzedaży lokali. Powyższe wskazuje na aktywne działanie Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami, świadczy bowiem o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Należy również zwrócić uwagę, że w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że " (...) prowadzona przez Zainteresowanego budowa jest dla niego pierwszym i na razie jedynym tego typu przedsięwzięciem" (podkreślenie tutejszego organu). Powyższe może wskazywać, że Zainteresowany nie wyklucza realizacji w przyszłości tego typu przedsięwzięć.

W związku z powyższym, w ocenie tutejszego organu, sprzedaż 2 lokali mieszkalnych wyodrębnionych w przedmiotowej nieruchomości wraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, gdyż okoliczności sprawy przesądzają o wykorzystywaniu ww. nieruchomości dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, że obiektywne okoliczności przedstawione we wniosku wskazują, że dokonując sprzedaży nieruchomości wybudowanej i podzielonej na 2 lokale mieszkalne w związku z zamiarem jej sprzedaży, Wnioskodawca wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. W konsekwencji dostawa lokali mieszkalnych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako nieprawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto, nie kwestionując orzecznictwa jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego (o czym już wspominano wyżej) - należy stwierdzić, że wyroki sądów administracyjnych wiążący charakter mają w konkretnej sprawie i ściśle określonym stanie faktycznym. Tylko do tych konkretnych elementów odnosi się moc wiążąca orzeczenia sądu administracyjnego. W konsekwencji, odniesienie jakiegokolwiek orzeczenia sądowego, czy też uzasadnienia wyroku do innej sytuacji, nie nadaje powołanej sytuacji mocy wiążącej orzeczenia. Nie można zatem w szeregu orzeczeń sądowych ich rozstrzygnięć odnosić do własnej sprawy, bowiem dotyczą one konkretnych powstałych już zdarzeń.

Z kolei w kwestii powołanego przez Wnioskodawcę wyroku TSUE w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 tutejszy organ chciałby wskazać, że rozstrzygnięcie tutejszego organu w przedmiotowej sprawie pozostaje w zgodzie z tezami zawartymi w ww. orzeczeniu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.